The Fabulous Thunderbirds The Fabulous Thunderbirds
Kreeg dit voor nieuwjaar. Wow, rock & roll! Leuke plaat, van opener en swingende single Tuff Enuff over het grappige Amnesia naar afsluiter Down at Antones over hun favouriete live club. En dan vergeet ik Wrap It Up, nog zo'n single die me springerig en blij maakt, en Jans favoriet Why Get Up (grrrr) nog te vermelden...
Ooit zag ik in de Vooruit in Gent the Fabulous Thunderbirds en Omar and the Howlers, een stomend concert. Deze compilatie hoeft voor die ervaring niet onder te doen... als je goed genoeg kijkt, zie je de rook uit plaatje opkringelen . Veel stuff van Tuff Enuff, maar ook Stand Back en You Can't Judge a Book By Its Cover. Rock on!
Fad Gadget Collapsing New People was en is een betoverend en hypnotiserend nummer. Andere sterke nummers zijn One Man's Meat en het trage Sleep, nog een nummer voor Tovey's zoontje. Maar in z'n geheel is deze plaat lang niet sterk genoeg.
The Fall Ik herinner me niet veel van deze plaat, behalve dan het feit dat ik er niet van hield. Heel excentriek, Mark E. Smith's gestoorde vocalen, lawaaierige gitaren, vreemde songs. Deze combinatie doet het meestal voor me, maar deze keer niet.
Fatal Flowers Kocht dit voor die stomende instrumental Rip Off die toendertijd door de Nederlandse radio veel gedraaid werd. Het nummer klinkt als een perfecte soundtrack voor een western. Crying Over Sin en Billy zijn ook erg goed.
Meer nummers als die op Fatal Flowers, maar met een meer gepolijste productie, achtergrondkoortjes en vooral véél meer maturiteit. Het titelnummer en Round and Round zijn aanraders.
Fatboy Slim 4-track single met 3 versies van Sunset (Bird of Prey) en nog een nummer dat niet echt mijn tik is. Die Bird of Prey vind ik wel goed. Is het lijkenpikkerij? Misschien. Mooi hoesje.
Had de vorige plaat moeten kopen. Vergt nogal wat inspanning om 'in' deze te geraken. Yo Mama lijkt een okay nummer, net als het hiervoor vermelde Sunset (Bird of Prey). Ik zou hier wat meer naar moeten luisteren, maar ben er nu niet voor in de goeie stemming.
The Finn Bros. Op deze CD-single staan de perfecte B-kantjes voor mijn favoriete nummer van het Finn Brothers album Suffer Never, namelijk drie van de demo's voor het Woodface album, meer zelfs, mijn 2 favorieten aller tijden, de demo's van Strangeness and Charm en In Love With It All. Strangeness and Charm werkt beter als demo dan op Tim Finn's Before & After, en voor In Love With It All geldt net het omgekeerde. Maar deze versie heeft dit mooie extra vers. En, goeie god, die hemelse harmonieën van de broertjes...
Deze plaat klinkt volledig anders dan gelijk welke andere samenwerking van de broertjes Finn: het is eenvoudiger en spontaner. De broers speelden alles zelf, waaronder een paar "exotische" instrumenten als een T-chest bass en een chamberlin. Tchad Blake stond in voor de productie, en zorgde voor een opener en "back to the basics" geluid. Het is moeilijk de hoogtepunten van deze plaat op te sommen, er zijn er zoveel. Het sombere en donkere Suffer Never is mijn favoriet, op de hielen gevolgd door Mood Swinging Man (over vader Finn), Angels Heap (en waarover zou dit nummer nu gaan?!?!) en Eyes of the World. En nu doe ik sommige nummers onrecht aan door ze niet te vermelden.
