U2 U2
Hun geluid moet nog wat bijgeschaafd worden, maar de kiemen zijn er al. Een stevige ritmesectie, Bono's krachtige stem, en vooral the Edge's weidse en rinkelende gitaarspel leggen de basis voor U2's songs met een boodschap. U2 wil naar de top, en dat zullen we geweten hebben. Boy is verre van mijn favoriete U2 album, maar het is een hecht debuut. I Will Follow is natuurlijk een nummer dat na 20 jaar nog staat als een huis, maar The Electric Co. en An Cat Dubh zijn ook nog steeds uitstekend.
Hiernaar luisteren is pure nostalgie, teruggaan in de tijd naar dat moment waar ik tot mijn muzikale positieven kwam, Kajagoogoo en Spandau Ballet achter me liet, en naar andere dingen begon te luisteren. Zoals U2. Nummers als Sunday Bloody Sunday, New Year's Day of Two Hearts Beat As One brengen me terug naar mijn tienervrienden, naar school, naar de Bierkelder in het centrum van Gent waar we mazoutjes dronken tijdens de middagpauze, naar de new wave dancing waar we uitgingen op zaterdagavonden. Maar het goede nieuws is toch dat War niet enkel nostalgie is. Het enthousiasme, de kwaadheid en de passie van deze jonge U2-boys is nog steeds intact, dit plaatje klinkt helemaal niet gedateerd, het rockt nog steeds, en het rockt hard. Sunday Bloody Sunday geeft er een goeie schop in, Seconds heeft die erg mooie harmonieën, en die andere U2 hymne New Year's Day slaagt er nog steeds in alles en iedereen weg te blazen. Fantastische piano, nerveuze gitaren, superbe melodie, prachtig refrein... wat een song. Zelfs de minder bekende nummers als Like a Song of Red Light schreeuwen dat deze groep het gaat maken, dat deze groep het écht gaat maken. Surrender heeft dat onschuldige geluid dat de groep in de loop der jaren een beetje verloren is, maar dat is ook maar normaal. In 40 klinkt Bono ouder en rijper, en het nummer doet de plaat zachtjes en mooi uitdoven. Als je naar War luistert, realiseer je je hoe duidelijk het toen al was dat deze band echt groot zou worden...
Bij de fans waren er een beetje gemengde gevoelens over dit album, maar het is toch één van mijn favoriete U2-platen. Je hoort zo overduidelijk het plezier dat deze heren nog steeds hebben in het creëren en spelen van muziek, en dat plezier straalt op me af. Het is één van die plaatjes die ik opleg als ik me down voel, omdat het er altijd in slaagt me op te vrolijken. Walk On was zo'n beetje mijn lijflied in een moeilijke tijd, And I know it aches/Your heart it breaks/And you can only take so much/Walk on, walk on, ik vind het nog steeds ongelooflijk welk effect muziek kan hebben op een mens. Verder is dit gewoon een ongecompliceerd rechttoe rechtaan rock- en popalbum, dat soms vrolijk uit je speakers explodeert. Geen pogingen om (hun) muziek opnieuw uit te vinden, geen behoefte aan experimenteren en nieuwe dingen uitproberen, alleen het plezier van het maken van simpele en pure pop- en rocksongs. En daarbij lijken ze terug te keren naar hun vroegere werk, een gevoel nog vergroot door de aanwezigheid van producers Brian Eno en Daniel Lanois. Maar regressie kan dit niet genoemd worden, want de muziek blijft puur en fris, en de groep grijpt ook niet terug naar haar slogans en gezwaai met vlaggen van de jaren tachtig. Opener Beautiful Day en Elevation zijn twee rockers pur sang, met uitbundige refreintjes waarmee het heerlijk meezingen is, maar als je aandachtig luistert, hoor je ook mooie kleine details. Samen met het bovengenoemde Walk On en de perfecte popsong Wild Honey zijn ze de sterkste nummers op de plaat, die het geheel een mooie mix van verdriet en optimisme, melancholie en vreugde geven. All That You Can't Leave Behind mag dan al ongecompliceerd en eenvoudig klinken, soms is dat alles waar rockmuziek voor staat.
Fijne DVD-single die ik kreeg van een vriend, met de videoclip van één van mijn favoriete songs van All That You Can't Leave Behind, met U2 als de ultieme Mr. Nice Guys. Met ook 4 30 seconden durende clips van de Elevation 2001 U2 Live from Boston DVD.
The Undertones
The Urban Dance Squad Mellow yeah... Urban Dance Squad was één van de eerste bands, destijds in de late 80's, om een crossover te maken van hiphop, pop, rock, funk, soul, punk, hard rock en wat je ook maar kan bedenken. En in tegenstellig tot het materiaal van veel van hun navolgers, klinkt Mental Floss for the Globe vandaag nog steeds actueel. Dit kan toegeschreven worden aan het gitaargeluid voortgebracht door Tres Manos, het funky basfundament gelegd door Silly Sil, en natuurlijk Rudeboy's soms zachte, soms agressieve gerap/gescandeer/gezang. Het album opent met drie van z'n sterkste tracks: het snelle en furieuze Fast Lane met een stevige groove en luide gitaren; en mijn twee persoonlijke favorieten No Kid en A Deeper Shade of Soul (het eerste een vette mellow groove met oosterse invloeden en spookachtige backing vocals, het tweede wellicht hun meest bekende nummer, erg melodieus en vloeiend, een klassieker vol samples). Piece of Rock is een spookachtig stukje muziek met een griezelig refrein, The Devil is z'n klein broertje met een even spookachtige sfeer. Brainstorm on the UDS combineert een metal riff, een funky groove, scratching en rap vocalen. Het album eindigt met gekheid en chaos: Hitchhike HD (dat blijkbaar niet op latere re-issues staat?) is een grappige bluesy track die de veelzijdigheid van Tres Manos aantoont, God Blasts the Queen is pure georchestreerde chaos. Famous When You're Dead vat het verhaal van UDS zo'n beetje samen, gezien ze nooit het succes kregen dat ze verdienden.
Toen ik Grand Black Citizen op de radio hoorde, besloot ik dat ik deze plaat moest hebben, des te meer omdat ik van het debuutalbum van UDS hield. Maar het draaide uit op een teleurstelling, het klikte niet met het merendeel van dit album. Grand Black Citizen zal altijd een beest van een song blijven, en er staan nog wat goede nummers op de plaat: (Thru) The Gates of the Big Fruit (fantastische baslijn), Routine (de intro klinkt een beetje als Living Colour), Careless (een beetje bluesy) en Beaurocrat of Flacostreet (met een oosterse toets), maar die wegen niet zwaar genoeg om er een positieve ervaring van te maken. De titelsong die als een rode draad door het album loopt, werkt niet, en in z'n geheel beschikt de plaat niet over genoeg samenhang. Jammer.
Urbanus Ik kreeg dit toen Urbanus erg populair was in Vlaanderen. Nu is zijn humor een beetje passé, maar in de vroege jaren tachtig schokte hij de Vlaamse goegemeente met zijn oneerbiedige en soms zelfs godslasterlijke humor. Z'n komische korte filmpjes op TV waren echt hilarisch en sommige van zijn grappen zijn zowat nationaal erfgoed geworden. Ik heb echter het gevoel dat deze plaat niet bepaald zijn beste is, en ik heb hem vaak horen zeggen dat hij het nu betreurt het nummer Belastingscontroleur op plaat gezet te hebben. Veel van de liedjes klinken geforceerd, Urbanus probeert te krampachtig grappig te zijn. Maar Ik en Morris is toch nog steeds een klassieker.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar T; Ga naar V