The Saints The Saints
Deze plaat moet wel één van de slechtst klinkende platen zijn die ik heb (de titel van een ander Saints album, Prehistoric Sounds, zou hier beter passen), maar de muziek zelf doet me dat altijd snel vergeten. De groep, die dikwijls de peetvaders van de Australische punk genoemd worden (hoewel volgens mij Radio Birdman die titel meer verdienen) gaan pop... of beter Chris Bailey gaat pop, vermits Bailey de enige en echte heilige is. De foto's op de hoes van de plaat doen je beseffen waarom sommige mensen vinyl prefereren boven CD's... wat is er nu aan het vasthouden van een CD-boekje vergeleken met zo'n platenhoes, waar je uren kan naar zitten staren? De hoogtepunten op deze plaat zijn de mooie viool- en koperarrangementen, de akoestische gitaren, het contrast met Baileys scherpe stem, de krachtige en sterke nummers, de donkere en melancholische teksten. Absoluut juweeltje is het laatste nummer Ghost Ships, een nummer met een prachtige opbouw met akoestische gitaren, violen, Baileys zachte stem en mooie tekst, en dan de explosie met de elektrische gitaren. Andere sterke momenten zijn opener Down the Drain, het zachte Photograph en Angels.
Ik was blij te horen dat deze plaat veel beter klonk dan zijn voorganger A Little Madness to Be Free en dat, nóg beter, de muziek op de plaat van dezelfde kwaliteit is als bij het voormelde album. Het is echter meer divers, met Bailey die terugkeert naar zijn roots (Celtic Ballad), een beetje meer keyboards (Love or Imagination), soms wat meer lichtvoetigheid (Empty Page), soms singer-songwriter-achtig op een Dylan-esque manier (Blues on My Mind) maar altijd erg herkenbaar door Baileys karakteristieke stem. En net als op A Little Madness to Be Free met Ghost Ships, eindigt All Fools Day met een nummer waarvan je mond openvalt, melancholisch, mooi, spookachtig, ontroerend... de titeltrack van deze plaat is één van de mooiste nummers die Chris Bailey ooit schreef.
The Scabs Hoewel ik gek was van deze groep in hun begintijd (Matchbox Caaaaaarrr!!) en ik ze verschillende keren live zag, en ik er nog wel van hield ten tijde van deze plaat, had ik snel genoeg van deze nieuwe richting die ze insloegen en kon hun muziek me niet meer meeslepen. Ze veranderden van 'de Belgische Clash' in een meer mainstream rockgroepje, beïnvloed door de Stones en Neil Young, en hun geluid werd gladder en meer gepolijst. Op één of andere manier zie ik Guy Swinnen als een poseur, iemand die de 'echte rockers' van de grote boze wereld probeert te imiteren. Het klopt niet helemaal, maar toch vergalt het mijn plezier in hum muziek. Er staan goeie nummers op deze plaat, de single Hard Times, Medicine Man, Time en Barkeep maar ik hoor te veel invloeden, te weinig originaliteit en een veel te glad geluid.
Scala
The Scene Vooral gekocht voor de bonus track Rauw, Hees, Teder, het eerste nummer van the Scene dat ik kende, en een nummer dat me keer op keer weer ontoert. Een rauw, hees en teder nummer met sterke ritmesectie, mooi orgeltje, poëtische en ontroerende tekst en een fantastisch refrein met hoge kippenvelfactor. De repetitieve titeltrack Rij Rij Rij is nog een hoogtepunt met opnieuw een sterke ritmesectie, een heerlijke gitaarriff en mooie tekst. Op Borderline zingt Lau bij hoge uitzondering, wegens cover van Madonna-nummer, in het Engels, maar spijtig genoeg is het leuke er snel af. Andere goeie tracks zijn Hartslag en Het werk van god, maar Rij Rij Rij haalt bij lange na niet het niveau van Blauw. Maar het toont wel dat deze groep veel potentieel heeft.
Eén van die 'dit moet ik hebben' platen, na de single Blauw talloze malen op Studio Brussel gehoord te hebben. De warme en grofkorrelige stem van Thé Lau, de prachtige tekst (Ik heb vannacht gedronken en gezien/Hoe jij van mij nooit krijgt wat je verdient/Als weer een die altijd vooruit en daarom nooit opzij kijkt/Ik heb vannacht gekeken en gezien), de warme en volle muziek... Deze plaat zorgde voor een doorbraak van The Scene in België, waar ze op slag wereldberoemd werden. De sterkte van the Scene ligt in hun trage nummers met Lau's gevoelige en oprechte teksten, zoals in het hiervoorvermelde Blauw, maar ook in Rigoreus. Dat wil niet zeggen dat ze niet al hun energie en kracht kunnen loslaten, zoals in Iedereen is van de wereld of Opgejaagd. Een erg sterke en krachtige plaat.
The Screaming Blue Messiahs Ha! The Screaming Blue Messiahs! Een garagerockgroepje uit London geleid door Amerikaanse kaalkop Bill Carter. Door de Engelse origine van de groep en de inbreng van Carter, klinkt de groep een beetje als de Amerikaanse Clash (vooral in de track I Can Speak American). Ik leerde hen kennen door de hilarische single I Wanna Be a Flintstone, compleet met de karakteristieke schreeuw van Fred om zijn Wilma en het it's yabba yabba doo time chorus. Wat zo leuk is aan dit nummer, is dat na al die jaren het grappige er nog steeds niet af is. Never judge a book by its cover, maar het nummer Jesus Chrysler Drives a Dodge is even fantastisch als de titel ervan. Uitzinnige ritmetrack (drums, bas en ritmegitaar spelen mooi samen), lawaaierige gitaren, Bill Carter met zijn ingehouden stem, goeie backing vocals... mooi. Samen met het stuiterende en lichtjes waanzinnige Lie Detector (hug me up baby to your liiieeeeee detector) vormen deze drie een absoluut briljant drietal. De groep gaat in één moeite van fun-pop over garagerock naar rockabilly (55-the Law) en doet dat met verve. Maar de sterktepunten van deze plaat liggen in de humoristische toon van de teksten, en de mix van woeste maar low-key klinkende muziek. Oh boy!
The Sex Pistols Het is niet simpel om iets over deze plaat te schrijven, omdat ik er een mening over heb die niet altijd even populair is. Het is waar dat de punk een revolutie was (en een erg noodzakelijke revolutie, gezien de staat waarin de muziek toen verkeerde - vervelende prog rock draken waren de sleutelwoorden), en deze plaat was een erg belangrijk onderdeel van die revolutie. Maar wanneer je nu, in deze nieuwe eeuw, Never Mind the Bollocks beluistert, klinkt de plaat alarmerend gewoontjes en vlak. Niet dat ze gedateerd klinkt, en ze is verre van slecht, maar samen met de tijd is het revolutionaire verdwenen. Het is goede, simpele en krachtige rockmuziek. Sommige nummers spatten nog steeds uit de groeven... en de nummers die nog steeds het krachtigst zijn, zijn de singles die de wereld deden daveren toen in 1977: Anarchy in the U.K., God Save the Queen, Pretty Vacant en Holidays in the Sun. De andere tracks klinken soms een beetje als 'overschotjes', hoewel nummers als New York en Submission erg krachtig zijn, en de andere tracks rocken als gelijk wat van the Ramones/Iggy Pop/New York Dolls en consoorten. Een mijlpaal.
Shriekback Plaat van de groep rond Dave Allen (ex-Gang of Four), Carl Marsh en Barry Andrews (ex-XTC), met de Belgische Luc Van Acker op 'carcrash guitar' en 'Belgian guitar swarm'. Ze mengden rock en funk en creëerden zo hun eigen kenmerkende ingehouden, complexe en erg ritmische muziek met veel synthesizers. De singles Hand on My Heart en Mercy Dash zijn uitmuntende tracks, mysterieus en zacht en spookachtig en warm. Sluiter Hubris is nog een hoogtepunt, dat een trage maar sterke ritmesectie (gedomineerd door basslines) met een mooie en door je hoofd spokende melodie en veel begeleidende, vreemde geluiden combineert. Soms zijn de songs en vocalen niet sterk genoeg (zoals in My Careful Hands), maar Jam Science is een goede plaat die perfect paste bij de andere new wave muziek die toentertijd uitgebracht werd.
Silent Running Deze groep en hun plaat lijden onder dezelfde tekortkomingen als hun tijdsgenoten (The Alarm, Big Country, en in mindere mate Simple Minds en U2): galmende productie met veel echo, donderende drumroffels, langerekte gitaarnoten, gezwollen zang, teksten met een missie... in twee woorden: te veel. Maar wanneer je voorbij het bombast luistert, hoor je dat deze groep echt wel goeie songs kan schrijven, het is vooral de verpakking die niet goed zit. Toen ik dit kocht, hield ik hier echt wel van en spendeerde vele uren met meezingen. Vooral de eerste kant van de plaat is goed, met de twee openers Home Is Where the Heart Is en Emotional Warfare. That's Life (in the Real World) wordt te duidelijk gedomineerd door de boodschap in de tekst. Sluiter Go for the Heart is een mooi traag nummer en één van de sterkste tracks op de plaat.
Paul Simon Paul Simon's Graceland was een erg invloedrijke plaat in de jaren tachtig, controversieel zelfs ten tijde van de apartheid. De samenwerking met Zuid-Afrikaanse muzikanten, de integratie van exotische klanken en ritmes was iets dat we toen nog niet veel gehoord hadden. Tegelijkertijd klonk de muziek vertrouwd door Simon's stem, en doordat de songs ook goed in het gehoor lagen, werd de plaat een ongelooflijk succes. Voor mij persoonlijk werkt het album niet zo goed, het kabbelt een beetje te gezapig voort, niets springt er echt uit, er is niets waarbij ik 'whoa ja!!' ga roepen. Er staan natuurlijk prachtige nummers op (denk maar aan You Can Call Me All, The Boy in the Bubble of Diamonds on the Soles of Her Shoes), maar nooit voel ik de drang Graceland uit het CD-rek te halen en te beluisteren.
Simple Minds Niet veel te melden hierover, maxi-single met de Club Mix van Glittering Prize op de A-kant, en naar ik vermoed de radio-edit op de B-kant. Er wordt veel plaats verspild op deze maxi-single.
Grappig genoeg, hoewel ik een new waver in hart en ziel was, kocht ik in die periode zelf niet één Simple Minds plaat (dit is één van Jan zijn platen). Dit zijn de Simple Minds op hun best, en deze plaat heeft een paar 'bekende gezichten' die ook elders in mijn collectie opduiken: geproduceerd door Jimmy Iovine en Bob Clearmountain (hun lijst van referenties is lang en indrukwekkend), Michael Been in het achtergrondkoortje (Jim Kerr zong backing vocals op Reconciled van zijn groep The Call). In die tijd (1985) leken Simple Minds en U2 wel bijna tweelingbroertjes, en hun muziek vertoonde veel gelijkenissen. Weids geluid, erg herkenbaar gitaarspel... zelfs de 'stage act' van hun zangers. Deze plaat combineert rauwe energie en een gepolijst geluid, warmte en kille synth-pop... Alive and Kicking was een grote hit én een mooi nummer, andere hoogtepunten zijn Sanctify Yourself (met Robin Clark) en Ghost Dancing.
Een verzamelaar uitgebracht op het moment dat de Simple Minds meespeelden met de Night of the Proms in Antwerpen, reden genoeg om een culturele snob als ik te doen huiveren van afschuw. Maar natuurlijk volgt op deze CD de ene popklassieker de andere op: Don't You (Forget about Me), Alive and Kicking, Sanctify Yourself... maar die heb ik al veel te veel gehoord. Mijn ECHTE Simple Minds favorieten zijn het ouwetje The American, Someone, Somwhere in Summertime, New Gold Dream (81-82-83-84), Waterfront en Promised You a Miracle. Later hoefden de Simple Minds niet zo nodig meer voor mij (ik heb een bloedhekel aan nummers als Belfast Child of Mandela Day) en een buitengewoon goed nummer als Themes for Great Cities ontbreekt hier jammer genoeg. Goed, maar niet goed genoeg.
The Sisters of Mercy Mijn stiefvader, met zijn klassieke opleiding, hield echt niet van de muziek van de Sisters, de vervorming en geluidseffecten deden pijn aan zijn oren. Deze EP werd uitgebracht voordat hun eerste plaat First and Last and Always uitkwam, en toonde wat voor doem en zwaarmoedigheid de Sisters of Mercy voor ons klaarhadden. De titeltrack en Body Electric zijn de sterkste nummers op deze EP, de B-kant met Train en Afterhours zijn een beetje teveel opgeluisterd met geluidseffecten, zwaarmoedige atmosferen en traagheid.
Toen Jan deze plaat kocht, voelde ik niet meer die nood aan de overdonderende doom and gloom van the Sisters of Mercy. En toch is dit een sterke verzamelaar met een goede selectie van nummers en met een heel mooie titel. Mijn favoriete Sisters-nummers zijn de meest voor de hand liggende: Alice, Floorshow, Heartland, Body Electric. En zoals bij zoveel verzamelaars, heeft deze ook een paar mindere punten: het opnemen van de Extended Version van Temple of Love, het ontbreken van het griezelige en spookachtige Marianne (een nummer dat mijn goede humeur in minder dan één minuut kan kelderen).
The Smashing Pumpkins Tegen de tijd dat dit album in mijn bezit was, stopte ik het samen met Mellon Collie, Pisces Iscariot en Siamese Dream in de CD-speler, en draaide ze maanden en maanden na elkaar, soms naar alle albums na elkaar luisterend, meestal echter met de 'random'-knop ingeduwd. Deze plaat is niet zo goed als de voormelde platen, maar geeft aan wat een potentieel de Pumpkins hadden, en er staan een paar uitmuntende nummers op. Corgan moet nog een beetje schaven aan de kunst van het tekstschrijven, maar hij weet wel degelijk hoe een sterk arrangement in elkaar te zetten en er is heel wat excellent gitaarspel en drumwerk te vinden op deze plaat. Gish opent sterk met het rockende en stampende I Am One, een combinatie van aanstekelijkheid en Black Sabbath, als dat mogelijk is tenminste. Siva is nog zo'n uptempo rocker, strak en precies en met een grande finale die je van je sokken blaast. Rhinoceros is het meesterwerk van deze plaat... zacht, teder, psychedelisch, dromerig, lichtjes oosters, maar dan explodeert het traagjes in bedwongen woede, opnieuw erg precies en strak. Bury Me klinkt een beetje geforceerd, maar wordt geleverd met een massieve wall of sound en een ongelooflijk sterke en emotionele outro. Crush is een mooi traag nummer dat echter toch iets mist (heeft het een beetje meer body nodig?)... hoewel de tekst heel mooi is: love comes in colors I can't deny... Suffer lijdt een beetje aan dezelfde kwaal, hoewel het toch een beetje meer body heeft, met mooi gitaarwerk en één van die typische sterke Pumpkins-outro's. Snail begint erg stil, maar wordt al snel een sterk nummer met een emotioneel refrein en eens te meer een muur van gitaren. Tristessa trekt onmiddellijk ten strijde met Billy Corgans gemene snauw en een kwaadaardige samenwerking tussen drums en gitaren, wat het één van de hoogtepunten van de plaat maakt. De overgang naar het zachte en dromerige Window Paine is bepaald gedurfd, en pakt niet al te goed uit daar het nummer een beetje bleekjes klinkt na al het geweld van Tristessa. Daydream is een verborgen track, één van de weinige Smashing Pumpkins nummers gezongen door bassiste D'Arcy Wretzky.
