Peter Gabriel Peter Gabriel
Goeie live-registratie, maar ook niet meer dan dat. Maar met een excellente versie van Biko.
Bought Gekocht vanwege die fantastische single Sledgehammer. Met memorabele momenten als In Your Eyes (met Youssou N'Dour), Big Time en Don't Give Up (met Kate Bush), maar ook met minder indrukwekkende momenten (That Voice Again, We Do What We're Told).
The Go-Betweens Volgens de All Music Guide "waren The Go-Betweens misschien de meest typische cult-groep van de jaren 80", en daar ben ik het volledig mee eens. Ik heb opnieuw en opnieuw en opnieuw en nog eens naar deze plaat geluisterd... perfecte, donkere, stemmige, soms grappige, tijdeloze popsongs. Ik geef de voorkeur aan Grant McLennan's nummers, vandaar favorieten Bachelor Kisses, Slow Slow Music en het erg donkere River of Money, maar ik kan Forster's Part Company ook wel verdragen.
Na Spring Hill Fair zat ik ongeduldig te wachten op een nieuwe Go-Betweens plaat, en mijn geduld werd beloond. Nog een plaat met de typische mengeling van Forster en McLennan songs, met energieke opener van Forster Spring Rain. McLennan's nummers blijven mijn voorkeur hebben, waarschijnlijk ook omdat ik meer van zijn stem hou. The Wrong Road, In the Core of a Flame en vooralApology Accepted... wat kan een meisje nog meer willen? (ja, ik heb het voor mannen die zich verontschuldigen, zie Male Monster from the Id van The Chills').
Deze plaat trok me minder aan dan de vorige, hoewel naar mijn bescheiden mening het beste nummer dat Grant McLennan ooit schreef, Streets of Your Town, erop staat. Het is jammer dat deze groep nooit echt bekend geworden is, ze hadden er wel potentieel voor. Luister naar Was There Anything I Could Do en dat hoor je dat zeker.
Alle Go-Betweens albums hebben iets gemeen: in elke titel staat een dubbele l. Grappig detail. Vind ik toch. De bonus-CD die in het begin bij deze verzamelaar zat, heb ik gemist, wat jammer (oh Deirdre...). Deze CD begint perfect met Was There Anything I Could Do, en er staan ook een paar oude nummers op (Cattle and Cane). Er staat ook een verborgen track op, Lee Remick (als ik me de titel goed herinner), een erg vroeg nummer. Jammer genoeg staan er vooral Forster nummers op deze plaat, waardoor ze niet echt in balans is. Sommige essentiële McLennan juweeltjes ontbreken.
The Godfathers Vooral de A-kant van deze plaat staat vol met juweeltjes... I Want Everything rauwe gitaarrock van de bovenste plank, het spookachtige Sun Arise, de Beatle-eske backing vocals op This Damn Nation. Op de B-kant is de kippevelverwekkende en paranoïde cover van John Lennon's Cold Turkey het vermelden waard.
Een maxi-single die ik voor Jan kocht. Behalve de titeltrack staat er niet veel vermeldenswaardig op.
De titeltrack van deze plaat zo een klassieker moeten zijn... maar is nog één van die jammerlijk genegeerde nummers. Deze plaat is meer afwisselend dan Hit by Hit, maar de Godfathers-sound is erg herkenbaar. Ik zag the Godfathers live op Futurama... indrukwekkend.
The Golden Earring Kocht dit na het succes van When the Lady Smiles. Sommige nummers hebben dezelfde kwaliteiten als deze single (Clear Light Moonlight, Fist in Glove), andere stinken (de titeltrack).
Gomez
debuutplaat die volstaat met bluesy popsongs gezongen door Ian Ball's zoetgevooisde fluisterstem en Ben Ottewell's grofkorrelige grom. Een paar hoogtepunten (en ja, ik probeer het kort te houden): opener Get Miles, het wiebelige Whippin' Piccadilly, 78 Stone Wobble (met een mooie gitaarrif), Here Comes the Breeze (prachtige, ontroerende harmonieën), het grappige Get Myself Arrested, Bubble Gum Years (die Beatle-eske backing vocals!), het erg bluesy Rie's Wagon. Genoeg. Er staat niet één slecht nummer op deze plaat. send a little message to ya... gonna get out of here...
