… naar wat ik schreef omstreeks deze dag. In navolging van Myriam.
1 jaar geleden
Internationale vrouwendag
Vanaf nu schrijf ik op zondag voor onbepaalde tijd een blogbericht over iets wat me bezighoudt.
Vrijdag was het internationale vrouwendag. Ik heb niet “meegedaan” en heb er niks over gepost op mijn sociale media.
Niet dat ik de internationale vrouwendag niet belangrijk vind, integendeel. Die is nodig, er is nog zoveel werk. Maar het stoort me mateloos hoe die dag gerecupereerd wordt door de commerce. De middenstand regeert het land, niewaar. Korting voor Internationale Vrouwendag! Stof, muesli, tijdschriften… je kan het zo gek niet bedenken of je krijgt korting op de Internationale Vrouwendag. Zelfs Mediamarkt doet een efforke en viert vrouwen in de technologie en daarbuiten. Applaus! Euh, not. Het gaat om verkopen, verkopen, verkopen.
Bahamontes, geliefd wielertijdschrift in Vlaanderen, deed me van mijn stoel vallen. Met op Facebook een tekstje over hun vorige vrouwen-nummer, dat nog steeds te koop is trouwens. En of ze binnenkort/volgend jaar misschien nog eens een vrouwen-nummer zouden maken?
Weet je van wanneer dat vorige vrouwen-nummer dateert? Van 2015. Jawel, u leest dat goed. Tweeduizendvijftien! Dat is begot 9 jaar geleden. Dus als ze volgend jaar nog eens een nummer over vrouwen zouden maken, dan zou daar 10 jaar tussen zitten. Tien jaar! En dan denk ik: reactionaire ouwe lullen. Ik ben blij dat ik mijn abonnement jaren geleden al opzegde. Omdat het me stoorde hoe de oude wielercultuur verheerlijkt wordt. Bier en koers. Koers en bier. Veel bier liefst. En het verheerlijken van VDB, Pantani en co. Maar ook dus: vooral op venten gericht. Ouwe, reactionaire, bierdrinkende, caféhangende lullen.
Toen ik vannacht wakker lag (ja, dat gebeurt wel eens) lag ik te denken (ja, dat gebeurt ook wel eens). Over de vrouwendag. En over naaien. En over hoe naaien eigenlijk ook techniek is, zoals bijvoorbeeld plaatbewerking dat is. Stukken snijden uit een aluminium plaat, en naaien, je kan het perfect vergelijken. En toen kreeg ik nog een Instagram-post doorgestuurd over hoe de Internationale Vrouwendag eigenlijk, lang geleden, ontstond door actie van de naaisters van het New Yorkse kledingdistrict. En dat sluit dus aan bij mijn stelling dat naaien ook techniek is.
En dat dat compleet anders gepercipieerd wordt. Omdat het vooral vrouwen zijn die in de kledingsector werkten. Het is meer een “zachte” sector, terwijl bijvoorbeeld de staalindustrie absoluut niet zo bekeken wordt. Daar zijn ook arbeiders, maar die staan toch net nog een trapje hoger in de hiërarchie dan de vrouwen die in de textielindustrie werken.
In ieder geval. Vrouwendag overbodig wegens al veel veranderd? Ik dacht het niet. Er is nog véél werk aan de winkel. Ik wens alle vrouwen een fijn vrouwenjaar toe.
Ik erger me steeds harder aan die dagen waaraan aandacht besteed wordt op social media. Een dag (of een paar dagen) veel getoeter, en daarna wordt het weer stil. Waarna alles weer zijn gewone gangetje gaat. Er verandert niks. Integendeel, in het geval van de vrouwenrechten.
5 jaar geleden
Week in beeld – week 13
Wat een vreemde week was het. Wat een lange week ook. Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat we nog een normaal leven leidden, niet dit leven zoals in een film met mensen met mondmaskers op straat en deze “fear of contamination”. We mogen nog fietsen, gelukkig, dus gingen Meneertje Mertens en ik regelmatig op pad. Elk apart, dat wel, maar zo deden we dat ervoor ook al. Hier en daar dus een foto van een opmerkelijk lege straat. Gelukkig fietsen we niet graag in groep.
Zoals hier, foto door Meneertje Mertens, een hallucinant lege R4 aan het kruispunt met de Evergemsesteenweg in Wondelgem. (zaterdag 21/03, 9u30)
Ik maakte toch ook wat mondmaskertjes. Een eerste testversie.
Daarna werd het naaien in serie. 10 stuks.
Dok Zuid (daar in de verte de Dampoort). Zondag 22 maart, 8u40. Foto door Meneertje Mertens.
Eindresultaat.
Ik maakte een deken en kussentje voor het poppenbedje van Lili en Pipa, en nog wat extra’s met de overschotten van de stof (die ik heel mooi vind, gekregen van Leslie).
Ik ging drie dagen op rij fietsen. Eerste tochtje, met foto’s aan het Kasteel Crabbenburg in Destelbergen.
Woensdag maakte ik een ritje door de stad. Doods. Ik durfde nauwelijks te stoppen om foto’s te maken. Gent Centrum, 25 maart, ergens tussen 11 en 12u.
Kleine ring, kruispunt Ekkergemstraat, 25/03 11u30.
Bij onze meisjes mogen we niet meer. Gelukkig wordt dat gecompenseerd met foto’s en filmpjes. Pipa is in het poppenbedje gekropen en heeft veel leute.
Lili kijkt een beetje beteuterd, mama wordt namelijk héél boos als je in je haar knipt.
Videochatten is de manier van communicatie dezer dagen.