Lull is zo'n beetje de metgezel van Gish, eigenlijk de single voor Rhinoceros die opgewaardeerd werd tot EP door de toevoeging van drie extra tracks. Rhinoceros is de zelfde versie die je vindt op Gish, maar zonder de noise aan het einde van het nummer. Blue werd later uitgebracht op Pisces Iscariot, en is een uitstekend nummer met een geweldige baslijn en de typische veranderingen in tempo. De andere twee nummers zorgen ervoor dat de aankoop van deze EP verantwoord is, gezien ze moeilijker te vinden zijn. Slunk is een agressieve rocker met een melodieuze gitaarlijn, Bye June zijn tegenpool als akoestisch nummer met enkel Billy Corgan en zijn gitaar. Deze EP is kort maar krachtig, en zijn geld zeker waard.
Deze plaat belichaamt de essentie van de Smashing Pumpkins, denk ik. Het duurde niet minder dan een jaar voor ik van Mellon Collie over Pisces Iscariot tot deze Siamese Dream kwam, maar tegen die tijd was mijn liefde dan ook heftig en diep. Siamese Dream is ongelooflijk hecht en samenhangend, de productie van Butch Vig zorgt voor een een fantastische wall of sound, het gitaarwerk is gelaagd en bepaald verbazingwekkend. De drumroffel waarmee Cherub Rock begint, creëert een gevoel van belofte en verwachting, een gevoel dat niet teleurgesteld zal worden. Meteen volgt de explosie in een muur van gitaren en drums, gecombineerd met een erg meezingbaar refrein (mijn nu 7-jarige dochter zingt al jaren mee met dit nummer - haar Pumpkin-favoriet). En ik kan zelfs niet beginnen alle kleine details uit te leggen die mijn hart een slag doen overslaan wanneer ik aandachtig en geconcentreerd luister. Quiet wordt gedragen door de krachtigste baslijn die je je kan indenken en is een allesbehalve stille rocker met uitmuntend gitaarspel en drumwerk. Ik heb Today een paar keer teveel gehoord, maar het heeft nog steeds een pijnlijk mooie melodie en een bedrieglijk vrolijk refrein. Hummer begint dromerig maar explodeert dan, opnieuw, in een pijnlijk mooie melodie gedragen door, opnieuw, verbazend gitaarspel. In dit nummer blijkt ook duidelijk hoe alles klopt op deze plaat, hoe alle stukjes in elkaar passen, hoe er niet één overbodige noot gespeeld wordt. Het benadert soms de perfectie. Hummer eindigt met een zacht gitaarstukje, en gaat gelijk over in de luide gitaarmelodie van Rocket. Disarm is een ontwapenend mooi nummer met uitstekend vioolarrangement en orkestraal klokkenspel, en de ontroering gaat verder met de tedere intro van Soma, het meesterwerk op Siamese Dream. In slaap gewiegd door de ingehouden intro en eerste verzen, word je brutaal wakkergeschud door de explosie van gitaren, en al snel moet je naar adem happen door de schoonheid van het nummer. En de cirkel wordt rondgemaakt door de zachte outro. De basis van Geek U.S.A. zijn een krachtige baslijn vergezeld door ongeloofdlijk hecht gitaarspel. Chamberlin's drumwerk is adembenemend, het behoort niet tot de basistrack maar ligt een niveau hoger, samen met het gitaarspel. Het nummer is opgebouwd rond contrasten gedragen door de stevige basis, en biedt 3 nummers voor de prijs van 1 aan. Mayonaise heeft, net als Soma, een betoverende en zachte intro en outro, twee gitaren die tegen elkaar aanschurken door het nummer heen, een onthutsend mooie melodie en een sterke tekst. Spaceboy is ontroerend, met mooie akoestische gitaren en vioolarrangement. Silverfuck is een controversieel nummer, voor sommigen is het het ene nummer dat een verder ordinaire plaat redt, voor anderen is het het ene nummer dat ze niet kunnen uitstaan op een verder briljante plaat... het is een lange track, rijk aan contrasten, met nog maar eens verbazingwekkend gitaar- en drumwerk. Sweet Sweet is een zoet en pluizig niemendalletje, een mooie introductie voor mijn eigen favoriete nummer op deze plaat: Luna. Zacht, lief, teder, een maanliedje om te zingen voor je kindjes. Een mooi einde van een ongelooflijk goede plaat.
Tja, waarom koop je dit eigenlijk, nu Cherub Rock op Siamese Dream staat, en Pissant op Pisces Iscariot (en dat album had ik ook al voor ik deze single kocht). Voor het vreemde French Movie Theme dan maar, neem ik aan? En vreemd is het echt wel, een simpele melodie met akoestische gitaar, piano, baslijn en een beetje drums, en als enige tekst la-la-la-la, yeah-yeah-yeah-yeah-yeah en af en toe een bonjour. Het nummer eindigt in een bar, waar we iemand het Amerikaanse volkslied horen zingen. Vreemd, maar wel leuk.
De tweede plaat van de Pumpkins die ik kocht, en een beetje een vreemde keus gezien Siamese Dream en Gish er ook al waren. Het duurde een tijde voor ik echt naar deze plaat begon te luisteren (eigenlijk tot Mellon Collie tot me doorgedrongen was), maar nu is het één van mijn favoriete Smashing Pumpkins platen. Deze verzameling van B-kantjes en voordien nooit uitgebracht materiaal bevat een paar echte pareltjes, en enkele van mijn favoriete Smashing Pumpkins-nummers. Het begint zachtjes met Corgan op akoestische gitaar in Soothe, een nummer opgenomen in zijn slaapkamer (en als je goed luistert, kan je de bussen horen voorbijrijden). Eén van mijn favoriete Pumpkins-nummers ooit is Frail and Bedazzled... ik kan niet goed uitleggen waarom... de heftige ritme-track, Corgans stem, de fantastische gitaren, de tekst (stole my smile from a Cheshire cat), het typische luid-zacht-luid- zacht-luid grunge patroon tot in het extreme doorgevoerd... het nummer ademt energie. Whir is melancholie en kippenvel tot en met, en hetzelfde geldt voor James Iha's Blew Away. En het gaat over en weer tussen de extremen van luid en zacht met de twee explosies van gitaren en energie Pissant en Hello Kitty Kat, gevolgd door nog zo'n toppunt van melancholie en kippenvel, Obscured, en de vreemde maar mooie cover van Fleetwood Mac's Landslide. Starla is nog zo'n klassiek Smashing Pumpkins epos met mooi gitaarwerk. Er zit nog zo'n buitengewoon contrast tussen de cover van het met drugs overgoten A Girl Named Sandoz van the Animals en het zachte en vloeiende en melancholische La Dolly Vita. De plaat eindigt een beetje vaag met Spaced.
Tonight, Tonight was mijn eerste (bewuste) kennismaking met de Pumpkins... ik herinner me nog hoe Chris Dusauchoit op Studio Brussel zei: 'Nog geen nieuwe single uitbrengen jongens, dit is te mooi'. Het duurde lang voor ik deze plaat echt begon door te hebben, de eerste maanden luisterde ik enkel naar de eerste CD, en pas na lange tijd begon ik naar de tweede CD te luisteren. Maar toen ik eindelijk doorhad hoe verbazingwekkend goed de Pumpkins waren, kon ik ze niet meer loslaten en gaf ik me volledig over. En nu herinner ik me die specifieke periode in mijn 'Pumpkin-fan-zijn' als één van de mooiste: in de zetel liggend met de koptelefoon op, luisterend naar de muziek, de teksten in het CD-boekje lezend, en starend naar de foto achteraan in het boekje, niet wetend wie de mensen achter de gezichten waren, me onbewust van ego's zo groot als appartementsgebouwen, strubbelingen binnen de groep, drugsgebruik... en nog wat later het ontdekken van het internet en al die fantastische Smashing Pumpkins sites met een overvloed aan informatie, geruchten, interpretaties van teksten enz. Het is moeilijk een muzikale wervelwind als Mellon Collie and the Infinite Sadness te omschrijven... gaande van grootse epossen (Thru the Eyes of Ruby, Porcelina of the Vast Oceans) tot grappige en experimentele popliedjes (Lily, My One and Only, We Only Come out at Night), van perfecte pop (1979) tot gewoon lawaai (Tales of a Scorched Earth). En tussen de openende titeltrack, een bijna klassiek aandoend instrumentaal nummer op piano en synths, en sluiter Farewell and Goodnight, een samenzang tussen de vier groepsleden, bevindt zich nog een grote variëteit aan pop gedrenkt in violen (Tonight, Tonight), rockpose (Here Is No Why), razende tienerangst (Jellybelly, Zero, Bullet with Butterfly Wings), zachte melancholie (Galapogos, In the Arms of Sleep, Beautiful), en zoveel meer. Een Pumpkin-klassieker.
Exact dezelfde single als die in de The Aeroplane Flies High box, dus verwijs ik daarnaar voor mijn beoordeling.
Niet veel te melden hierover, gezien bijna alles dat ik erover wil zeggen, gevonden kan worden in mijn recensie van de box set The Aeroplane Flies High, die een langere versie van deze single bevat. Misschien enkel nog vermelden dat Jupiter's Lament een mooi, verstild, akoestisch nummer is; dat hetzelfde geldt voor Blank met z'n pakkende tekst; en dat het artwork van deze single erg mooi is.
Een mooie box in de vorm van een draagkoffer voor singles uit de jaren zestig, met alle vijf de Mellon Collie and the Infinite Sadness singles, 33 nummers in totaal: 28 b-kantjes waarvan 12 nooit eerder uitgebracht, en 5 covers die je enkel in deze box kan vinden. De box bevat ook een boekje met foto's, teksten en een volledige discografie. Een must voor elke Smashing Pumpkins fan... dus op een goeie dag kwam ik ermee thuis als cadeautje voor mijn eigen moedertjesdag... een geste die niet erg op prijs gesteld werd door de rest van de familie. 
Het merendeel van de tracks werd opgenomen tijdens en na de Mellon Collie sessies, en sommige van deze nummers kunnen gemakkelijk naast het beste materiaal van Mellon Collie staan. CD één (Bullet with Butterfly Wings) is wellicht de zwakste uit de box, met covers die de liefde van de Pumpkins voor new wave tonen, maar ze slagen er niet in er iets interessants mee aan te vangen. A Night Like This, één van mijn favoriete Cure-nummers, heeft niets van de emotionaliteit van het origineel, Destination Unknown is gewoon vervelend... Clones (We're All) is nog de beste van deze covers. Said Sadly is een goed James Iha-nummer (als je van zijn stijl houdt), maar The Boy op de tweede CD 1979 is veruit superieur, een mooi popliedje met vertederende tekst. Twee van de beste tracks van deze box (naast de singles, natuurlijk) staan op deze CD: Cherry en Set the Ray to Jerry, beide weelderig en relaxed en ontroerend, met uitmuntend gitaarspel. Zero staat vol met luid rockende nummers, God vol van contrasten, Mouths of Babes een instrumental die de metal benadert, prompt gevolgd door nog een instrumental Tribute to Johnny volgepropt met zware maar toch aanstekelijke gitaarriffs. Marquis in Spades is nog zo'n luide rocker, gevolgd door het enige rustpunt op deze CD, het tedere en melodieuze Pennies. Het is maar een korte adempauze, om voorbereid te zijn op het meer dan 25 minuten lange Pastichio Medley, een aaneenschakeling van jams, stukjes van songs en riffs, dat verbazingwekkend genoeg helemaal niet vervelend is, en soms zelfs als een echte song klinkt. Op Tonight, Tonight staan de meer poppy, dikwijls akoestische nummers, zoals het sobere Meladori Magpie, het erg ontroerende Rotten Apples gedrenkt in een mooie viool, Billy en zijn akoestische gitaar in Blank (dat refereert aan Soothe op Pisces Iscariot) en natuurlijk de akoestische versie van Tonight, Tonight, Tonite Reprise. Op de laatste CD Thirty-Three staan een paar van de mooiste tracks van deze box: The Last Song met Billy Corgans vader op gitaar in de outro, de krachtige epische titeltrack met zijn contrasten en uitmuntend gitaarwerk, Transformer met sterke intro en riff, James Iha's ongrijpbare The Bells en de verrassende cover van het jaren twintig nummer My Blue Heaven. The Aeroplane Flies High is een essentiële toevoeging aan de verzameling van elke Smashing Pumpkins-fan.
Een CD-r met een serie originelen van covers die de Pumpkins deden door de jaren heen, zowel op plaat als live. Het is een wilde variatie aan nummers, die teruggaan in de tijd tot de jaren 20 met George Whitling's My Blue Heaven uitgevoerd door Gene Austin. Je hoort een paar van de duidelijke invloeden op Corgan en de Pumpkins, zoals Thin Lizzy, Alice Cooper en Joy Division... maar ook een paar minder voor de hand liggende als Depeche Mode of The Cure. Enkele van mijn favoriete nummers zijn songs die ik voor het eerst hoorde in de vorm van Pumpkin covers, zoals A Girl Named Sandoz van Eric Burdon & the Animals, en Fleetwood Mac's Landslide met kippenvelfactor +20. Het is leuk om de Pumpkin-versie van The Cure's A Night Like This te horen, maar ik hoor toch deze originele versie liever (één van mijn favoriete Cure songs), Joy Division's Isolation anderzijds kan ik zowel in originele als in coverversie op prijs stellen. Ik ben niet bekend met het werk van Vic Chestnutt, maar deze Sad Peter Pan is een mooi nummer. Een uitstekende compilatie met erg diverse songs, allemaal samengebonden door een pompoenkleurig lintje.
