The B-52's The B-52's
De lekkere single Channel Z zette me ertoe aan deze CD te kopen. En ik kreeg er geen spijt van, de plaat staat vol catchy nummers. Zelfs de instrumentaaltjes blijven in je brein hangen. Ondanks de pret-reputatie van de B-52's, vind je zelfs hier en daar een melancholish nummer.
Badly Drawn Boy
The Barenaked Ladies Gekregen van een Duitse vriendin, na er veel positiefs over gehoord te hebben op de TITM-mailing list. En een leuk plaatje inderdaad. Niet spectaculair, maar vol muziekjes in verschillende stijlen, en teksten vol humor.
Tom Barman - Guy Van Nueten
Axel Bauer Gekregen voor m'n verjaardag van een vriend. Niet veel over te vertellen. Paste zo'n beetje in de periode van Luc Van Acker en de zeemanspetten.
Bauhaus Waarom ik deze kocht, kan ik me niet goed herinneren, en eigenlijk was ik er ook niet zo gek op. Was me net iets te excentriek, en de gotische muziek in z'n geheel zei me niet veel. Maar tracks als Bela Lugosi Is Dead en In the Flat Field bleven toch hangen.
The Beatles Mijn tweede plaat ooit. Een cadeautje voor mijn plechtige communie in 1980, van een stokoude tante. Zeker weten. Ik heb met ontzag, bewondering en plezier naar de plaat geluisterd, en uren naar de hoes zitten staren (en er ook aan zitten puzzelen). Als kind verstond ik When I'm 64 bepaald niet zo goed als nu... maar door mijn zussen realiseerde ik me dat ik dit kunstwerk moest koesteren.
Zelf vond ik dit niet zo'n goeie aankoop. Je hoort wel de kwaliteiten van de muzikanten, maar het gegil van de meisjes in de Hollywood Bowl gaat gegarandeerd na 5 minuten op het systeem werken.
Het tweede deel van de legendarische verzamelaars. Het rode album heb ik tot nog toe niet gekocht, ik hou meer van de songs op het tweede deel en deze verzamelaars blijven zo verdomd duur! Veel van mijn favorieten staan hierop, Strawberry Fields Forever, Penny Lane, The Fool on the Hill, I Am the Walrus en nog veel veel meer...
Beck Eénmaal ik het heb voor iemand, ga ik aan een rotvaart op zoek naar het reeds uitgebrachte materiaal. Dus koud een maand na de aankoop van Mutations, volgde Mellow Gold. Weer volledig anders, ik moest eraan wennen. Maar er staan prachtnummers op, luister maar eens naar Pay No Mind of Beercan.
Nog een Beck-plaat uit 1994, maar volledig anders dan de twee andere. Met deze heb ik het meeste moeite, draait het minst (komt er ook van als je teveel platen hebt om naar te luisteren...). Maar toch niet slecht. Bewijst Hollow Log. En Asshole.
Mijn eerste aankoop van Beck, omdat ik The New Pollution leuk vond. En, zoals het nog wel voorkwam, moest ik er eerst niet veel van hebben. High 5, wat een kabaal zeg. Maar volhardend in de koppigheid een paar weken later Mutations gekocht, een plaat die me volledig omverblies. En daardoor begon ik ook Odelay te appreciëren, in zoverre dat Novocane nu één van mijn favoriete nummers is.
Niemendalletje gekocht voor een prikje in een tweedehandswinkel in London. Kon het gewoon niet laten liggen. Alle andere (goeie) singles in winkels als HMV waren schandalig duur.
Na het voor mij teleurstellende (toen toch!) Odelay toch maar deze ook gekocht, en boy, wat een voltreffer zeg!!! Opgenomen in 14 dagen, maar dat hoor je er niet aan. Het opent al meteen goed met Cold Brains, en het daaropvolgende Nobody's Fault But My Own is het pièce de résistance van de plaat.
