Yep, that’s me. Ik ben een fotograaf met beperkingen. Er zijn er drie, drie dingen die me beperken in wat ik graag doe. Ik heb getwijfeld of ik deze blogpost zou publiceren, want, vooral punt één valt me lastig om te delen. Maar goed. Langs de andere kant: waarom niet.
Dus. Punt één. Het is het enige van de drie dat opgelost kan worden. Vermageren. Ik sleur teveel gewicht mee. Gevolg: ik geraak moeilijk terug overeind als ik laag bij de grond wil fotograferen. En net dat laag bij de grond fotograferen, levert soms de mooiste resultaten op.
Als ik ga zitten (of hurken, of op mijn knieën zitten), geraak ik wel terug overeind, maar erg goed gaat het niet. Ik heb een steuntje nodig, zijnde mijn echtgenoot, of een hand op de grond (niet altijd even praktisch, want vuil), of een boom of paaltje. En elegant ziet het er niet uit.
Je treft me ook al eens zo aan:
Ik vind het eigenlijk het meest gênante probleem en ik zou er iets aan moeten doen.
Het tweede probleem is het feit dat ik geen rijbewijs heb. Ik zou wel eens graag ergens naartoe rijden om makkelijker bij een fotolocatie te geraken, maar ik kan dat niet alleen, ik heb altijd iemand nodig. Want de meeste van die fotolocaties zijn niet in de buurt van een station. Of bushalte.
En natuurlijk heb ik Meneertje Mertens en hebben we onze camper, en lost dat al veel op, maar dan nog. En ik heb een fiets, dat helpt ook.
Het derde probleem: een redelijk fundamenteel probleem voor een fotograaf. Ik zie niet goed. En ik heb geen dieptezicht. Dat laatste levert al eens problemen op als er gewandeld moet worden (ik heb toch wel al een paar keer tegen de grond gelegen doordat ik obstakels niet zag, al dan niet op mijn fototoestel), het is ook niet altijd even makkelijk bij het fotograferen zelf. Ik moet ietske meer gokken dan een ander om scherpe foto’s te maken, en ook bij het bewerken achteraf zie ik soms door het bos de bomen niet meer (door de bomen het bos niet meer?) omdat me niet altijd even duidelijk is wat scherp is en wat niet.
Onlangs kochten we me een “gruute blafte” van een scherm (vertaling: een héél groot scherm), en dat helpt gelukkig ook wat. Want op mijn laptop kan ik soms zelfs de lettertjes in Lightroom of Photoshop niet eens lezen.
Voor dat laatste probleem heb ik trouwens nog wel wat “geschikte” (not) bezigheden gekozen: naaien, lezen… en zelfs fietsen is niet altijd even evident. Al goed dat ik dat rijbewijs niet heb hè, haha!
Niettemin weet je de meest prachtige beelden te vangen. Altijd een lust voor het oog!
En weet je, dat recht geraken, dat heb ik met mijn 56 kg ook. Ik steek dat gewoon op de leeftijd.
OK, afgesproken, het is de leeftijd
Dat niet meer vlot rechtop springen hoort toch gewoon bij het ouder worden?
.
Ik kan enkel fotokes nemen met mijn smartphone, zonder enige instelling, ik bewonder jouw foto’s altijd. Je krijgt dan ook wat extra privé les, indien nodig
Zo eerlijk je blog. Ik weet hoe lastig afvallen is. Ik wens je goede moed om een stap te zetten om er iets aan te verbeteren
Dankjewel
Ik sleur ook veel te veel gewicht mee en mijn fysiek is slecht. Spieren? Ik weet niet of ik dat nog heb. Als ik val (en ik val nogal eens de laatste tijd), dan moet ik opgeraapt worden als een bloemzak. Zeer gênant. De enige die daar iets aan kan veranderen ben ikzelf. En daar heb ik nu eens totaal geen zin in en geen energie voor.
Dat je niet scherp ziet, dat is niet aan je foto’s te zien hoor. Die zijn altijd prachtig.
Kijk, dat is nu ook eens een vraag die ik mezelf stel: wat heb ik er nog voor over, om af te vallen? Het is een moeilijke.
