Satur9Na onze vakantie ging mijn behandeling in een stroomversnelling komen. Er waren een paar onderzoeken, en nog even windstilte wegens vakantie van de gynaecologe zelf. Op 14 augustus had ik een afspraak bij haar om de praktische zaken aan te pakken voor de operatie die op 16 augustus zou plaatsvinden. Daarna werd nog een echo gedaan: het gezwel was zoveel verkleind en verzacht dat we het niet meer precies konden lokaliseren. Dat moest gebeuren met behulp van een echografie en een markering op mijn lijf die er zowat 2 dagen moest blijven zitten. Daarna nog even gaan kennismaken met de borstverpleegkundige van de borstkliniek, de me bij de operatie zal begeleiden. Kort, maar niet erg, ’t is gewoon al fijn te weten dat er ergens een bekend gezicht zal zijn. Zo waren we toch weer een hele namiddag zoet in het ziekenhuis.
15 augustus is een feestdag en die gooide wel wat roet in het eten. Normaal krijg je de avond voor de operatie een inspuiting om de klieren te markeren (om het kort te stellen, in realiteit is het heel wat ingewikkelder), de contrastvloeistof kan dan een nacht inwerken en ’s morgens kan de operatie plaatsvinden. Niet dus, nucleaire dienst werkt niet op een feestdag. Dus moest die inspuiting nog ’s ochtends gebeuren, en moesten we wachten tot de vloeistof voldoende ingewerkt was.
Voor die inspuiting belandde ik tot mijn verbazing in een ruimte waar een scanner stond, oink? Het inspuiten van de vloeistof was een ingewikkelde procedure, die toch niet pijnloos en bepaald onaangenaam te noemen was. Na de inspuiting konden we naar mijn kamer op de dienst heelkunde. Meneertje Mertens moet toch ook een beetje van zijn melk geweest zijn, want toen hij om mijn valiesje wilde gaan, merkte hij dat hij de autosleutels kwijt was. Kwijt als in: echt kwijt. Weg. Geen sleutels. Wel paniek. Zennnn. Hij is naar de balie van het ziekenhuis gegaan, en daar lagen ze dus. Wellicht al kwijtgeraakt toen we zaten te wachten aan de incheckbalie, en een brave ziel is die gaan afgeven aan de centrale balie. Oef, dikke oef. We installeren ons op de kamer, en zorgen voor de nodige bezighoudinge. Lili is altijd in de buurt.
Om 12u moest ik terug om “beeldjes te maken” van mijn klieren, wat dus een kwartier lange scan was met allerlei gebliep, en daarna markering van de klieren onder oorverdovend gebliep. Serieus, dat was de eerste keer dat ik een medisch toestel hoorde bliepen als een computerspelletje.
Daarna kon het échte wachten beginnen. En dan moet een mens zich een beetje bezighouden, niewaar.
Tot mijn grote opluchting mocht ik ’s ochtends voor 7u nog een licht ontbijt eten, en heb ik ook nog koffie gedronken. Wat een zegen is voor mijn humeur. Het wachten viel behoorlijk mee, ik heb niet teveel last gehad van de lege maag, hoofdpijn kreeg ik niet. Het duurde tot 15u30 voor ze me kwamen melden dat ik me mocht klaarmaken. Deze keer kon ik mijn bril wel bijhouden en zag ik eens iets van het ritje door het ziekenhuis. Bandje inscannen op de recovery, de nodige weerkerende vragen en antwoorden, en nog een tijdje wachten. Luisteren hoe het andere patiënten vergaat. Het verplegend personeel volgen. Die mensen leken hun job wel met plezier te doen.
Ann, de borstverpleegkundige, kwam nog even bij me zitten, waarna we naar de operatiekamer konden vertrekken. Er werd enorm goed voor me gezorgd, en ik voelde me behoorlijk op mijn gemak, niet al te zenuwachtig. Ik herinner me van mijn vorige operatie dat ik lag te daveren op de operatietafel, en dat had ik nu niet. Er werd goed zorg voor me gedragen, een dekentje over me gelegd, wie er was stelde zich voor zodat ik wist wie wie was, de gynaecologe kwam erbij, er werd nog wat gegrapt en gelachen. Een heel ontspannen sfeer. De anesthesist diende het verdovingsmiddel toe en Ann hield het kapje over mijn neus en mond, ik zou wat duizelig worden en ze zwaaiden me uit met “slaapwel” en “tot straks”. Erg grappig, als ik eraan terugdenk, geeft een goed gevoel.
