Joe Jackson Joe Jackson
Een briljant debuut vol met super-catchy popsongs met een gedrevenheid en energie geleend van de punk. Deze plaat is een nostalgietrip voor mij. Is She Really Going Out With Him? en Fools in Love zijn instantklassiekers met scherpe, snedige, soms cynische maar toch grappige teksten. Andere, minder bekende nummers als Throw It Away en One More Time zijn zeker even goed als de hiervoor vermelde hits.
The Jam Met een verzameling van album tracks en een paar B-kantjes, was deze plaat niet bedoeld om de massa's aan te spreken zoals een 'best of' of 'greatest hits'. En ik vind niet dat dit echt werkt, gezien het vooral de singles zijn die van The Jam zo'n fantastische groep maakten... het gebrek aan bekende deuntjes doet je er niet bepaald naar verlangen deze CD uit het rek te halen en ernaar te luisteren. Wat echter niet wil zeggen dat er geen goeie nummers op deze plaat staan... maar het spreekwoordelijke vonkje ontbreekt.
Jamiroquai Hoewel ik Jamiroquai lichtjes weerzinwekkend en zijn muziek te gladjes vind, is deze plaat soms onweerstaanbaar en uiterst dansbaar. Vooral de singles Virtual Insanity, Cosmic Girl en Alright zijn lekker. Het belegen reggae-deuntje Drifting Along bewijst dat Jay Kay zich beter houdt aan zijn beproefde 70's soul fusion style, zoals op de title track van dit album.
Jesus Jones Jesus Jones had een paar mooie singles (Right Here, Right Now, International Bright Young Thing), dus toen ik dit album tegenkwam in de uitverkoopbak van Bilbo voor een luttele 2.5 Euro, aarzelde ik niet. Voor zo'n klein bedrag kan je al eens experimenteren en CD's kopen die je niet kent, maar dit experiment lukte niet erg. Geen van de songs is even aanstekelijk als de voormelde singles, en het lijkt alsof de band dacht dat elk gaatje gevuld moest worden met geluiden en nog meer geluiden. Er zijn toch nog vage indrukken van hoe het geweest had kunnen zijn, vooral in de 'menselijke onderdelen' van de plaat (zijnde de mooie stem van Mike Edwards en uitstekende backing vocals, bijvoorbeeld op Yellow Brown), maar een teveel aan gecomputeriseerd lawaai wringt deze CD vakkundig de nek om.
Joy Division Wat kan er hierover nog gezegd worden? Het essentiële Joy Division nummer, zeker als je ook denkt aan het succes dat het had. Erg krachtig en emotioneel.
Had ik meer geld, en minder andere muziek om naar te luisteren, dan schafte ik me de volledige Joy Division discografie aan. Maar zo simpel is het leven niet... Deze plaat is een beetje vreemd als eerste en enige Joy Division-plaat in mijn collectie. Unknown Pleasures en Closer zijn meer essentieel... maar deze dubbel-LP met B-kantjes, radiosessies, outtakes en live-opnames is ook interessant. De live-versies van Transmission en Isolation zijn verkillend. Andere opmerkelijke momenten zijn een live-sessie opgenomen 2 weken voor de dood van Ian Curtis, en het nummer Ceremony, later geadopteerd door New Order.
Terug naar homepage; Terug naar algemene muziekpagina; Ga naar I; Ga naar K