Het is al van 2022 geleden dat ik hier “uit de kast kwam”, en schreef over mijn depressie.
Er volgde vrij snel een update en toen… niets meer.
Tijd voor een update, lijkt me.
~pauze~
Ik ben hier zowat een uur bezig geweest aan een poging tot update. Het lukte me niet. Blogbericht geschreven, blogbericht gewist. Nieuwe paragrafen geschreven, paragrafen gewist. Ik vind over depressie schrijven zoveel moeilijker dan over een gebroken been (stom voorbeeld, ik heb nog nooit een been gebroken) of zelfs kanker. Niet omdat ik me schaam, maar omdat ik de goede toon, de juiste woorden niet vind. Woorden waarvan ik regelmatig merk dat ze moeilijker komen als het minder goed gaat. Vandaar ook het 40 dagen bloggen, misschien zorgt de dagelijkse regelmaat wel voor wat beterschap.
Dus, een update. Ik stapte kort na mijn laatste bericht in 2022 over van de psychiater (die moest stoppen wegens ziekte) naar een psychologe, met wie er vanaf minuut één een goede klik was. Wat ik miste bij de psychiater (begeleiding, vragen, zoeken, helpen) vind ik bij haar wel. Ze bezorgde me al veel inzichten. Over het hoe en het waarom. Over mijn manier van functioneren. De laatste tijd geeft ze me praktische opdrachten mee. Die me helpen om toch tot wat resultaten te komen. Heel praktische dingen zoals wat ik ga naaien, hoe ik mijn dagen kan organiseren. En dat helpt.
Ik neem nog steeds antidepressiva. Ik voel me goed bij mijn emoties die wat vlakker zijn. De pieken en dalen waren te extreem. Ik ben rustiger. De oncoloog mompelde in het najaar iets over afbouwen, maar na mijn uitleg trok hij dat weer in. Voorlopig doe ik dus verder zoals ik bezig ben.
Want ik ben er ook achter dat achter mijn donkerder periodes misschien niet teveel oorzaken moeten gezocht worden. Dat ze er gewoon zijn. En dat ik ze moet accepteren. Ja, stress is een groot probleem, ja, ik heb last van vermoeidheid, ja, de winter valt me lastig. En dat zal de dalen wel wat dieper maken. Maar ze zijn niet de oorzaak. Ik kan er gemakkelijker mee om als ik niet probeer te zoeken naar het waarom, maar er gewoon mee probeer te leven.
Ik heb nog altijd heel erg de neiging om te doen alsof er niks aan de hand is, omdat ik er moeilijk over kan praten. Als me gevraagd wordt hoe het met me gaat, kan ik niet goed antwoorden. En dan zeg ik maar: goed. En dat vind ik eigenlijk ook goed genoeg. Maar de laatste tijd vraagt zelfs uit mijn bed geraken een hoop energie.
Ik zocht dan nog maar een paar quotes op.
“If you know someone who’s depressed, please resolve never to ask them why. Depression isn’t a straightforward response to a bad situation; depression just is, like the weather.
Try to understand the blackness, lethargy, hopelessness, and loneliness they’re going through. Be there for them when they come through the other side. It’s hard to be a friend to someone who’s depressed, but it is one of the kindest, noblest, and best things you will ever do.”
― Stephen Fry
Vind ik wel een mooie. Depressie is er gewoon, zoals het weer. En dan kan ik daar zelf nog bij zeggen: dat weer kan ook Four Seasons in One Day zijn. Geen dag is hetzelfde.
Dit. Dit ben ik. Dit ben ik al heel lang. Dit vreet tonnen energie. Energie die ik zo al niet te over heb. Dit is iets wat ik er niet uit krijg. Vooral als ik iets nieuws moet doen. Of naar een nieuwe plaats moet. Of nieuwe mensen ontmoet. Of ergens op tijd moet zijn. Tonnen energie.
Dit ook:
“There is no point treating a depressed person as though she were just feeling sad, saying, ‘There now, hang on, you’ll get over it.’ Sadness is more or less like a head cold- with patience, it passes. Depression is like cancer.”
― Barbara Kingsolver
Hetzelfde gaat ook op voor gelukkig of ongelukkig. Depressie wil niet zeggen dat je niet gelukkig kan zijn. Hoe raar en tegenstrijdig dat ook moge klinken. Ik ben best gelukkig met wat ik heb in mijn leven. Maar die depressie wil er niet voor wijken.
En deze dan:
Ondanks de titel van mijn vorige blogberichten hierover, eigenlijk is die fout. Depressie is geen state of mind, depressie is geen ingesteldheid of een manier van in het leven te staan. Het is niet: ongelukkig zijn, het is niet: ontevreden zijn. Het is geen ondankbaarheid. Het is niet: verwend zijn. Het is een ziekte. Een even geniepige, smerige ziekte als kanker. Hoed je voor mensen die zeggen dat je de dingen niet zo negatief moet bekijken, dat je je erover moet zetten, dat het een ingesteldheid is. Dat zij positief in het leven staan. Ik probeer dat ook. Heel hard zelfs. Zij die mij kennen, weten dat. Maar depressiviteit heeft niets te maken met een negatieve houding. Het is een ziekte. Onthoud dat vooral. En ook:
Je weet nooit wat iemand doormaakt in het leven.