Bij het wakker worden voelde ik me slecht, gedesoriënteerd, misselijk, pijn… maar de gynaecologe stond er alweer snel, met een brede smile en het nieuws dat mijn klieren schoon waren en dat de operatie dus beperkt gebleven is. Heel goed nieuws! Dat hielp al om een mottig uurtje te doorspartelen. Ik kreeg een pijnstiller, een beetje per beetje begon ik me beter te voelen. Ondertussen werden er nog veel patiënten wakker, de verpleging liep van hot naar her en liep zich echt het vuur uit de sloffen om het de mensen zo aangenaam mogelijk te maken. Met aandacht voor wat ze zeggen, voor hoe ze zich voelen, en met waar mogelijk oplossingen voor problemen. Dekentjes, verwarmingstoestellen, pijnmedicatie, regelmatig eens komen kijken… ik was zo onder de indruk dat ik de verpleegster die voor mij instond bij mijn vertrek van harte bedankt heb voor de goede zorgen.
De gynaecologe had ondertussen Meneertje Mertens ook al gebeld met het goede nieuws (normaal zou de borstverpleegkundige dat doen, maar het was al zo laat dat zij er niet meer was), zo kon hij ook wat wachtenden geruststellen. Zijn telefoon ontplofte bijna van alle blije antwoorden. En de mijne achteraf ook.
Bizarre vaststelling als ik bij mijn kamer aankom: daar staat Etienne, onze buurman. Huh, ben jij hier ook? Het is echt wel een kleine wereld, hij ligt in de kamer schuin over de mijne, moet morgen een procedure ondergaan.
Terug op de kamer kon ik wat bekomen en een beetje water drinken, oef. Toen ik vroeg of ik nog wat te eten zou krijgen: om 22u, een yoghurtje. Euh? Amai. Meneertje Mertens vertrok wat later naar huis want die moest de dag nadien een halve dag werken. Ik heb op het gemakje nog wat gechat en ge-sms’t, en kreeg om 22u toch nog een portie boterhammetjes geserveerd, gelukkig maar. Honger is de beste saus, en dan smaken zelfs boterhammen met margarine en kaas. En appelsap. En gelukkig ook een stukje fruit.
De nacht was niet echt om over naar huis te schrijven. Erg veel pijn had ik niet, ik kreeg nog stevige pijnstillers voorgeschoteld en dat hielp wel. De wonden hinderden me ook niet echt. Maar mijn hoofd zat vol indrukken en flarden geluid en stemmen en emoties, en daar kon mijn lijf niet al te goed mee om. Veel wakker gelegen dus. Blij met de kamer alleen, dat ik geen rekening hoefde te houden met een andere slapende persoon en al eens kon rondstommelen, uit het raam kijken, boek lezen, enzovoort.
In de voormiddag kreeg ik een verrassingsbezoekje van onze allerliefste Lili, Lies moest babysitten en Meneertje Mertens is hen gaan oppikken om eens bij oma op bezoek te gaan. Het kind gedroeg zich uitermate voorbeeldig, ze is zo lief en flink. En zo kon oma er weer tegen.
Tegen dat Lili naar huis moest, kwam de gynaecologe nog even langs voor een kort onderzoek, waarna ik mocht beschikken en mijn eigen zalige zetel mocht opzoeken. Thuis verder bekomen en herstellen. Maar eerst nog van een heerlijke ziekenhuismaaltijd genieten!
Maandag moet ik bij de gynaecologe op controle, en dan ga ik ook de resultaten vernemen van de labotesten. Nog een spannend moment dus, en ook bepalend voor de nog komende behandeling.
Proficiat als je tot hier gelezen hebt! Dan wil ik jullie toch nog plezieren met een dankbetuiging voor alle steun die ik krijg. Het doet zo’n deugd, echt waar, ik voel me nooit alleen. Als ik daar lig te wachten op de recovery om naar de operatiekamer te gaan, dan denk ik daaraan, aan de kaarsjes die branden hier bij ons en in Nederland en in Frankrijk zelfs. Aan de virtuele kaarsjes, aan de kaarsjes in gedachten. Aan iedereen die aan me denkt. Het geeft echt een goed en warm gevoel. Your support matters, it does make a difference!
Hey Anne, blij dat alles goed verlopen is en nu duimen we voor een positief vervolg!
Oh zo fijn om te lezen dat alles goed verlopen is!