Vond deze 5-track single uiteindelijk bij Frontstage (Bilbo is nogal teleurstellend wat singles betreft). Op het eerste gehoor dacht ik dat alle nummers nogal "normaal" waren, in de lijn van het gros op Mutations, maar na een paar luisterbeurten ontdekte ik dat er weer nogal wat gekheid te beluisteren valt, vooral in Electric Music for Summer People. Zowel One of These Days als Diamond in the Sleaze zijn van een adembenemende schoonheid. Rillingen over mijn rug. ~zucht~
De langverwachte, "echte" opvolger van Odelay. En wat klinkt hij weer anders. De wildste geruchten deden voor de release de ronde, en eigenlijk had ik schrik wat het zou worden. Maar Beck bewijst dat hij alle genres meester is, een haalt in Debra zijn falsetto boven. Prince is een voor de hand liggende referentie, maar er is veel meer. En bovenal is dit een party-plaat.
En een kleine anecdote: toen we onlangs in Ikea waren, piekerend bij de afhaalmeubelen wat soort kast mijn moeder nu eigenlijk wilde, speelde Sexx Laws op de radio, nogal stilletjes. En onmiddellijk herkende Milan het nummer, en riep: "Mama, wij hebben dat liedje ook!"
Het rommelen tussen de Backstreet Boys en N'Syncs en Britneys in de singles-bakken van FNAC brengt dan toch iets op, maar zou het zout op de wonde zijn?
Leuke 6-track CD-single gekocht bij Frontstage. Vooral de Cornelius remix van Mixed Bizness is fantastisch. En Sexx Laws (Night Flight to Ojai)... okee, ik wist wel dat Beck vreemd was, maar dit is echt heel erg grappig!
3-track CD-single gekocht bij Frontstage. Midnite Vultures is een heerlijk chill-out nummer. Waarom stond dit niet op de CD? Zatyricon is meer fijne Beck-geckte. Verder is er nog de video van Nicotine and Gravy.
Fantastisch om eindelijk een live-opname van de Midnite Vultures-toer te hebben, waarvan ik 2 concerten zag. Goeie uitvoeringen van Beautiful Way, Jackass, Where It's At (luister eens naar die blazers!), en helemaal op het eind mokerslag Nobody's Fault But My Own. Op de eerste CD staan een interview met Beck (augustus 2000), een Beck-forum (erg kritisch maar zo moet dat zijn) en 3 gedurfde covers. Dank aan Jeroen voor het late opblijven voor de opname.
Nog een opname van de Midnite Vultures-toer, ben er nog niet helemaal achter of die beter al dan niet slechter is dan de opname van Den Haag. Een festival-opname draagt niet echt bij tot de sfeer, maar sommige uitvoeringen zijn toch beter (zoals Nobody's Fault But My Own). De verschillende nummers van Mutations zijn goed om horen, en ook hier Salt in the Wound, dat ik ook op Marktrock hoorde. De video is heerlijk, de gekte druipt eraf.
Sea Change is een grappige plaat in die zin dat ze veel Beck fans zal afschrikken, maar ook veel nieuwe fans zal aantrekken. Veel fans die van Odelay en Midnite Vultures houden, haten deze plaat, haten Beck omdat ie ze gemaakt heeft, en de commentaren op alt.music.beck zijn soms echt hilarisch. Maar dat is dan ook het enige dat grappig is aan deze plaat, het is één van de triestigste platen die Beck ooit uitgebracht heeft. En niet alleen de triestigste, maar ook die waar de anders zo afstandelijke Beck het meest betrokken en open klinkt. Sea Change gaat over de breuk van een langdurige relatie, en dat resulteert in 12 meestal trage nummers met zwaarmoedige teksten. Maar vreemd genoeg is de plaat niet deprimerend of bitter, er gaat een troostend gevoel van uit. The Golden Age illustreert dat perfect: These days I barely get by / I don't even try / It's a treacherous road with a desolated view / There's distant lights but here they're far and few, maar ook Let the desert wind cool your aching head / Let the weight of the world drift away instead. Het album kan gesitueerd worden in het folk-rock genre, met een scheut country hier en daar, en oppervlakkige beluistering zou kunnen resulteren in het kwalificeren van de plaat als rechttoe rechtaan en eenvormig, monotoon zelfs. Het is pas bij herhaald beluisteren dat Sea Change al haar pracht prijsgeeft. De productie van Nigel Godrich voegt textuur toe, met onverwachte vuile gitaargeluiden, engelachtige backing vocals en af en toe wat chaos. De vioolarrangementen op sommige nummers zijn schitterend, gaan soms een dialoog aan met de zang (Paper Tiger), volgen soms de melodie (Round the Bend), geven soms de melodie aan (Lonesome Tears). Beck heeft zich nog nooit met zo'n overgave in de zang gegooid als hier (luister naar Little One waarin hij vocaal door de bocht scheurt), en hij was al evenmin ooit zo direct wat betreft zijn teksten. Maar dat voelt nooit ongemakkelijk aan, integendeel, Sea Change hoort bij het beste dat hij ooit gemaakt heeft. Een instant klassieker, of toch minstens één van de beste platen van 2002.
