The Paladins The Paladins
Niet dat ik zo gek ben van blues, maar dit deed het heel goed bij de 'alternativo crowd' van de VPRO in de late jaren 80, samen met groepen als the Fabulous Thunderbirds en Omar and the Howlers. Volledig ondersteboven van de cover Going Down to Big Mary's, moest ik deze plaat gewoon hebben. Zompige blues, ruwe rockabilly-achtige gitaren, warme stem, 'smerige' productie... lekkerrrr!! Andere hoogtepunten zijn de titeltrack, Good Lovin' en Your New Love.
The Paranoiacs Ergens midden jaren tachtig waren the Paranoiacs (en garage rock, en groepen als Ze Noize en the Mudgang) 'the next big thing' in België, maar ze hebben het nooit echt gemaakt. Dit is hoedanook een leuk mini-album, hoewel een beetje teveel altijd hetzelfde. Song for Debbie H. is een leuk eerbetoon aan je-weet-wel-wie, en Be My Baby is een goeie cover van het 'Mr. Wall of Sound' Phil Spector nummer.
Pearl Jam Ik heb lang weerstaan aan de verleiding om deze plaat te kopen~, maar dan uiteindelijk toch toegegeven... en bij beluistering van deze CD denk ik altijd dat ik wel meer Pearl Jam albums zou willen, maar ach ja... Hoewel ze zowat doodgeknuffeld zijn door de radiostations, luister ik nog altijd met plezier naar de grunge-hymne Alive (ook als bonus live track op deze plaat), Jeremy zorgt nog steeds voor kippenvel, en hetzelfde geldt voor Even Flow. Once, Porch en Garden zijn gelijkaardige fantastische nummers die het ook live goed doen. Vedders warme, herkenbare en gloedvolle stem, samen met Mike McGready's uitstekend gitaarspel (met invloeden van o.a. Led Zep, Hendrix, The Who en een tikje blues hier en daar) schitteren op deze plaat. Maar uiteindelijk is mijn favoriete nummer hier toch het melancholische Black.
Tot op heden de beste show die ik downloadde van www.pearljamshn.com, een site die er nu jammer genoeg niet meer is. Pre FM-soundboard source, dus klinkt prima. En niet enkel de geluidskwaliteit is eersteklas, ook het concert zelf is uitstekend. Energieke en bevlogen versies van Once (wanneer is dat nu *niet* goed live?) en Even Flow... er gebeurt nogal wat on- en off-stage ("Is this the stage diving olympics or something?" en een woedend "I WARNED YOU" als Ed Raket uiteindelijk iemand van het podium gooit tijdens I Alone)... Mike McGready's gitaarspel klinkt zoals steeds uitstekend... Een wondermooie woohoohoohoohoohoohoo versie van Black. Lange versie van Porch, met Bad Mouth improvisaties. Toegift is een 11-minuten lange cover van I've Got a Feeling van The Beatles.
Voor mij een speciaal concert wegens nog een versie van Throw Your Arms Around Me, dit keer eentje op speed. Nog zo'n lange SHN-download van de ter ziele gegane Pearl Jam SHN site (jazeker, ik geniet van mijn kabelverbinding), de kwaliteit (audience recording) is niet zo goed als die van de Melkweg-show, maar het is toch leuk luistervoer. Begint met twee akoestische covers, en dan komen de andere groepsleden op het podium en zijn we vertrokken voor een rockend concert ("let's just have fun tonight"). Een show met veel improvisaties en covers, onder andere Neil Young's Rockin' in a Free World.
Opnieuw een SHN-download en niet dezelfde geluidskwalitiet als de Melkweg show, maar desalniettemin een interessante show. Met soundcheck (minus 1 song omdat ik er niet veel voor voelde nog een derde CD-r toe te voegen), en nogal wat covers (inclusief Sonic Reducer van The Dead Boys en Baba O'Reilly van The Who). Een stevig rockende en intense show.
Dankjewel Studio Brussel. Had mijn top 3 voor de Afrekening ingezonden (in de periode dat de Pumpkins hun single Ava Adore uit hadden), was heel verbaasd mijn naam op de radio te horen en deze single te winnen. Enkel één track, maar een gegeven paard moet men niet in de bek zien, neem ik aan??