Dit is naar verluidt één van de beste concerten van de Smashing Pumpkins uit het Mellon collie and the Infinite Sadness tijdperk, en deze show rockt inderdaad ongelooflijk. Het eerste deel is een beetje een (excellente) opwarming voor die grande finale met The Aeroplane Flies High en het 25 minuten lange Silverfuck met teases en jams. Tonight, Tonight staat, met de toetsen, dichter bij de albumversie, waar de andere versies die ik hoorde meer naar rock neigden, met de gitaren die het vioolarrangement van het album vervingen. We krijgen een uitzinnige versie van Cherub Rock en Where Boys Fear to Tread doet het erg goed live, ik hou meer van deze versie dan van die op de plaat. Rhinoceros is uitstekend, en Zero heeft fantastische gitaren. Fuck You (an Ode to No One) is ook al uitzinnig, met leuke improvisaties en contrasten. Porcelina is briljant, met een nogal lange tease van Rocket. Thirty-Three wordt gespeeld in een sobere versie met prominente piano en elektronische rhythm track. This next song I wrote when I was twelve years old... It's kinda sad considering it's a really good song and I haven't written much better songs since I was twelve... But nonetheless it's a very good song... natuurlijk heeft Billy Corgan het hier over 1979, met een mooie akoestische gitaar en toetsen. De grappige intro van Bullet With Butterfly Wings geeft een mooi contrast met de kwade vocalen van Billy Corgan, in een snelle versie van het nummer met een fantastische outro met mooie gitaar. Dan komt een erg krachtig Muzzle, gevolgd door Disarm met een mooie intro op gitaar, maar verder een nogal 'heavy' versie. Thru the Eyes of Ruby zorgt als altijd voor kippenvel, met die onthutsend mooie gitaren. XYU is een stoomwals, en dan is het heerlijk om te horen dat één van mijn favoriete Pumpkin-nummers werd opgenomen werd in de setlist, By Starlight, met die mooie gitaar in de achtergrond, de vocalen die me altijd ontroeren... en die kippenvel outro... goeie versie. Oudgediende Siva heeft een verschroeiend begin en mooie subtiele gitaren door het ganse nummer, in een 'extended version' met een lange break in het midden. The Aeroplane Flies High - nog een favoriet Pumpkins-nummer van me - wordt heel erg hecht gespeeld en is verschrikkelijk impressionant. En dan zijn er geen woorden voor de ultieme dreun Silverfuck, een meer dan 25 minuten lang epos waarin we gebombardeerd worden met improvisaties en teases. Als The Aeroplane Flies High impressionant was, wat is dit dan? 
Samenvattend: dit is een concert vol enthousiasme, energie en vakmanschap. Verbijsterend en verwarrend. Uitmuntend.
De titel van deze CD-r verklaart alles, denk ik zo. En het is een pracht van een CD-r. Ik ben bijlange na geen dwangmatige verzamelaar van Pumpkins-materiaal, maar het is toch leuk om alternatieve versies te horen van de gewone singles (zoals de excellente versie van I Am One), en behalve de nummers die te vinden zijn op de Smashing Pumpkins albums en de alternatieve versies, staan er nogal wat echtje juweeltjes op deze verzamelaar die ik niet eerder had/hoorde. Mijn favoriete track van deze compilatie is het erg vroege My Dahlia, een popliedje met een mooie akoestische gitaar en meeslepende zang. Sun, van dezelfde Light Into Dark LP, is veel rauwer met scheurende gitaren en dat typische vroege Pumpkins geluid. Nog een juweeltje is het B-kantje Not Worth Asking, een nummer dat goed past bij My Dahlia, zacht en teder maar met bitterzoete tekst. Honeyspider is bepaald hartbrekend, met verschroeiende gitaren en scheurende vocalen. Terrapin is één van de vreemdere tracks op de plaat, een cover van de shine on you crazy diamond Syd Barrett song, uitgevoerd door James Iha, akoestisch met Chamberlin op conga's, en de groep die het hele nummer door zit te gekscheren. Leuk. Het nummer is gekoppeld aan die andere vreemde, instrumentale track Bullet Train to Osaka, zo'n nummer waarvan je nooit vermoedde dat de Pumpkins het zou doen. Nog leuker. En het is nog niet gedaan met de pret, want we gaan meteen over naar het spookachtige Daughter, traag, emotioneel, onthutsend mooi. Luister gewoon eens naar die gitaar. Purr Snickety heeft dat demo-gevoel met enkel Billy en zijn akoestische gitaar, mooi op dezelfde manier als Soothe en Blank mooi zijn. De titeltrack van Siamese Dream die nooit op het album belandde, is van een krachtige simpliciteit, dwingend en onontkoombaar. Never Let Me Down is nóg een juweeltje, zacht, ingehouden en beheerst. Honeyspider II is een zachtere versie van het eerdere Honeyspider. De verzamelaar eindigt met Infinite Sadness, een nummer met een erg toepasselijke titel... hoe je triest kan worden van mooiigheid.
Na de dubbelaar Mellon Collie and the Infinite Sadness waren de Pumpkins het naar verluidt beu rockmuziek te spelen, en wilden ze hun geluid drastisch veranderen. Maar het was ook zo goed als onmogelijk om hun weidse, gelaagde alt-prog-rock te spelen zonder de ontslagen Jimmy Chamberlin, wiens drumwerk essentieel was voor hun geluid. Dus bewogen ze zich in de richting van een stiller geluid, met veel elektronica en enkel hier en daar een aanslag op de elektrische gitaar en drums. Adore opent met het verstilde, voornamelijk akoestische en optimistische To Sheila. Ava Adore is het enige nummer op deze plaat dat schaamteloos terugkeert naar het verleden, met luide gitaren en gemene vocalen. In het begin was het mijn favoriete nummer op de plaat, maar ik werd het al snel beu. Het enige dat me er nu nog in aanspreekt is de mooie gitaarsolo. Perfect keert meteen terug naar de algemene atmosfeer van Adore, met een stuiterende elektronische beat en echo's van dat andere perfecte elektronische popliedje 1979. Daphne Descends is een melancholische combinatie van elektronica, elektrische gitaren en smachtende vocalen, en een mooi orgeltje begeleidt Corgan's tedere tekst en vocalen in Once Upon a Time. Tear is één van de hoogtepunten van de plaat, met rollende en donderende drums en een prachtig vioolarrangement, en een mooi contrast tussen de terughoudendheid van de versen en de drive van de refreinen, en de bijwijlen wanhopige tekst. Crestfallen leunt zwaar op een mooie piano, en wordt prompt gevolgd door nog een hoogtepunt voor mij, het springerige Appels + Oranjes, met mooie what if... tekst. Pug combineert perfect elektronica en elektrische gitaren, en gedijt in een optimistische maar tegelijkertijd melancholische sfeer. Geen elektrische gitaren te bekennen in The Tale of Dusty and Pistol Pete, het verhaal wordt verteld via een eletronische beat, een akoestische gitaar en een mooi melodieus refrein. Het enige nummer op deze plaat dat ik echt niet kan uitstaan, is Annie-Dog, vanwege die verschrikkelijke combinatie van een verbastering van mijn naam die ik echt haat, en een deprimerende atmosfeer met vocalen waarin elke vorm van energie ontbreekt. Maar het wordt gevolgd door een triade van de mooiste nummers op Adore: Shame, één van de mooiste songs die Corgan ooit schreef, gedrenkt in melancholie; Behold! The Night Mare met z'n zachte versen en scheurende refrein; en het rouwende For Martha. Laatste nummers zijn het trieste en zachte en delicate Blank Page en een 17 seconden lang stukje op piano, 17. Hoewel het nogal anders klinkt dan het vroegere Smashing Pumpkins werk (maar niet zo anders als een hoop fans verkondigden), behoort Adore tot hun beste albums. Ze werden afgekraakt omdat ze experimenteerden en risico's namen, maar degenen die hen afkraakten namen nooit de moeite aandachtig naar deze plaat te luisteren, daar de schoonheid van deze plaat maar onthuld wordt na verschillende luisterbeurten, dan pas realiseer je je dat het echt niet zó anders klinkt dan hun andere platen. Het enige wat ik hier mis, is het drumwerk van Jimmy Chamberlin's drumming, dat altijd dat beetje extra toevoegde aan de muziek van de Smashing Pumpkins.
Een registratie van het concert in Nederland dat de Pumpkins deden tijdens hun korte Europese theatertour ter promotie van het komende album Machina/The Machines of God, uitgezonden op de Nederlandse televisie. En zo kon ik horen wat ik gemist had in Brussel, waar de groep na twee nummers stopte met spelen, omdat Billy duidelijk stemproblemen had. Anders dan in Brussel, begint het concert met het instrumentaaltje Pale Scales, om dan meteen over te gaan in het overrompelende geweld van The Everlasting Gaze en Heavy Metal Machine. Het is duidelijk dat Billy's stem terug is, maar je kan ze nog steeds horen kraken en soms doet het pijn aan de oren als je hoort hoe hij ze nu en dan forceert (If I die during this song, we loved you so much). De groep speelt hecht, met een losgeslagen Jimmy Chamberlin terug op drums. Verrassend genoeg wordt enkel tijdens het eerste deel van het concert de nadruk gelegd op het nieuwe materiaal, later krijgen we een mix van oud materiaal en nu en dan nog een Machina/The Machines of God track. Prijsbeesten als Zero, Cherub Rock (whoa!), Bullet with Butterfly Wings en 1979 passeren de revue, en er is een uitzinnige versie van I Am One en een rauwe cover van Rock On van David Essex, een nummer dat nog een tijdje in het repertoire van de Pumpkins zal blijven voorkomen. Stillere momenten zijn er wanneer de Pumpkins terggrijpen naar Adore met To Sheila en The Tale of Dusty and Pistol Pete. En hoewel Corgan merkt dat zijn grapjes niet goed overkomen in het Nederlands, is er een grappig moment wanneer hij mist in de tekst van Tonight, Tonight en ze het nummer gewoon opnieuw beginnen. Het concerts eindigt erg krachtig met Glass' Theme, Bullet with Butterfly Wings, een tien minuten lange versie van XYU en een laatste 9 minuten lange jam. En o ja, er was iets met James Iha die een bad duck at.
Mijn gevoel over deze plaat is een beetje ambivalent. Ik moest er niet echt van hebben toen ze uitgebracht werd, ik hield niet van het geluid, de productie, het klonk te hard en scherp. Maar nu ik ernaar luister nadat ik ze een paar maanden niet gedraaid heb, klinkt ze uitstekend, soms zelfs fantastisch. Er staan nog steeds een paar nummers op die ik echt niet kan uitstaan... vooral de opener The Everlasting Gaze (hoewel ik stukken van dat nummer goed vind) en het erg zware Heavy Metal Machine. De belangrijkste reden waarom die nummers me tegenstaan, is omdat ze me te veel herinneren aan de afschuwelijke live-ervaring die ik had in het mooie Koninklijk Circus in Brussel op 19 januari 2000... op één of andere manier staat die avond in mijn brein gegrift als één van de meest onwerkelijke dingen die ik ooit meemaakte. De manier waarop het publiek afdroop toen het besefte dat het gedaan was voor het ooit begonnen was, was gewoon onwerkelijk, er is echt geen ander woord voor. En nu heb ik een paar Pumpkins-concerten gezien, maar dat gevoel van ontgoocheling over die avond blijft, omdat de locatie één van de mooiste theaters is waar ik ooit geweest ben (voor een rockconcert), en het had heel speciaal kunnen zijn. Maar, terug naar Machina (en eerlijk gezegd, de hele symboliek van het artwork en de teksten is niet aan mij besteed), het begint niet al te goed met een gitaargeluid dat ik ronduit lelijk vind in The Everlasting Gaze, maar het nummer heeft een goed refrein. Raindrops + Sunshowers zou niet misstaan hebben op Adore, een levendig, opgewekt en hupsend nummer met veel electronica, met echo's van Appels + Oranjes. Eén van mijn favoriete nummers is het typische Pumpkins-liefdeslied Stand Inside Your Love met mooie gitaren, een tekst met een scherp kantje en een verschroeiend refrein. Radio/play my favourite song... I of the Mourning zit op het randje van het pathetische maar gaat er nét niet over, het is een mooi en goed in elkaar gestoken nummer. The Sacred and Profane is nog zo'n nummer dat mooi gepast zou hebben op Adore, vooral het ritme doet me denken aan de nummers op die plaat. Soms is het nummer een beetje te langdradig, maar ook dit weer heeft een mooi refrein, en een speciale sfeer. Try, Try, Try is een zacht en lief nummer (met een schokkend realistische en onthullende video), één van de beste op de plaat, prompt gevolgd door de zware beat en gitaren van Heavy Metal Machine, wat een contrast. Een nummer waar ik een hekel aan heb, zelfs niet gered door een mooi refrein zoals gewoonlijk. This Time... For every chemical/you trade a piece of your soul, veelbetekenende tekst ingebed in een vloeiende song. Hoewel het één van de zwaardere numers op de plaat is, begint The Imploding Voice met een nogal vlak klinkende gitaar, zonder het minste sppor van nuances, maar opnieuw wordt het nummer gered door het refrein. Glass and the Ghost Children is een epos in de traditie van Thru the Eyes of Ruby en Soma, maar het mist de kwaliteiten van die nummers, het slaagt er niet in de aandacht vast te houden tot op het einde, het klikt niet op emotioneel vlak en ik krijg er geen kippenvel van. De Pumpkins keren terug naar de pop in The Crying Cree of Mercury, maar het nummer klinkt een beetje geforceerd, vooral Corgans zang in de verzen. With Every Light heeft een mooie intro, maar het is een beetje te traag, een beetje te vervelend, en ik vind het gitaarlawaai later in het nummer pure horror. Gelukkig wordt het gevolgd door het open en poppy Blue Skies Bring Tears, een nummer als een welkom koel briesje. Sluiter Age of Innocence is toepasselijk spacey en zweverig en kronkelend en dromerig... ik heb echt genoten van het opnieuw beluisteren van deze plaat, hoewel dat niet echt naar voren kwam in wat ik schreef. De plaat als geheel werkt, nadat je ze aandachtig beluisterd hebt, ze een tijdje opzijgelegd hebt en dan opnieuw gaat luisteren. Het is ook fantastisch om Jimmy Chamberlin te zien terugkeren bij de Pumpkins voor deze plaat, zijn drumwerk is essentieel voor het geluid van de Smashing Pumpkins.
