R.E.M. R.E.M.
Mijn eerste kennismaking met R.E.M. waren de nummers So. Central Rain en (Don't Go Back to) Rockville, twee perfecte popliedjes met een hoge kippenvelfactor. Maar tot 1988 kwam het er niet van een R.E.M.-plaat te kopen. Deze kocht ik later, vooral vanwege die 2 nummers. De plaat klinkt helder en open, maar dat is misleidend... Stipe's teksten zijn obscuur en onverstaanbaar zoals altijd, en als je wat aandachtiger luistert, zijn de nummers complexer dan je eerst dacht. Hier brengt R.E.M. haar garagepop op z'n best, met een combinatie van melancholie en meer rockende nummers. De plaat werd een hit op de Amerikaanse underground college radiostations, en legde de kiemen voor het latere succes van de groep. Mijn favoriete R.E.M. plaat.
De doorbraakplaat van R.E.M. met de hitsingle The One I Love, een nummer dat door velen verkeerd begrepen werd, net als Today van The Smashing Pumpkins... beide songs klinken bedrieglijk vrolijk maar hebben een bepaald donkere tekst. De productie van deze plaat klinkt veel meer gepolijst en mainstream, maar onder dat glimmende oppervlak vind je politiek engagement, rinkelende gitaren, mooie melodieëen en Stipe's bevreemdende teksten. De plaat biedt een breed scala van songs en geluiden, gaande van het erg poppy The One I Love naar de energieke stream-of-conscious tirade It's the End of the World as We Know It (and I Feel Fine), van het donkere Fireplace naar een King of Birds met citar en bellen. Een geluid altijd verfraaid met de sprankelende achtergrondvocalen van Mike Mills.
Opnieuw een plaat met een grote diversiteit aan nummers, maar deze keer een beetje te inconsistent. Sommige van mijn favoriete R.E.M. nummers staan op deze plaat, maar ook een paar die de tand des tijds niet goed weerstaan hebben. De plaat gaat heen en weer tussen poppy, vrolijke nummers als Pop Song 89 en Stand, en intimistische, mooi gearrangeerde nummers als (een favoriet) World Leader Pretend ennd Hairshirt. Get Up bezit een combinatie van mooie Beatle-eske aaaaaaah achtergrondkoortjes, een nogal irriterende gitaar en strofe, maar een mooi refrein. You Are Everything en The Wrong Child zijn akoestische nummers die balanceren om het randje van het vervelende af. Samengevat: te veel ups en downs voor een echt goeie plaat.
Ik weet niet goed wat te zeggen over deze plaat, gezien ik ze nooit echt goed begrepen heb, en ook niet de nood voelde er genoeg naar te luisteren om ze te gaan begrijpen. Ze klinkt donker en deprimerend voor mij, en wat ik mis zijn die typische perfecte R.E.M. popsongs, met de rinkelende gitaren, een pakkende melodie en de mooie harmonieën. Maar kom, deze special edition CD is een leuk hebbeding in de grote doos met een mooi boekje, Suspicion is uiteindelijk toch een mooi liedje, en er is ook nog de single Daysleeper. R.E.M. wilde een andere richting inslaan, maar ging daarbij toch een beetje uit de bocht.
Radio Birdman
Hoewel The Saints beschouwd worden als de peetvaders van de Australische punk, was deze nogal obscure band veel invloedrijker voor de Australische punkscène. Deniz Tek en Rob Younger (een naam die vaak opduikt wanneer het over Australische muziek gaat) waren zwaar beïnvloed door MC5 en The Stooges, getuige ook de opener van de plaat, een cover van T.V. Eye van The Stooges. Jammer genoeg ook het enige nummer op deze plaat waarvan ik niet hou (te rauw, te luid), maar verder werd ik er compleet door weggeblazen. Er gaat een enorme kracht uit van de rauwe maar warme stem van Rob Younger en de orkaankracht van de gitaren. De muziek is tegelijkertijd warm en verkillend, en lichtjes beangstigend. Mijn absolute favoriet is Man With Golden Helmet, een nummer met het voorvermelde warme geluid en een nogal verontrustende tekst, die beelden oproept van verschroeide Australische landschappen en kinderverkrachters. Het nummer wordt gevolgd door nog een hoogtepunt, Descent into the Maelstrom, dat even overweldigend klinkt als z'n titel. Het is bijna onmogelijk deze muziek accuraat te omschrijven... het is niet alleen punk, maar ook bluesy en drassig met soms een zacht melancholisch randje. En hoewel deze plaat meer dan 20 jaar oud is, klinkt ze helemaal niet gedateerd, en zeker het beluisteren waard. Ze was moeilijk te vinden, maar nu is er een Radio Birdman compilatie-CD uitgebracht.