Kocht deze na er veel over gelezen te hebben op de Crowded House mailing list. Eerst deed de plaat me niets, maar doordat ik aangetrokken werd door de stemmen, bleef ze in de CD-speler zitten. En ze bleef groeien, en ik werd traagjes maar volledig omvergeblazen. Wat een plaat... We Haven't Turned Around is een absoluut meesterwerk. Devil Will Ride is nog zo'n favoriet, een nogal sexy nummer. Blue Moon Rising is kalmerend en traag, en er zit ergens zo'n knik in de zang die mijn knieën (?) doet trillen. Las Vegas Dealer is vrolijk en heeft je al snel aan het meezingen en -klappen. Er is meer en meer en meer... luister er gewoon zelf naar.
Ik had niet opgemerkt dat de titeltrack een andere opname was... de eerste beluistering was dus een enorme verrassing. Ik dacht dat We Haven't Turned Around niet beter kon worden, maar ik was mis. Strawberry Fields Forever. Emergency Surgery is een heerlijk, spacey en grappig nummer. Gomez in a Bucket (A Seaside Town Made of Ice Cream, Slowly Melting)... leuke titel, leuk nummer.
In sommige landen werd deze E.P. samen met ASTH verkocht, maar ik kreeg 'm zonder. En erg leuk om uiteindelijk toch te hebben. Het 13m33s lange epos The Dajon Song op is op zich al de aanschaf van deze E.P. waard. Do's and Don'ts is een trippy en erg typisch Gomez nummer, in tegenstelling tot de titeltrack. Touchin' Up en Waster vertonen zware Beatles echo's.
Een winkelwagentje vol met lekkernijen: B-kantjes, BBC-sessies.. god heerlijk toch. Ik begrijp niet waarom Rosemary nooit op een "gewoon" album uitgebracht werd, dit is zó goed. En opnieuw die verbluffende versie van We Haven't Turned Around. Flavors is mooi, zacht en bluesy. Buena Vista een 10 minuten lang epos, zachtjes uitfreakend, gevolgd door een luid en bluesy Shitbag. Het album eindigt perfect met de opbeurende Beatles cover Getting Better. Neem eens een kijkje op de NME site voor track-by-track uitleg over dit album door Gomez jongens zelf.
Single met B-kantjes van een uitzonderlijke kwaliteit (dat geldt voor zowel deel 1 als deel 2 van deze single). Maar eerst is er het heerlijke nummer Shot Shot zelf, energiek, veel breaks, een saxofoon, goeie backing vocals, en gewoon veel te kort! Silhouettes combineert electronica met die goeie oude Gomez kwaliteit in een mooie melodielijn en een opvallende gitaar (wah wah!). Opnieuw slagen ze erin een speciale atmosfeer op te roepen. Coltrane is een zweverige en zweterige track met vreemde effecten, de drums in de rechtse speaker, de vocalen in de linker, en effecten die overal ronddoberen, waarna het refreintje terugkeert naar de traditie. Maar de duidelijke stereo-opdeling blijft het hele nummer door. Lekker.
Shot Shot (Folk Version) heeft een hilarisch effect wanneer je er voor de eerste keer naar luistert: het begint erg zacht, en gezien het 'Folk Version' heet, verwacht je ook een zacht nummer... maar plots barst het uit in een soort griezelig gegil dat je tegen het plafond doet vliegen van het schrikken. Interessante versie, dreunend en vervormd en erg erg erg lawaaierig. Air Hostess Song klinkt erg on-Gomez tot Ben Ottewell begint te zingen. Het is een spookachtig nummer, met een vreemde atmosfeer, een superbe opbouw en gewoon prachtige backing vocals. En dan moet het beste nog komen: Pop Juice. Een vertederend simpele en ontroerende ballad door Ian Ball. Soms vraag ik me toch af hoe het komt dat sommige van deze nummers niet op In Our Gun stonden.
