Satur9Maandag 26 augustus
De nacht was rustig. Er is nog lang passage, wat we wat vreemd vinden op zo’n doodlopende gravelweg. Er is ook iets met babbelende mannen en zaklampen en zo, en echt 100% op mijn gemak voel ik me niet. Maar ik slaap wel goed. Meneertje Mertens is “op tijd” wakker (ik ben wat in de war ivm. het uur omdat mijn telefoon/uurwerk de sprongen in de tijd niet goed verteerd hebben – Portugal ligt in een andere tijdzone), en zo ben ik toch op tijd weg voor foto’s van de zonsopgang. Het is frisjes, het is mooi, het duurt lang voor de zon van achter de bergen komt piepen, het is de moeite zeker waard. Ik maak foto’s van de baai, en van het fort in de verte (Fortaleza e Convento da Ínsua), en ook en vooral en veel veel veel foto’s van het opspattende Atlantische zeewater. (met mijn camera, niet met mijn telefoon)
Plan was om een fietstochtje te doen, maar dat plan laten we vallen. We vinden het hier beiden een fantastische plek om te staan, maar ons beider gut feeling zegt ook dat we de camper hier liever niet onbeheerd achterlaten. En het is een regel bij onze trips met de camper: we volgen altijd ons buikgevoel. Zelfs als er maar één van ons twee geen goed gevoel heeft bij een plek, dan zijn we weg. Of dan laten we de camper niet onbeheerd achter, zoals nu. En doen we iets anders. In dit geval: lekker lui zijn op een heerlijke plaats. We slagen er zelfs in om nog een dutje te doen. Om terug wakker te worden lopen we nog even rond.
Het valt ons enorm op dat niemand hier groet. We kijken allemaal ostentatief de andere kant uit, naar de grond, naar de lucht, maar niet naar de mensen en we groeten niet. Nul. Nada. Soms echt frappant, bijvoorbeeld als de hond van de andere camper komt snuffelen. Baasje roept hond terug, maar eens groeten of gewoon knikken? Nope, negeren.
Het huis waar we naast staan, intrigeert me.
Het lijkt een eigen grafkelder te hebben (het huis verderop ook trouwens), er staat een Jezus-aan-het-kruis-beeld…
En ook zo’n torentje is present, maar geen idee voor wat dat dient.
Toch wel goed gelukt met mijn smartphone, dit.
Daarna ruimen we op, ik maak middageten, en rond half twee vertrekken we. Eerst nog lozen en tanken in een benzinestation (altijd met bediening hier).
Daarna staat een ritje in Portugal gepland, en wat is het hier toch mooi.
Na een minimaal brugje (2 meter breed, max 2t) keren we terug, en slaan we het Portugees ritje verder over. Het was een beetje overmoedig met nogal wat gebergte. Dag Portugal, tot nog eens! En hello again Spanje!
We rijden gewoon naar de plek waar we willen inpikken op het parcours van de rit van de Vuelta morgen. We krijgen fantastische uitzichten voorgeschoteld.
Er zijn geen pijlen, slik, dat wordt improviseren. Nu, we zitten in de bergen (heuvels, volgens de Vuelta), dus veel opties zijn er niet, en we rijden niet echt vaak fout. Met minimale middelen, want er is enkel een “interactieve kaart” waarop je niet veel kan inzoomen. Creatief zijn is de boodschap, zoals een foto maken van een kaart op de laptop zodat ik kan inzoomen om het nummer van de weg te kunnen lezen.
De kaart in het roadbook is niks waard, daar zie je niks op. Vanaf morgen rijden we op een gpx-file. Maar het gaat allemaal vrij vlot, we rijden maar een keer of twee verkeerd, we kibbelen niet, en ik vind dat er aan mij een goede verkenner voor in het leger verloren gegaan is. Hehe.
We rijden berg op, berg af, een stukje langs de kust, en op de volgende berg vinden we een mooie plek langs de weg. Met zicht op de oceaan, begot!
We installeren ons, er is hier ook niet veel verkeer, zalig, en we lummelen maar wat aan. Het is ook al na 5u. Beetje lezen, beetje rondkijken, een boterhammetje eten… Meneertje Mertens sommeert me naar buiten voor het mooie zonlicht op de oceaan.
De wolken zijn ook mooi.
Ik zie hier regelmatig een soort bergvariant van heide.
En dan is er nog de zonsondergang natuurlijk.
Room with a view, yes yes!
Dinsdag 27 augustus
We hadden een rustige nacht, heerlijk stil. De ochtend is grijs, maar we vermoeden dat het wel zal uitklaren. Er hangt een wolk in het dal voor ons, en ook de oceaan is niet goed te zien.