Hoezeer ik ook overweldigd was door Radios Appear, klikte het niet met deze plaat. Later vernam ik het verhaal achter de plaat: opgenomen in Wales, maar toen de groep naar Australië terugkeerde en vervolgens splitte, waren de master tapes nergens te vinden. Dus werd er gemastered vanaf een cassettebandje. Later werden de master tapes terug ontdekt in de opnamestudio, en werd een degelijke opname heruitgebracht. En naar het schijnt loeit die bijgewerkte release gewoon uit je speakers, terwijl mijn vinyl-versie nogal vlak klinkt. Desondanks is More Fun een archetypisch punk-surf-liedje met die Radio Birdman kronkel, refereert t p b r combo toch aan Radios Appear, geven Iskender Time en Time to Fall een hint van hoe dit album zou kunnen klinken indien het goed gemastered werd, en is Smith and Wesson Blues een verkillend nummer in de ware stijl van Man With Golden Helmet (maar zonder die verschroeiende hitte). Misschien moet ik toch maar eens op zoek gaan naar die verzamelaar...
Ik ging dus op zoek naar de The Essential Radio Birdman verzamelaar, en vond hem bij Amazon. Het Sub Pop platenlabel bracht deze uit voor de Amerikaanse markt, omdat de Amerikanen in geen 20 jaar nog een behoorlijke Radio Birdman release gezien hadden, wat wil zeggen dat ze het nog moesten doen met soms benedenmaats vinyl. Deze compilatie biedt 22 songs, een groot deel van het materiaal van Radios Appear, een paar tracks van de E.P. Burn My Eye, een selectie uit Living Eyes en wat live opnames van de More Fun E.P. Het enige minpunt aan deze verzamelaar is dat de tracks niet chronologisch geordend zijn, maar als je niets van Radio Birdman kent, zal je dat niet eens horen, zo goed past alles samen. En een groot pluspunt is dat alle songs nauwgezet geremastered werden door de Sub Pop jongens, en tjongejonge, het klinkt FANTASTISCH!! Nu heb ik echt mijn aversie tegen het materiaal op Living Eyes overwonnen, en mijn theorie in de review van die plaat dat mijn aversie te maken had met de slechte geluidskwaliteit, werd hierdoor bewezen. De geluidskwaliteit hier is zo goed dat, moest men je vertellen dat deze songs een jaar geleden opgenomen werden i.p.v. 20 jaar geleden, je het zonder twijfelen zou geloven. Maar natuurlijk ligt dat niet alleen aan de remastering, maar ook aan de kwaliteit van de songs zelf. Er staat niet één flutnummer op deze verzamelaar, alle nummers zijn sterk en krachtig, van de openende uitbarsting die Aloha Steve & Danno heet tot de drie uitstekende livetracks die het album afsluiten. En hoewel altijd naar de groep verwezen wordt als 'de Peetvaders van de Australische punk', omhelst hun muziek zoveel meer dan alleen punk. Het is altijd punk gedrenkt in pop, met hooks die in je hersens gebeiteld worden, maar met de pure en rauwe energie van punk. En als ze voor het tragere werk gaan, is het altijd feest, Love Kills en vooral Man With Golden Helmet (meer blues dan punk, klinkt een beetje als The Doors) behoren absoluut tot het beste van wat het album te bieden heeft. Je vraagt je af waarom Radio Birdman zo weinig platen verkocht, deze groep had het echt kunnen maken. Maar klaarblijkelijk waren ze de juiste groep op het verkeerde moment, gezien ze toch veel respect afgedwongen hebben. Sla er de catalogus van Australische independent rock uit de jaren 70 en 80 maar op na, en je zal zien dat de namen Younger, Tek en Masuak zowat overal opduiken. Nog een laatste ding over deze CD dat ik erg kon appreciëren: het mooie artwork met interessante liner notes. I koester mijn vinyl plaatjes van deze groep, maar The Essential Radio Birdman (1974-1978) is zonder twijfel een waardevolle en bruikbare aanwinst voor mijn verzameling.
Radiohead Radiohead heeft op mij niet het effect dat de groep op veel anderen lijkt te hebben, ik vind het goeie muziek maar meestal klikt het niet op emotioneel niveau, behalve hier en daar een nummer. Ik vind dit debuut niet echt indrukwekkend... door er nu naar te luisteren, hoor je de aanzet van wat Radiohead zou worden, maar sommige nummers en instrumentale stukken zijn wat langdradig, en hier en daar verliest Yorke de songstructuur uit het oog. En natuurlijk is er de Radiohead hymne der zelfhaat Creep, maar eerlijk gezegd heb ik dat nummer net iets teveel gehoord. Het duo Thinking About You en Anyone Can Play Guitar maakt echter veel goed.