Neil Finn Ik was al lang niet meer op de hoogte van het reilen en zeilen van Crowded House, maar positieve recensies herinnerden me aan die Nieuw-Zeelander die vroeger perfecte popsongs schreef... dus kocht ik de plaat. En daarmee dook ik weer volledig terug in "all things Finn". Haalde mijn achterstand aan nog niet gehoorde muziek in, schreef me in op een paar mailing lists... en luisterde steeds opnieuw naar deze plaat, omdat ze verbazingwekkend goed was. Nogal anders dan de Crowded House muziek, wat donkerder en somberder. En een beetje nieuwe technologie hier en daar, zoals in Sinner. Een plaat vol met tijdloze Neil Finn songs, die het ook live goed doen, zowel met een volledige groep als met enkel een akoestische gitaar.
Live opgenomen in de Londense Abbey Road Studios. Met een erg goede versie van Not the Girl You Think You Are dat op het verzamelalbum van Crowded House verscheen.
Op het tweede deel van de Sinner single staan 2 bonusnummers die eigenlijk wel op Try Whistling This hadden mogen staan. Ze klinken wel een beetje B-kantiger maar dat zijn ze ook dus wat klagen we...
De opbrengsten van deze CD-single gaan naar oog-chirurgen van de The Fred Hollows Foundation. Deze Johnny Nash cover belandde ook op de soundtrack van de film Antz. Ik vind deze versie niet echt goed, een beetje ongeïnspireerd en vlak. Bijkomende tracks komen van de Abbey Road live sessie van 1998 (zie de Sinner Live CD-single).
"Dit nummer is een simpel gebaar van steun aan de All Blacks voor hun 1999 World Cup campagne van mij, een fan die altijd te mager was om in het team te geraken", dixit Neil Finn. Op deze single staat ook de video voor Can You Hear Us, en de traditional The Haka uitgevoerd door de All Blacks.
Single van het zomerse, luie en lome nummer Rest of the Day Off, waaraan een leuk spelletje toegevoegd werd in de enhanced section van de CD. Ook toegevoegd zijn twee nogal atypische nummers voor Neil Finn: Now I Get It heeft een erg opvallende, zij het trage electronische dance-beat en een knarsende gitaar. Eerst klinkt het nummer nogal gefragmenteerd, maar na een paar keer luisteren smelt alles mooi samen en begin je een onweerstaanbaar refrein en een goed verborgen ukelele te horen. Underestimated heeft minder om doen met electronica, maar z'n levendig ritme is even dansbaar. Voeg nog een mooie piano en backing vocals toe, en het resultaat is nog maar eens een prachtig nummer.
Deel 1 van deze single bevat drie livetracks. Hole in the Ice werd opgenomen tijdens de serie Neil Finn & Friends concerten in het St. James Theatre in Auckland, en de gitaren van Ed O'Brien en Johnny Marr transformeren het in een luide rocker. Try Whistling This en Distant Sun zijn beide de pièces de résistance van hun respectieve platen Try Whistling This (Neil Finn solo) en Together Alone (Crowded House), en worden op deze single gebracht in indrukwekkende akoestische versies opgenomen tijdens het eenmalige promo-concert van Neil Finn in het Palace Theatre in London.
Deel 2 van de Hole in the Ice single is niet zo sterk als deel 1, met de radio mix van Hole in the Ice, en twee live tracks opgenomen in het Palace Theatre in London. Loose Tongue heeft nog niet de testosteron van de latere liveversies met op z'n minst drie gitaren, en het ontbreekt Not the Girl You Think You Are aan de intensiteit van de nummers die op deel 1 van deze single staan.