)Een compilatie van het bijna ontelbare aantal shows dat Pearl Jam op CD uitbracht om de bootleggers voor te zijn. Het *absolute* hoogtepunt voor mij op deze CD is de verbluffend mooie versie van de Australische klassieker Throw Your Arms Around Me, de beste versie die ik Pearl Jam hoorde doen van één van mijn favoriete nummers ooit. Andere mooie momenten zijn het stukje uit Pink Floyd's Interstellar Overdrive, dat reeds aangeeft aangeeft welke richting deze CD gitaar-gewijs zal uitgaan. Een mooie cover van Timeless Melody van The La's. Een meer dan uitstekende versie van Rear View Mirror. Een speciaal moment is Daughter, gelicht uit het eerste concert na het Roskilde-drama... je hoort gewoon hoe ontroerd Eddie Vedder is. Hun versie van Split Enz' I Got You is heel goed, maar in al mijn Frenz of the Enz gekte ben ik er toch maar geslaagd het nummer wat te veel te horen. Hoewel deze compilatie samengesteld is uit verschillende shows, klinkt ze erg samenhangend. Kwaliteit!
A Perfect Circle 3 Libras was mijn eerste kennismaking met A Perfect Circle, het nummer greep me bij de keel en dat was dan dat, ik was verloren. Het is gemakkelijk het beste nummer van 2000 voor mij. Kreeg eerst de plaat op CD-r, en besloot na een tijdje dat het het waard was om op CD te kopen. Het zoete nummer met de bittere tekst 3 Libras wordt bijgestaan door Orestes ('Give me one more medicated peaceful moment/because I don't want to feel this overwhelming hostility'), nog een ingehouden nummer dat met een grande finale eindigt. Het is duidelijk dat de samenwerking tussen Billy Howerdel - die eerder met de Pumpkins werkte - als songschrijver en gitarist en Tool's Maynard James Keenan erg goed werkt, Howerdels songstructuren en gitaarwerk en Keenans emotionele zang vullen elkaar heel goed aan. Judith is een letterlijk voorbeeld met de vraag-en-antwoord- zang. Andere hoogtepunten zijn de opener The Hollow (whám daar gaan we!!), het erg sexy Magdalena, en het heel directe liefdesliedje Breña. Bonus-CD met live-nummers, foto's en video's... maar waar is die prachtige video van 3 Libras? (op mijn harde schijf).
Martin Phillipps Een beetje een teleurstelling, maar toch nog beter dan 99% van wat heden ten dage uitgebracht wordt, om het clichématig te stellen. Nu, maak daar maar 95% van, da's beter. Het begint al met de liner notes, Martin Phillipps heeft zijn commentaar toegevoegd bij de nummers, maar het is nauwelijks leesbaar. Niet alle nummers op deze verzameling van demo's, opgenomen op Phillipps' Tascam Porta 05 4-track cassette home-studio machine (oef!), hebben de gewoonlijke kwaliteitsstempel, maar het is interessant de nummers te horen zoals Phillipps ze in zijn hoofd hoort. En het album begint sterk met twee uitmuntende tracks, Evadene en February, beide nummers met de gebruikelijke warme en lieve Chills-sound, en een mooi orgeltje dat door February wandelt. Nog een goed nummer, hoewel het een beetje vunzig klinkt (Phillipps' eigen, grappige woorden op Softbomb), is Residential Green Cell, opgedragen aan Syd Barrett. Mijn favoriete track is Carabela, een nummer dat ik voor het eerst via het internet hoorde en de reden is waarom ik deze plaat kocht, een betoverend nummer. Secret Garden is het enige nummer dat ik ook in 'afgewerkte' versie heb op één van Martin's platen (Sunburnt), en ondanks de inferieure geluidskwaliteit, is het mooi de embryonale versie van dit nummer te horen. Bad Dancer heeft een mooie melodie en riff, en het repetitieve refrein van Witch's Hat heeft die ongrijpbare kwaliteit om tegelijkertijd meezingbaar en catchy, maar ook irritant te zijn.
