Oasis Oasis
Een ware klassieker, die je van je sokken blaast. Goed, veel originaliteit zal je hier niet aantreffen, je kan zelfs zeggen dat de Gallagher-broertjes dieven zijn. Maar ze zijn uitstekende dieven. Goeie songschrijverij met echo's (en dat is een understatement) van the Beatles, the Stones, Mott the Hoople, Bowie, the Kinks, the Jam, the Sex Pistols, Manchester-bands als the Stone Roses... Songs gaande van luide rockers (Roll with It) tot betoverende ballads met violen en piano (de grote hit Wonderwall). Don't Look Back in Anger en Champagne Supernova (dat refrein!) zijn mijn favorieten op deze plaat.
Behalve de single D'You Know What I Mean?, is er niet veel dat me aanstaat op deze plaat (Be Here Now, misschien, All Around the World, waarschijnlijk). Een zware ontgoocheling na (What's the Story) Morning Glory. Te log, te ongeïnspireerd, de veel dieverij, te veel gewoon. Meer dan jammer.
Vooral aangeschaft voor de Rolling Stones cover Street Fighting Man maar ik was niet bepaald onder de indruk. All Around the World is één van de beste nummers van Be Here Now, maar dat is dan ook alles. Driewerf jammer.
Ozark Henry Een vriend kocht dit album voor me op een Nederlandse platenbeurs, voor een voordelige prijs. Deze voorganger van Ozark Henry's doorbraakalbum Birthmarks toont een grote evolutie sedert I'm Seeking Something That Has Already Found Me. De muziek (en ook de songtitels) werd vereenvoudigd, de nadruk ligt meer op Piet Goddaers uitstekende stem, de plaat als geheel klinkt warmer en loopt over van de melancholie. Het album klinkt tegelijkertijd toegankelijk en complex. De muziek is melodieus, Piet Goddaers stem is de leidraad, het globale geluid is warm en stopt je behaaglijk onder. Maar ondanks dat is de muziek een complex amalgaam van triphop, jungle, experimentele pop, new wave, acid jazz, met gevarieerde invloeden als Frank Zappa, Soul Coughing, David Bowie, The The, en instrumenten gaande van de voor de hand liggende synthesizers tot een strijkersensemble (The Audrey Riley Octet, ook bekend van vroegere samenwerkingen met The Smashing Pumpkins, Blur en The Cure). De algemene kwaliteit van de songs ligt hoog, maar een paar nummers springen eruit: Radio (7.1.23.19.11.5.13.31) (een single die nogal wat airplay kreeg op de Belgische radio), Ocean (I'm Slipping Away from Me) met een mooie poppy melodie en synthesizerlijn, In and Out (de vermomde titeltrack) met opvallende samples, het funky Inhaling, en het korte en sobere Junkie Show. It's a Calling (Hear Me Out) is een buitenbeentje op de plaat, met een meer rockende sound en een luide gitaar. Met This Last Warm Solitude begeeft Ozark Henry zich langzaamaan richting groot publiek, maar blijft de muziek ook genietbaar voor de eigenzinnige muziekliefhebber.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar N; Ga naar P