Een promo-CD uitgebracht met de vooruitbestellingen van Machina/The Machines of God ('a special 5 track bonus CD from the pumpkins attic'), met voordien onuitgebrachte tracks (Apathy's Last Kiss voorheen enkel beschikbaar op vinyl). Een leuke CD met het mooie, donkere instrumentaaltje Hope, het elektronische/akoestische Blissed and Gone met z'n open geluid en mooie instrumentatie, het spookachtige Apathy's Last Kiss met een rondtollende gitaar, een excellente akoestische versie van Mayonaise, en de elektronische jaren tachtig geluiden van Eye, een nummer van de Lost Highway soundtrack.
Een 2-track CD-single die z'n geld meer dan waard is, vooral vanwege het juweeltje Speed Kills met de onsterfelijke tekst Speed kills/but beauty lives forever/Speed kills/but beauty knows your name, zweverig achtergrondkoortje, een mooie melodie, een trage en meeslepende rhythm track, een rauwe gitaarlijn in de achtergrond... The last rose of summer is gone. En natuurlijk is er de A-kant, de dramatische Machina track Stand Inside Your Love.
Dit was een enorme teleurstelling. De geluidskwaliteit is uitstekend (recht van de sounddesk), maar de uitvoeringen zijn maar matig. Als ik het me goed herinner, werd deze sampler niet alleen samengesteld door Eric Agnew, maar ook goedgekeurd door Billy Corgan, en dan kan ik echt niet begrijpen dat van het hele Amerikaanse deel van de Sacred + Profane Tour er echt geen betere shows waren waaruit men kon kiezen. Wat ik mis is bezieling, emoties... de groep speelt soms wel erg goed, maar het klinkt leeg, het hart is er niet bij. 'Te netjes' is geen goede bewoording, omdat Corgan soms zo martelend schreeuwt dat het pijn doet aan de oren. Het absolute dieptepunt voor mij is de bijna onherkenbare cover van Once in a Lifetime van de Talking Heads. Ik ben altijd wel te vinden voor een leuke cover, maar dit is echt niet leuk meer. De cover van Rock On (David Essex) daarentegen is altijd leuk, al is het maar om de lijntjes Hey kids rock & roll, we gotta rock on... Maar van zodra The Everlasting Gaze begint, hoor je dat er iets fout zit, alles klinkt vlak en ongeïnspireerd. Jimmy Chamberlin drumt erop los, maar dat helpt niet. Er wordt door de songs gevlogen, ze worden afgeraffeld. Het mooie Pug van Adore krijgt een heavy metal-behandeling, Glass and the Ghost Children is eigenlijk wel doenbaar, net als Age of Innocence en I of the Mourning. Tonight, Tonight wordt gespeeld in de standaard rock-versie. To Sheila het toppunt van het gebrek aan animo, en lijkt op speed gespeeld te worden. Het enige hoogtepunt van deze CD is This Time, met enkel Billy Corgan op zijn akoestische gitaar, en deze keert lijkt zijn hart er wel bij te zijn. Mooi. Snail krijgt ook een goede uitvoering, maar daarna gaat het bergaf met Fuck You (An Ode to No One) met verschrikkelijk slechte vocalen. Het mooie Raindrops + Sunshowers krijgt dezelfde behandeling als Pug, de subtiliteit van het nummer verdrinkt in lawaai. Ik haak af bij het laatste trio Heavy Metal Machine, Bullet with Butterfly Wings en Once in a Lifetime, teveel noise, teveel geschreeuw, teveel teveel. Jammer.
MACHINA II/The Friends and Enemies of Modern Music is een beperkte persing van 25 kopieën van handgesneden en handgenummerd vinyl, bestaande uit 3 10" EP's en een dubbele 12" LP met 25 songs. De 25 kopieën werden aan goede vrienden van de groep gegeven, aan wie gevraagd werd het nieuwe materiaal zo snel mogelijk te verspreiden, daar de groep plannen had een deel van het materiaal tijdens hun komende Europese tour te spelen, en ze wilden dat de fans de nieuwe nummers zouden kennen. Het was ook bedoeld als een 'laatste vaarwel aan de fans, en een middelvinger aan het label dat alle interesse verloren had en hen niet de steun gaf die ze verdienden'. Mijn exemplaar komt van de NSPN tree, en is een remaster van de Q101 rip. De productie klinkt af en toe nogal troebel, maar staat niet in de weg van de nummers, en over het geheel genomen is deze plaat veel beter dan het officiële Machina/The Machines of God. Laten we beginnen met de minpunten: hier en daar ontwaar ik toch een stinker... ik haat de James Brown cover Soul Power passioneel, bijvoorbeeld. Heavy Metal Machine vond ik al één van de mindere nummers op Machina I, en de lispelende Version 1 Alternate Mix is al niet veel beter. Maar er staan een paar onaards mooie nummers op deze plaat. If There Is a God (piano and voice) is er één van, een mooi, simpel en sober minder-is-meer nummer met Billy Corgan op piano. Ik prefereer de Try (version 1) boven de Machina I versie, vanwege z'n simpliciteit en zachtheid, en dat mooie synth-lijntje. Ondanks de distortion heeft Real Love de mooiste melodie die ik in tijden gehoord heb, het nummer maakt me week en warm. Let Me Give the World to You klinkt vrolijk optimistisch en hartverwarmend. De uitzinnige versie van Blue Skies Bring Tears (Version Electrique hier) is dikke pret in al zijn andersheid, en de andere versie van If There Is a God, met volledige groep, is mooi in zijn lawaaierigheid. Het 'gevoel' van dit album herinnert me aan Pisces Iscariot (beide verzamelaars met outtakes en alternatieve versies hebben dezelfde continuïteit als een gewoon album), en het lijkt verschillende Pumpkin-tijdperken te overspannen, daar sommige nummers refereren naar het Pisces Iscariot/Mellon Collie tijdperk (vooral Real Love, ook Home en Innosense), anderen refereren naar het Adore-tijdperk (James Iha's Go), en anderen zijn heel erg Machina (zoals White Spider, Cash Car Star en Glass). In een notendop: Machina II/The Friends and Enemies of Modern Music was een uitstekend laatste wapenfeit en een mooie geste aan de fans.
Een radioprogramma uitgezonden op de Nederlandse zender KinkFM op 12 september 2000, precies een week na de release van Machina II/The Friends and Enemies of Music. Dus werd er besloten tijd vrij te maken om dat album uit te zenden, in een 'wereldpremière' in Nederland, tot groot plezier van Billy Corgan. Daarnaast en daarbuiten krijgen we een overzicht van de carrière van de Smashing Pumpkins, met een zorgvuldig uitgekozen collectie van album tracks, B-kantjes, rarities, tracks van enkele van de soundtracks waaraan de Pumpkins meewerkten, en veel interessante live-opnames. Velen daarvan natuurlijk opgenomen in Nederland, maar ook eentje van wat naar verluidt het beste Pumpkin-concert ooit was (Vancouver 97), en een paar erg vroege opnames. En natuurlijk is het ook erg leuk Svens vette accent te horen (Roels woorden, niet de mijne), Jeroens perfecte DJ-werk, en, last but not least, het meisje van KinkFM dat bleef praten over 'de Smassin Pumpkins'. Lekker-lekker.
Behoorlijke publieksopname van het Nederlandse optreden van de laatste Europese tour van d Smashing Pumpkins, een optreden dat ik bijgewoond heb. Een goed concert, maar niets meer dan dat. Ik had een beetje meer verwacht van de Pumpkins voor hun laatste shows, een beetje meer lol op het podium, meer verrassingen. Maar dat wil niet zeggen dat het een slecht optreden was. Het eerste deel van de set was akoestisch, niet alle fans konden dat appreciëren maar mij beviel het wel. Vooral de bijdrage van Mike Garson blijft me bij. Na 6 nummers werd overgeschakeld naar de luide Pumpkins, en publieksfavorieten (Disarm, Bullet with Butterfly Wings, Cherub Rock) werden afgewisseld met minder bekende nummers zoals die van Machina II/Friends and Enemies of Modern Music, het album dat aan een paar vrienden en fans overhandigd werd, en enkel via het internet circuleerde. Het concert eindigde met 1979, wat ook al niet bepaald een grote verrassing was.
Opnieuw een behoorlijke publieksopname van het tweede concert van de laatste Europese Pumpkins-tour dat ik bijwoonde, in de akoestische hel Flanders Expo in mijn woonplaats Gent. Alles welbeschouwd een beter concert dan in Rotterdam, met hetzelfde stramien: beginnend met een handvol akoestische nummers, en dan de rest van het concert met de volledige groep. In de maand tussen Rotterdam en Gent had de setlist een paar veranderingen ondergaan (in de toegiften), en de versie van Porcelina was veel beter en langer. Corgan taxeert de Europese fans (de Belgische zijn natuurlijk de beste), vertelt dat zijn overgrootmoeder van Belgiëe was, en verontschuldigt zich voor het concert in Brussel (dat afgebroken werd wegens ziekte) en het concert eindigt met 1979.
Zoals zovele Greatest Hits albums, heeft deze Smashing Pumpkins compilatie zijn voor- en nadelen. Laten we maar beginnen met de nadelen: je mist altijd iets, en er staan altijd overbodige dingen op. Wat ik meteen miste, was I Am One. Ten nadele van... ik weet het niet? Eye misschien? Of The Everlasting Gaze? Nog een vreemde afvaller is The End Is the Beginning Is the End van de Batman & Robin soundtrack. Wat de bonus CD betreft, vind ik het vreselijk vervelend dat er zoveel materiaal van de The Aeroplane Flies High box opstaat, hoewel het toch allemaal kwaliteitssongs zijn. En het ergste: waarom is dat godvergeten verschrikkelijke Rock On toegevoegd? Er moet een schat aan onbekend Smashing Pumpkins materiaal rondslingeren, waarom dit toch? Ach ja. De voordelen dan, en dat zijn er natuurlijk veel. De Greatest Hits biedt een mooi overzicht van de carrière van de Pumpkins, en wanneer je al deze nummers na elkaar beluistert, realiseer je je wat een diversiteit aan stijlen ze gespeeld hebben, en hoe het allemaal naadloos samenhangt. Killer riff Siva -> traag culminerend Rhinocerous -> melancholiek Drown - > meedogenloze wall of sound Cherub Rock - opwekkend Today - ontroerend Disarm - hard rock Bullet with Butterfly Wings -> retro 1979 - metal Zero - rijkelijk orchestraal Tonight, Tonight -> dubby Eye -> dance beat Ava Adore - zacht en lief Perfect -> distorted The Everlasting Gaze -> hartverscheurend Stand Inside Your Love -> triest Try, Try, Try -> scheurende droompop Real Love -> aanstekelijke pop Untitled... het smelt allemaal perfect samen. En deze compilatie heeft het onmogelijke gedaan bij mij: ze zorgde ervoor dat ik Today, dat ik kotsbeu gehoord was, weer leuk vind. Het bonus B-sides album dan, op een CD die zo op een CD-r lijkt, dat het veel mensen in verwarring bracht. Opent met het splijtende Lucky 13 van Machina II, om over te gaan in het monotone en vloeiende epos Aeroplane Flies High. Het melancholische Because You Are is een Adore outtake die helemaal anders klinkt dan het materiaal op dat album, het gedempte Slow Dawn is nog een track van Machina II, Believe is een James Iha track van de TAFH box. My Mistake is nog een Adore outtake, een mooi melodisch melancholisch pianonummer. Marquis in Spades is een killer riff van de TAFH box, Here's to the Atom Bomb een track met zeurende gitaren van het Machina II album. Sparrow is een akoestisch nummer enkel beschikbaar op deze compilatie, en hetzelfde geldt voor het elektronische en zachte Waiting. Saturnine en Rock On zijn de Schone en het Beest van Machina II, Set the Ray to Jerry is een uitstekende keuze van de TAFH box. Winterlong en Soot and Stars zijn twee uitstekende, intieme, introverte songs die ook nergens anders te vinden zijn. De B-sides verzamelaar eindigt met Blissed and Gone, nog een introverte, trage en trieste song. Rotten Apples/Judas O. is niet echt een gemiste kans, maar toch is het ook niet de perfecte Smashing Pumpkins verzamelaar.
Elliott Smith Deze plaat werd me erg aangeraden, en zou echt wel mijn ding moeten zijn, maar ik kan er niet veel mee, ik kan er niet inkomen. Dromerige popmuziek, zachte en gevoelige stem, mooie melodieën, melancholie à volonté... dingen waarvan ik gewoonlijk wel hou, maar de muziek op deze plaat glijdt van me af als water van een eend. En nu dat ik er opnieuw naar luister, blijft het gewoon hetzelfde. Soms werkt het om een plaat een tijdje opzij te leggen, maar deze keer niet. Er ontbreekt gewoon iets voor mij, enthousiasme misschien? Mooie nummers, maar een beetje achtergrondmuziek, behangpapiermuziek... niet veel dat mijn aandacht trekt. Ballad of Big Nothing is één van de weinige nummers die iets bij me raken, met z'n mooie refrein. Picture of Me is nogal opgewekt, No Name No.5 klinkt aangenaam Beck-ig in zijn Mutations-dagen. Angeles is spookachtig, atmosferisch en kort. Maar over het algemeen genomen raak ik snel verveeld door de conformiteit van deze plaat, nog versterkt door Smiths beperkte fluisterstem.