Belle and Sebastian Gekocht door de "word of mouth" te volgen op TITM (de Crowded House Mailing List). En ik heb geprobeerd, geprobeerd en nog geprobeerd, maar het blijkt toch niet mijn kopje thee te zijn.
Ben Folds Five Wat een prachtige plaat. Dit zou een obscuur Amerikaans bandje moeten zijn, maar ik ken er velen die dit hebben, en het een goed album vinden. Perfecte popliedjes met zoet-zure teksten. Soms gewoon erg verdrietige teksten... als ik in de juiste stemming ben, brengt Brick me aan het huilen.
Chuck Berry Mezelf cadeau gedaan na het vele werk voor één van onze muziekkwissen. Biedt een goed overzicht van wat Chuck Berry te bieden heeft, hoewel een kraker als Roll Over Beethoven ontbreekt. Maar voor een rock & roll-leek als ik niet getreurd.
Big Country Plaatje gekregen voor m'n nieuwjaar. Was destijds erg onder de indruk van In a Big Country en vooral Wonderland, maar dit deed me toch veel minder. Net ietsje te veel een "on the barricades" mentaliteit, waar ik toen ook al niet erg van moest hebben. Hoewel een liedje als Where the Rose Is Sown er dan wel weer mocht zijn.
Big Star Na op de Nederlandse radio VPRO veel over deze band gehoord te hebben, en na gevallen te zijn voor liedjes als The Letter, Bangkok en meer recent No Sex, vond ik dat het tijd werd meer te weten te komen over Big Star. Het album was niet zo "poppy" als ik verwacht had, maar het had een zekere charme... zoals de charme van een vervallen gebouw. Moeilijk uit te leggen. Luister naar het sublieme September Gurls.
The Birthday Party Donkere EP met een paar indrukken van wat Cave's solo-carrière zal brengen. Behalve het tragere Jennifer's Veil waren de songs een beetje te hard voor me. Hoewel Mutiny in Heaven me wel kon bekoren. Maar ik heb Jennifer's Veil grijsgedraaid.
Mutiny was dikwijls al te veel voor me, en dat was It's Still Living in z'n geheel ook. En, zoals het zo dikwijls voorkomt bij live-opnames, kan de plaat de essentie van een Birthday Party optreden niet vatten.
Björk Gecharmeerd door het album Post dat we eerder al kochten, en de singles Human Behaviour en Violently Happy, sprak dit album ons ook aan. Venus as a Boy is nog zo'n fantastisch nummer, en Björk's stem blijft verbazen. Dit album lijkt coherenter dan Post.
Na een paar verleidelijke nummers als Army of Me en het verbazende, big-band-Sinatra-maar-heel-erg-Björk-nummer It's Oh So Quiet, konden we hier niet aan weerstaan. En het album is gevuld met nog meer delicieuze dance-melodietjes als Hyper-Ballad en Isobel.
Donkerder, een beetje ijziger (zoals de foto op de hoes al aangeeft), moeilijker dan de vorige albums, is deze plaat zeker een uitdaging voor het oor. Hoewel de stem van Björk steeds een referentiepunt is, ze leidt je door het avontuur. Een luisteravontuur inderdaad, maar zeker niet minder lonend.