Dit is een EP (maar een lange, met 8 tracks en een lengte van meer dan een half uur) met overschotjes van de opnamesessies van The Bends, met tracks die nergens anders te vinden zijn, behalve de titeltrack. En de intro van die titeltrack doet mijn hart altijd een slag overslaan... zooooo mooi is die. Nog een absoluut hoogtepunt is Punchdrunk Lovesick Singalong, een melancholisch nummer met mooie gitaren, Thom Yorke's krachtige stem en schitterende opbouw. Permanent Daylight is een beetje vreemd met vervormde stem en luide gitaar maar een zachte melodie, nog een uitstekend nummer. You Never Wash Up After Yourself heeft een briljante titel... en een briljant intro. The Trickster en Lewis (Mistreated) zijn uitstekende rockers. Het enige minpunt is de toevoeging van een zwakke akoestische versie van Creep.
Het meesterwerk van Radiohead. Na al die jaren dat de singles Karma Police and Paranoid Android op de radio gedraaid worden, ben ik ze een beetje moegehoord en opener Airbag is niet mijn favoriete nummer, maar daarna wordt het alleen maar beter. Subterranean Homesick Alien is wispelturig en weids, gevolgd door het ultieme hoogtepunt met de vreemde titel Exit Music (for a Film). Dit is een Radiohead nummer dat een erg sterke emotionele uitwerking op me heeft, een song als een mokerslag. Nummers als Let Down, No Surprises en The Tourist zijn uitstekende songs, maar niet als Lucky. Lucky, net als Exit Music (for a Film), heeft dat kleine beetje extra dat het naar een buitengewoon niveau tilt, die mooie gitaarlijn achter een reeds mooi refrein maakt dat het nummer je, opnieuw, een mokerslag toebrengt. The Tourist is een waardige afsluiter van een uitstekende plaat.
De eerlijke poging van Radiohead om af te wijken van hun o-zo-typische gitaar georiënteerde rock resulteert in een album met enorme ups en downs. Er staan onthutsend mooie nummers op Kid A, maar ook verschrikkelijk vervelende soundscapes en geluidsfragmenten. Vooral de eerste helft van de plaat is vrij sterk, en begint goed met het hypnotiserende Everything in Its Right Place, een ontroerend stukje electronica. Titeltrack Kid A maakt niet echt een overrompelende indruk. The National Anthem slaat de nagel op de kop met een pompende bas en ritme, spookachtige keyboards, chaotische blazers, en een mysterieuze Thom Yorke. How to Disappear Completely is het enige nummer dat nogal 'traditioneel' klinkt, en is nog zo'n emotioneel hoogtepunt met de I'm not here verdwijntruc. Treefingers is een overbodig stukje dazig new age geluidstapijt, al vergeten voor het zelfs maar afgelopen is. Optimistic is mijn favoriet op deze plaat, repetitief, met die mooie tegenstelling tussen droefheid en optimisme, en de tekst You can try the best you can/the best you can is good enough. Juist, ja. Maar dat was het laatste hoogtepunt Kid A, de overblijvende 4 nummers zijn niets om over naar huis te schrijven. In Limbo is nog wel goed genoeg (gezien het beste dat je kan goed genoeg is...), met mooie gitaren en toetsen. Idioteque is lichtjes irritante electro-pop waarop Yorke erg monotoon zingt. Morning Bell heeft niet veel om het lijf, en Motion Picture Sountrack is gewoonweg vervelend. Er staan een paar erg goede nummers op Kid A, maar in het algemeen heeft deze plaat me ervan overtuigd dat ik Amnesiac niet moet kopen.
The Rainmakers Een plaat die wat moeilijk te plaatsen is. Terwijl de muziek soms de betere party-muziek is (Let My People Go-Go, een uitzinnige rocker met de tekst I did not put you here to suffer/I did not put you here to whine/I put you here to love one another/And to get out and have a good time wham-bam-bam), geven de teksten soms een niet-zo-mooi beeld van de Verenigde Staten in het miden van de jaren 80, culminerend in het kwade en provocerende Government Cheese. Bob Walkenhorsts stem is opvallend (understatement), soms balancerend op het randje van de hysterie. De plaat is energiek en vol leven, maar soms is het een beetje té. Doomsville is een uitmuntend nummer.