Patti Smith Deze plaat heeft een enorme invloed op me gehad. Mijn zus kocht ze toen ik een jaar of 10, 11 was, en na een tijdje kende ik ze van voor naar achter en terug. Niet dat ik echt begreep waarover het allemaal ging, maar ik hield er verschrikkelijk van. En nu heb ik dus eindelijk beslist dat het tijd was om zelf eens de CD aan te schaffen, en terug in de plaat en de herinneringen aan mijn kinderjaren te duiken. Dé grote hit van Easter is natuurlijk Because the Night, maar ik vind het echt niet het beste nummer op de plaat. Easter is een poging van Patti Smith om een compromis te vinden tussen kunst, poëzie, rock en commercie, een compromis dat verbazend goed geslaagd is. De plaat, gedeeltelijk vanwege dat Because the Night, is de best verkopende plaat van de Patti Smith Group, en bevat een paar echt commerciële momenten, maar bevat anderzijds ook donkere en soms provocerende nummers. Jimmy Iovine's productie is helder en open een geeft alle ruimte aan de dynamiek van de groep, Jay Dee Daugherty's efficiënte drumwerk, de toevoeging van de toetsen van nieuw groepslid Bruce Brody, de soms griezelige en spookachtige backing vocals en natuurlijk Smith's krachtige en rauwe stem. Het album begint met de pure energie van Till Victory met z'n krachtige tempoveranderingen, en dan verandert het tempo drastisch in het beangstigende en intense Space Monkey. Because the Night vind ik een beetje van een buitenbeentje op deze plaat, vanwege de superhit-status ervan. Ghost Dance is een escalerende chant, soms even beangstigend en zeker even intens als Space Moneky. De tirade Babelogue gaat meteen over in het provocerende en controversiële Rock n Roll Nigger met een mooie piano en een kwaadaardige Lenny Kaye. Mijn favoriete nummer op dit album is Privilege (Set Me Free), een song die voor kippenvel zorgt... Omdat ik het niet echt kan omschreven, citeer ik Dave Marsh uit de Rolling Stone van 10 April 1978 : "from the movie Privilege. In that film Paul Jones (Manfred Mann's first lead singer) is seen as a caged rock star, manipulated by a totalitarian establishment, the pawn of both church and state. This is a perfect allegory of the current condition of rock & roll as it becomes just another adjunct of show business; if this is how Smith sees the dilemma of the contemporary rock star, she really is the mother of punk rock." En het wordt gevolgd door nog zo'n juweeltje, het ontroerende We Three, simpel, klassiek, hartbrekend. 25th Floor is pure rock n roll energie, luid en duidelijk en rebellerend, en gaat meteen over in de chaos en nervositeit van High on Rebellion. Laatste nummer is de titeltrack Easter (of dat is toch wat ik me uit mijn kinderjaren herinner, gezien de bonus track Godspeed toen niet op de vinylplaat stond), nog zo'n spookachtig nummer, deze keer met klokken en toetsen in een prominente rol, direct naast Smith's stem. Ik sluit af met nog een citaat uit de recensie van Dave Marsh uit de Rolling Stone van 10 April 1978 : "[...] the magic of Easter is undeniable. It is transcendent and fulfilled, and its radiance must be honored. No one else could have made this record--something that can't be said of most LPs--and for a special reason: no one else in rock & roll would have the nerve to connect Lou Reed, the Bible, Rimbaud, the Paiutes, Jim Morrison, Bruce Springsteen and the MC5. I don't suppose Patti Smith can walk on water. But I'd like to see her try."
De laatste plaat van Patti Smith voor ze zich uit de muziekindustrie terugtrok, heeft niet dezelfde constante kwaliteit als zeg maar Horses of Easter, maar bevat toch een aantal hoogtepunten die het de aanschaf waard maken. Eén daarvan is één van haar mooiste songs ooit, het krachtige maar ingehouden Dancing Barefoot, onmiddellijk gevolgd door een goeie cover van het Byrds nummer So You Want to Be (A Rock 'N' Roll Star). Een nummer dat me kan doen huilen is Revenge met de mooie gitaar- en orgelintro. Titeltrack Wave is een sterke afsluiter van de plaat, maar het andere materiaal ontbeert sterkte (Frederick had een mooi liefdesliedje kunnen zijn, maar er ontbreekt iets aan), en de bonustracks zijn een beetje overbodig.
Gekocht als herinnering aan vroeger, en omdat ik People Have the Power goed vond. Maar het mag duidelijk zijn dat deze Patti Smith van de jaren 80 niet dezelfde Patti Smith Group is van de jaren 70. De scherpe kantjes zijn verdwenen, de Group is weg (en werd vooral vervangen door haar echtgenoot Fred 'Sonic' Smith), het vuur is weg. Dat alles werd vervangen door innerlijke rust, slaapliedjes, een meer mainstream en gepolijst geluid. People Have the Power is nog steeds een krachtig en goed nummer (R.E.M. covert het ook nu nog live), en Patti Smith zal altijd een icoon van de Aermikaanse rockmuziek blijven, maar deze comeback was gewoon niet zo imposant als ik verwacht had. En de plaat is echt kort, 8 songs, wat ik altijd weinig vind als je eraan denkt hoeveel muziek er op een CD past (maar de tracklist van mijn CD verschilt wel erg van die die ik vind op de All Music Guide). Going Under kabbelt maar voort zonder al te veel opwinding, net als het slaapliedje voor haar zoon The Jackson Song (maar natuurlijk, het is een slaapliedje , hoor ik je zeggen). Up There Down There klinkt verontrustend mainstream met enkel een vage echo van de Rockgodin van Horses, en Looking for You (I Was) is in hetzelfde bedje ziek. De enige hoogtepunten zijn de geïnspireerde titeltrack, en het tedere Paths that Cross met z'n magnifieke intro. Maar uiteindelijk vind ik deze plaat vrij teleurstellend.
The Smithereens Ik leerde The Smithereens kennen via hun radiohits In a Lonely Place en Blood and Roses, en deze plaat was een erg goeie aankoop. De combinatie van Pat DiNizio's warme stem, zijn fantastisch gevoel voor melodie, zijn mooie melancholische teksten, de (vergeef me de uitdrukking) Beatle-esque achtergrondkoortjes, het perfecte productiewerk van Don Dixon (de man van het grappige radiohitje Praying Mantis, die toen overal opdook), de warme klank van de plaat, maakt het een plezier om ernaar te luisteren. Ondanks de trieste tekst moet ik altijd glimlachen bij een nummer als Listen to Me Girl, gewoon door de prachtige melodie. Er staan geen minpunten op deze plaat, hoewel ik de snellere en meer opgewekte nummers als Groovy Tuesday iets minder goed vind dan de andere. Cigarette is mooi en triest en simpel en sober met een slepend ritme en een prominente accordeon, zeker een hoogtepunt. De invloed van Don Dixon en Los Lobos is erg duidelijk in Time and Time Again, maar The Smithereens behouden toch hun eigen identiteit. Kant 2 van de plaat begint met een subliem trio: het krachtige en ontroerende Behind the Wall of Sleep (met uitstekend drumwerk), het duet met een jonge Suzanne Vega In a Lonely Place (is het mogelijk niet te huilen wanneer je dit hoort?), en nog zo'n krachtig en ontroerend nummer, Blood and Roses (met uitstekend gitaarwerk). Maar dat wil zeker niet zeggen dat het album slecht eindigt, het overblijvende trio is ook al uitstekend, met het tedere maar stuiterende Crazy Mixed-up Kid, het rockende Hand of Glory met een mooi Hammond-orgeltje, en de melancholie van Alone at Midnight. The Smithereens maakten een fantastisch debuut met deze plaat, dat na 15 jaar nog niet gedateerd klinkt. Ik vind hun latere werk een beetje teleurstellend, omdat het niet zo it doesn't sound as krokant en fris en helder klinkt in hun zoektocht naar succes.
The Smiths Nadat ik Johnny Marr samen zag spelen met Neil Finn in de Shepherds Bush Empire in Londen en de Ancienne Belgique in Brussel, en How Soon Is Now en There Is a Light That Never Goes Out gehoord te hebben, was het hoog tijd mijn Smiths-collectie een beetje te gaan uitbreiden, en eindelijk eens dat superbe How Soon Is Now aan te schaffen. Dus begaf ik me naar de platenzaak en kwam terug met deze nice price collectie van singles, rarities en radiosessies. Met oude favorieten als How Soon Is Now (ja, natuurlijk vermeld ik die nog eens! Die gitaren gaan recht naar mijn hart, zo mooi zijn ze), What Difference Does It Make (uit een BBC Radio 1 John Peel Show, en wat een goeie versie is dit), This Charming Man (ook John Peel, andere sessie, het is verbazingwekkend hoe goed deze groep live speelt), Heaven Knows I'm Miserable Now (singleversie, mooie intro) en anderen... Er waren ook nummers die ergens diep in mijn hersens in een kamertje verborgen zaten, zoals het erg erg mooie Reel Around the Fountain, en These Things Take Time. En een paar juweeltjes die ik hier voor het eerst ontdekte, zoals This Night Has Opened My Eyes, zowel Hand in Glove (of zat dit ook in een achterkamertje in mijn hoofd?) en Still Ill met Johnny Marr op mondharmonica, een sober Accept Yourself, Girl Afraid met die typische Johnny Marr gitaren, en het akoestische Back to the Old House. Please, Please, Please, Let Me Get What I Want is een onthutsend mooie derhalve toepasselijke afsluiter van deze uitmuntende collectie.
Vreemd genoeg ben ik er op één of andere manier in geslaagd net dat ene Smiths-album te kopen dat minder goed is dan de andere... hoe komt het toch dat ik dat altijd doe? Op latere CD-releases staat ergens middenin ook die super-magnifieke single How Soon Is Now? (mijn favoriet Smiths-nummer aller tijden), maar op mijn vinyl-release moet ik het zonder stellen, wat de plaat nog kleurlozer maakt. Okay, er staan ook een paar erg goede nummers op: de opener The Headmaster Ritual bijvoorbeeld, met mooie rinkelende gitaren en Morrissey's typische la-la-la-la-la-la-la-y-eh gejengel, het poppy I Want the One I Can't Have (die gitaren! dat ritme!), en natuurlijk That Joke Isn't Funny Anymore, traag, spookachtig en triest. Maar de B-kant is pas echt om te huilen... er is gewoon niks om opgewonden van te worden. Ik zou The Queen Is Dead gekocht moeten hebben.
The Sneaky Feelings Hm, erg lang geleden dat ik hier nog naar luisterde, stamt uit de periode dat ik geobsedeerd was door Australische en Nieuw-Zeelandse muziek (die nog steeds een speciaal plekje heeft in mijn hart). Fijne popmuziek met mooie gitaren en goede teksten, met duidelijke invloeden van The Beach Boys en The Beatles. En nu dat ik er opnieuw naar luister, hoor ik dat ook The Mutton Birds hier aandachtig naar geluisterd hebben. Titeltrack Husband House is een goed in elkaar gestoken ballad, The Strange and Conflicting Feelings of Separation and Betrayal is meer pop-gericht en simpeler, een rechttoe rechtaan popnummer met een mooi Hammond orgeltje. Major Barbara is een beetje een combinatie van beide vorige nummers, met echo's van de vroege Chills. De Dunedin sound, jazeker.
Something Happens De radiohits Hello, Hello, Hello, Hello, Hello, (Petrol) en Parachute overtuigden me ervan deze plaat te kopen, die uiteindelijk één van mijn favoriete meezing-platen werd. Fantastische popmuziek, perfecte melodieën, goede stemmen... wat kan een meisje nog meer willen? Herinner je je dat heerlijke popliedje Parachute nog? Het begint met enkel een piano en stem, dan een achtergrondkoortje, dan een akoestische gitaar, dan een bas, en dan springt de hele groep erin (of eraf)... take your parachute and go... maybe come back tomorrow... if the winds don't catch you... I will... en dit plaatje staat vol met mooie popliedjes als dit. Er is de mooie, o zo trieste, lichtjes bittere ballad Kill the Roses, het stuiterende Hello, Hello, Hello, Hello, Hello, (Petrol) (de (Petrol) werd aan de titel toegevoegd omdat de groep zich realizeerde dat ze bepaald veel beïnvloed waren door de groep That Petrol Emotion), het trage en mooie en mysterieuze maar toch krachtige I Feel Good, het akoestische en sobere Skyrockets... er zijn nog veel andere goede nummers, maar ik beperk me verder tot het vermelden van mijn favoriete nummer op deze plaat, de song over verloren liefde Room 29, mooi opgebouwd met een zachte spanning, en met pijnlijk mooie zang. Hartverscheurend. It was special yeah... it was great. O, en ik moet nog The Patience Business vermelden met dat erg leuke lijntje Sitting on my hands to stop myself exploding (yeh)... yeh inderdaad! Het is erg lang geleden dat Stuck Together with God's Glue nog eens in mijn CD-speler zat, en dat was echt wel onterecht... dit verdient een regelmatige draaibeurt, om me er aan te herinneren hoe mooi dit is. Something Great, Something Wonderful, and Something Happening!
Soulwax Mijn favoriete band uit Gent... maar hoewel hun debuut aantoont dat ze over veel potentieel beschikken, komt dat er niet altijd uit. Producer Chris Goss (Queens of the Stone Age, Masters of Reality, Kyuss...) merkte de kwaliteiten van deze groep wel op, en maakte een begin met wat later hun kristalhelder geluid, hun gevoel voor melodie en combinatie van mooie pop en energieke rock zou worden. Er staan teveel nummers op deze plaat die geen blijvende indruk nalaten, maar het is de aanschaf toch waard vanwege een paar juweeltjes die erop staan. Nummers in de eerste categorie zijn Soul Simplicity (karakterloos en saai), Spending the Afternoon in a Slowly Revolvin' Door en alles wat daarna komt. En, dit even terzijde, ik heb een bloedhekel aan tracks die verborgen zitten na minuten en minuten en minuten stilte. Nummers die balanceren op het randje tussen beide categorieën zijn Great Continental Suicide Note, (mooie intro/vervelend nummer), Rooster (goed nummer maar te langdradig), Tales of a Dead Scene (leuk maar niet meer dan dat), Hammer & Tongues (fantastisch refrein, de rest van het nummer is banaal). Maar, de juweeltjes zijn echt wel eersteklasse juweeltjes. Eerst en vooral is er Caramel, een delicate song met spaarzame instrumentatie (drums, bas, akoestische gitaar, die mooie viooltjes, en later nog wat verontrustende synthesizers), één van de beste nummers die Soulwax ooit schreef, met mooie vocalen ook. Vervolgens is er Kill Your Darlings, een uitzinnige rocker met messcherpe gitaren, een donderende ritmesectie en een verbazingwekkend refrein. En er is ook Reruns (Daisy Duke), nog een uitzinnige rocker met dezelfde eigenschappen als Kill Your Darlings. Soulwax is nog niet echt waar het zijn moet met Leave the Story Untold, maar ze zijn duidelijk op de goede weg.
