John Cale John Cale
Een album dat ik lange tijd op cassette had, gekopieerd van mijn schoonbroer, die vreemd opkeek toen ik zei dat ik net dat album wilde. Het is inderdaad een donker, zwaarmoedig en lichtelijk waanzinnig album. Maar soms is fear just a man's best friend.
Nogal anders dan Fear, en niet echt een favoriet.
Calexico Heet woestijnzand. Verschroeiende zon. Verlaten landschappen. Een achtergelaten autowrak. Allemaal beelden die de woestijnmuziek van Calexico oproept. Spoke is het debuutalbum van multi- instrumentalisten Joey Burns en John Convertino, die samen ook bij Giant Sand spelen. De plaat is gevuld met 19 nummers, gaande van korte stukjes (Ice Cream Jeep, niets meer dan een voorbijrijdende ijskar, en de metrogeluiden van Mind the Gap), over korte instrumentaaltjes (het mysterieuze Paper Route, Haul, Mazurra, het lichtjes luidere dan gewoonlijk Scout, het walsje Mazurka), tot volwaardige prachtnummers (de trage opener Low Expectations, Wash, het traditioneel klinkende Sanchez, Glimpse met z'n mooie gitaren, Windjammer, het verstilde Removed). Maar al deze verschillende songs hebben één ding gemeenschappelijk: het aparte geluid van Calexico, dat al aanwezig is op hun debuutalbum. Joey Burns' gevoelige, hunkerende fluisterstem, John Convertino's erg herkenbare drumgeluid, heel diverse instrumentatie. Spaghetti westerns, hete briesjes, Americana, zandkorrels... het waait allemaal door de lo-fi sound van Calexico. Hoewel er niets spectaculairs is aan deze plaat, is ze zeker het ontdekken waard.
Crystal Frontier was het nummer waardoor ik kenniskmaakte met Calexico, en geleidelijk aan ging ik meer voor hun muziek voelen. Eerst was het wat vreemd, zo ver verwijderd van datgene waar ik normaal naar luister. Maar ik werd aangetrokken door de inventieve instrumentatie, de melancholie, en de sensuele, zachte fluisterstem van Joey Burns. Hot Rail klinkt als de soundtrack bij een road movie, of nog beter, als een rit van een uur door de verschroeide landschappen van Mexico en het diepe zuiden van Amerika. Tijdens het beluisteren van deze muziek is het onvermijdelijk dat er voor je geestesoog beelden verschijnen van verlaten stadjes langs woestijnwegen, of oude mannen die op een bankje voor een vervallen benzinestation zitten. Het contrast tussen de verlaten, vervallen gebouwen en het zonovergoten landschap duikt ook op in de muziek van Calexico: de soms zo zonnige muziek contrasteert mooi met de melancholie in de donkere teksten. Meer dan de helft van het album bestaat uit instrumentals, maar juist daar ligt de kracht van de plaat: de instrumentals versterken het gevoel, maken de muziek nog meer filmisch. En sommige van deze instrumentals behoren tot het beste van de plaat, meer precies de anonieme Untitled III en Untitled II, de zachte titeltrack, en het korte Ritual Road Map. Andere hoogtepunten (met zang) zijn het jazzy Fade, het hiervoor reeds vermelde Crystal Frontier en Service and Repair.
Een dubbele 7" met 4 nummers, de Widescreen versie van Crystal Frontier (d.w.z. die met de trompetten), en 3 voordien onuitgebrachte nummers. Chanel #5 is een cover van een Mark Eitzel song, die mooi past in de Calexico sound door z'n slepende ritme, maar waarin met een mooie pedal steel ook meer onconventionele Calexico-geluiden geïncorporeerd worden. Crooked Road and the Briar is meer rechttoe rechtaan met een rockgitaar, maar het instrumentaaltje Banderilla biedt een Latin-gevoel met trompetten en een flamencoritme. Het vinylhoesje laat het artwork van deze single goed uitkomen, het is zo mooi dat ik het een prominent plaatsje in mijn woonkamer gegeven heb.