The Ramones Een dubbele verzamelaar met het beste van de 10 eerste platen van the Ramones, met nummers die even lekker klinken als hun titels (Teenage Lobotomy, I Wanna Be Sedated, Gimme Gimme Shock Treatment, Beat on the Brat enzoverder enzovoort). One-two-three-four let's go om stuiterend te headbangen op Beat on the brat beat on the brat beat on the brat with a baseball bat oh yeah.... De meeste van mijn favoriete Ramones nummers zijn nummers met grappige teksten als dit, of als We're a Happy Family (We ain't got no friends/Our troubles never end/Daddy likes men, ha!). Of nummers met een beetje meer, ahem, melancholie, zoals de Jackie DeShannon cover Needles and Pins of Howling at the Moon (Sha-la-la). Nog een uitmuntend nummer is Rock and Roll High School met de beruchte Phil Spector wall of sound. Een heerlijke verzamelaar... één van de laatste vinyl platen die ik kocht.
)Pet Sematary was één van de grootste hits die the Ramones ooit hadden, maar jammer genoeg is het één van de weinige goede nummers op deze erg ongeïnspireerde plaat. Het begint goed met I Believe in Miracles, maar dan is het zes nummers lang wachten (All Screwed Up inderdaad) op het nummer geschreven voor Stephen Kings film Pet Sematary, en daarna is het opnieuw wachten tot de goede sluiter Merry Christmas (I Don't Want to Fight Tonight). Erg jammer.
Red Hot Chili Peppers Ik weerstond aan het kopen van platen van deze groep die in de kijker stond met hun goede muziek/sok-act (kies maar), ondanks het feit dat ik het nummer Fight Like a Brave nogal toegenegen was. Maar toen kwam die uitgelaten en energieke cover van Stevie Wonders Higher Ground eraan, samen met dat op een of andere manier ontroerende Knock Me Down, en ik ben gezwicht. De plaat bezit niet die constante kwaliteit van de twee hiervoorvermelde nummers, maar is de aankoop toch waard. Taste the Pain is nog een hoogtepunt. Pretty Little Ditty is, welja, een mooi klein deuntje. Crazytown woohoo!!
Euh ja, welke hits. Fight Like a Brave, Higher Ground, Knock Me Down, en natuurlijk Under the Bridge. Deze CD is een compilatie van de eerste drie RHCP platen, plus Under the Bridge van Blood Sugar Sex Magik, dat op een ander platenlabel uitgebracht werd. Het geeft een goed overzicht, de mindere tracks weglatend en focussend op de betere momenten van de Peppers. Ook op de plaat staat Show Me Your Soul, opgenomen voor de Pretty Woman soundtrack. It's party time!
Lou Reed Een klassieke verzameling van de RCA-jaren van Lou Reeds carrière, 5 jaar en 8 platen overspannend. Deze verzamelaar toont de veelzijdigheid van Lou Reed, van de glam-rocker van Walk on the Wild Side, tot het meer rechttoe rechtaan singer/songwriter-materiaal als Coney Island Baby. Natuurlijk zijn alle klassieke Lou Reed songs aanwezig, Walk on the Wild Side, Sweet Jane en Satellite of Love, maar ook minder bekende nummers als New York Telephone Conversation en Nowhere at All.
Na drie jaar stilte, kwam Reed terug met een nieuwe groep (met onder andere Maureen 'Mo' Tucker op drums) en een nieuwe plaat, over de stad die zo prominent aanwezig is in zijn leven en werk. En, in tegenstelling tot zijn eerdere werk, is dit album consistent, van een constante kwaliteit en erg krachtig tot de laatste noot. De sociale bewogenheid ondermijnen nergens de muziek. Zelfs emotioneel beladen thema's als AIDS (Halloween Parade), kindermishandeling (Endless Cycle) of dakloosheid (Xmas in February) staan de muziek niet in de weg. Die muziek is uiterst krachtig, heeft een enorme impact, en de boodschap overvleugelt de muziek niet. Romeo Had Juliette, Dirty Blvd. en Beginning of a Great Adventure (er zit zelfs wat humor in deze plaat!) zijn de absolute hoogtepunten van een uitstekend album.
The Replacements Jong en kwaad en dronken en slonzig en stoned en ontevreden en chaotisch... deze E.P. geeft de indruk dat The Replacements een hardcore band zijn, maar dat zijn ze niet. Er moet nog wat geschaafd worden aan Westerbergs songwriting, maar de kiemen van wat er zal komen, zijn er al. Vooral het eerste deel van de plaat is goed, met Kids Don't Follow, Fuck School en Stuck in the Middle als de songs die boven het lawaai uitstijgen.