Martin Phillipps & the Chills Aanvankelijk deed deze plaat me helemaal niets, ze liet me compleet koud. Maar een half jaar later haalde ik ze terug uit het CD-rek en zette ze op terwijl we bezoek hadden, en de puzzel viel in elkaar. De plaat straalt iets uit, een gevoel... warmte, vreugde, een soort vriendelijkheid... de vreugde van Swimming in the Rain. Hoewel ik blijf denken dat er iets mankeert op deze plaats, iets waar ik de vinger niet op kan plaatsen, misschien wat energie? Een harder rockend nummer? En dat is meteen de reden waarom ik er de vinger niet op kan plaatsen, omdat er wel degelijk rockers op deze plaat staan, zoals Dreams Are Free... het nummer rockt, maar blijft te zacht. Uitgebracht in 1996, voorspelde deze plaat de millennium-hype al met New Millennium ('as if the gods care how we number our years'). En hoewel de plaat vreugdevol en zonnig klinkt (zoals de cover art ook reflecteert), kruipt er toch melancholie en nostalgie in, zoals in de titeltrack: 'I reached the sun but the sun burnt my hand/I climbed on a mountain then fell on the land/I sang for a time when the songs were not old/I stood in the starlight but the starlight was cold'. Alles wel beschouwd, geeft deze plaat bij beluistering een goed gevoel, maar ze schudt je niet wakker. Maar ik ben blij dat Martin zijn songs nog steeds uitbrengt, ondanks alle moeilijkheden die hij heeft.
The Pilgrims Prijs van een muziekquiz, de naam klonk lichtjes bekend van Studio Brussel dus koos ik deze maar uit. Bluesy, zompig, donkere grommende stem, maar het klinkt allemaal wat te geforceerd. Niet echt mijn tik.
Pink Floyd Pink Floyd = erg getalenteerd. The Wall = erg invloedrijk. Maar, ik hou niet van Pink Floyd, noch van The Wall. Het is heiligenschennis, ik weet het, maar het kan me niet schelen. Als kind hield ik echt wel van Another Brick in the Wall (wie niet), maar ik heb het té veel gehoord en ik ben het moe. En mijn 'beleving' van Pink Floyd werd ook bedorven door die hele symfonische prog-rock opera dinosauraus-megalomanie inclusief optredens met vliegende varkens. Maar de hoes van de plaat is wel mooi.
The Pixies
Een groepje dat ik voor het eerst hoorde op de Nederlandse radio VPRO op woensdagnamiddag met Lotje IJzermans en Fons Dellen. Ik was nogal onder de indruk van Where Is My Mind? en Gigantic, en was opgetogen deze plaat te vinden, samen met de bijgevoegde EP Come On Pilgrim. Hoewel de volgorde een beetje vreemd is (zou Come On Pilgrim niet vooraan op de CD moeten staan?), en de productie van Surfer Rosa en de EP bepaald anders klinkt, is het uitdagend luisterwerk van begin tot einde. Opener Bone Machine is kractig en explosief, semi-instrumentaaltje Something Against You is even krachtig en rockt je van je sokken, Broken Face is absoluut grappig en richt de spotlichten op Joey Santiago's gitaarspel, Kim Deal's Gigantic is zo goed dat Black later besloot Deal een wip naar de achtergrond te geven, Where Is My Mind? is poppy en catchy met spookachtige backing vocals, Tony's Theme is een stoomtrein Oh My Golly! richting de herneming van Vamos, nog zo'n nummer waarop Joey Santiago met zijn gitaarspel mag uitpakken. Caribou, het eerste nummer van Come On Pilgrim, is eigenlijk mijn favoriet op deze plaat... mooie gitaarintro, Frank Black met een stem die bijna vrouwelijk klinkt, in een traag en melancholisch nummer met een prachtig refrein ondersteund door stotterende gitaren. Steeds weer grijpt dit nummer me bij de keel. Jezus, ik heb lang genoeg over deze plaat doorgerammeld, maar wat volgt is een pak fantastische nummers, soms grappig, soms vlijmscherp, over religie, sex, incest, dood... onweerstaanbaar en onontkoombaar. En na al die jaren klinkt deze plaat nog steeds even krokant, fris en levendig als toen in 1987.