The Call De plaat begint krachtig en met een zekere magie met de nummers Everywhere I Go en I Still Believe. De spanning en kracht van deze songs wordt niet vastgehouden gedurende het volledige album, maar het wordt nooit vervelend.
Keith Caputo
Ik kan me niet exact herinneren hoe ik de muziek van Keith Caputo leerde kennen, alles wat ik me herinner is dat een vriend zei 'Luister er eens naar, hij heeft geen gemakkelijk leven gehad en zingt daarover, je zal het graag horen', ik ontving wat MP3's van die vriend of downloadde er zelf wat, en de volgende keer dat ik in mijn platenzaak was, kocht ik Died Laughing. Nu weet ik niks over de voorgeschiedenis van Keith Caputo bij Life of Agony, en het maakt me niet echt veel uit ook. Hoewel het misschien wel zou bijdragen aan mijn appreciatie een paar nummers van Life of Agony te kennen, ik weet het niet. Maar feit is dat dit album me een flinke dreun verkocht. Life of Agony zou euh, nogal luid zijn, maar dit album is verre van extreem. Een plaat met melodieuze rock, een paar ballads, wat hints naar jazz en blues... maar wat het zo overweldigend maakt, is de extreme emotionaliteit. Het is een emotionele achtbaan, en Keith Caputo stort gewoon zijn hart uit. Als je je slecht voelt wanneer je naar deze plaat luistert, is de kans groot dat je je nog slechter gaat voelen, maar je weet tenminste dat je niet de enige zieligaard op de wereld bent. En hoedanook worden deze topzware teksten gezongen door de mooiste stem die ik in tijden hoorde, en zijn ze in prachtige melodieën gegoten, waardoor het beluisteren van de plaat toch nog een opbeurende ervaring kan worden, vooral wanneer je beslist erg luid te gaan meezingen. Er staat niet één vrolijk nummer op de plaat, een titel als Upsy Daisy is misleidend, zelfs de vrolijke intro van Lollipop is misleidend, vooral als Caputo uitbarst in Here's a message to the souls that rust and rot. Maar inherent aan deze wanhoop is zoveel schoonheid... en jazeker, ik ben gek op dit soort emotionele toestanden. Mijn favorieten zijn Raspberry Mockery (mooi refrein met prachtige harmonieën), natuurlijk Selfish (het eerste nummer dat ik hoorde, Hope passes, hope looks, can you cope, do you suffer, do you suffer, and I'm selfish with myself), New York City (schitterend, schitterend nummer), Home (met het onsterfelijke lijntje I recommend a psychotherapist to clean up your brain, voor mij is dit liedje genoeg om mijn brein op te ruimen), Neurotic (compleet nihilistisch), Dew Drop Magic (erg openhartige tekst, hartverscheurend mooie melodie), Lollipop (levendig, gemene tekst), Upsy Daisy (deprimerende tekst bovenop een mooie melodie met een ruige gitaar), en Brandy Duval (scheurend nummer over zijn moeder). Nondedju, vernoemde ik hier bijna alle tracks van de plaat? En ik vond het zelfs jammer Cobain (Rainbow Deadhead) niet te vermelden! Dus ja, een fantastisch plaatje.
Nick Cave Nadat ik gevallen was voor Kicking Against the Pricks kocht ik dit, maar deze plaat sprak me niet zo aan als het voormelde album. Toch is het een goede plaat, met een bezeten cover van Leonard Cohen's Avalanche.
)Het eerste Nick Cave & the Bad Seeds album dat ik kocht, en nog steeds mijn favoriet. Ik hou van de sfeer op dit album, niet zo geobsedeerd als op sommige andere Cave (of Birthday Party) albums, maar met die vreemde, onderhuidse spanning. Favoriete nummers By the Time I Get to Phoenix en Something's Gotten Hold of My Heart, een moeilijk nummer waarop Cave het er met zijn beperkte vocale kwaliteiten er toch goed vanaf brengt.
Enkel het eerste deel van deze dubbele EP deed me echt iets, d.w.z. Sad Waters en het griezelige nummer The Carny. De rest leek me meer van hetzelfde.