Juffrouw Pineapple Head heeft het concept helemaal begrepen, ze zwaait enthousiast en roept OMA! Even later zegt ze voor het eerst OPA!
En nog twee foto’s van mijn derde fietsritje. De achterkant van het park/kasteel van Beervelde.
En het fietspad langs de spoorweg, in de verte het station van Beervelde. Fietspad is leeg. Je komt er nauwelijks iemand tegen.
Dat was het voor deze vreemde week. Blijf binnen, was je handen, kam je haren, recht je schouders en hou afstand als je toch buiten moet. Stay safe and healthy!
Ik hou het normaal bij korte blogposts, maar deze kon ik toch niet laten. Die hallucinante beelden van een leeg Gent! Het dekentje & Co voor de poppen zie ik nu nog steeds opduiken tussen het speelgoed van de kinderen. En wat waren ze cute, die twee kleine meisjes!
10 jaar geleden
As we speak too
Stil hier hè. Er stond hier gisteren al een halve klaag- en zaagpost klaar, maar ik was er niet gelukkig mee. Toen begon ik Kelly haar As we speak te lezen, en toen wist ik het weer. Dat wordt het, ik aap haar na. Dan kan ik eens zagen en klagen, maar blijft het niet beperkt tot dat alleen.
Lezen: Hof van Assisen van Louis Van Dievel. Zeer aangenaam verrast, leest als een tiet. Beetje plat soms, maar erg Vlaamse personages die soms zeer amusant, soms zeer triest zijn. Louis Van Dievel ken je misschien als journalist bij de VRT, en van zijn compleet hilarische columns onder de noemer Van Dievel Consulting.
Op de sukkel met: migraine. Vorige week woensdag aanhoudende hoofdpijn, donderdag prik gaan halen en niet gaan werken, hoofdpijn onder controle maar alle neveneffecten aanwezig in full force, met name en met op de voorgrond: vermoeidheid en depri state of mind. Het hele weekend zeer weinig uitgevreten, en nu op dinsdag opgestaan met barstende koppijn. On a positive note: sedert ik gestopt ben met roken, zijn deze aanvallen verminderd van eens per maand naar eens om de drie maand. Ik kan niet klagen. Maar tijdens zo’n aanval doe ik het wel. Met mijn excuses.
Eten: ’t is een beetje flauwkes de laatste tijd. Koken gebeurt met frisse tegenzin. Veel dingen die wat op elkaar lijken, stoofpotjes met veel groenten. Venkel blijft een favoriet. Af en toe probeer ik iets nieuws. De 40 dagen zonder vlees laat ik compleet aan me voorbijgaan, we hebben donderdag veggiedag en dat volstaat voorlopig best wel.
Bezig met: 2 jurkjes voor 2 meisjes. 2 hele mooie jurkjes (voor 2 hele mooie meisjes, uiteraard), waarvan ik eerst 2 testversies gemaakt heb, en nu bezig ben met de definitieve versies. Het komt goed, het komt goed, het duurt alleen even.
Wacht op: de lente. De échte lente, niet die valse lente met ijskoude ochtenden en gruwelijk koude wind en zo. Maar de narcissen in de tuin zijn al fijn, en die duizenden narcissen op de Sint-Lievenslaan al helemaal. Maar voor de rest, het mag van mij gerust een beetje warmer. Zodat kijken naar onze mooie stede niet meer van achter glas hoeft.
Wacht op (bis): vakantie. Maar dat is nog zo lang! En die kleedjes roepen zo om gemaakt te worden! Die stofjes in mijn schuif schreeuwen zo om een bestemming! Die bollen wol kijken zo meelijwekkend naar mij… ach.
10 jaar geleden, toen mijn leven nog helemaal anders was. Die 2 meisjes waren Janna en Lies.
16 jaar geleden (omdat ik 15 jaar geleden nauwelijks blogde)
Primavera
’t Is lente, wist u dat, dames en heren? Ik wel. Ik rij elke dag met mijn fietsje naar het werk (hoe lang dat zal duren, zullen de maartse buiten en aprilse grillen uitwijzen), ik werk in de tuin (woeha!), ik kijk naar de koers, de zon schijnt genadeloos in mijn ogen in de keuken. Meer moet dat niet zijn. Zeker niet. Mijn favoriete seizoen is er. Hiep hoi!
Een kortje als uitsmijter. Toen ook al was de lente mijn favoriete seizoen.
Dag 22 van 40 dagen bloggen
Die beelden van de kinderen. Hoe sterk ze zijn gegroeid sindsdien.
Wat fijn om hier even het verleden in te duiken.
Nog steeds weet de commerce niet waar vrouwendag voor staat. … En wat triest dat we plots achteruit lijken te gaan op dit gebied én op nog veel andere.
Naaien is techniek én inzicht. Ik vind het heel moeilijk. Chapeau voor jou. Je maakt prachtige dingen.
Coronastilte. Ik was het bijna vergeten. Leeg Gent. Inderdaad, hallucinant.
Die twee meisjes waar je voor naaide, ik dacht nog … dat kan toch niet? Lili en Pipa zijn toch veel jonger? Tot ik je slotzin las.
Wel fijn om zomaar 16 jaar terug te lezen. Ook toen kwam de lente. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Die beelden uit Coronatijden zijn mooi, maar die periode blijft bij ik nare én onwezenlijke herinneringen oproepen.
Grappig, op die 5 jaar oude foto van Pippa is goed te zien hoe Otto op haar lijkt.
Maar wat een gedoe was het toen toch met die mondkapjes.
Ik heb het vandaag bij een terugblik met foto’s gehouden. Jij bracht wel de inspiratie daarvoor.