Geproduceerd door Gil Norton klinkt deze plaat duidelijk meer gepolijst, afgeborsteld, poppy en toegankelijk dan haar voorgangers Come on Pilgrim en Surfer Rosa. Debaser, opener en single, laat een mooi contrast horen tussen Frank Black's duivelse uithalen en Kim Deal's engelachtige gezang. Het geeft ook de plaats van Kim Deal aan op deze plaats: in de achtergrond. Gigantic op Surfer Rosa was zo goed dat Black bang leek te zijn dat Deal hem zou de loef zou afsteken, en dus kreeg ze haar plaatsje in de zon niet meer. En hoewel deze plaat meer gepolijst is dan de vorigen, schreeuwt Frank Black nog steeds zijn longen uit in Tame. Het semi-surf-liedje Wave of Mutilation ('Drive my car into the ocean') is het volgende hoogtepunt, en het jaren 60 popliedje Here Comes Your Man is er weer één. Monkey Gone to Heaven bevat mijn favoriete tekst van de plaat ('...and if man is five ... then the devil is six ... and if the devil is six THEN GOD IS SEVEN!!'). Crackity Jones klinkt even catchy als z'n titel, en loopt recht in één van mijn favoriete nummers, David Lovering's melige en lieve La La Love You. Hey (been trying to meet you!!) is nog een fijn nummer met geschifte tekst en het album eindigt met het absoluut fantastische Gouge Away, met z'n tempowisselingen en afwisselend subtiele en luide gitaren en vocals.
Hoezeer ik ook hield van Surfer Rosa/Come on Pilgrim en Doolittle, ik ben er nooit in geslaagd deze plaat te vatten. Frank Black en zijn kleine Marsmannetjes waren er op één of andere manier in geslaagd zich te verwijderen van alles wat me interesseerde, en de interviews die hij toendertijd gaf, maakten de kloof nog groter. Ondanks dit alles staan er toch een paar nummers op die ik echt goed vind: de Surftones cover Cecilia Ann, het prachtige, melodische en ergens ruimtelijke Velouria, het bevreemdend pakkende Allison en het absolute klapstuk op deze plaat, het griezelige maar ook grappige Is She Weird. Rock Music is een goed voorbeeld van waarom ik niet van deze plaat moet hebben: het nummer begint met een uitstekende gitaarriff, maar dan verliezen de vocals elk gevoel voor melodie en heb ik de neiging naar het volgende nummer te skippen. Ik ben gewoonlijk niet het soort persoon om dingen te zeggen als 'er wordt geen goeie muziek meer gemaakt', maar toch zijn the Pixies één van die groepen die ik meer kon appreciëren in de 'vroege dagen'.
Placebo Ik mis een killer line als A friend in need is a friend indeed, A friend with weed is better, maar I was never loyal, except to my own pleasure zone in Black Eyed komt daar toch dichtbij. Het nummer mag dan wel niet zo'n extreem hoogtepunt zijn in Placebo's oeuvre als Pure Morning, maar deze plaat is erg consistent, en het niveau ligt constant erg hoog. Het begint verrassend met een sample van Block Rockin' Beats in Taste in Men, en geeft ons van daaruit een rondleiding in de perverse en wellustige wereld van Brian Molko. Het hiervoor genoemde Black Eyed klinkt heftig en gewelddadig, terwijl Special K (wat me altijd doet denken aan ontbijtgranen) op het eerste gehoor onschuldig en glad klinkt. Die andere single en beter bekend nummer Slave to the Wage is ook luid en extravert en tegelijkertijd melodieus, maar er staan ook meer introverte en ingehouden nummers op de plaat als Blue American en absoluut hoogtepunt Commercial for Levi. En na een paar minuten van stilte na Peeping Tom, is er de mooie verborgen track Black Market Blood, nog zo'n schoonheid van een song. Een erg coherente plaat, met de typische, herkenbare klank van Brian Molko's slepende stem en de scherpe gitaren. Perfecte pop met een randje.
The Police De eerste LP in mijn collectie. Na een zomer van meezingen met Dave Edmunds' Girls Talk en the Police's Message in a Bottle, kreeg ik deze plaat voor mijn 11de verjaardag. En het is nog steeds een plaat waar ik niet beschaamd om moet zijn, in tegenstelling tot sommige andere in mijn collectie. 