Ik beschouw deze DVD als een fantastisch geschenk voor de fans. De line-up van de 5 concerten in Auckland in april 2001 deed de meesten van ons kwijlen... Eddie Vedder! Johnny Marr! Ed O'Brien! Phil Selway! Lisa Germano! Sebastian Steinberg! Tim Finn! Betchadupa! Ik zag een paar van hen (Johnny Marr, Lisa Germano, Sebastian Steinberg) tijdens de Neil Finn shows die ik bijwoonde in London en Brussel, maar ik ben blij dat ik nu getuige kan zijn van Neill Finn & Friends op DVD, omdat die kijkplezier van begin tot einde garandeert. Een indrukwekkend totaal van 26 songs (een selectie van de beste momenten van de 5 avonden), onderbroken door korte interviews en sfeerbeelden van de repetities en backstage. Het enige minpunt van de DVD is dat deze beelden de continuïteit van het concert onderbreken, maar dat is slechts een onbeduidende verzuchting. Er zijn zoveel mooie momenten, de beelden van de knuffel van Neil en Eddie Vedder bijvoorbeeld zijn gewoon onbetaalbaar. Er is een overvloed aan hoogtepunten op deze DVD... het huppelende Take a Walk met Eddie Vedder, de samenzang van het publiek in Fall at Your Feet, Johnny Marrs Down on the Corner, de cover van There Is a Light That Never Goes Out van the Smiths, rockende versies van Loose Tongue en She Will Have Her Way, een erg geconcentreerde Ed Vedder in Stuff and Nonsense, en de jonge gastjes van Betchadupa met Eddie Vedder in History Never Repeats en I See Red... om er maar een paar te noemen. De muziek ademt warmte en het plezier dat deze mensen hebben aan het samen spelen, niet gehinderd door ego's en sterallures. De opbrengst van deze DVD gaat naar Artsen Zonder Grenzen in Afghanistan, dus daar heb je nog een reden om naar de winkel te hollen kindertjes!
De 7 Worlds CD voegt niet veel toe aan de DVD van de registratie van de 5 concerten in Auckland, maar is toch leuk voor de heb. Ik voeg hier nog maar een paar dingen toe die ik niet vermeldde in de DVD-recensie: Lisa Germano doet iets moois met de backing vocals op Turn and Run, ze zingt Sheryl Crow de vergetelheid in. En het is goed om Neil en Tim nog eens samen te horen zingen op het hartveroverend mooie Angels Heap, en op de nieuwe Finn Brothers song Edible Flowers. Wanneer o wanneer gaan ze nu eindelijk die nieuwe plaat uitbrengen??
Tim Finn Een plaat met mooie popsongs, die soms echter een beetje te licht uitvallen. Fraction Too Much Friction wordt nog steeds af en toe gedraaid, en is een zonnig nummer dat de tand des tijds weerstond. In a Minor Key is nog een juweeltje. Maar dit is geen album dat ik van het begin tot het einde na elkaar kan spelen.
Tim Finn wanhopig op zoek naar een hit. Soms levert dit prachtige nummers op als Hyacinth of No Thunder - No Fire - No Rain, maar ook bombastische draken als Spiritual Hunger of het titelnummer. Niet bepaald mijn favoriete Finn-plaat.
Deze titelloze, momenteel erg moeilijk te vinden plaat is een absoluut hoogtepunt in Tim Finn's carriére. Voor deze plaat huurde hij Mitchell Froom in (die al met broer Neil's groep Crowded House werkte), wat resulteerde in een meer ingehouden en effectieve productie. De meeste nummers zijn erg direct, en Finn's teksten zijn erg persoonlijk. Een paar van de vele hoogtepunten: opener Young Mountain, en het duo Not Even Close en Show a Little Mercy.
Om één of andere reden mijn favoriete Timmy-plaat. Hoewel vrijwel elk nummer door een andere producer geproduceerd werd, en het album daardoor niet echt consisent of coherent klinkt, staan er veel van mijn favoriete songs aller tijden op, namelijk In Love with it All (harmonieën geleverd door Neil Finn), Strangeness and Charm (maar de demo-versie is beter), Persuasion (geproduceerd door Mark Hart en Tim Finn, één van de simpelste nummers op de plaat) en In Your Sway (smelt). Jammer genoeg slaagt hij er steeds opnieuw in een paar opvullertjes op zijn plaat te zetten (I Found It, Funny Way). Smetten op een verder prachtige plaat.
