Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Hallo 2025! Daar gaan we weer, met een nieuw jaar.
Waar waren we. Zaterdag, thuis. Morgen gaan we eten met Nic zijn vader, wat enig over en weer gerij inhoudt. Een deel ervan doen we al vandaag, we rijden naar Temse. Onderweg is het echt wel Four Seasons in One Day: in Lievegem is er mist, in Gent is er een stralend zonnetje, in Evergem zien we héél kort een schitterend witbevroren landschap, eens voorbij Gent rijden we in en uit en in en uit de mist. We gaan op de camperplaats van Temse staan, op de Zaat.
Bij zonsondergang maken we nog een kort wandelingetje langs de Schelde. Altijd mooi.
Zondag rijden we naar Londerzeel, van daar terug naar Waarschoot, waar we bij Lijn 58 lekker eten. Veel foto’s maakte ik niet, dit is Nic zijn vader die verlekkerd naar het dessert zit te kijken (crème brûlée, omnomnomnom).
Daarna gaat het terug naar Londerzeel…
… en dáárna keren we terug naar Deinze, want Meneertje Mertens moet maandag en dinsdag werken.
Fast forward naar oudejaarsdag. We rijden naar Arleux, en rijden daarbij door Orchies. Voorspelling voor 2025: we gaan daar nog wel een paar keer zijn.
We houden het simpel qua festiviteiten: een zelfgemaakte pizza smaakt heerlijk.
Is Meneertje Mertens te vinden voor wat zottigheid? Natuurlijk. Een drieluikje.
We eindigen met een Pipa-pose.
Op nieuwjaarsdag slagen we erin ons voornemen waar te maken: een nieuwjaarswandeling. Een korte wandeling, het weer is maar zo-zo en we willen (moeten) voor de middag vertrekken naar onze volgende bestemming. De mooie blauwe brug van de vorige keer, deze keer gaan we er niet over maar slaan we ervoor rechtsaf.
We stappen zo een eind langs het water.
Naar een ander water, de Marais du Grand Clair. Ook hier staat het water hoog, en is het heel ruw door de fikse wind.
En ook hier veel leegstand en verloedering. Jammer van dit mooie gebouw. Ik vraag me af wat de geschiedenis ervan is, wat er ooit was, wie er gewoond heeft.
Tja, zottigheid kom je overal tegen.
Na de wandeling pakken we ons boeltje samen, en rijden we naar Cayeux-sur-Mer. Daar gaan we kort na onze aankomst nog eens naar de kustlijn. Het waait loeihard, we waaien bijna uit onze schoenen.
Ook de zee staat erg ruw.
En yup, ook hier zotte mensen.
Donderdagmiddag maken we een fietstochtje naar de Pointe du Hourdel. De wind is gevallen, en er is een stralend zonnetje. Maar dreiging voor regen is nooit veraf. We fietsen een mooi eind langs een fietspad door de duinen. Onderweg komen we de Phare de Brighton tegen.
Het landschap is gewoonweg prachtig.
Vanaf de Pointe du Hourdel maak ik nog weinig foto’s, de lucht ziet er dreigend uit, het is koud, en we reppen ons zo snel mogelijk naar de Carrefour om wat eten te halen voor de komende dagen. Onderweg stoppen we wel eens voor Villa Martine, Martine was de naam van de mama van Meneertje Mertens.
Het plan om te koken wordt uitgesteld naar morgen (ik kook eigenlijk liever ’s middags en ik ben moe), we eten hotdogs. Meneertje Mertens haalt eens zijn mooiste lach boven in plaats van smoelen te trekken.
Ik krijg alle dagen updates van het thuisfront: met kleine Alice gaat alles goed.
Het plan is om vrijdagochtend in alle vroegte (als het klaar is, dus vroeg is relatief) weer richting Pointe de Hourdel te fietsen en eens te kijken of er zeehonden te zien zijn. Dat plan blijkt nogal overmoedig als het 3 graden is met een stevige wind die vanuit de zee blaast. We blijven lekker warm binnen, we weten ons altijd wel te vermaken. ’s Middags maak ik een one pot pasta, en daarna gaan we wandelen. Naar de kustlijn, een stuk langs de kustlijn en terug door het dorp (via de Carrefour voor vers brood).
Op de camperplaats zitten we vlakbij de moderne redders op zee, hier op de dijk is er het historische gebouw van de redders.
Deze oude vakantiekolonie is nu een fabriek.
We zien een oude jongensschool vlak naast het gemeentenhuis…
… en de meisjesschool blijkt zich aan de andere kant te bevinden.
Als we zoiets zien, zeggen we tegen elkaar: kijk, een camperplaats!
Een Frans erf.
Als hij een baguette in zijn rugzak meedraagt, lijkt Meneertje Mertens echt wel een Fransman.
L’Océan, vergane glorie zoals je ze aan de Franse noordkust heel veel vindt.
De rest van de dag mochten wel luieren in de camper. Lekker genieten.
Mijnheertje Mertens is een open boek 😉.
Op de Zaat in Temse is het altijd mooi genieten. Mij vind je daar ook geregeld. Mijn man is een rasechte Temsenaar en verknocht aan de Scheldekaaien.
Jullie genieten écht wel van het reizen en de mobilhome.
‘Uit je schoenen waaien’ die ga ik onthouden. Volgende keer je laarzen aan. Prachtige reeks daar. Ik krijg steeds meer zin erheen te fietsen
Een typisch Frans erf: een huis(je), veel onkruid en een oude verroeste auto. Maar ze hebben wel een zonnepaneel. Goed bezig.
Weer vele kilometers, letterlijk en figuurlijk.. .genieten dus maar
Leuke foto’s van meneertje Mertens. Zijn moeder was vermoedelijk een villa waardig, maar ik denk een mooiere. Toch heeft het iets, zo’n doodgewoon huis, waarop men dan vol trots ‘villa’ plaatst. Ieder z’n villa en die van jullie is de camper. Het was weer genieten van de foto’s.
Mooie foto’s weer.
Ik was bij Pointe du Hourdel vooral onder de indruk van de immense grindvlakte, die bij wad zo ver als het oog reikte.
Wat jammer dat verwaarsloode, leeg staan huis. Een mooi huis dat een beter lot waard is.
Op de laatste foto’s zie ik (gelukkig voor jullie) een fantastisch mooie blauwe hemel. De andere foto’s geven, ondanks het misschien ruwe weer, een mooi fantastisch vakantiegevoel.