Schitterende verzamelaar met het verrassende duet met soapactrice en Stock, Aitken & Waterman popzangeres Kylie Minogue Where the Wild Roses Grow, en prachtige slepers als The Weeping Song en vooral Into Your Arms.
The Celibate Rifles Kan me niet herinneren wat me aanzette deze plaat te komen, waarschijnlijk werd ze gedraaid op de Nederlandse radio VPRO. Een fantastisch, energiek, punkerig album, met Darlinghurst Confidential als uitblinker.
The Chameleons Kocht deze in mijn favoriete platenzaak "Music Man" in Gent. Herinner me hoe ik daarna in café Vooruit zat, starend naar de hoes en het inlegblad. Wat een mooie tekening. En de muziek is even mooi als de tekening. Up the Down Escalator was de single waardoor ik het album kocht, Don't Fall, Here Today zijn ook klassiekers in dit huis. Later bleek dat the Chameleons ook één van Jan's favoriete groepen waren, en hij was heel verbaasd dat ik dit album had. Maar toen we één van hun nummers in onze muziekkwis staken, kende niemand het. Ach ja. "To obtain the best effect from this L.P. please turn it up". Juist.
Het is niet echt een gewoonte van me om ons vinyl te vervangen, maar deze konden we niet weerstaan. Maar de hoes van de plaat is veel mooier dan het boekje bij de CD.
Neneh Cherry Prachtig album van een prachtige vrouw. Een verrassende mix van popmuziek, dance, R&B en Cherry's scherp gevoel voor humor. Manchild is een heerlijk nummer met een melancholish refrein.
The Chills Ik was zo blij dat ik dit vond, Music Man was toen echt wel een mirakel. Vrij duidelijk dat dit een debuut was, maar je kon al horen dat the Chills een veelbelovende band was. Ik hield van alles aan dit plaatje: de handgemaakte hoes, het A4-velletje met de teksten, de atmosfeer van de plaat... Bee Bah Bee Bah Bee Boe is een silly titel voor een goed, folky nummer (zo maakten the Chills er niet veel). Dream by Dream is een ontroerend liedje van Martin Kean over hoe hij de groep moest verlaten. "Good night Martin, good night Martin, good night Peter, good night Alan, good night world... GOOD NIGHT CHILLLLSSSSSSSSSS".
Eerste kennismaking met The Chills, na ze met Pink Frost, een mysterieus nummer over hoe P. gedroomd had dat z'n vriendinnetje dood was. Een paar punky nummers (Hidden Bay, Flame-thrower), een paar geweldige popsongs (Doledrums met slimme titel en tekst, het dromerige Satin Doll...).
Dubbele A-kant E.P., met een semi-live titelnummer en op de andere kant I Love My Leather Jacket, een hulde aan Martyn Bull, drummer van the Chills die op 21-jarige leeftijd aan leukemie stierf. Eén van mijn favoriete Chills songs aller tijden. "I wear my leather jacket like a great big hug, a radiation charm a living cloak of luck, it's the only concrete link with an absent friend, a symbol I can wear til we meet again".
Een plaat met nummers die nog steeds rillingen langs mijn rug doen lopen (The Night of the Chill Blue). Eentje dat me aan het huilen bracht toen ik ze live bezig zag in de Vooruit in Gent. Dan Destiny and the Silver Dawn is zo'n fijn nummer om mee mee te zingen. Maar over het geheel genomen, doet de productie het gros van de songs geen eer aan.
Een TITM listee bracht dit voor me mee toen ze terugkwam van New Zealand, ze was daar voor het nieuwjaarsconcert van Split Enz... ik heb tenminste een souvenir!
Naar verluidt Martin Phillipps' favoriete Chills album, maar niet het mijne. Iets zorgt ervoor dat dit album me niet zo aanspreekt als de andere. Het mist die vonk, die magie.