Na de leemte van 7 jaren tussen Before & After en deze Say It Is So leek Tim veel veranderd te zijn. Zowel zijn stem als zijn benadering van de muziek zijn erg anders. Maar anders wil niet noodzakelijk zeggen slechter. Favorieten zijn Underwater Mountain en Twinkle, de meer catchy nummers op deze plaat.
fIREHOSE Nog steeds mijn favoriete fIREHOSE album, hoewel If'n objectief gezien beter is. Sentimentele redenen, waarschijnlijk. Ik herinner me hoe ik deze plaat kocht, eraan verslaafd geraakte en een paar dagen later op vakantie naar Duitsland vertrok, zonder de plaat. Ik joeg mijn vriendin de kast op door constant Brave Captain te lopen neuriën. Van een titel als Under the Influence of Meat Puppets moet je wel houden. The Candle and the Flame en Choose Any Memory zijn folky Ed fROMOHIO nummers, Relating Dudes to Jazz en Another Theory Shot to Shit de typische Mike Watt tirades. Een erg krachtige plaat die nog steeds goed klinktI> and Another Theory Shot to Shit the typical Mike Watt rants. A very powerful record that stood the test of time.
Deze vond ik in Chicago, en vond het de moeite mijn vinyl te vervangen door de CD. Wat een fantastisch album. Nostalgie ook.
Deze plaat is een beetje minder punky dan Ragin', Full-on, maar nog steeds vol kracht, energie en emotie. Mijn favoriet nummer is het poppy en catchy Windmilling. Andere nummers die opvallen, zijn In Memory of Elizabeth Cotton (folky en triest), Hear Me (hartverscheurende zang en tekst), Honey, Please (groovy!) en het grappige Mike Watt nummer Me and You, Remembering.
Goeie god, drumsolo's. Yep, George Hurley is een goeie drummer... dat bewees hij al op de vorige platen. 'Nuf that shit, Georges. Liberty for our Friend gaat terug naar de folk roots, Mas Cojones rockt. In My Mind is nog zo'n Ed fROMOHIO klassieker, Whisperin' While Hollerin' is even goed als de titel doet vermoeden. Maar ik vind de vorige platen beter.
Fischer-Z Het moment dat ik eindelijk terug tot mijn verstand kwam en stopte met flutmuziek kopen. Kocht deze plaat over van een schoolvriend. Een plaat met herinneringen. Klassieke nummers Marliese, Berlin en The Writer. En natuurlijk Cruise Missiles, het nummer met een boodschap dat zelfs gespeeld werd in de Engelse les bij een progressieve lerares.
Flash and the Pan Gewonnen op een muziekquiz. Hoewel ik de klassiekers Hey St. Peter en Waiting for a Train prachtig vind, lijkt dit me niet één van de beste Flash & the Pan albums.
Foo Fighters Briljant debuutalbum, alle instrumenten door Grohl bespeeld maar toch klinkt het alsof er een hechte band speelt. Popmelodieën gedreven door luide gitaren en frenetiek drumwerk. Prachtig nonsens-nummer over vingernagels (This is a Call) en andere Foo Fighters klassiekers als I'll Stick Around, Good Grief en For All the Cows.
Roddy Frame Nog eentje gevonden in een Londense tweedehandszaak. Bigger Brighter Better springt eruit, en ik herinner me dit nummer ook van In the Round samen met Neil Finn en Graham Gouldman.
Fred A. Dit is wat het Belgisch Pop & Rock Archief het mini-album Ik en Mezelf noemt. Introspectieve songs, spaarzame instrumentatie... mooi. Om niet alleen te zijn mag naast Ik en mezelf staan.
Front 242 Vond dit wel leuk in de tijd van Lovely Day en No Shuffle (samen met T.V. Treated van the Neon Judgement), maar hun latere werk was een beetje te hard voor mij. En ik heb nooit echt van industriële muziek gehouden.
Fun Lovin' Criminals Indrukwekkende debuutplaat met de single Scooby Snacks (het grappige verhaal van een bankoverval op drugs), en het trage We Have All the Time in the World. Een combinatie van een relaxte stemming en soms donkere en cynische teksten.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Go to E; Go to G