De zonen van Zaki in de voetsporen van Soundgarden en Beck, volgens het Belgisch Pop en Rock Archief. En ja, daar ben ik het mee eens. Ik vind deze plaat fantastisch, heb er keer na keer na keer naar geluisterd, en ben ze nog steeds niet moe. Dave Sardy (Barmarket, The Dandy Warhols (ha!), System of a Down, Marilyn Manson) heeft een uitstekende klus afgeleverd met deze plaat, het is één van de best klinkende platen die ik ooit gehoord heb. Kristalhelder, open, fris... het knalt uit je boxen. Het hoesje van de CD is ook erg mooi, met de look van een 45rpm single-hoesje, en alle teksten in het boekje zijn gedrukt op verschillende 45rpm single-hoesjes. Soulwax is enorm geëvolueerd sinds Leave the Story Untold, de muziek is meer gevarieerd en speelser door de inbreng van beats en loops en (meer) strijkers, over en weer gaand tussen melancholie en gewoon dikke pret. Melancholie van hier tot ginder in The Salty Knowledge of Tears, met de tekst Just shut your mouth and kiss me, just close your eyes, you punish yourself with a handkerchief, I don't reply die altijd rillingen langs mijn ruggegraat doet lopen. En Wings met meer rilling-producerende lyrics: If love ever comes barging in like that again... that's it... I'm calling security. Samen met More Than This (mijn motto, there has to be more than this), zijn deze drie echt de prijsbeesten van deze plaat, het triumviraat van melancholie. Driewerf schoonheid. Behalve de uiterste melancholie van deze nummers is er ook de zelfrelativering van de Fucking Dewaele Brothers in Too Many DJ's (ik blijf maar teksten citeren: If only I could sell myself/ The way that even I would buy, en You answer "I love you" with "I know") gelinkt met de grappige human beatbox en een donderende ritmesectie. En nu we het over donderend hebben, dat is ook het passende adjectief voor de titeltrack, één van de hardst rockende tracks op het album. En om dit kort te houden, zal ik niet elk nummer van de plaat vermelden, ik zeg alleen nog dat er niet één minpunt te vinden is op Much Against Everyone's Advice.
Inconsequent als ik ben, vermeld ik deze bonus CD die bij Much Against Everyone's Advice zat hier apart, terwijl ik dat normaal gezien niet doe. Maar deze bonus CD is zo leuk... niets echt wereldschokkends, gewoon erg leuk. Omdat het zo leuk is om één van je favoriete groepen je favoriete nummers uit de jaren tachtig te horen coveren... zo was ik opgetogen met de cover van Prince's Starfish & Coffee op dit plaatje. En is het leuk om Soulwax's versie van Nik Kershaw's Wouldn't It Be Good hier te horen, hoewel de cover niet echt zo fantastisch is. Het duurde een tijdje eer ik de cover van the Pretenders' I Go to Sleep kon appreciëren, maar nu heb ik er vrede mee. De opname hier van de live-favoriet Cut Some Slack (met de beruchte Backstreet boys pastiche) is een grote aanwinst, die deze bonus CD zeker het aanschaffen waard maakt. Minpunt is dat ik al betere versies en remixes van sommige van de nummers elders gehoord heb... Zo had ik hier liever Saturday (Meets Billy Jean) gezien dan Saturday (Morning After Thrill), hoewel deze versie ook niet slecht is. De live-versie van Overweight Karate Kid is een beetje overtollig. Beide versies van Conversation Intercom zijn goed (de kale live-versie met enkel zang en piano, en de amusante Vocoder Intermix), en Mike Rule Joe Cream Mix is een leuke woordspeling en een behoorlijke remix.
Soundgarden Zoals bij zovelen, was het Black Hole Sun dat mijn aandacht op Soundgarden vestigde, en dat me op een bepaald moment deze CD deed kopen. Het duurde nogal lang voor ik gewoon was aan de rest van Superunknown, voor lange tijd was het geluid te metal-ig, bepaalde nummers veel te hard, Cornells geloei veel te hardrock-ig voor dit pop-meisje. Maar ik hield vol, koppig als ik ben, en nu staat de CD in mijn lijstje favoriete platen, en na al die jaren en de teloorgang van de grunge klinkt het nog steeds fris en bijdetijds. En nu ben ik een heel klein beetje verliefd op Cornells warme stem. Moest geld maar een bijzaak zijn, zou ik meer Soundgarden-platen kopen, en zeker ook wat van Cornells solowerk. Hoe dan ook. Men kan deze plaat beschouwen als een hardrock magnum opus (noemde er iemand ooit Black Sabbath en Led Zeppelin?), een grunge magnum opus, een psychedelica magnum opus... wat dan ook. Het punt is dat het iets uitstraalt... tegelijkertijd warmte maar ook kilheid, op dezelfde contrasterende manier dat Cornells stem wisselt tussen een warme bariton en een hoge jammerklacht. De muziek en de teksten zijn donker, maar soms ook op een vreemde manier hartverwarmend. De plaat ademt maturiteit uit. Matt Camerons drumwerk explodeert soms uit je boxen (zoals in Fell on Black Days), Kim Thayills gitaarspel is uitstekend en gevarieerd, en speelt een hoofdrol meteen naast Chris Cornells zang. De singles zijn een goede kennismaking als je niet bekend bent met deze plaat, Black Hole Sun met z'n mooie opbouw en arrangement en z'n bijna-pop-gevoel was een welverdiende hit en werd bijna maar niet helemaal kapotgedraaid op de radio, Fell on Black Days (mijn favoriet op deze plaat) is donker maar opbeurend tegelijkertijd door het perfecte drumwerk, het uitstekende gitaarspel en Cornells warme stem, Spoonman gaat meer in de richting van de hardrock-kant van de plaat maar zit vol vreemde effecten, inclusief lepel-solo. En dan is het tijd om de andere juweeltjes op de plaat te ontdekken... De intro met kippenvelfactor 10 van The Day I Tried to Live, de angstaanjagende sfeer en het perfecte hardrock-refrein van Limo Wreck, de mistroostigheid en traagheid en dwang van 4th of July, de gelijkaardige gevoelens van Mailman, de fantastische gitaren en de drive van de titeltrack, het pop-gevoel en de verwarrend mooie gitaren en zang van Head Down. En, last but not least, het verkillende Like Suicide. Een mooie, gestoorde/verstorende, verwarrende, warme, mature plaat vol contrasten.
Spandau Ballet Op het debut van de Spandaus hoor je al de kiemen van wat ze later zullen worden, maar Journeys to Glory klinkt toch erg anders dan True. Minder gepolijst, gedurfder, het is meer dance-pop dan de gestroomlijnde pop die ze op True gaan spelen. Het album is niet echt van constante kwaliteit, er staan hoogtepunten op, maar ook een paar dieptepunten. Hoogtepunten zijn het energieke To Cut a Long Story Short en natuurlijk Muscle Bound, een soort marslied met een fantastische opbouw. Andere goede nummers zijn The Freeze en Toys, maar het andere materiaal raakt al snel in de vergetelheid.
Op hun journey to glory verfijnen en perfectioneren Spandau Ballet hun formule op Diamond. Opener Chant No. 1 is het buitenbeetje hier, refererend aan Muscle Bound op Journeys to Glory, een leuk stukje dance-pop, en meteen ook het hoogtepunt op deze plaat. Diamond heeft minder ups en downs dan het debuut, maar over het algemeen genomen is de kwaliteit van de nummers ook minder, dus dat is ook niet zo'n goede zaak. Het vermelden waard zijn het smachtende She Loves Like Diamond, en het nogal vreemde Pharaoh.
Jaja, toen ik vijftien was, viel ik helemaal voor de New Romantics van Spandau Ballet, Duran Duran en wat daar nog allemaal was... de glamour en glitter, de mooie kleren, de make-up... en de muziek neem ik aan. Nu wordt het wel een beetje moeilijk om deze platen niet volledig af te kraken, maar er staan onmiskenbaar goede dingen op , maar ik kan echt niet zeggen dat ik dit nu nog kan appreciëren. Vooral deze plaat, de meest gepolijste en gladde en afgelikte van de drie Spandau Ballet albums die ik heb. Titeltrack True mag dan al te gesuikerd zijn (en steeds opnieuw zie ik voor mijn geestesoog Tony Hadley croonend met zijn pinkje in de lucht), toch is het een goed in elkaar gestoken en heel effectieve ballad. Van de 8 songs op de plaat werden er 4 als single uitgebracht, en allemaal werden ze grote hits. Er was het hiervoorvermelde True dat de grote doorbraak van Spandau Ballet betekende, en Gold, Communication en Lifeline, drie meer uptempo nummers. De andere nummers op de plaat zijn vergelijkbaar, en bijna van dezelfde kwaliteit.
Sparklehorse Als er iets is dat ik vind in Sparklehorse's It's a Wonderful Life, dan is het troost in moeilijke dagen. En als Mark Linkous kan leven met alles wat hij meemaakte, dan kan ik dat ook. Het beste woord dat ik kan vinden voor deze plaat is 'ontwapenend'... een vreemde maar mooie plaat over honden, paarden, vogels, babietjes, nagels en circus people with hairy little hands. De plaat opent slaperig met de titeltrack (en mission statement) It's a Beautiful Life, een dromerig en teder nummer waarop vogeltjes in de achtergrond zingen. Gold Days maakt ons slaperige vogeltjes en kindertjes wakker met good morning my child/stay with me a while en het geluid van koerende duiven en een zachte en tedere Nina Phersson. Nu zijn we wakker en klaar voor Piano Fire, met Polly Jean Harvey op backing vocals, een rockend en fuzzy, triest maar troostend nummer. Ik ben geen PJ fan, maar hier gaat ze recht naar mijn hart. Sea of Teeth verdrinkt in ongemakkelijk verdriet, traag en slepend. Nina Phersson en een warme gitaar schitteren in Apple Bed, waarin Mark Linkous afrekent met zijn verlamming. King of Nails is poppy als Piano Fire, met fuzzy gitaren, een sloom ritme en een relaxed refrein. Eyepennies is nog zo'n triest troostliedje, met opnieuw Polly Harvey in een hartbrekend refrein. Eén van de hoogtepunten op de plaat. Dog Door met Tom Waits loopt een beetje verloren hier, het kon gemakkelijk op één van zijn eigen platen als Rain Dogs of Frank's Wild Years staan. More Yellow Birds zit vol mooie gitaartjes, melancholie, pony's en violen; Little Fat Baby heeft een prachtig contrast tussen melancholie en een wrang vrolijke tekst. Comfort Me heeft ook al zo'n fijn contrast tussen een prominente drummachine en mooie steel-gitaren, en is inderdaad het perfecte troostnummer. Babies in the Sun is een vreemd, monotoon, fascinerend nummer met veel geluidseffecten. En dan is alles wat er nog overblijft een verborgen bonustrack, nog zo'n meeslepend traag nummer met Nina Phersson op backing vocals. Kon het leven maar zo mooi zijn als deze plaat.
Split Enz Ik moet van de meeste van de nummers op deze plaat het eerst andere versies gehoord hebben, wat waarschijnlijk de reden is waarom ik dit debuutalbum van Split Enz nooit gewoon zal worden. Het is een beetje een ingewikkeld verhaal (zoals altijd wanneer je het over Split Enz hebt), maar om het kort te houden: deze plaat werd later opnieuw opgenomen met Phil Manzanera (Roxy Music) als producer, en dat is het geluid waaraan ik gewend ben. Niet dat dit zoveel slechter is (Stranger than Fiction en Time for a Change zijn hier echt wel mooi), maar het klinkt allemaal doffer, minder opwindend, meer gitaar-georiënteerd, minder kristalhelder. Maar op Mental Notes staan nogal wat Split Enz klassiekers: Walking Down a Road, Under the Wheel, Stranger than Fiction/Time for a Change, Titus, Spellbound; een bepaald indrukwekkende lijst voor een debuutalbum. De songs van Phil Judd domineerden de plaat, en dat is wellicht de reden waarom het één van de meest afwijkende en lichtjes gestoorde Split Enz platen is. Voor mij is het een leuk plaatje, maar het mist dat beetje extra, dat kippenvelgevoel.
Ik was wellicht een beetje in de war toen ik de recensie voor Mental Notes schreef, want natuurlijk had ik eerst andere versies gehoord van de meeste nummers op dat album... de versies van dit album, en van The Beginning of the Enz op het Chrysalis label. Op Second Thoughts vind je nogal wat nummers van Mental Notes, opnieuw opgenomen in Engeland met Phil Manzanera (Roxy Music). Deze versies hebben meer body, rocken meer en luider dan de eerdere versies, en ik heb deze liever, hoewel dat misschien komt omdat ik deze eerder kende. En wanneer ik opnieuw naar deze plaat luister, word ik weer verbaasd door de kracht van de songs. Onder de lagen van excentriciteit en theatraliteit zitten perfecte popsongs, met een hoge meezing- en dansfactor. Op het album staan een paar vroege Split Enz klassiekers, zoals Matinee Idyll, Walking Down a Road en de Siamese tweeling Stranger Than Fiction en Time for a Change, en een paar nieuwere nummers (Late Last Night en The Woman Who Loves You - met lepelsolo). In deze periode deed Phil Judd nog de zang op een nummer hier en daar (Titus, Sweet Dreams), wat voor sommigen een toegevoegde waarde is, maar ik prefereer de meer krachtige en toonvaste stem van Tim Finn. Sweet Dreams is en blijft echter een mooi nummer. Second Thoughts is een juweeltje.
Dizrythmia slaat een volledig andere richting in dan Mental Notes zowel wat geluid als wat songs betreft. De productie door Geoff Emerick klinkt helder en opwindend, niet zo dof als het geluid op Mental Notes. Tim Finn nam over het algemeen de honeurs waar wat betreft songschrijven, wat resulteert in kortere, meer rechtlijnige nummers, zonder de klassieke invloeden en arrangementen. Sugar and Spice, het enige nummer dat Judd hier alleen schreef, is verreweg het vreemdste op Dizrythmia. Maar dat wil niet zeggen dat alle gekheid verdewenen is uit Split Enz, Bold as Brass en Crosswords zijn nog altijd prettig gestoord, Charlie is prachtig en bevreemdend, Without a Doubt is zonder twijfel een prachtnummer. Groepssamenwerking Jamboree is een afsluiter in ware vreemde Split Enz stijl.