De geneugten van het internet: ik kocht dit direct via Flying Nun voor een redelijke prijs. Op de originele vinyl release stonden 8 tracks, op deze CD staan er 18. De originele tracks (in een andere volgorde), de nummers van The Lost E.P. en The Great Escape, en een paar nummers die ik nog niet had, zoals Bite en Frantic Drift. Fantastisch. Een leuke manier om je vinyl te vervangen.
Dit is dan wel mijn favoriete Chills album. The Male Monster from the Id, wat een prachtig nummer. Ik kan er steeds opnieuw naar luisteren zonder dat het verveelt. "I hurt you, I'm sorry, I promise I won't do it again", heel direct maar heel krachtig ook. Ocean Ocean neemt je mee op z'n golven. De korte grappige interludes als Soft Bomb, Soft Bomb II, Soft Bomb III en There's No Harm in Trying, Martin die de idealistische toer opgaat in Sanctuary en het pièce de résistance Water Wolves, met vioolarrangement door Van Dyke Parks.
Een uptempo best of van The Chills, je zal hier geen trage nummers vinden. Een goede verzameling als je het credo in gedachten houdt, maar toch kan je niet anders dan een paar nummers missen. Toch verschrikkelijk blij dat de wondermooie single House with a Hundred Rooms op deze verzamelaar staat, omdat ik er nooit in geslaagd was deze te vinden en ik het een prachtnummer vind.
Alex Chilton Een dubbel-LP met op de eerste plaat nummers door Chilton zelf, zoals het legendarische Bangkok en het zeurende maar excellente Can't Seem to Make You Mine. De tweede plaat bevat artiesten geproduceerd door Chilton. Het album is als geheel niet indrukwekkend, maar de aankoop waard voor de hiervoorvermelde nummers.
Kort maar krachtig. No Sex is een grappig maar tegelijkertijd nogal bitter nummer over AIDS. Afgaande op de foto op de hoes dacht ik dat de man zelf niet meer lang zou leven, maar kijk... hij leeft nog steeds! Underclass is een bluesy, verslavend nummer, Wild Kingdome wordt geleverd met een superbe sax.
The Christians Words was een meeslepende ballad met soul, en Jan kocht deze plaat voor me. Er staan meer nummers van dit kaliber op de plaat, en de stem van Garry Christian's boeiend en superbe.
The Church Teruggaan in de tijd kan moeilijk zijn: na Seance en vooral Heyday gehoord te hebben, kocht ik dit album maar ik was er niet al te gek van. Hoewel ik toch wel van Field of Mars en You Took hield, fascineerde dit album me niet zo als de andere.
Trakteerde mezelf op dit presentje toen ik de middelbare school met succes beëindigde. Ik herinner me hoe ik met deze plaat (en een paar andere) thuiskwam op een snikhete dag, mezelf opsloot in mijn verduisterde kamer om er in de verstikkende hitte naar te luisteren. De muziek klonk vreemd, de drums waren hard, de gitaren weids en open, de zang ingehouden. Electric Lash is een prachtnummer, net als Fly (goeie opener trouwens).
Ik heb gezien dat dit album nu een gewone langspeler is, maar het mijne is nog een mini-LP. Niet zo goed als Seance, maar A Month of Sundays springt eruit (en wie zou nu geen maand vol zondagen willen...), en ook 10,000 Miles, een gezamenlijke inspanning van Kilbey en Wilson-Piper, is goed.
Door ëën van de singles van dit album maakte ik kennis met the Church, maar het was niet gemakkelijk om deze plaat te vinden. Uiteindelijk kocht ik ze op vakantie ergens in Duitsland. Ik weet nog hoe een journalist de muziek van the Church omschreef als "behangpapier", maar daar was ik het niet mee eens. Ze is inderdaad niet luid en wild, maar wel interessant en onderhoudend. Ik hou vooral van het instrumentaal nummer Happy Hunting Ground.
Kreeg dit voor nieuwjaar van mijn schoonbroer, die zich erover bekloeg dat ik altijd zo'n moeilijk te vinden platen wilde. Er zat een gratis bonus 12" bij met een paar onuitgebrachte nummers. Under the Milky Way was een kleine hit, en wordt hier nog steeds regelmatig op de radio gespeeld. Destination, Antenna en Reptile kunnen naast Under the Milky Way staan.