Mijn eerste kennismaking met the Replacements werd tot stand gebracht door een stel opgetogen DJ's op de Nederlandse radio VPRO op woensdagnamiddag, die me lieten kennismaken met I Will Dare, en natuurlijk volgde de aankoop van deze plaat prompt. Garage-rock met de toevoeging van teenage angst, hardcore, post-punk (er waren nogal wat overeenkomsten met stadsgenoten Hüsker Dü), pop, country, folk... Soms is het vroege lawaai nog wat te prominent (We're Coming Out), sommige songs zijn niet sterk genoeg (Seen Your Video), en de cover van Black Diamond is een beetje overbodig, maar verder toont deze plaat het potentieel van The Replacements. De rockers I Will Dare (terwijl ik dit schrijf, zit mijn dochter mee te zingen met dit nummer dat ze nooit eerder hoorde) en Tommy Gets His Tonsils Out met z'n catchy refrein... De pijnlijke ballads Androgynous en vooral Unsatisfied brengen de sonschrijverscapaciteiten van Westerberg onder de aandacht... hij schreeuwt de ontevredenheid van zijn generatie uit, maar niemand hoort hem. Answering Machine is waarschijnlijk het pièce de résistance van deze plaat, waarop Westerberg enkel met zijn akoestische guitaar lucht geeft aan zijn afkeer van antwoordapparaten: how can I say I love you to your answering... I hate your answering machine.
De eerste Replacements plaat bij grote platenmaatschappij Sire, met als gevolg een meer gepolijst geluid (door vroegere Ramones-man Tommy Erdelyi, hoewel de groep liever Alex Chilton gehad had). Hoewel het geluid soms wat te glad klinkt en daardoor een beetje van hun originele energie verloren gaat, wil dat ook zeggen dat de groep strakker en minder slonzig klinkt. Alex Chilton is aanwezig met achtergrondvocalen op de college-radio hit Left Of the Dial. Kiss Me on the Bus is a een charmant liefdesliedje en nog een hoogtepunt op de plaat. Er zijn nog steeds een paar 'overschotjes'(Lay It Down Clown, Doses of Thunder), maar genoeg sterk materiaal (Here Comes a Regular, Swinging Party om dit een erg sterk album te maken.
Hoewel ze Bob Stinson buitengekegeld hadden, omdat hij niet in staat was de aspiraties van de groep te volgen, was Pleased to Meet Me niet het muzikale en commerciële succes waarop Paul Westerberg gehoopt had. Er zijn teveel ups en downs op deze plaat, zowel wat betreft de kwaliteit van de songs als wat betreft het productiewerk. De hommage aan Alex Chilton met dezelfde naam, het erg intense nummer over zelfmoord The Ledge, het mooie akoestische Skyway, de rocker I.O.U. bijvoorbeeld zijn hoogtepunten op een erg hoog niveau, maar nummers als Red Red Wine en Shooting Dirty Pool zijn absolute dieptepunten. De productie van Jim Dickinson is nog meer gepolijst dan het geluid op het vorige album Tim, en de toevoeging van een vleugje saxofoon en keyboards hier en daar klinkt niet gepast. Wat niet wil zeggen dat een song als Alex Chilton niet voor altijd in je hoofd blijft plakken, en het is goed een groep eer te horen betonen aan een ondergewaardeerd genie als Alex Chilton.
Gekocht als herinnering aan vroeger, maar ik had het beter gelaten. De single I Won't was irritant stotterend, en dat zou genoeg gezegd moeten hebben. En waar op vroegere platen altijd wel drie of vier juweeltjes stonden, moet deze het doen met Achin' to Be en I'll Be You, en dat is niet genoeg om een volledige plaat te redden. Dus Replacements terug naar af, maar laten we maar niet vergeten wat voor een impact ze hadden op de latere grunge scène.
Henry Rollins I'Ik ben niet echt een Henry Rollins fan, maar kon dit humoristische uitstapje als Henrietta Collins and the Wifebeating Childhaters toch niet weerstaan. Deze E.P. staat vol met donkere en soms morbide humor, op het randje van het smakeloze... Drive by Shooting is een rake observatie van de rand van de maatschappij in de V.S. in de tweede helft van de jaren tachtig. Rollins teksten zijn gevat, agressief, open, pittig, en vol zelfspot als altijd. De E.P. eindigt met een 'song' dat nog altijd een favoriet is hier... Men Are Pigs... in... out... in... out... now reach higher... underneath the pillow... get the knife... cut it off!! the whole thing!! do it tonight!! put it in an envelope, send it to me, Rollins, P.O. Box 2461 Redondo Beach California 90278 USA... men are pigs yeah... cut it off... do it tongiht!! ladies, no one understands you like i do...
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar Q; Ga naar S