Dit was het tweede Split Enz plaatje dat ik kocht, na het luisteren naar en capituleren voor Conflicting Emotions. En, goeie god, het was een schok. Wat een verschil... hoe deze groep veranderd was in minder dan 10 jaar. Later hoorde ik dat deze plaat niet echt de beste keuze was, er waren twee verschillende platen (Mental Notes en Dizrythmia) op samengegooid om overseas uit te brengen, maar toch, ik luisterde hier toch wel erg graag naar. En het was een goede kennismaking met het vroege werk van Split Enz. Niets dan goede nummers hier, in al hun gekte, overlopend van energie, soms ongelooflijk ontroerend, soms erg geestig, en altijd met die speciale sfeer. Het hoogtepunt is waarschijnlijk wel Stranger than Fiction dat perfect samengaat met Time for a Change, een verkillende samenwerking tussen Phil Judd en Tim Finn waarin ze elkaar perfect aanvullen. Een echte klassieker is Charley, nog zo'n triest nummer dat de rillingen langs je ruggengraat jaagt, en dat Tim Finn nog steeds live brengt in deze nieuwe eeuw. Another Great Divide heeft een betoverende melodie, en een fantastische tekst... perfecte pop met met een stekelig randje over onbereikbare liefde. My Mistake is een grappig nummer over hoe alles verkeerd kan gaan in de liefde, en zou gemakkelijk op True Colours kunnen staan, een aanstekelijk popliedje. Crosswords is ook erg poppy, maar klinkt toch erg verschillend, meer vroege Enz met een fantastische ritmesectie. Bold as Brass gaat een beetje meer in de richting van de vreemde en excentrieke Enz, maar dwaalt toch nooit te ver af van goed in elkaar gestoken popmuziek.
Writing letters to my friends, telling them all about Split Ends... klassiek en hartverwarmend stukje tekst uit de eerste single Split Ends, toen de groep nog Split Ends heette, en perfecte opener voor deze verzameling van songs en demo's opgenomen tussen 1972 en 1975. Het tijdperk geeft aan dat Phil Judds inbreng in de nummers belangrijk is, zowel in het schrijven ervan als in het zingen (en wat een vreemde stem heeft hij). De eerste drie nummers zijn meteen ook de beste op CD, het poppy en lieve Split Ends, de mooi intro en harmonieën en wrange tekst van For You, en het stuiterende 129 (de vroege versie van Matinee Idyll). Home Sweet Home zit vol melancholie, Sweet Talking Spoon Song (daar kunnen jullie een puntje aan zuigen, Soundgarden) is een grappig deuntje, en op de CD staan ook vroege versies van Lovey Dovey en Spellbound (met spookachtige intro). Split Enz is een groep die regelmatig in de archieven duikt om vroeg/obscuur materiaal uit te brengen, en deze verzamelaar is daar een goed voorbeeld van, z'n geld zeker waard.
Het essentiële new wave album van Split Enz. De groep voert een volledig andere koers dan het vroege Split Enz, die maffe groep met hun grappige kostuums en vreemde songs. Het eerste album waarop Neil Finns vakmanschap qua songschrijverij kan schitteren, resulterend in de hit I Got You, simpel, catchy, aanstekelijk. Hoewel hij nu een beetje beschaamd is over de tekst (Look at you/You're a pagean, hij vraagt zich af wat hij in godsnaam bedoelde met pagean). True Colours grossiert in eigenzinnige 3-minutennummers met grappige en sarcastische teksten (het grappige duet tussen Neil & Tim What's the Matter With You, het amusant zelf-denigrerende Nobody Takes Me Seriously), maar biedt ook meer contemplatieve momenten in de slepende ballad I Hope I Never of het ironisch zure Missing Person. Het razende Shark Attack en het meer melancholische Poor Boy zijn pieken in Tim Finns songwriting, Tim die toch nog steeds de drijvende kracht is achter Split Enz op dat moment. Op de plaat staan ook twee instrumentale tracks, Double Happy en The Choral Sea, geschreven door Eddie Rayner. Deze instrumentals zijn energiek, fascinerend, en verstoren het gevoel voor melodie niet dat door True Colours loopt, het is pulserende retro dansmuziek. Hoewel ze hun opvallende kostuums, kapsels en make-up afgelegd hebben, bleek de op keyboards steunende new wave/pop/rock van Split Enz toch nog een beetje te eigenaardig voor het grote publiek. Maar, jaren na daum is I Got You toch in het collectieve geheugen der muziekliefhebber geëtst, en blijkt dat Split Enz toch van grote invloed was op veel bekende groepen.
Absoluut de aanschaf van de CD waard. Kreeg dit van een naar Nieuw-Zeeland uitgeweken Engelsman. Wel mis ik het mooie met laser geëtste vinyl, dat toch een speciaal gevoel gaf. De cover heeft ook andere kleuren, maar dat zie je niet in mijn scan omdat ik te lui ben om de hoezen van mijn vinyl-platen te gaan scannen.
Ik vond dit voor 1 pond in een tweedehandszaak in Londen (of beter: Jen vond dit voor me), in vrij goeie staat. Waiata is Maori voor 'feestje', en werd in Australië uitgebracht onder de titel Corroboree, het Australische aboriginal woord voor 'feestje', en werd, zoals zijn voorganger True Colours, uitgebracht in hoezen met verschillende kleuren. Waiata klinkt een beetje als True Colours ook, maar donkerder en niet van dezelfde constante kwaliteit. Het geeft de vooruitgang weer van Neil Finn als songschrijver in One Step Ahead en History Never Repeats, en dat Tim ook mooie liedjes kan schrijven (Hard Act to Follow en Ghost Girl). Maar sommige nummers op deze plaat vergeet je maar beter meteen (Iris gaat nogal snel irriteren, Walking Through Ruins klinkt soms nogal alarmerend als prog-rock). Net als op True Colours staan er op Waiata twee instrumentale nummers geschreven door Eddie Rayner, Wail en Albert of India, het eerste een nummer in de traditie van de instrumentaaltjes op True Colours, het tweede meer klassiek geïnspireerd.
Split Enz schuift op in de richting van een meer gepolijst geluid, en dat irriteert me af en toe. Maar, het positieve is dat er flink wat nummers op Time and Tide staan die echt goed zijn. Het begint meteen met Dirty Creature, waarin Tim Finn zijn duivels en angsten uitdrijft. Maar toch is het een goed voorbeeld van hoe deze plaat klinkt: te gepolijst, en helemaal niet avontuurlijk. Dit is één van die nummers die live veel beter klinken. Dan komen Giant Heartbeat en Hello Sandy Allen, die tonen hoe Neil Finn met de regelmaat van de klok melodieuze en aanstekelijke nummers begint te produceren, het eerste een donker en traag nummer, het tweede een beetje een buitenbeentje over hoe ze de grootste vrouw van de wereld ontmoetten, een rockend nummer met een uiterst aanstekelijk refrein. Never Ceases to Amaze Me is nog zo'n nummer dat me irriteert (en het klinkt nogal zoals Tims latere solowerk zou gaan klinken), het is een licht niemendalletje, maar het nummer wordt gered door nog zo'n aanstekelijk refrein. In Lost for Words zit een stukje tekst dat het nummer perfect omschrijft: Hop, skip and jump like a kangaroo. Zelfde verhaal als bij Never Ceases to Amaze Me: het nummer is te licht maar het wordt gered door een goed refrein. Small World heeft een beetje meer body, maar is nog steeds niet goed genoeg om een klassieker genoemd te worden. Take a Walk is nog een voorbeeld hoe Neil Finn aanstekelijke nummers schrijft met een mooie melodie en een sterk refrein, een nummer dat de tand des tijds weerstaan heeft. Pioneer is een Eddie Rayner instrumental die altijd gespeeld wordt voor Six Months in a Leaky Boat, die Split Enz klassieker die het begin van het einde van the Enz betekende (de single werd uitgebracht ten tijde van de Falklands oorlog, en de BBC sloeg het nummer in de ban omdat ze het niet gepast vonden, hoewel het niets te maken had met de Falklands oorlog). Haul Away is het beste Tim Finn nummer op deze plaat, een sober, folkachtig, autobiografisch nummer. Log Cabin Fever is een erg donker Neil Finn nummer met claustrofobische tekst, dat een beetje aangeeft in welke richting Crowded House later zou inslaan. Make Sense of It is een goeie sluiter van de plaat, die vaagweg herinnert aan het vroege, eigenzinnige en excentrieke Split Enz. Een goede plaat met heel erg goede nummers, soms een beetje geruïneerd door een te glad geluid.
Als 16-jarige in 1984 had ik er geen idee van wat voor impact de broertjes Finn op mijn leven zouden hebben... Op het prille Studio Brussel leerde ik het pijnlijk mooie liefdesliedje Message to My Girl kennen, dat altijd een klassieker zal blijven. En de aankoop van deze plaat was het begin van een lange reis door de muziek van Finn & Co., en hun Nieuw-Zeelandse en Australische tijdgenoten en opvolgers. Als er al iets slechts over deze plaat gezegd moet worden, dan is het toch wel over de productie. Toen, in 1984, klonk die best wel goed, maar nu klinkt ze gedateerd, overdreven, een beetje plakkerig zelfs. Een typisch jaren tachtig geluid. Maar onder de lagen synthesizers, drummachines en glans is de kwaliteit van de nummers niet te miskennen. Er is natuurlijk Message to My Girl (dat nog het minst last had van die jaren 80 productie), maar er zijn nog een paar nummers die ernaast kunnen staan. Er is Neil Finns The Devil You Know, een nummer dat nog even levendig is onder de fanbase als Message to My Girl, een sterke ballad met een mooie melodie. En Our Day, een nummer met een mooie opbouw, over Neils aanstaande vaderschap met een erg ontroerende tekst (en dan te bedenken dat de Liam Finn in kwestie nu als 17-jarige op het podium staat...). Bon Voyage is een erg ontroerend nummer door Tim Finn over weggaan en vaarwel zeggen, dat men kan zien in het licht van het einde van een relatie, maar ook in het licht van zijn op handen zijnde vertrek bij de groep. De titeltrack Conflicting Emotions, een bevreemdend mooi nummer, gaat over hetzelfde thema van spanningen binnen de groep. De vrolijker en meer uptempo nummers (Strait Old Line, Working Up an Appetite, No Mischief) lijden het meest onder de tekorten (tevelen?) van Hugh Padghams productie, Bullet Brain and Cactus Head is zelfs een beetje over het randje. Maar, als je alle franjes wegdenkt, hoor je nog steeds goede nummers. En ondanks het feit dat mijn tenen soms wat gaan krullen als ik naar Conflicting Emotions luister, en ik bepaalde tracks neig over te slaan, is dit toch één van mijn favoriete platen. Om sentimentele of emotionele redenen misschien, maar wat maakt dat uit.
Soms is het het wel waard vinyl te vervangen door een CD... een uitwisseling met een fan hielp me hierbij.
Ik kan me niet herinneren waarom ik besloot deze verzamelaar te kopen, waarschijnlijk omdat ik 'm zag staan in de platenzaak en 'm dan ook maar kocht alleen al om dat mooie Message to My Girl op CD te hebben. Maar het bleek een uitstekende (verdere) kennismaking te zijn met the frenz of the Enz, ook al omdat ik toen nog maar een paar Split Enz platen had. De songkeuze op deze compilatie is excellent, gaande van de erg vroege nummers als Titus en Matinee Idyll over de new wave songs als I Got You tot het nummer dat het begin van het einde inluidde Six Months in a Leaky Boat en de mooie trage Message to My Girl, aldus demonstrerend hoe the Enz transformeerde van een art-rock groep via new wave naar popmuziek. Hoogtepunten op deze verzamelaar vermelden is onbegonnen werk, omdat er juweeltje na juweeltje na juweeltje op te vinden is. De melancholsiche mandoline-intro van Titus, de briljante excentriciteit van Late Last Night, Matinee Idyll en Lovey Dovey, de wanhoop van Time for a Change en Charley, de energie van Crosswords, de absolute schoonheid zowel in melodie als in tekst van Another Great Divide, de doortastendheid van Bold as Brass, de wrange humor van My Mistake, de kracht van I See Red, de heldere popmuziek van I Got You, de vloeiendheid en melancholie van One Step Ahead en History Never Repeats, de eigenzinnigheid van Six Months in a Leaky Boat en de perfecte pop van Message to My Girl... allemaal zijn ze kleine juweeltjes, en deze compilatie is echt een aanrader.
Wat is er niet goed aan deze live-CD? Het feit dat het nogal duidelijk is dat het applaus later toegevoegd werd. Wat is er goed aan deze live-CD? Al de rest. Hij werd opgenomen in Nieuw-Zeeland tijdens de 20th Anniversary Tour in 1993, en ademt energie en speelplezier. Er staat een goede selectie aan nummers op, met het vroege en soms nogal obscure materiaal als Split Ends en Best Friend, een paar nummers die live uitstekend werken als Hermit Mc Dermitt (met een stukje Relax erin gegooid), Dirty Creature, Poor Boy en Shark Attack, de grotere hits als Six Months in a Leaky Boat en Message to My Girl. Wat mag niet ongemerkt voorbijgaan? Eddie Rayners uitstekende toetsenwerk door het volledige album heen, de goede vorm van Tims stem, een mooi Years Go By, het stuiterende Split Ends, een soms spookachtige versie van Charley, een hartverwarmend energieke versie van History Never Repeats, een pijnlijk mooi Time for a Change, het vers van het nummer True Colours voor What's the Matter with You (uit wat Tim het cult-album True Colours noemt). Toch spijtig van dat applaus.
Squeeze Een fijn plaatje dat vol staat met popmuziek die soms naar perfectie neigt. Niet altijd, maar als je er rekening mee houdt dat dit pas de tweede plaat van een jong groepje is, dan ben ik tevreden met een paar nummers die naar perfectie neigen, en een paar die in de categorie 'vullers' vallen. Met de opener Slap and Tickle gaat de plaat van start met een prachtig toetsenarrangement, een grappige en licht suggestieve tekst (iets wat regelmatig terugkeert op deze plaat), fantastische zang... Jammer genoeg zakt de plaat daarna een beetje in elkaar, daar Revue goed is maar toch niet van dezelfde kwaliteit, Touching me Touching You een beetje banaal is, It's Not Cricket overtuiging mist in de zang, en It's so Dirty iedere vorm van maturiteit mankeert. Maar daarna gaat het niveau weer omhoog met The Knack, het nummer is donker en het onderwerp wat matuurder. Hop, Skip and Jump is een Jools Holland nummer, optimistisch met een gedreven tempo en een overtuigde Jools Holland op piano en zang. Het daarop volgende Up the Junction is één van de bekendste nummers op de plaat, een liedje vol melancholie met een mooi en simpel arrangement. Het contrast met het volgende, expliciete Hard to Find kon niet groter zijn, maar nu blijven de songs tenminste consistent qua kwaliteit, het nummer drijft op een pompende beat en een energieke piano. Dan duiken we terug in de melancholie met Slightly Drunk, met fantastisch drumwerk, een mooie melodie, Squeeze pop op z'n best. Goodbye Girl is helemaal anders, meer synthesizer-georiënteerd, maar ook met een mooie melodie. Misschien zou dit beter werken met een mooi gitaarlijntje in plaats van de doordringende synth-lijn. En natuurlijk is er de sluiter van de plaat, het uiterst coole Cool for Cats, een Squeeze klassieker van de bovenste plank. Er staan een paar echte popjuweeltjes op deze plaat, en ook een paar mindere momenten, maar in het algemeen genomen is Cool for Cats een plaat om te koesteren.