Maar het is aangenaam. Meneertje Mertens zorgt er met luifel, tafel en stoelen voor dat we buiten kunnen zitten, zet onze Belgische vlag en de vlag van Gent. Zo zijn we herkenbaar.
Beneden richting dal (er is een ranch daar beneden) horen we een boomzaag, en dan nog een boomzaag en nog eentje, het wordt een gans koor aan boomzagen. Ah, de rust. Hehe. Er komt een giga-camion af, zo eentje voor transport van boomstammen, en die rijdt het aardepad naar beneden in. OK dan. We staan gelukkig niet in de weg. Eerst klaart het helemaal uit…
… maar daarna komt de mist toch weer binnenwaaien. En zo gaat het eigenlijk de rest van de namiddag. Zon, afgewisseld met grijs.
We eten iets eenvoudigs, en wachten de koers af. En dan begint het gekkenhuis. De ene na de andere auto parkeert zich bij ons. Meneertje Mertens probeert nog iets te zeggen van de vrachtwagen die wellicht nog moet passeren, maar maakt niet uit. Ze doen lekker hun goesting. Die vrachtwagen kómt ook nog naar boven, we zien een licht paniekske bij de auto-eigenaars, maar het ding kan door en dat hebben we dan ook gehad.
Volgt een namiddag waarover ik niet ga uitweiden maar ik vond het niet echt plezant. Veel te druk, veel te veel arrogante Spanjaarden, veel te veel vervelende mensen die hun muziek loeihard spelen, hun auto stationair laten draaien, en honderdduust keer over en weer lopen. Als de publiciteitskaravaan passeert, is het pure chaos, de weg is niet afgesloten en alles rijdt door elkaar naar boven en beneden. Ook fietsers.
De koers passeert, Wout Van Aert op kop maakt veel goed, het veld ligt helemaal uit elkaar, heuvelrit noemen ze dit bij de Vuelta, amai mijn voeten.
We worden ook gespot in de televisieuitzending door Herman en door een collega van Meneertje Mertens.
We ruimen op, en vertrekken naar het parcours van morgen. Dat denken we toch. Eerst een mooi stuk over de berg (Alto de Mougás).
De uitzichten zijn soms echt spectaculair.
Baiona (aankomstplaats, hoera Wout Van Aert heeft gewonnen!) zit muurvast en we staan er een tijdje in de file, maar er zijn erger plaatsen om in de file te staan.
We rijden via de autosnelweg en een spectaculaire brug naar een punt in Padrón, waar we het parcours van de volgende dag op willen rijden.
En dan begint de chaos pas echt. Het parcours van morgen is een ingewikkelde constructie van lussen rond aankomst- en vertrekplaats Padrón, ik heb het niet meer goed bekeken en kan me niet herinneren in welke richting ze gaan rijden (ik herinner me alleen dat ik hierop tijdens het plannen ook hard heb zitten zweten en procrastineren), en Er. Zijn. Geen. Pijlen.
Meneertje Mertens had een gpx omgezet van het parcours, maar dat is geen grote hulp, integendeel. Maar we zijn dus vooral gekloot door het feit dat het parcours niet bepijld is. In de Tour (en ook de Giro) reden we naar het parcours, en konden dan verder rijden op de pijlen die langs de weg hingen. Grote, dikke, knalgele (Tour) of knalroze (pijlen) die je niet kon missen. Nu: niks. Maar op stokken waarvan ik vermoedde dat die tot het parcours behoorden ook geen campers. Niks. Nada. Geen versieringen. Niks, nada.
We rijden een tijdje rond, het wordt donker, en het is op. Nog een laatste poging, naar Julio Iglesias, maar dat is ook niks. We zien morgen wel.
We rijden naar een parking die ik vind op Park4Night in Noia. Maar het geluk heeft ons verlaten: waar de camperplaats moet zijn, is het kermis. Zucht. Nog een parking, niet te veel verder: daar kunnen we staan. Alleen. Aan het water, vlakbij een grote brug. We vinden het een beetje creepy, maar willen niet meer verder zoeken. Iets eten, en ons bed in. Nadat we beslist hebben morgen niet verder te proberen, maar het rustig aan te doen en de rit over te slaan. Morgen zien we verder.
Een groot verschil in organisatie dus tussen de Tour, Giro en Vuelta. Ik hoop dat het op andere etappes beter is qua publiek, veiligheid van en duidelijkheid over het parcours.
De andere foto’s laten wel een prachtig Portugal en Spanje zien en toch ok veel zon.
Ik zag jullie ook! Dus toch jullie! Tof.
Jammer dat het geluk gaan vliegen is. Komt terug…
Een hele bedoening toch en geen pijlen, dan is het om zeep.
Allemaal foto’s met je gsm? Dan heb je een goede. Denk niet dat mijn iPhone dat zou aankunnen. Prachtig!
Maar met het uitzicht onderweg is niets mis.