Dag 12 van 40 dagen bloggen
Ik heb in de psychiatrie gewerkt en heel wat mensen gezien met depressies.Toch kunnen wij die het niet doormaken en voelen, weten of begrijpen wat het is om in een depressie te zijn. Ik vind het knap dat je het kunt beschrijven en ik wens je beterschap met een warme groet xx
Ik gebruik antidepressiva omdat ik ook heel erg somber kan zijn, een schoonzus gebruikt ook antidepressiva omdat ze depressies krijgt. Het nare is dat het van mij wel geaccepteerd wordt, want kind verloren, maar van die schoonzus niet. Ze krijgt te horen dat ze het zo goed heeft, dat ze alles kan krijgen wat ze wil… kortom dat er geen reden is om depressief te zijn. Het is jammer dat er vaak zo kortzichtig over gedacht wordt.
Er ligt een groot verschil in aanvaarding door de omgeving tussen endogene en exogene depressie. Terwijl die eerste heel vaak voorkomt.
En mijn andere reactie verdween weer, hopelijk kan jij ze lezen…
Oei, ze verschijnt plots wel. Begrijpe wie kan, net zoals bij je onderwerp vandaag.
Mooi hoe je er eerlijk en open over schrijft. Je weet het soms allemaal niet en ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Dat ‘voelen’ hoort gewoon bij jouw zijn, bij jouw lichaam, bij jouw geest. Ermee leren omgaan, het klinkt cliché, maar misschien is dat de enige oplossing. Met hulp van buitenaf op manieren die jou een beetje vooruit helpen.
Begrijp je heel goed. Weet wat leven met depressies is. Gaat het ooit over? Denk het niet. Oorzaak? Misschien ook wel genetisch…. Wat doet ons brein, niemand die het weet. Medicatie en handvaten kunnen soms wat helpen. Struggle for life.
Eerlijke log
Be kind ook tegen jezelf Anne.
De woorden die je hier schreef over hoe je bent vergroten de kans op begrip en steun van anderen. Uit ervaring weet ik hoe makkelijk er over depressie wordt gedacht als iets dat even gefixt kan worden met een pilletje, een druppeltje of een therapie. Er is veel verschil in hoe depressie zich per persoon manifesteert al zijn er globale overeenkomsten.
Ik duim dat je weer uit de diepte omhoog komt en dat er vele gelukkige momenten zijn.
Ik begrijp je aarzeling om hierover te praten. Mensen oordelen snel, zoeken naar een oorzaak of leggen de schuld bij jezelf. Maar daar heb je niets aan. Zelf ben ik ook geen rasoptimist, al denken sommigen van wel. Maar Ann, je bent goed, je doet het goed. Verplicht jezelf tot niets, of toch niet tot zoveel. Wat Queen schrijft, herken ik ook bij mezelf.
Niet iedereen is zo moedig om erover te schrijven. Knap van je.
Je bent een goed en mooi mens, en daar hebben we er véél te weinig van.
En tóch zie ik de laatste tijd weer wat meer interactie bij je in het bloggen en dat stemt hoopvol.
Ik ben dan wel een geluksvogels die van depressies niet meer weet dan mensen die er door geteisterd worden er over schrijven. Het lijkt me verschrikkelijk maar ik kan me er evengoed niet echt een voorstelling bij maken. In ieder geval fijn dat de deskundige hulp die je er nu bij krijgt goed bij je past, beterschap
Ik besef heel hard dat we de struggle van anderen niet kennen, dat staat immers zelden op het gezicht te lezen.
Dat jij tussen al het moeilijke denken en al dan niet presteren door wél nog altijd schoonheid ziet zeggen alle blogposts en foto’s elders op sociale media.
En voor de rest heeft Bea perfect verwoord wat ik ook zou willen zeggen.
Mooi geschreven en inzichtbiedend bericht, Anne. Ik kan, gelukkig, niet uit eigen ervaring meepraten over hoe het is depressief te zijn, maar in mijn vriendenkring komt het voor en ik weet hoe ellendig het kan zijn. Interessant vind ik de idee dat een depressie niet per se een psychische oorzaak hoeft te hebben. Ik denk dat de meeste therapieën gebaseerd zijn op het opsporen van een of meerdere oorzaken en dat bespreekbaar maken met als doel dat het/een inzicht genezend kan of zal werken. Het doet me denken aan het boek ‘Pil’ van de Nederlandse cabaretier Mike Boddé. Hij lijdt aan depressiviteit en heeft geschreven over zijn tocht door psychiatrisch en psychologisch Nederland. De crux is dat hij ondanks zeker wel nuttige gesprekken toch uiteindelijk het meest gebaat was met… nou ja, een pil. De gedachte is dan dat een depressie wordt veroorzaakt door een chemische onbalans in de hersens en dat dat kan worden opgelost of verzacht met het toedienen van iets corrigerends. Daarmee wordt het uit het domein van de psyche gehaald en in het domein van het fysieke lichaam gebracht. Ik ben geen medicus en heb er geen verstand van, maar ik vond het een interessant idee.
Ik ken het boek ook. Meer nog, ik hoorde meerdere positieve verhalen over die pillen, die echt wel wonderen kunnen doen, iets met ontbrekende stofjes in de hersens, kleine ‘gebrekjes’ in ons brein die kunnen verholpen worden. Net zoals we doen bij een zogenaamde fysieke ziekte.
Liefs,
Inge
Heftig wat je meemaakt. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar aan de hand van hoe jij het zo heel eerlijk beschrijft, krijg ik een beter beeld van hoe het voor jou is om hiermee om te gaan. Dikke knuffel!