The Black Crowes Kocht dit na het horen van de onweerstaanbare single Hard to Handle op Studio Brussel. Wiebel met je kont wiebel met je kont. Er staan nog meer pareltjes op dit album, zoals Jealous Again en de sleper She Talks to Angels.
Remedy en Hotel Illness rocken zoals Hard to Handle dat deed, en dit album is vergelijkbaar met het vorige. Het klinkt een beetje coherenter, een beetje meer opgepoetst. Magere Crhis heeft een machige stem.
Black Rebel Motorcycle Club dirk Blanchart Nog zo'n aankoop voor 99 BEF bij Bilbo. Niet zijn meest bekende album, maar desondanks erg goed. Building an Empire, L'amour ca va en Sister Kate horen thuis in de categorie "grootse nummers".
Blondie Verzamelaar met vele aanstekelijke songs, geen enkele hit ontbreekt. Denis, een liedje uit mijn kindertijd... ik zie Blondie nog optreden in TopPop... Hanging on the Telephone, met nog meer meezing-kwaliteiten. En dan de meer disco-achtige spullen, zoals Rapture en Heart of Glass.
The Blow Monkeys Gewonnen als prijs op een muziekquiz. Ik hield heel erg van Digging Your Scene, maar deze sprak me niet echt aan. Muzikale smaak verandert, inderdaad.
Blur De laatste Blur aankoop. For Tomorrow: erg Bowie, erg glam. God wat hou ik van dat accent! Goed nummer, goeie start voor het album. Op mijn versie staat echter de single Popscene niet?!? Maar andere fijne nummers... Coping, Resigned (ik heb altijd een zwak gehad voor de melodica)... en de grappige Intermission en Commercial Break.
Goeie god, wat een lekker en krokant album. Erg opbeurend (niet letten op de teksten toch). Girls & Boys doet je op en neer springen, Tracy Jacks doet je meezingen, ik hou van dat accent in Parklife, Trouble in the Message Centre is verwrongen en gestoord, en This Is a Low... wat een refrein.
Ik ben ondersteboven van The Universal zoals ik dat ook was van Tonight, Tonight van de Smashing Pumpkins... voor mij zijn die nummers vergelijkbaar. Smachtende, sentimentele, melancholische, opgepoetste nummers... ja daar hou ik van. En bergen andere, fantastische, verschillende nummers op dit album... Country House, het hilarische Mr. Robinson's Quango, Charmless Man... ik weet dat dit niet hun meest coherente plaat is, en het is te gepolijst, maar voor mij verdient het alle vijf sterren.
Compilatie van 18 van de beste Blur-nummers, en een limited edition ten-track live bonus CD opgenomen in de Wembley Arena in 1999, samengebracht in een mooi doosje. Zoals op alle verzamelaars ontbreken er dingen (waar in hemelsnaam is Popscene?), maar ondanks alles is dit Britpop op z'n best.
David Bowie Gekocht omdat we dit nodig hadden voor de 1998 editie van onze muziekquiz, maar een Bowie-plaat kan natuurlijk voor elke gelegenheid gekocht worden. Een vernieuwend en experimenteel album langs de ene kant, met aan de andere kant een paar vrij conventionele rocksongs. Bowie werkt hier samen met Brian Eno en Robert Fripp. Heroes zorgt nog steeds voor kippevel.
)Essentieel album voor elke muziekcollectie. Ik ben niet zo gek op wat hij in de jaren 80 uitvrat, maar wat zou de muziek zijn zonder Space Oddity, Changes, Starman, het hiervoorvermelde Heroes en zo kan ik nog wel een tijdje verdergaan...