Het duurde even voor ik aan In Our Gun gewend was, maar de inspanningen werden beloond, want het album biedt een paar van de beste Gomez songs tot op heden. Opener en eerste single Shot Shot duikt er meteen in met een paar verrassende wendingen en de invoering van blazers en meer synthesizers dan we gewoon zijn van Gomez, plus de gebruikelijke harmonieën van Ian Ball en Ben Ottewell. Rex Kramer heeft mooie contrasten tussen Ben Ottewells warme grom en een elektronische groove, maar mist een beetje body ondanks mooie melodieuze breaks. Daar waar Shot Shot (te?) kort is, sleept deze een beetje te lang aan. Hoewel het ook zwaar elektronisch aangedreven is, heeft Detroit Swing 66 dat onbestemde iets dat Rex Kramer mist, en borduurt het voort op één van de tracks op Abandoned Shopping Trolley Hotline. Titeltrack In Our Gun is het eerste hoogtepunt van de plaat, een ontroerend traag akoestisch nummer met die typische Gomez harmonieën, verrassend eindigend in een wilde finale met een losgeslagen bas en veel elektronisch gedoe. Even Song is meer betrouwbare Gomez kwaliteit, met Ottewell die wegscheurt over een mooie melodie die traditionele instrumenten met elektronica versmelt, en een onthutsend mooie baritonsax. Ruff Stuff is de kierewiete Gomez, een huppelend nummer met grappige tekst (I'm hard and feeling funny, zucht Ian Ball). Herinnert me een beetje aan Emergency Surgery. En dan gaat het meteen over in nog zo'n trage tranentrekker, het erg erg mooie Sound of Sounds, gezongen door Gomez lead singer no. 3, Tom Gray. Het is een akoestisch rustpunt tussen al dat elektronisch geweld, een simpel en traag liefdesliedje met adembenemende harmonieën. Army Dub brengt ons terug naar het moderne Gomez tijdperk, met een coole elektronische groove en veel effecten. Het was fantastisch dit live te zien, hoe Ian Ball heen en weer rende tussen zijn microfoon en effecten-keyboard. Terug naar de basics met Miles End, een nummer dat op één van de eerdere Gomez albums had kunnen staan. Ping One Down is opnieuw een nummer met veel elektronica, maar het mist ook een beetje body. Het heeft geduurd tot ik het live zag, vooraleer ik het echt kon appreciëren. Wat volgt is een traktatie, een hoogtepunt van het album, 1000 Times. Het is een klassieke Gomez song (net als Miles End had het wel op één van de eerdere Gomez albums kunnen staan), met een zachte start met Ben Ottewell en een akoestische gitaar, maar het heeft zo'n mooie break met spookachtig rondwarende gitaren, waardoor het een Gomez klassieker wordt. Ik hou van de energie van Drench, het refreintje rockt op een hemelse manier, vooral later in het nummer met de hemelse backing vocals. Hoewel fish's eyes weinig hemels lijken te hebben... Oh, het is niet fish's eyes, het is fish us out. Jammer genoeg eindigt het album met een afknapper met de Ballad of Nice & Easy, een beetje een weinig geslaagde poging tot feesten. Als ik het me goed herinner, zei Tom Gray tijdens hun concert in Brussel dat het gewoon een silly song is, dus weten ze het wel. Maar: 10/13, helemaal niet slecht.
Uitstekende single, Sound of Sounds is één van de mooiste nummers van het album In Our Gun dus verdient het een plaatsje op deze single met 2 A-kanten. Daarnaast is er een hechte live-versie van Ping One Down, opgenomen voor Steve Lamacq's Radio One Evening Session op BBC Radio. En last but not least is er het onthutsend mooie Where Are Your Friends gezongen door suikerstem Ian Ball, maar zoals zo vaak voegt de instrumentatie een scherp kantje toe aan het nummer. Sound of Sounds wordt begeleid door één van de grappigste video's die ik in tijden gezien heb.
Gorky Kocht dit omdat ik vond dat de singles Anja, Lieve kleine Piranha en Mia prachtig waren, en er zijn nog goeie nummers op deze plaat (Soms vraagt een mens zich af, Geef al je geld aan de arme kinderen, om er een paar te noemen). Luc Devos is lichtjes geschift, maar op een leuke manier.
GrandaddyTerug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar F; Ga naar H