We zijn in de fleur van de mankementen, ook bij mij een probleem met de ogen – maar aan jouw foto’s kan ik dat echt nog niet zien!
Hahaha, die moet ik onthouden
Die beperkingen ken ik ook allemaal… en toch, toch zijn er omwegen op te verzinnen…. jouw beperking nr. 1 is voor mij het ergst… maar via tal van oefeningen bij de fysio heb ik nu mijn ‘ideale’ omhoogkommanier gevonden
Jouw beperking nr 2 heb ik godzijdank niet… ik heb al een rijbewijs vanaf mijn 18e… dus dat is zo’n 44 jaar ruim inmiddels, ik zou het vreselijk vinden niet die zelfstandigheid te hebben, dus ja ik snap je helemaal… rijles nemen dus als je dat kan betalen.
Beperking nr 3 heb ik ook helaas…. dat zij dan zo, is niet 100% te verhelpen… ik heb beperking nr. 4 die mij het meest last bezorgt, de combi van fybro en botontkalking in de gewrichten waardoor ik soms bewogen foto’s krijg omdat ik de camera niet stil genoeg krijgen kan
NHoe dan ook…. we hoeven onze levensonderhoud er niet mee te genereren dus zo erg is het allemaal niet.. .het plezier dat we hebben, is wat telt.
Die fysio-tip onthou ik. Want ik vermoed dat ik veel ga moeten afvallen om weer vlotter overeind te geraken.
Rijles nemen is geen optie meer. Zie beperking drie. Ik weet al jarenlang voor mezelf dat ik niet meer in staat ben om veilig te rijden. Ik zie gewoon niet goed genoeg. Lang ontkend door mijn oogarts, maar de laatste keer dat ik er was, bevestigde ze het. Ik zit onder de 4/10 en daarmee mag je niet meer rijden.
(ooit eens gehad, zeker al 20 jaar geleden, oogonderzoek door preventiedienst van het werk. De preventiemens tegen mij: “gij rijdt toch niet met de auto????”. nope, ik heb geen rijbewijs).
Voor jouw probleem kan een lichtgewicht statief helpen
Ik sluit me aan bij de meerderheid hier; je maakt ongelofelijk mooie foto’s! Die beperkingen hinderen je wellicht, maar aan het resultaat zelf is het niet te merken! Integendeel!
En aan dat zicht is niks te doen dan, qua bril ofzo? Ik vind het wel moedig om daar zo open over te bloggen in elk geval hoor.
Hier ook geen rijbewijs, en ik mis het bijna nooit. Tot ik een manège vond in het hol van pluto op 15km fietsen, nu denk ik wel af en toe van verdorie. maar de zin om dat rijbewijs te halen is nog altijd 0. En bij jou?
Ik ben bijziend (-14), heb astigmatisme en een lui oog. Ik heb lenzen (die corrigeren het beste met het grootste bereik), maar meer dan -10 kan niet want anders zie ik dichtbij slecht. Ik heb al eens geprobeerd of dat op te lossen met een leesbril, maar dat werkte niet naar behoren. Laseren is geen optie (tot -7 of -8 kan dat).
Het enige wat er nog te doen valt, is een lensimplantatie (dacht ik), maar dat heeft ook nadelen. Het minste is dat het mijn “handicap” maar met de helft reduceert, en ik blijf natuurlijk dat luie oog hebben. Het grootste nadeel, waar ik wat bang van ben, is dat zo’n operatie altijd wel kan mislukken, en als die mislukt op mijn goede oog, tja, dan ben ik helemaal gezjost want dan ga ik wellicht nog slechter zien. Dus ja.
Ben uitgebreid gecontroleerd, maar mijn eigen vertrouwde oogarts gaat met pensioen. Ze heeft me namen gegeven van ervaren artsen in Maria Middelares. Ik ga daar na de zomer eens polsen.
Nooit denk ik bij je mooie foto’s: leuk, maar jammer dat het niet scherp is. Het kan natuurlijk zijn dat je bij de keuze van de foto’s die gaat bewerken op zich goeie foto’s afkeurt vanwege onscherp, maar dat zien we op je blog niet terug. Een groter scherm is denk ik een grote hulp. Ik begrijp dat er mensen bestaan die aan een telefoon genoeg hebben. Daar begrijp ik niks van! Ik doe alles op een desk top computer en ik denk dat mijn volgende beeldscherm groter gaat worden dan die ik nu heb.
