Week in beeld – week 31

Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.

Laat ons eens beginnen met leuk nieuws. Zaterdag mogen we een nieuwtje op de wereld loslaten:

Jazeker, er is weer een kleinkindje op komst! Lili, Pipa en Otto krijgen er rond nieuwjaar een nichtje bij, Sara en Milan verwelkomen dan een baby. Toekomstige mama en papa blij, iedereen blij, leuk! (foto door mama Sara).

Zondag is er een feestje bij schoonzus en -broer, met taart. Veel taart. Lekkere taart!

Maandag is er tijd om een rondje te fietsen in Waarschoot en omgeving.

Blauwe lucht, zon, genieten!

Dinsdagochtend trek ik vroeg op uit voor de zonsopgang.

Bij mijn thuiskomst is er een mooi wolkendek, het lijken wel pluimpjes.

Er is een kaartje uit Frankrijk, met een schattig trio. Zalig.

Woensdagochtend zijn we in Deinze. (ik had een bizarre droom dat ik ergens met de mobilhome langs de weg stond, Meneertje Mertens was er niet, en dat ik wakker werd terwijl een voertuig van De Lijn de mobilhome wegsleepte, terwijl ik er nog in lag te slapen. We stonden in de weg voor de bussen, en werden afgevoerd naar één of andere hangar. Daar kon ik kiezen tussen een zware boete betalen om weer te mogen vertrekken, of reclame maken voor het Vlaams Belang. Die boete, die boete, no way dat ik wil geassocieerd worden met het Vlaams Belang! En toen werd ik wakker).

Vanuit Deinze vertrekken we naar de regio Parijs, waar we naar de Olympische wegrit willen gaan kijken. We rijden met een stevige bocht rond Parijs en vermijden eigenlijk de hele as Kortrijk-Rijsel-Parijs wegens geen zin in de heksenketel die Parijs is en de files. Voor een keer nemen we wel de autosnelweg. We geraken vrij vlot en met minimale file waar we willen zijn. De parking waar ik dacht even te pauzeren en te kijken wat we verder zouden doen, blijkt een bouwwerf.

Er tegenover is een kleine parking, waar het een beetje moeilijk terug af geraken is. De meneer van de Vietnamese delegatie is weinig behulpzaam. Maar het lukt. Meneertje Mertens is een bedreven chauffeur.

We rijden nog een deel van het parcours af, maar vinden weinig mogelijke plekjes. Het is er wel mooi.

We rijden naar een camperplaats van CCP in Toury, maar het is er veel te heet, en we zoeken andere oorden op. Een pleintje in Gazeron, een mooi dorp, waar we in de schaduw kunnen staan. De avond en nacht zijn onweerachtig.

’s Morgens gaan we tanken en lozen aan een Hyper U, en de camper wordt eens gewassen. Daarna wagen we ons aan een nieuwe poging tot verkenning van het parcours. De omgeving is heel mooi, en het zonlicht speelt heel mooi door de vele bossen.

Na veel omzwervingen belanden we uiteindelijk op een parking bij het kerkhof van Auffargis. Zijn we content hier? Mwah. In het begin wel, maar het wordt toch wel snel minder aangenaam. Maar ook hier is het mooi. Het is heet, we hebben weinig puf om iets te doen, de laptop blijft in de schuif, ik lees veel.

Er zijn mooie, stralend witte wolken, maar die luiden meer onweer in. Hoewel we graag zouden hebben dat het nog eens goed onweert met een stevige regenbui om wat af te koelen, blijft het bij veel gerommel en weinig regen. Die vochtige hitte is heel lastig.

Vrijdagmorgen vertrekken we om nog maar eens een deel van het parcours af te rijden. Een beetje met frisse tegenzin. We gaan nog eens lozen bij de Hyper U, en rijden dan een deel van het parcours af dat we nog niet gedaan hebben. Het is stressen met de route, en de plekjes zijn echt wel bijzonder schaars. We rijden door tot we bijna in Versailles zijn, maar daar wordt het wel heel Parijzig, keren we onze kar en rijden terug. OK, nog één keer het parcours afrijden, met nog steeds even frisse tegenzin (vooral bij mij) en dan maar hopen dat we iets zien. En hallelujah, hoera, hoezee, we vinden een plekje. Eentje dat ik de eerste dag ook al gezien had, haha. Maar toen dacht ik dat het geen goede plek was omdat er een machine staat. Op vrijdag zie ik evenwel dat er geen beweging geweest is, en we stellen ons naast de machine.

Meneertje Mertens in zijn nopjes, goed dat we niet opgegeven hebben, we staan hier perfect. We doen het verder rustig aan, beetje buiten zitten, zorgen voor eten, eens bekijken in welke omgeving we zitten.

’s Avonds, als het wat minder warm is, ga ik nog een wandelingetje maken (Meneertje Mertens stapt een eindje mee maar we laten de camper liever niet onbemand achter).

Vlakbij is de bron Val Saint-Lambert, maar veel valt daar niet te zien, behalve de bottelarij.

Wat verder doe ik een eerste aangename ontdekking: naast het (heel mooie) kerkje is een parking waar campers toegelaten zijn. Daar kunnen we zondagavond heen om te overnachten. Goed!

Iets verder is een oude prieuré, en daar zie ik een oranje bord. Dichterbij zie ik dat er WELKOM op staat. Hm, in Frankrijk? Welkom? Nog wat dichterbij zie ik: WELKOM TEAM NL. Ha! Ik had eerder een interview met Demi Vollering gelezen waarin ze zei dat ze niet in het Olympisch dorp verblijven, maar ergens een eind buiten Parijs waar het rustig is. (en er geen akkefietjes kunnen gebeuren à la dat met Matje van der Poel in Australië). Die zitten dus gewoon hier, hoe groot kan je een toeval hebben!

Ik keer terug, de wandeling is best wel lastig met wat flinke bergopjes, en een stuk door het bos waarbij ik me toch niet echt op mijn gemak voel. Maar goed. We overleven het, en ik maak nog wat foto’s. Met mijn telefoon, slimpie had de SD-kaart niet terug in het fototoestel gestoken.

Daar in de verte staat een huisje dat zich kwalificeert voor de categorie “woont daar zeg”.

Wat later heb ik de tegenwoordigheid van geest om met mijn fototoestel nog eens buiten te gaan, en ik maak foto’s van de zonsondergang waarmee ik erg tevreden ben. Maar die zijn nu nog niet klaar om hier te delen.

Verwante Berichten:

• Week in beeld – week 9
• Week in beeld – week 16
• Week in beeld – week 44
• Week in beeld – week 40
• Week in beeld – week 15