Kocht deze via het Internet. Goeie platen op vinyl mogen best wel door CD's vervangen worden. Alleen is dat spijtig genoeg een dure zaak.
Voor maar 99BEF gevonden in Bilbo, onze plaatselijke platenzaak. Niet mijn favoriete Church album, te veel rock, te weinig melancholie (behalve Disappointment).
Nog eentje voor een goeie prijs in Bilbo. Eén van de platen die Kilbey en Wilson-Piper alleen opnamen, met een drummachine. Epische nummers met lagen en nog meer lagen geluid. Waar is mijn Church?
Ah. Hier is mijn Church. Covers spelend, maar zeer à la the Church. Vond dit in een tweedehandszaak in London. Heel wat nummers die ik nog nooit gehoord had, maar ook een paar voor de hand liggende (Cortez the Killer, All the Young Dudes... wijs om the Church dit te horen spelen!). En ik had nooit gedacht dat the Church ooit een Kevin Ayers nummer zouden coveren... en hoorde je dat grappige stukje uit Eddy Grant's "Electric Avenue"?
Eric Clapton Een goeie verzamelaar, geen enkele hit ontbreekt. Layla, Cocaine, I Shot the Sheriff, Wonderful Tonight (maar hier in België de nek omgewrongen door teveel aandacht nadat het nummer gebruikt werd op het huwelijk van prins Filip en prinses Mathilde)...
Anne Clark Sommige nummers op deze verzamelaar maken deel uit van de sountrack bij onze tienerjaren. Our Darkness, Sleeper in Metropolis, Wallies and Poem for a Nuclear Romance... roepen herinneringen op aan de "de Bierkelder" en wat was nu ook weer de naam van die new wave dancing in Eeklo?
Joe Cocker Gekocht voor Jan z'n verjaardag, omdat hij het wel heeft voor Cocker en hier een paar van zijn hits opstaan. Niet slecht. Heb een paar van zijn platen op tape. Zag hem ook live in de tijd dat Jan als roadie werkte, in de akoestische hell die Flanders Expo toch wel is (was?).
Coldplay Een fijne vondst voor 5 Euro bij de plaatselijke platenzaak Bilbo. Op deze 5-track E.P. staat 1 nummer dat in dezelfde versie terug te vinden is op Parachutes, een vroege versie van Don't Panic en 3 nummers die enkel op deze E.P. te vinden zijn. Opener Bigger Stronger geeft al een voorproefje van de melancholie van Coldplay, met rinkelende gitaren en een mooie melodie en vocalen. De intro van Don't Panic is anders, en het nummer heeft gewoon een volledig ander arrangement. Dit nummer alleen maakt het de aankoop al waard. See You Soon is een zachte akoestische track, en Such a Rush is het voortreffelijkste nummer op deze E.P., donker en in zichzelf gekeerd. Kippenvelfactor 20.
Prachtige harmonieën, wervelende gitaren, schitterende popsongs. Maar er is meer dan alleen popsongs, je hoort ook indie rock, een vage echo van Jeff Buckley, dromerige stemmingen en een nogal open productie. Een veelbelovende groep met een meer dan doorsnee debuutplaat. Shiver en de mooie single Trouble zijn hoogtepunten.
Lloyd Cole Met één van mijn favoriete slepers, (Are You Ready to Be) Heartbroken. Dit nummer heeft het allemaal, hartverscheurende tekst, violen... Perfect Skin en Forest Fire waren perfecte singles. Deze plaat is soms iets te intellectualistisch, maar dat is dan ook de enige smet..
Nog een vondst in een tweedehandswinkel in London. Ik had nog nooit van een Lloyd Cole-verzamelaar gehoord, en dan heeft iemand er zich al vanaf gemaakt! Leuk om een paar favoriete nummers op CD te hebben, en ook goed om horen is het nieuwe werk van Lloyd Cole.
Cosmic Psychos Kan me niet herinneren waarom ik deze plaat kocht, moet in mijn VPRO-periode geweest zijn. Moet ook iets van doen gehad hebben met nummers met namen als Rambo en David Lee Roth, wilde nummers met een gezonde fuck-you-houding. Wild, luid en simpel.