)David Bowie beschouwde zijn 50ste verjaardag als een bijzondere, en besloot een paar vriendjes uit te nodigen voor een opwindende fuif. Nu heeft Bowie bepaald leuke vriendjes: Frank Black, Dave Grohl, Robert Smith, Lou Reed, Billy Corgan... ze werden allemaal op het podium uitgenodigd om een paar liedjes met hem te zingen. Samen met een hechte backing band resulteert dat in een paar fijne en memorabele muzikale momenten. Hoogtepunten zijn Quicksand met Robert Smith, The Man Who Sold the World (dat meteen na twee nummers uitgevoerd met Dave Grohl en Foo Fighters komt, waardoor het klinkt als een eerbetoon aan wijlen Kurt Cobain), alle nummers met Lou Reed (vooral Reed's eigen Dirty Blvd), en de twee nummers met Billy Corgan (All the Young Dudes is puur plezier, tijdens Jean Genie hoor je mooi gitaarwerk langskomen), gevolgd door een versie van Space Oddity om kippenvel van te krijgen.
Bran Van 3000 The Breeders Rond 1990 begon mijn interesse voor The Pixies een beetje te tanen (ik was niet erg gelukkig met Bossanova), en The Breeders gingen ongemerkt aan me voorbij. Later hield ik wel van het nummer Cannonball, maar het duurde tot 2001 vooraleer ik besloot hun platen in huis te halen, maar ik kom er nog steeds niet vaak toe ernaar te luisteren. Ze zijn echter goed om hebben, soms voelt het gewoon goed iets in je collectie te hebben, ook al luister je er niet vaak naar. Pod is kort maar krachtig, met af en toe echo's van de jonge Pixies (en dat is niet verwonderlijk als je weet dat Steve Albini het plaatje produceerde), en klinkt energiek, charmant en prettig. Er is natuurlijk Kim Deals sensuele stem, een open geluid, inventieve songs, samen resulterend in een creatieve plaat die aantoont dat Frank Black wel degelijk reden had om bang te zijn dat la Deal hem zou overtreffen. Hoogtepunten zijn een rudimentaire cover van Happiness Is a Warm Gun van The Beatles, het levendige Doe, Hellbound met z'n tempowisselingen, When I Was a Painter met de opvallende interactie tussen gitaren en bas. Pod is een vet album dat speelplezier uitstraalt.
Last Splash is een album waaraan ik niet lijk te kunnen wennen. Er staan briljante nummers op, maar toch vind ik het net iets teveel een lichtgewicht. Ik heb zo'n beetje een dubbel gevoel over dit album: de instrumentaaltjes bijvoorbeeld klinken energiek en plezant, maar gelijkertijd heb ik het gevoel dat het opvullertjes zijn, half afgewerkte ideeën. Zo hou ik ook van Kim Deal's sensuele, quasi-verlegen stem, maar tegelijkertijd klinkt ze soms te afstandelijk en niet betrokken, en slaagt ze er niet in dat extra duwtje te geven aan soms middelmatige nummers. No Aloha en Roi zijn daar exemplarisch voor. Maar, zoals voorheen gezegd, zijn er een paar fantastische hoogtepunten die deze plaat toch geen miskoop maken. Cannonball (aanstekelijk en springerig), Divine Hammer (sexy en suggestief), Invisible Man (melancholisch en verdrietig), Saints (lawaaierig maar melodieus) en Drivin' on 9 (de vreemde country-eend in de bijt).
Jeff Buckley Heb hier nog niet genoeg naar geluisterd om een gefundeerde mening te geven. Buckley's stem valt op, net als de cover van Hallelujah. En ik ben me er al van bewust dat deze plaat vijf sterren waard is.
Buffalo Tom Kocht deze voor de briljante song Summer (Summer song, summer's gone, you've been wasted... every day... every day...), welke nog steeds rillingen over mijn ruggegraat doet lopen. Het volledige album was niet zo goed als ik verwacht had, maar Tangerine is ook een prachtig nummer.
The Butthole Surfers De compleet waanzinnige single Sweat Loaf (en Human Canonball van the Breeders is de opvolger ervan), vrij vaak gedraaid op Nederlandse radio VPRO, had een vreemde aantrekkingskracht, en ik kon niet aan dit album weerstaan. En goeie god, wat een ervaring. Later zagen we deze groep ook nog op Futurama, nog zo'n compleet waanzinnige live ervaring.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar A; Ga naar C