De drie mooie jonge goden op de hoes van de plaat klinken vastberaden, zich meteen na de hitsingle Message in a Bottle in een semi-instrumentaal nummer lancerend (in ware Police-stijl i-oh i-yeah i-yeah-oh), en ze blijven rocken met It's Alright for You, waarbij ze een beetje klinken als Elvis Costello en Joe Jackson in hun vroege jaren. Maar met Bring on the Night gaat de plaat meer in de richting die de groep zal volgen op platen als Synchronicity: rustig en beheerst. Erg ingehouden, met een helder en open geluid. Deathwish is nog een rocker, opvallend door zijn ongewone ritmes. Stewart Copeland mag zijn eigen, grappige On Any Other Day zingen, dat anders klinkt tot het refrein begint. Andere uitmuntende tracks zijn het bittere The Bed's Too Big Without You, en het mooie en donkere Contact. Al luisterend naar deze plaat besefte je toen al dat deze groep, met een beetje geluk, het zou gaan maken. En dat hebben ze ook gedaan.
Plannen om hun hits opnieuw op te nemen faalden door onenigheden tussen de groepsleden, waardoor er slechts een nieuwe versie van Don't Stand So Close to me op deze verzamelaar belandde. En dat is een goeie zaak, want deze nieuwe versie klinkt mat en ongeïnspireerd. Maar voor de rest staat deze verzamelaar vol met catchy en aanstekelijke hits, van de klassieke opener Roxanne tot de ingehouden sluiter Wrapped Around Your Finger, van het blije en absurde niemendalletje De Do Do Do De Da Da Da tot het bittere en trieste King of Pain. Het is jammer dat de weglating van de originele versie van Don't Stand So Close to Me een smet op deze voortreffelijke verzamelaar werpt.
Iggy Pop Dit moet wel één van de slechtste platen zijn die Iggy Pop ooit maakte. Een glad jaren tachtig geluid (waarvan ik vrees dat het de tand des tijds niet doorstaan heeft), erg commercieel en met armzalige songs, ondanks het feit dat de meeste samen met David Bowie geschreven werden. De enige goede nummers zijn Real Wild Child (dat dan nog een cover is, dat zegt genoeg) en Cry for Love. No fun, my baby, no fun...
The Posies Everybody Is a Fucking Liar kreeg nogal wat airplay op Studio Brussel, en langzaamaan werd ik verliefd op het nummer, de drive ervan, de mooie gitaarsolo en die prachtige stemmen. En hoewel iedereen me blijft vertellen dat Frosting on the Beater een veel betere plaat is, vind ik deze toch fantastisch (dus ja, ooit hark ik wel eens het geld samen om Frosting on the Beater aan te schaffen...). Vooral de meer melodieuze en melancholische nummers, als Please Return It, Precious Moments, World, Throwaway en de bonustrack Terrorized... allemaal nummers die de nadruk leggen op de mooie stemmen en samenzang van Jon Auer en Ken Stringfellow. De nummers hebben de neiging om je te doen meezingen, maar al snel besef je dat het stembereik van Auer en Stringfellow ongelooflijk is en dat de melodieën bedrieglijk simpel klinken. Robin Zander en Rick Nielsen van Cheap Trick doen mee op Hate Song voor 'screams' respectievelijk 'guitar freakout', en gelijk welke groep die een nummer schrijft genaamd Grant Hart verdient een medaille. Samenvatting: powerpop op z'n best.
Prefab Sprout Paddy McAloon is een songwriter van hetzelfde kaliber als songsmeden (excuus voor het woord) Elvis Costello, Chris Difford & Glenn Tilbrook, Joe Jackson, Neil Finn... Dit album (in de U.S.A. Two Wheels Good genaamd na klachten van de familie van wijlen Steve McQueen) staat vol met perfecte popsongs, met een beetje country (Faron Young), jazz (Appetite) en swing (Moving the River en Horsin' Around). Desire As is het oneindige verdriet, When Love Breaks Down en Goodbye Lucille #1 zijn beheerste, gekanaliseerde en erg mooie woede. Sommige nummers echter verdrinken in wazigheid (When the Angels, Hallelujah), en het productiewerk van Thomas Dolby is een ietsje te glad. Onbelangrijke opmerkingen over een verder heerlijke plaat.
