Satur9Ik doe mee met 40 dagen bloggen, uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
Op woensdag pluk ik een onderwerp uit de suggesties die we via mail toegestuurd kregen.
Hoe en wanneer realiseerde je dat je ouder aan het worden bent? En hoe ga je daarmee om, met dat ouder worden en de vergankelijkheid van het leven?
Veel vragen eigenlijk. Laat ik eerst kort antwoorden op de laatste vraag: met de vergankelijkheid van het leven werd ik al snel geconfronteerd, toen mijn vader overleed. Ik was 12, bijna 13, en werd nogal met mijn neus op de feiten geduwd. Dat is één ding.
Een ander is ouder worden natuurlijk. Ik vertik het een beetje om toe te geven dat we ouder worden eigenlijk, het is een running gag hier in ons huishouden. Meneertje Mertens die iets zegt over dat hij al zo oud is of ouder wordt, en dan wordt er geroepen dat hij dat niet mag zeggen, want hij is jonger dan ik (de volle 2,5 weken, ja!!), en dan impliceert hij dat ik ook oud ben. Which I’m not.
Maar natuurlijk word ik ouder. Ik word dit jaar 50, en ik negeer dat niet echt. Ik wil zelfs een feestje geven (Meneertje Mertens mompelt nu afwijzend). Aan mijn uiterlijk zie je dat best wel: rimpels blijven nog redelijk binnen de perken, maar mijn gewicht op peil houden is een gevecht, en ik ben ook gestopt met mijn haar te kleuren, ik vind het grijs wel iets hebben. En ik voel het ook aan mijn lijf (los van de neveneffecten van de Nolvadex), op de grond gaan zitten en vooral weer overeind komen is toch net iets minder gemakkelijk bijvoorbeeld.
Geestelijk negeer ik het wél compleet, dat ik ouder word. Ik blijf voor altijd en eeuwig 22. Ik voel me geestelijk nog altijd even jong en vooral soms dom als toen. Ik kan nog altijd even grote stommiteiten uithalen. Ik heb er een pak levenservaring bij, natuurlijk, en dat helpt wel een beetje. Maar ik herinner me nog heel goed hoe ik zelf was toen ik kind en vooral ook puber was, en dat helpt ook in de omgang met het jonge grut alhier. Ik kan me nog steeds goed inleven. Ik ben ook lang mee geweest met de muziek, hoewel dat nu toch een beetje moeilijker begint te worden.
Wat me eigenlijk nog het meest confronteert met mijn leeftijd, is de leeftijd van mijn kinderen. Janna wordt 25 dit jaar! Help! Milan 23! Jeetje! JEETJE! Waar is in godsnaam al die tijd naartoe. Ik weet nog dat toen ik zwanger was, ik daar wel eens aan dacht, dat Janna 25 zou zijn als ik 50 was. En ik kon me daar helemaal niets bij voorstellen. Echt, niets. Maar die jaren zijn voorbijgevlogen, en eind dit jaar is het dus echt zover. Zot, echt.
En nog iets wat me nogal uitdrukkelijk confronteert met mijn leeftijd? Vriendschappen die al 30 jaar of langer meegaan. Hoe lang is dat niet zeg! Hoe oud klinkt dat niet zeg!
(maar ik ben wel dankbaar dat ze er nog zijn, die vriendschappen)
Mijn mentale leeftijd evolueert toch wat. Ik heb me heel lang 28 gevoeld. Maar nu denk ik precies toch eerder 30 😉 En ik weet nu al dat die 40e verjaardag een heel zware dobber zal zijn volgend jaar. Want ik voel me zo hard geen 40, ik ben pas in het reine met 30…
OMG; ik schreef ‘volgend jaar’, maar het is over 9 maanden dus al. Over ontkenning gesproken…
Haha Josie hier moest ik echt wel heel hard mee lachen! Het is wel duidelijk dat je in de ontkenningsfase zit 😀
De 50 van dit jaar intimideert me niet, en ik vermoed dat dat met ziek zijn te maken heeft. Dat ik nu eerder ga denken in termen van elk jaar erbij is mooi meegenomen, blij dat ik mijn verjaardag kan vieren. Zoiets. Klinkt dramatischer dan ik het aanvoel, dat wel.
Ik blijf dat kieken van 22. Ouder dan 18, dat wel, maar veel meer dan 22 wordt het gelijk niet.
Dat ik me oud “begin” te voelen zal wel normaal zijn zeker. Van dezelfde “categorie” als je mama. Meer uitleg hoeft niet zeker. Toch voel ik me nog “jong van hart” . Mooi gezegde vind ik. Het rechtkrabbelen gaat minder goed dan pakweg . . . jaren geleden. Met de hedendaagse pop lukt het ook minder maar ik doe mijn best en luister wel veel naar jazz en blues. Ik ben twee maanden jonger dan Paul en hij dus twee maanden ouder! En de leeftijd van mijn kinderen, tja, mijn oudste kleinkind is er 28! Een schat van een vrouw en we kunnen heel gezellig babbelen!
Ja toch, we leven graag en zijn “content”!
Dat is het belangrijkste hè Yo, dat je graag leeft en content bent en ook “jong van hart”… dan maakt het niet uit hoe oud je bent, ook al voel je het dat je van de “categorie” bent van mijn mama 🙂