Satur9Toen ik hoorde dat de Tour 2014 in Ieper zou langskomen, wist ik al dat we Tour zouden gaan kijken. Want dat is plezant, Tour gaan kijken.
De Tour bleek meer dan één dag niet te zot ver van ons te passeren, en er werd overlegd en gepland. Uiteindelijk hielden we het bij 2 dagen. De 4e rit van Le Touquet naar Lille, de 5e rit van Ieper naar Arenberg. Er werd een beetje verkend, er werd een beetje gezegd dat een vertrekplaats ons niks zegt wegens te druk, er werd nog driftig gesleuteld aan de plannen.
Maar zo vertrokken we dan gisteren om 7u ’s ochtends gezwind naar Mont Noir. Daar hadden we bij de verkenning een mooi plekje gevonden. Daar was nog plaats zat, en we posteerden ons naast vriendelijke Fransmensen in een camper, en naast ons kwam een meneer met een TV uit Lichtervelde staan.
Beetje per beetje vulde de plaats voor ons zich op. Oeps, op het weitje voor ons mag er toch postgevat worden. Soit, whatever, we staan hier best lekker op het gemakje.
Ons stuk van de straat werd afgesloten, coureurs zullen we hier niet zien passeren. Maar we zitten op ons gemak. En op andermans gemak ook blijkbaar, want in de namiddag wordt de ruimte achter onze wagen (en nog wat anderen) populair als urinoir. Tssss. Voor ons zien we een andere urinoir ofte de recuperatie van sportevenementen door de Vlaamse beweging, als er iets is waar ik me aan erger, dan is het dit wel, het uitdelen van Vlaamsche vlagjes aan mensen die begot niet beseffen wat ze in hun pollen gedraaid krijgen. Maar goed, genoeg daarover, want ik ging me niet ergeren.
Het weer dat we kregen viel best wel mee, vergeleken met de rest der Vlaanders (we zaten in Frankrijk, ah ja): helse regen op de autostrade in het doorrijden, wat gedruppel in de voormiddag en een malse bui in de namiddag. Best wel leutig om al dat volk te zien alle kanten uitvluchten.
En zo houd ik mij bezig op zo’n dag mensjes kijken en wachten.
De fietsen kwamen uit de wagen, een ritje werd gemaakt, maar de hellingen in dat deel van het land zijn nog niet voor ons. Eerst nog wat oefenen, vrees ik.
De publiciteitskaravaan maakte weer het lelijkste in de mensen los (grabbelen, springen, duiken, ten koste van…).
De aandachtigen onder u zagen misschien deze reus door het beeld passeren?
De koers zien passeren was weer indrukwekkend: motoren, auto’s, renners, helikopter, je wordt ineens overspoeld door dat hele circus.
Behalve Voeckler herkende ik geen enkele renner. Wie ik wel herkende was Matt White in de volgauto van Orica Green Edge, door het bekijken van hun backstage passes. (en wiens naam nog meer blijft hangen doordat ik het doping boek van David Millar aan het lezen ben)
Sommigen vinden het een idiote notie: je wacht een ganse dag om ze dan in een flits te zien passeren. Op zich is dat zo. Maar het is ook zo dat je een dag mensjes kijkt, dan 5 minuten koers kijkt, maar dat die 5 minuten wel heel impressionant zijn.
We hadden in Frankrijk problemen met internetverbinding en telefoonnetwerk. Gelukkig hadden we een buur die een TV’tje meehad, zodat we toch nog een beetje konden volgen. Grappig wel hoe zo’n TV mensen aantrekt als vliegen, iedereen komt daarop af alsof ze aangetrokken worden door een magneet.
Laat thuis, de volgende dag weer vroeg op en om 7u naar de volgende plek te vertrekken. Ons plaatsje in Frankrijk hebben we opgegeven wegens internetgewijs te duur. We evolueerden steeds meer richting België en dan richting Vlaanderen.
Uiteindelijk strandden we op een mooi stukje flandre profonde buiten Roeselare. Op een parking van een gigantische Euro Shop (meubels en kitsch, dixit meneertje Mertens), waarnaast een frituur. Met de neus van de wagen naar de weg, met arrière van de wagen naar de parking. Gegarandeerd een dagje Vlamingen kijken. En dat hebben we gretig gedaan.
Deze keer hadden we minder geluk met het weer. De fietsen kwamen uit de wagen om er gezwind weer in te verdwijnen. Te veel regen. Zoveel regen dat we zeer weinig foto’s hebben.
Tegen de middag passeerde de publiciteitskaravaan. Kwamen we niet voor uit de wagen, teveel regen.
In een wagen naast ons zaten twee oudere dames, die zich de hele voormiddag geweldig zaten te amuseren, kwebbelen en giechelen en schateren dat het geen aard had. Zalig om zien. Dat ze hun auto niet uitkwamen om naar de koers te gaan kijken, maakt niet uit.
Een 5-tal minuten voor we de koers ter plekke verwachtten, kropen we uit de auto. Koud, nat, paraplu’s, niet veel zicht. Geen foto’s wegens teveel regen voor de camera. Nog aan de overkant gaan staan, omdat we daar beter zouden zien.
Zo’n slecht weer was het ja!
Daar begonnen nadarafsluitingen, waar we braafjes gingen achterstaan. In het midden van de weg stond een verkeersbord. Aan het begin van de nadarafsluitingen stond een mannetje te zwaaien met een vlag, maar to no avail: voor de nadar ging een renner tegen de grond, dan ging er eentje tegen het begin van de nadarafsluiting (het zwaaiende mannetje was net op tijd weggedoken), een fiets vloog in de haag. Meneertje Mertens had één en ander zien aankomen en me achteruit getrokken, anders hadden we een renner en/of fiets tegen ons aan gekregen.
Brrrrrrrrrrrrr. Dat blijft toch wel aan de ribben plakken!
Achteraf bleken we Froome niet herkend te hebben.
Ons gerief bij elkaar gepakt, door de gietende regen naar huis gekard, en in de zetel verder naar de koers gekeken.
Twee dagen koers van nabij volgen, het is toch altijd een belevenis!
Foto’s door Meneertje Mertens. En alle respect voor Herman, die tijdens de reizen van mijn ma en hem altijd een reisblog bijhoudt. Dat is dus verschrikkelijk veel werk, zo’n verslag maken!