Stereo MC's De Stereo MC's in wording. Goeie grooves, de sexy (maar jongere) stem van Zijne Lelijkheid Rob Birch, maar er is nog veel ruimte voor verbetering. Het klinkt allemaal ruwer, de songs zijn nog niet echt je dat, het hele album klinkt niet zo volwassen als Connected of zelfs Supernatural. Niet bepaald een plaatje waar ik regelmatig naar luister.
Ik vind het moeilijk iets zinvols neer te schrijven over deze Stereo MC's platen. Ik schafte ze aan omdat ik heel erg van Connected hield, en als je naar Supernatural luistert, klinkt het allemaal nogal vergelijkbaar, het enige wat je niet hoort is een nummer dat je herkent van de radio, omdat de Stereo MC's pas goede recensies en uitgebreide airplay kregen na de release van single en album Connected. Maar toch klinkt Supernatural even goed als Connected, met fantastische beats, loops, samples... de productie klinkt helder en open, de instrumentatie gevarieerd. Wat echter het meest de aandacht trekt, is de stem van Rob Birch: relaxed, soepel, soms gemeen, een uitstekende rapper met een cool Brits accent. Ik kan niet echt hoogtepunten aanduiden op deze plaat, omdat het voor mij gewoon een lange rij goede, ontspannen en ontspannende, aanstekelijke rap- en dancenummers is.
Een plaatje met veel herinneringen, ik luisterde er veel naar toen ik mijn dochter verwachtte. Eén herinnering is in mijn hersens gebeiteld: ik moet zowat 7 à 8 maanden zwanger geweest zijn, kwam met de fiets terug van het werk op een erg slechte dag met veel wind en stromende regen, en kwam helemaal nat en kwaad thuis. Zette Connected en ging met mijn dikke buik in een heet bad zitten weken met de muziek heel hard... puur genot. En, nu de dochter in kwestie niet langer in mijn buik zit maar een grote 8-jarige meid is, vind ik deze CD nog steeds erg goed. Relaxed groovy trip-hoppy dance music met een sexy stem en uitstekende vrouwelijke achtergrondkoortjes. De uitblinkers zijn natuurlijk die twee bekende singles, dat heerlijke aaah-aaah-aaah-aaah Connected en Step It Up dat tegelijkertijd ontspannen en energiek is. Andere favorieten zijn Creation met die fantastische sample op het eind van het nummer en de leuke tekst, het trage en simpele All Night Long, het opbeurende Ground Level, en het erg ontspannen Chicken Shake (het nummer klinkt helemaal niet zoals de titel doet vermoeden).
Stereophonics Jasper Steverlinck - Steven & Stijn Kolacny Rod StewartAi. Euh. Hm. Ja... wel, vergeef het me, maar ik kreeg dit toen ik een jaar of 14 was. Hm... dat is niet echt een goed excuus. Welja, in die tijd was Stewart toch nog een beetje draaglijk... wel tenminste voor Da Ya Think I'm Sexy, en eigenlijk denk ik dat dat vroeger dan 1983 was, ik ben gewoon aan het proberen me hieruit te lullen. Maar even serieus, er staan toch wel een paar goede nummers op deze live dubbelaar (maar ik kan nu net even niet op de titels komen). De hoes echter is afgrijselijk. Jezus. Volgende!!
St. Germain Loungemuziek om bij te chillen. Mooie plaat, maar niets waarvan ik echt omver val, het is gewoon goede achtergrondmuziek voor mij. Tourist is een aangename en slime melange van acid jazz, blues, latijnse ritmes, hip-hop, house, techno, beats, loops, grooves, samples, stemmingen en atmosferen. De beste songs zijn die met de meest opvallende samples: opener Rose Rouge met die sample van de Marlena Shaw zanglijn I want you to get together/Put your hands together one time, samen met een mooie pianolijn en ritmetrack; en Sure Thing, opgebouwd rond een stem- en gitaarsample van John Lee Hooker. Montego Bay Spleen gaat een beetje richting dub, met een mooie gitaar. De fluit in So Flute klinkt aangenaam ruw en rasperig, en het nummer drijft op een onweerstaanbare beat. Een elegant klinkend album met Ludovic Navarre die duidelijk goed weet hoe hij de ideale muzikanten, samples, moods en grooves met verzamelen en ze samenvoegen tot een consistent en vloeiend album.
The Stooges Een erg intens en luid album, dat soms een beetje te luid is voor mij. In het begin is alles nog in orde, ik hou van het rockgeluid van Down on the Street, en in Loose kan ik zelfs een mooi refrein ontdekken, maar vanaf dan gaat het wel bergaf voor mij, teveel gekrijs, teveel lawaai. Er zijn erg duidelijke parallellen tussen The Stooges en de peetvaders van de Australische punk Radio Birdman, maar ik geef de voorkeur aan Radio Birdman, die een element van blues en pop in hun muziek incorporeren. Deniz Teks warme stem geeft de muziek van Radio Birdman ook dat beetje extra, terwijl ik niet echt hou van de stem van Iggy Pop. Maar dat is natuurlijk allemaal erg persoonlijk.
The Style Council Kocht dit in een tweedehandsplatenzaak in Londen. Zoals de titel aangeeft, is Here's Some That Got Away is een compilatie van rarities, B-kantjes en album tracks. En dat kan de reden zijn waarom ik geen grip krijg op het album, er staat niet één nummer op dat ik al eerder kende, en ik lijk geen referentiepunten te hebben om me aan vast te houden. Goede nummers, leuke liedjes, niets echt irritant (hoewel het gladde geluid af en toe toch wat te veel is), maar het klikt gewoon niet. Helemaal mijn fout, echter.
Sugar Als groot Hüsker Dü-fan was dit plaatje echt wel mijn kopje thee. Ten tijde van Hüsker Dü had ik een lichte voorkeur voor de nummers van Grant Hart (vooral omdat ik zijn stem mooier vond, denk ik), maar ik veranderde van gedacht na het horen van If I Can't Change Your Mind en deze CD. Er is muziek die zo goed is dat ze je opvrolijkt, die je zelfs luidop doet lachen van puur plezier, en If I Can't Change Your Mind is één van die nummers die die kracht heeft, met z'n mooie melodie, krachtige tekst, prachtige akoestische gitaar en Beatles-achtige achtergrondkoortje. En als het me al niet doet lachen, dan doet het me wel blij huilen. Hoover Dam is nog zo'n nummer dat die kracht heeft, een song met een intro die me doet denken aan Grant Hart, met een prachtige zanglijn, mooie synths en akoestische gitaartjes. Fortune Teller zit bijna op hetzelfde niveau, het begin is niet zo goed als bij de eerdere nummers, maar het herpakt zich in het uitstekende refrein. Nog een hoogtepunt is de ode aan de Pixies (of Pixies-pastiche, hangt ervan af hoe je het bekijkt), met fantastische gitaren en baslijn. Andere erg goede nummers zijn Changes, Helpless, en het erg melancholische The Slim. Maar op deze CD staan geen slechte nummers.
The Sugarcubes Kreeg dit van een vriendin. Een mooi doosje met 6 vroege Sugarcubes CD-singles in felgekleurde hoesjes. Meer een hebbedingetje dan iets waar ik regelmatig naar luister, hoewel ik toch blij ben om mijn favoriete Sugarcubes-nummers op CD te hebben: het ijzige Birthday met mooie rollende drums en een weeklagende Björk, en vooral Deus, het nummer waarmee ik Sugarcubes leerde kennen in 1988 op VPRO-radio, met een soms vreemd tsjilpende Björk en de hier ingehouden maar dikwijls overbodige en irritante Einar Orn Benediktsson. Naar de rest van deze box heb ik niet voldoende geluisterd om 'm echt te kunnen beoordelen, maar 4 sterretjes voor de hiervoor vermelde nummers en de mooie verpakking.
The Sundays Ik ben erg kieskeurig als het op zangeressen aankomt, maar Harriet Wheeler van the Sundays prijkt absoluut in mijn lijstje van vrouwelijke stemmen waarvan ik hou (samen met Liz Fraser, Kim Deal, Björk, Neneh Cherry en een paar anderen), een warme, etherische, breekbare en kwetsbare stem. Toen ik Can't Be Sure voor het eerst op de radio hoorde, was ik meteen verkocht en moest deze plaat gewoon kopen. En ik werd niet teleurgesteld, Reading, Writing and Arithmetic staat vol met ingetogen en gevoelige liedjes. Can't Be Sure, een nummer met mooie gitaren en drums, en vooral een perfecte opbouw, is zeker één van die hoogtepunten, maar er kunnen nog meer juweeltjes naast dat nummer staan. You're Not the Only One I Know is er eentje van, een song met zoet-zure tekst en de berijpte stem van Harriet Wheeler, of het lichtjes grappige maar evenzeer zoet-zure I Kicked a Boy. Of de opener Skin and Bones met z'n verbluffend mooie gitaren, of die andere mooie single Here's Where the Story Ends. Eigenlijk is het gemakkelijker de minputen aan te duiden, omdat er maar één is: Hideous Towns, een ongeïnspireerd nummer waarin Wheeler duidelijk haar stem forceert. Een debuut van hoge kwaliteit, dat the Sundays daarna jammer genoeg niet meer konden evenaren.
Supergrass Heerlijk debuutalbum van de jonge honden van Supergrass, stuiterend, energiek, brutaal, uitbundig, aanstekelijk en vrolijk. Ze gooien er allerlei invloeden in, erg gevarieerd maar wel beperkt tot Britse muziek, inclusief David Bowie, Blur, the Buzzcocks, Madness, the Clash, the Beatles en wat heb je daar nog meer. Het begint bruisend met I'd Like to Know, om op dezelfde manier verder te gaan met één van de hoogtepunten van de plaat, het nerveuze Caught by the Fuzz, en nog steeds zijn we niet moe, we feesten verder met Mansize Rooster. En dan begint de piano van de tienerlofzang Alright, en natuurlijk zijn we alright met dit popjuweeltje. Lose It heeft een gruizige en vervormde zanglijn, Lenny een gruizige en zware beat. Strange One is inderdaad vreemd met een eigenaardige intro, maar daarna wordt het nummer het summum van Britpop. Dan lijkt het een beetje te kalmeren met Sitting Up Straight, maar dat is maar schijn, na een rustige intro barst de energie toch los. She's So Loose is een uitstalraam voor de fameuze brul van Gaz Coombes, We're Not Supposed to is een grappig liedje met heliumstemmetjes. Time zorgt voor wat ademruimte met een tragere en meer bluesy beat, Sofa (of My Lethargy) leunt zwaar op de Beatles in hun psychedelische periode. In Time to Go is Supergrass in een beschouwelijke stemming, met een mooi popliedje vol akoestische gitaren. Een fantastisch debuut met niet één minder moment.
Hoewel het hipper staat te zeggen dat In It for the Money niet zo goed is als hun debuut, vind ik dit plaatje gewoon fantastisch en is het mijn favoriete Supergrass album. Het geeft me altijd een adrenalinestoot, veel nummers doen me lachen en dansen, ik vind het een opwindende en stimulerende plaat. Gekocht in een tweedehandszaak in Londen samen met een beschamend aantal andere CD's, en deze werd duidelijk mijn favoriet van alle CD's die ik toen kocht. Supergrass is volwassener geworden sinds I Should Coco, wat wil zeggen dat de nummers dikwijls een beetje trager werden, er wat meer instrumenten aan toegevoegd werden (blazers, orgeltjes, meer gevarieerd gitaarspel) en hun songs hebben meer diepte en zijn meer introspectief. Maar dat wil niet zeggen dat er geen razend voortdenderende songs te vinden zijn op dit album: luister naar Richard III en denk dat je naar I Should Coco luistert. Of Sun Hits the Sky, die energiebom met donderende drums, uitstekende gitaren, fantastische backing vocals en uitstekende instrumentale breaks, vooral in die waanzinnige synth solo. Een nummer waarbij ik niet kan blijven stilzitten. Cheapskate is een beetje stiller, maar ook springerig en energiek, met een fantastisch ritme en luid refrein. Maar buiten al deze energie zijn er ook een paar schrikwekkend mooie nummers op In It for the Money... eerst en vooral It's Not Me, een nummer dat me doet huiveren, met mooie akoestische gitaren en een hammond en een doordringende synth en een ontroerend refrein. En Hollow Little Reign, een nummer dat leunt op een piano en een sterke ritmegitaar, prominente zang en ooooooooh een mooi achtergrondkoortje. En de krachtige, mantra-achtige opener en titeltrack In It for the Money, repetitief en psychedelisch en overtuigd. En Late in the Day, met vage echo's van Major Tom in het begin, een helder en open en sober nummer, met opnieuw een ontroerend refrein. En dan is er ook de stampende en grappige sluiter Sometimes I Make You Mad, die ons nog maar eens in een andere richting stuurt. Supergrass hebben duidelijk wat van hun brutaliteit ingeboet, maar in de plaats daarvan kwam maturiteit, en ze blijven even overtuigend als op I Should Coco.
Swans Ik kan me echt niet herinneren waarom ik deze maxi-single kocht. De Swans waren erg invloedrijk wat betreft noise en industrial, en ik luisterde af en toe toch naar Belgische groepen als Front 242 en Neon Judgement, vandaar misschien, want het blijkt wel erg duidelijk dat deze groepen ook naar de Swans luisterden. Erg repetitieve industriële dansmuziek, met gewelddadige teksten en een gruizige stem op Time Is Money, een trage piano in de lage registers met veel industriële geluiden op een eentonige beat en ritmetrack op Sealed in Skin, en de Bastard remix van Time Is Money met vertraagde en dreigende zang. En nu dat ik hier na al die jaren opnieuw naar luister, hoor ik duidelijk welke invloed deze groep had op, zeg maar, Nine Inch Nails en vele anderen.
David SylvianTerug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar R; Ga naar T