Elvis Costello Een favoriet al van toen deze uitgebracht werd, samen met Blood & Chocolate, ik had beide albums op cassette. Vond deze CD in een tweedehands winkel in London, met veel extra's zoals People's Limousine van the Coward Brothers, en een bonus live CD. Brilliant Mistake is nog steeds één van mijn favoriete nummers.
Met de aanschaf van een Costello verzamelaar kan je niets misdoen. Begint briljant met Alison, verder zijn er alle punkerige hits als Watching the Detectives, Oliver's Army, Accidents Will Happen... de prachtige ballads Good Year for the Roses en Shipbuilding, en natuurlijk het hartverscheurende I Want You.
Kocht dit voor onze muziek quiz, maar sowieso een goeie aankoop. Dit is uit zijn Warner Brothers periode, dus geen vroege nummers. Veronica (herinner je je de videoclip?), Sulky Girl en So Like Candy dat naast I Want You kan staan wanneer we het over hartverscheurend hebben, zijn de meest bekende nummers. Verder nog nummers van zijn samenwerking met het Brodsky Quartet.
Ralph Covert Ik was heel tevreden dit verborgen juweeltje te kunnen ontdekken, met de hulp van een lid van de Gomez mailing list. Als je deze plaat ooit ergens tegenkomt, koop ze dan, want ze is het zeker waard. Sleutelwoorden: mooie stem, akoestische gitaar, een beetje viool hier en daar, folky pop songs, melancholie, op een zacht tapijt voor het haardvuur zitten op een koude en winderige avond...
The Cramps Can your pussy do the dog? Kocht dit van een gekke café-baas die al z'n CD's kwijt wilde. Kizmiaz is een fantastisch en grappig nummer. Can Your Pussy Do The Dog?, What's Inside A Girl?, (Hot Pool Of) Womanneed... de titels zijn veelzeggend.
Crime + the City Solution Dateert uit mijn Nick Cave-periode. Erg donkere, bluesy plaat No Money - No Honey en Six Bells Chime als uitschieters. Maar te donker en deprimerend om vaak te draaien.
Crowded House Eén van de eerste CD's die ik kocht. Message to my Girl was een prachtig nummer in 1984, en dat was Don't Dream It's Over ook een tijdje later, dus waarom dit album niet kopen. De productie klinkt een beetje gedateerd nu (alle TiTM'ers die over mijn schouder meelezen, slaken nu een diepe zucht), en sommige nummers hebben niet de kwaliteit die we verwachten van Neil Finn, maar het is een goeie plaat. Sommige nummers, zoals Hole in the River staan live nog steeds als een huis (zie: Recurring Dream). Producer Mitchell Froom mag ook vermeld worden, dit is zijn tweede productiewerk, na Boston, Mass. van The Del Fuegos.
Ik kocht eerst Woodface, om dan naar de platenwinkel te hollen om deze te kopen. En wat een plaat, wat een verbetering sinds het debuut. Het klinkt veel beter, de kwaliteit is veel constanter. Alleen één nummer op vierkante wielen, Kill Eye, maar niet iedereen is het daarover met me eens. Into Temptation is een prachtige melancholische ballad, When You Come veroorzaakt oneindige debatten over het onderwerp van het nummer maar er is natuurlijk meer dan alleen maar dat, Sister Madly is een nummer over hoe Neil Finn's zus gillend wakker werd uit haar dromen en heeft Richard Thompson prominent op gitaar, en met Better Be Home Soon eindigt de plaat op een superbe manier. Maar deze plaat is veel te kort.
Mijn hernieuwde kennismaking met Crowded House. En met Tim Finn, die de groep vervoegde voor deze plaat. De broertjes zingen heerlijke harmonieën, zoals gedemonstreerd op Weather with You, Fall at Your Feet, It's Only Natural... Four Seasons in One Day is Janna's favoriet vanwege het "kinderkoor". There Goes God bevat de onsterfelijke lijnen "There goes god with his sexy pants and his sausage dog" en Chocolate Cake heeft ook een tekst van dat kaliber. Italian Plastic is een nummer van drummer Paul Hester. Het album sluit af met een novelty die op mijn zenuwen werkt, spijtig.
