H2O H2O
Ik kan me in de verste verte niet herinneren waarom ik deze plaat kocht, mijn brein is aan het degenereren. Griezelig.
Emmylou Harris Grant Hart Iedere keer dat ik All of My Senses op de radio hoorde, moest ik naar adem happen... dus was ik erg blij toen ik deze plaat vond. Nogal anders dan het Hüsker Dü werk (of niet??), veel zachter. Twenty-Five Forty-One is een nummer van het kaliber van All of My Senses.
John Hiatt De perfecte John Hiatt-plaat, opgenomen in slechts een paar dagen samen met Ry Cooder, Jim Keltner en Nick Lowe. Eerst en vooral Hiatt en zijn piano die alles geven in Have a Little Faith in Me, maar ook de rocker Memphis in the Meantime, Thing Called Love later gecovered door Bonnie Raitt, en nog meer trage nummers Lipstick Sunset en Learning How to Love You. Moet hier nog even vermelden dat ik John Hiatt zag in de Vooruit in Gent, tijdens de tour die deze plaat vergezelde.
Niet van dezelfde kwaliteit als Bring the Family (geen Cooder-Keltner-Lowe om te beginnen), maar toch helemaal niet slecht. Georgia Rae (over zijn dochter), Drive South en Tennessee Plates blijven in het geheugen plakken.
Commercieel een groter succes dan de andere twee platen, maar lang niet zo goed als Bring the Family of zelfs Slow Turning. Hiatt is een familieman geworden, meer 'mellow' en de scherpe en venijnige kantjes zijn er een beetje vanaf. Vind toch Bring Back Your Love to Me nog steeds goed.
Hoodoo ClubIk won dit op een muziekkwis, en heb er nooit echt naar geluisterd. Maar gezien ik zonet leerde dat ze Triffids-achtige 'swamp rock' speelden, zou ik er beter eens naar luisteren. Wordt vervolgd.
Hoodoo Gurus Absoluut briljante debuutplaat. Scherp, grappig, die heerlijke sixties-sound... onweerstaanbaar. (Let's All) Turn On is de perfecte opener en inleiding voor I Want You Back, zo'n bitterzoet liefdesliedje. Tojo is nog een hoogtepunt, en If I Was a Kamikaze Pilot een grappig einde van de plaat.
Kan me niet herinneren waar ik dit het eerst hoorde, waarschijnlijk op de VPRO radio. Een heerlijke plaat. Perfecte popsongs, snedige en soms bijtende teksten, Faulkner's goddelijke stem, wat wil je nog meer. Bittersweet, Death-Defying en Show Me Some Emotion: een verrukkelijk trio, perfect vloeiende popsongs met bitterzoete teksten. Hayride to Hell is hilarische hillbilly, en de titeltrack een dodelijke rocker door mooie jongen Brad Sheppard.
Grote teleurstelling na die 2 perfecte platen. De Gurus proberen de Amerikanen te lijmen, maar het gaat hen niet goed af. De single What's My Scene was nog een goede voorbode, maar de plaat voldeed niet aan die verwachtingen. Te glad, het knisperende geluid van de vorige platen is weg. Jammer, want als je goed luistert, hoor je dat de goeie popsongs nog steeds aanwezig zijn.
Gevonden voor 99 BEF bij Bilbo, en gekocht "for old times' sake". Had ik beter niet gedaan... er staat weinig op dat me aantrekt. Je hoort nog steeds dat Faulkner sterke songs schrijft, maar de magie en genialiteit van de eerste platen is ver weg.
HooverphonicHet enige wat ik nu kan zeggen, is dat ik de single Mad About You goed vond, en dat ik daarentegen niet moet hebben van de single Vinegar & Salt. Moet de plaat nog wat meer draaien. En ik ben er nog steeds niet voor in de stemming.
The House of Love Behalve de single Christine stond er weinig op deze plaat dat me aantrok (en waar is trouwens die andere mooie single, Shine On?). Ondanks het feit dat ik meestal wel te vinden ben voor die mooie, gelaagde gitaren... weetniet. Kan er ook mee te maken hebben dat dit één van de laatste vinyl-platen was die ik kocht, voor ik overschakelde op CD's.
Hunters & Collectors Nog een vondst in Bilbo voor 2.5$. Maar ik heb er nooit echt veel naar geluisterd, omdat na de eerste paar draaibeurten niet echt veel bleek op te staan dat me aanzette tot meer luisteren.
Kreeg dit van een vriendelijke TitM-listie. Met, eindelijk, het nummer dat ik al lang zocht: Throw Your Arms Around Me, ëën van de mooiste bitterzoete liefdesliedjes die ik ooit hoorde. Daarbuiten geeft deze dubbele live-CD een goed overzicht van het werk van Hunters & Collectors, in een steeds verschillende live-omgeving.
Hüsker Dü Teruggaan in de tijd is soms moeilijk, en inderdaad had deze plaat niet hetzelfde effect op me als Candy Apple Grey. Candy neigt meer naar punky pop, deze plaat is meer punky en minder poppy en misschien minder toegankelijk... kan er niet echt de vinger opleggen. Maar, er staan fantastische nummers op: Makes No Sense at All, Hate Paper Doll, Divide and Conquer...
Sommigen zeggen dat deze plaat te gepolijst is, maar daar ben ik het niet mee eens. Volgens mij is ze perfect, niets meer en niets minder. Werd bekeerd tot Hüsker Dü door dat verbazende juweeltje Don't Want to Know if You Are Lonely op de VPRO-radio. Sorry Somehow, Dead Set on Destruction en Eiffel Tower High hebben dezelfde intensiteit, bitterheid en drive. Too Far Down en Hardly Getting Over It zijn akoestische epossen.
Mijn enthousiasme om vinyl te vervangen door CD's is niet echt groot, maar ik kon deze niet weerstaan toen ik hem tegenkwam in een CD-winkel in de voorsteden van Chicago.
Er schijnt geen band meer te zijn tussen Hart and Mould, hun songs drijven uiteen, maar dat wil niet zeggen dat ze minder krachtig of sterk zijn dan de songs op de vorige albums. Could You Be the One? geeft aan welke weg Mould zal inslaan na Hüsker Dü, Hart verkent andere muzikale territoria met Charity, Chastity, Prudence and Hope en She Floated Away. Grappig om radiopresentatoren te horen worstelen met die ongewone outro van Ice Cold Ice (één van de sterkste nummers op de plaat). En toen Lotje IJzermans de split van de groep bekendmaakte, was ik er dagen niet goed van.
Vond dit voor een zacht prijsje in een tweedehandswinkel in Londen. En omdat ik de vinyl-versie zo goed als grijsgedraaid had, was het wel waard die te vervangen door (één) CD.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar G; Ga naar I