Prince I've got a lion in my pocket, and baby he is ready to roar... als 'lion' een allegorie is voor 'music' (*), dan werd de voorspelling van Prince in ieder geval waarheid. 1999 was de aftrap voor een uitmuntend muzikaal parcours. In tegenstelling tot zijn vorige platen, trok 1999 de aandacht van een groter publiek, hoewel de plaat niet helemaal volstond met party nummers als de titeltrack, het sumblieme popliedje Little Red Corvette of het stuiterende Delirious. De andere tracks op de plaat duiken in het computertijdperk, en combineren elektronica en synthesizers met Prince's beruchte funk groove. Opvallende tracks zijn het wellustige Let's Pretend We're Married en All the Critics Love U in New York, een aanval op alles wat hip en glitter is.
(*) Ik ben niet zo naïf te geloven dat 'lion' hier een allegorie is voor 'music'. :)
De ambitieuze soundtrack voor de autobiografische film. De film was niet bepaald een meesterwerk, de muziek daarentegen was indrukwekkend. Van de apocalypitische begintonen van Let's Go Crazy tot de laatste aanslagen op piano en viool op de sluiter Purple Rain, biedt deze plaat een mengeling van psychedelica, electronica, machtige rock riffs, funk, perfect vervaardigde popsongs, sex, en natuurlijk het ego van Prince. En, laten we dit niet vergeten, Wendy Melvoin and Lisa Coleman, die meeschreven aan het dromerige Take Me with You en I Would Die 4 U en een toets melancholie toevoegden. Maar ze staken ook een handje toe op het elektronische Computer Blue en het rockende maar erg catchy nananananana Baby I'm a Star. Darling Nikki is een griezelig grappig nummer, When Doves Cry is nog zo'n onconventioneel juweeltje. En natuurlijk de ultieme plakker-voor-één-steen Purple Rain.
Vanaf het eerste nummer op deze dubbelaar is het duidelijk dat Prince geëvolueerd is naar een meer spaarzaam geluid, volgens het adagium 'minder is meer'. En op deze lange plaat ('produced, arranged, composed and performed by Prince') overspant hij vele genres: veel (dikwijls gecomputeriseerde) funk grooves, maar ook een beetje hard rock, pop, blues, psychedelica en zelfs gospel. Mijn persoonlijke hoogtepunten op deze plaat zijn, eerst en vooral, het heerlijke popliedje Starfish and Coffee met semi-absurde tekst met Prince als schoolkind, natuurlijk The Cross (hoewel ik me absoluut niet kan vinden in de tekst, is de muziek prachtig), en I Could Never Take the Place of Your Man, nog zo'n prachtig, bitterzoet popliedje eindigend in een lange, sublieme gitaar freakout. Zilver gaat naar Play in the Sunshine en Housequake, beide groovy op hun eigen manier.
Een plaat die voor mij het einde markeerde van de Prince-muziek waarvan ik hield. Hoewel ook kon appreciëren wat hij deed ten tijde van Diamonds and Pearls, en ook sommige dingen onder verschillende namen die ik niet uit elkaar kan houden, was deze soundtrack het einde van een hoofdstuk. Er staan een paar goede songs op deze plaat, Batdance is goed en een grappige parodie op dansmuziek, en Vicky Waiting is Prince pop op z'n best, maar behalve dat valt er weinig te melden. Jammer.
Een single die ik won op een muziekquiz. Euh, niet echt mijn favoriete Prince-spul.
The Psychedelic Furs De single Heaven was het nummer dat mijn aandacht op the Psychedelic Furs vestigde. Mooie melodieëen, Richard Butler's hese stem, weids uitwaaierende gitaren... maar toch voldeed de plaat niet aan mijn verwachtingen. Een beetje karakterloos, saai, niks niet opwindend. Gestroomlijnde en opgepoetste popmuziek van een groep die toch wel meer in zijn mars had.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar O; Ga naar Q