Vond dit in London voor een klein prijsje, gelukkig maar want er is niet veel reden om dit te kopen. Studioversies van een paar nummers die ik al had. Leuk hebbeding toch.
God in de hemel, wat een plaat. Heeft lang gewoon in mijn CD-rek gezeten, maar opeens, in de zomer van 1995, besefte ik wat een prachtig album dit is. Ik was zwanger van Milan, en samen hebben we hier veel naar geluisterd en op gedanst. Fijne herinneringen. Ik weet niet waar te beginnen, als ik één nummer vermeld, moet ik ze allemaal vermelden. Deze plaat werd opgenomen in Nieuw-Zeeland met Youth, een compleet andere aanpak dan voor de vorige platen, en dat hoor je duidelijk. Twee nummers dan toch. Distant Sun voor de tekst "I don't pretend to know what you want, but I offer love", en Fingers of Love voor... voor... wel, het nummer.
Zelfde verhaal als voor de Fall at Your Feet single, geen bijkomende waarde, de extra nummers zijn albumversies. Maar, ook hier, een leuk hebbeding.
Gekocht voor een goeie prijs in de Gentse FNAC, vooral als je weet dat er een bonus live album bijzat. Een goeie verzameling nummers, samen met 3 nieuwe nummers. Maar het is de live bonus CD die dit album zo uitmuntend maakt. Een schitterende versie van Hole in the River, Left Hand (opgenomen in de Vooruit in Gent!) en Newcastle Jam dat nooit eerder uitgebracht werd, en een wild Sister Madly.
Onderdeel van een trade met een TiTM listee. Met drie nummers van het laastste concert van Crowded House in het Verenigd Koninkrijk in de Phil Jupitus Show op 21 juni 1996. Erg goed inderdaad.
Derde Crowded House single die ik vond in een tweedehands winkel in London, deze zeker de beste. Een alternatieve mix van Instinct, en drie nummers opgenomen in Newcastle, LA en Sheffield.
Een promo single, gesigneerd door Neil Finn, die ik kreeg in een trade met een Tongue in the Mail listee, met een alternatieve mix van Instinct.
"13 undiscovered gems" zegt de sticker op het CD-doosje, en juweeltjes zijn het zeker. Gekocht via de Frenz Club, deze versie moet het doen zonder de bonus CD (of track) met het Neil Finn interview, maar dat vond ik ondertussen op Napster. Ik heb tenminste een handtekening van Paulo. I Am in Love, een juweeltje inderdaad. I Love You Dawn, een simpel liefdesliedje van Neil voor zijn vrouw. My Telly's Gone Bung, een grappig nummer van Paul Hester. Left Hand, ervoor alleen uitgebracht op de live bonus CD bij Recurring Dream. En meer lekkere overschotjes.
The Cult Jan kocht deze voor She Sells Sanctuary, een nummer dat hij erg goed vindt. Goth-rock is niet mijn tik, en Ian Astbury is me wat te pretentieus. Maar She Sells Sanctuary is een meeslepend nummer, net als de titeltrack en Revolution.
The Cure Kreeg deze voor m'n verjaardag. Ik hield vooral van The Caterpillar, een licht niemendalletje. En van Shake Dog Shake, het tegenovergestelde van een licht niemendalletje. Een typische Cure-plaat uit die periode, licht en vrolijk aan de ene, donker en somber aan de andere kant.
Kocht dit een maand na The Top, ik hield echt wel van the Cure toen. Charlotte Sometimes is een prachtig, ontroerend nummer, A Forest was live niet zo goed als op plaat.
Het beste van de drie Cure albums die ik heb. Het kan geen toeval zijn dat de Pumpkins A Night Like This later coverden. In Between Days en Close to Me (herinner je je die video in die kast?) waren goeie singles.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar B; Ga naar D