The Eastern Dark The Eastern Dark
Over Now werd regelmatig in de "alternatieve" Belgische en Nederlandse radioprogramma's gedraaid, en ik was gevloerd. Een rauw en krachtig nummer, met een refrein dat me deed huilen. Het duurde een tijdje voor ik dit vond, maar uiteindelijk vond ik het in de mirakelplatenzaak Music Man. De geluidskwaliteit trekt op niks, maar dat doet er niet toe voor rechttoe-rechtaan Ramones-achtige tienerrock als dit.
Echo & the Bunnymen Een schitterend debuut. De titeltrack is verbazingwekkend, evenals Rescue. McCulloch's energieke en soms ietwat "over the top" stem, vele lagen gitaren, hints naar the Doors, the Byrds, the Velvet Underground... dat is de samenvatting van deze plaat voor mij.
Deze tweede Bunnymen-plaat is niet mijn favoriet. Sommige nummers springen eruit (A Promise en de titeltrack), maar de plaat is grotendeels net iets te donker en somber.
Een Bunnymen favoriet, met het killer nummer The Cutter. Een klassieker. Klinkt anders dan Ocean Rain, minder gepolijst. The Back of Love is nog zo'n superbe nummer.
De eerste Echo & the Bunnymen plaat die ik kocht, en nog steeds mijn favoriete. Donker en somber maar op een vreemde manier tegelijkertijd opwekkend. Veel vioolarrangementen, veel trage nummers. Sublieme refreinen in The Killing Moon en Seven Seas. Ocean Rain is een prachtige manier om de plaat te eindigen.
Een uiterst genietbare mix van oud en nieuw Echo materiaal, en dat niet alleen omdat het één van mijn favoriete bands was destijds in de tweede helft van de jaren tachtig, maar ook omdat het een fantastische live-groep is met de trefzekere persoonlijkheid van zanger Ian McCulloch in het spotlicht en uitstekende gitarist Will Sergeant in een hoofdrol in de schaduw. Welja, de nadruk ligt op het oudere materiaal (en zelfs erg oud materiaal), maar er zijn ook een paar interessante nieuwere stukken. In King of Kings klinken duidelijke echo's door van Patti Smith's Dancing Barefoot, Supermellowman klinkt als een combinatie van Siouxsie en Bow Wow Wow, An Eternity Turns heeft bij the Doors geslapen... maar ik vind een beetje jatwerk niet erg, als het maar goed gedaan is. En het beste recente nummer is natuurlijk Nothing Lasts Forever, met dat magische moment waar McCulloch een paar lijnen uit Lou Reed's Coney Island Baby zingt. En dan zijn er nog de oude nummers. Zelfs van het debuutalbum Crocodiles, met All That Jazz, hecht en met luide gitaren. Daarnaast en daarbuiten, zijn er teveel hoogtepunten om op te noemen, met Rescue (perfecte opener met z'n gitaarintro), Seven Seas met opnieuw mooie akoestische en elektrische gitaren en een briljant refrein, My Kingdom (mooie intro!), een erg ontroerende en mooie uitvoering van Zimbo (All My Colours), een uitzinnige versie van The Back of Love, The Killing Moon (Will Sergeant!), een mysterieus Over the Wall... Het album eindigt zoals verwacht met hun pièce de résistance Ocean Rain. Op het festival in Lokeren dat ik in de zomer van 2002 bijwoonde, zei McCulloch dat dat 'the best song ever written' is...
Eels Hier luisterde ik dagelijks naar toen ik deze CD kocht, maar nu niet meer, het is gewoon te deprimerend. Maar dat wil niet zeggen dat het geen prachtige plaat is. De titeltrack zorgde ervoor dat ik de plaat kocht, andere favorieten zijn Novocaine for the Soul en Rags to Rags. En de tekst "my beloved monster and me, we go everywhere together, wearing a raincoat that has four sleeves, gets us through all kinds of weather" uit My Beloved Monster. En sta me toe een bloedhekel te hebben aan Flower. Geleverd met fijne live bonus disc met BBC Radio-opnames.
Als Beautiful Freak deprimerend is, wat is dit dan? Ik zou echt wel eens naar Daisies of the Galaxy moeten luisteren. Ik ben bang dat, zelfs al weet ik dat dit een prachtige plaat is, ik er nooit echt in gekomen ben. Je moet ervoor in de juiste stemming zijn, denk ik, en ik ben er in geen tijden voor in de stemming geweest.
Elbow Toen ik Red voor het eerst hoorde op Studio Brussel, dacht ik dat Elbow nog zo'n Coldplay-kloon was. Maar na het beluisteren van de titeltrack Asleep in the Back, realiseerde ik me dat deze groep zoveel meer dan dat is. Ik heb gewacht om de CD te kopen tot de versie met de bonustrack Asleep in the Back uit was (vreemd genoeg strond die track niet op de eerste release), om dan pas later te ontdekken dat Can't Stop niet op de Europese release stond (neem ik aan? De Engelse releases hebben nog steeds zowel de bonustrack als Can't Stop). Wat een verwarring. Maar, Can't Stop of niet, dit is een prachtige plaat. Ze begint verrassend nogal prog-rockerig met Any Day Now, met vage referenties aan Pink Floyd. Red was een mooie blikvanger, maar volgens mij verre van de sterkste track op het album. Little Beast drijft je opnieuw in een andere richting dan je verwacht had, een droge, terughoudende en repetitieve track. Powder Blue is erg melodieus, met mooie backing vocals en een verrassend en abrupt einde. Bitten by the Tailfly ligt een beetje in de lijn van Little Beast, repetitief en nogal afstandelijk, maar met een luide gitaar die op je afspringt en opbouwend naar gecontroleerde chaos. De twee meesterwerkjes zitten gezellig samen in het midden van de plaat: de titel (en bonus) track Asleep in the Back is een ontroerend nummer met een prachtig refrein gevolgd door één van de mooiste brugjes en outros die ik ooit hoorde. Het wordt gevolgd door Newborn, een nummer dat zorgvuldig opbouwt naar een climax met een retro-orgeltje en verscheurende zang. Don't Mix Your Drinks is de stilte na de sonische storm, en het happen naar adem voor de aaaah-aaaah-aaaaahs in Presuming Ed (Rest Easy). Coming Second is een vreemde maar mooie track met perfecte harmonieën en een vuile gitaar, samen opnieuw zorgvuldig opbouwend naar een gestoorde outro. De plaat eindigt met Scattered Black and Whites, een traag pianonummer met echo's van U2's Where the Streets Have No Name. Maar Elbow heeft geen vergelijkingen nodig, nun muziek is sterk genoeg om op eigen kracht overeind te blijven.
ENZSO Split Enz-nummers uitgevoerd door een symfonisch orkest en een jeugdkoor... ik neem aan dat je het moet horen voor je kan geloven dat het werkt. Sommige nummers zijn te bombastisch, maar andere zijn pure magie. Message to My Girl stuurt koude rillingen langs mijn ruggegraat, in Under the Wheel met Sam Hunt zit die korte passage die het elke keer opnieuw doet, Voices is een nummer dat te bombastisch maar toch wondermooi is. Ik had nooit gedacht dat ik hier echt van zou houden, maar never say never. Ik hoorde dat ENZSO 2 nóg bombastischer is dan dit, en geen enkele van de originele Enz-leden (behalve Rayner) is erin betrokken, dus heb ik me nooit de moeite gedaan het album te kopen.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar D; Ga naar F