Ik heb jarenlang op het werk 1 of 2 grote schermen gehad, ik kreeg altijd de grootste omdat ik slecht zag
(en omdat ik in een vzw werkte waar men rekening hield met de mensen). Thuis gebruik ik nu al een tijd een laptop, maar ben toch blij met de aanschaf van een groter scherm. Het is een zaligheid 
Ik vind jouw foto’s schitterend (maar dat is misschien ook omdat ik niet zo goed zie
). Als je er maar lol mee hebt en wij ervan kunnen genieten.
Maar met ál jouw beperkingen maak je toch véél betere foto’s dan ik ooit zal maken.
Daar komt dus héél veel inzet aan te pas, petje af. Gewicht kwijt zien te raken kan nodig zijn voor de gezondheid, daar kan ik niet over oordelen maar er zijn zeker wél camera hulpmiddelen waardoor er minder dicht bij de grond gezeten hoeft te worden, iets met kantelbare schrempjes ( zei ik die nergens verstand van heeft) .
Ja, ik had het er onlangs nog over met Meneertje Mertens. Mijn fototoestel heeft een kantelbaar scherm, maar enkel in 1 richting, dat voldoet niet altijd. Maar daarvoor kan ik geen nieuw (pokkeduur) fototoestel kopen, het zal nog wat langer moeten dienst doen
Een stoeltje om mee te nemen heb ik al, dus dat zou wel wat kunnen oplossen 
Wat ik wel zou kunnen aanschaffen, is een statief waarmee je je fototoestel heel laag bij de grond kan gebruiken. Zo’n beetje met een omgekeerde functie dus
Maar afvallen mág natuurlijk ook, al wil dat niet zeggen dat je dan wél moeiteloos op kan staan, ik kan dat n.l ook niet meer elegant , heb er ook een steuntje óf m’n handen bij nodig.
Het kan alleen maar helpen, denk ik dan. Is het niet miraculeus weer elegant kunnen opstaan
het kan op zijn minst alleen al een béétje beteren. Ik zie wel waar ik uitkom met dat afvallen.
Daar wens ik je dan succes mee, als je gemotiveerd bent gaat het je zeker ook lukken.
Van die beperkingen is alleszins niets te merken op de foto’s
@ Samaja: dankjewel
@Marjolijn: hehe, dankjewel
@omabaard: het hoort deels wel bij de leeftijd, wellicht, maar bij mij toch ook wel bij het gewicht
Ik krijg inderdaad privéles waar nodig, haha! Misschien leidt die instructrice ook een beetje tot mijn perfectionisme, want ze is streng!
Deels is het wel herkenbaar. We leren in de loop der jaren allemaal met onze mankementjes om te gaan. Je foto’s hebben er in ieder geval niet onder te lijden.
Oh wauw -14 dat is echt een officiële beperking dan zeker? En dan die andere dingen er nog bij. Klinkt complex! Misschien vinden ze nog iets nieuw uit. Operatie lijkt me idd eng om de reden die je noemt; wat als het mislukt …
Het is geen officiële beperking, alhoewel ik vind dat dat wel zou mogen. Het belemmert me in ieder geval op vele vlakken.
Maar net zoals jij mis ik dat rijbewijs meestal niet hoor. Je houdt er rekening mee, en er valt goed te leven zonder rijbewijs
True!
Ik ga met je mee in twee beperkingen. Laag bij de grond en scherp zicht dat er niet meer is.
Ik geraak door rugproblemen héél slecht recht of terug omhoog en zie wazig sinds enkele jaren. Begrijp je.
Wij begrijpen elkaar <3
Je helpt je wel heel goed door dat je weet dat je die beperkingen hebt.
Toch slaag je er in om leuke en vooral mooie foto’s neer te zetten.
Dan denk ik wel dat met heel veel moeite is.
Dankjewel
Soms kost het inderdaad moeite, maar het is het altijd waard 