Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Zaterdagochtend werden we wakker met een mooie zonsopgang langs het parcours van Parijs-Roubaix, in Auchy-lez-Orchies, deelgemeente van Orchies.
A room with a view, noem ik dat dan altijd.
We zijn nog groentjes als het over Parijs-Roubaix gaat, wat later beseffen we dat ook hier de versie voor liefhebbers geprogrammeerd staat. Wat volgt is weer een hele stroom fietsers, urenlang. We staan net voorbij de kasseien, en zien vele opgeluchte gezichten dat ze weer eens een strook achter de rug hebben.
We gaan ook eens kijken op de kasseien.
Het wordt al snel te druk en we lopen in de weg, dus keren we terug naar “huis”.
Daar is ook genoeg entertainment. Er stopt iemand of te vragen of hij zijn telefoon wat mag opladen (euh ja, waarom niet), er stopt een Hollander om te vragen of we paracetamol bij hebben (hoofdpijn van het dokkeren over de kasseien, ik ken dat), is een ibuprofen ook goed? Jazeker, mag ik er twee? Euh ja, waarom niet?
Er stopt een Italiaans koppel met pech onderweg, meneer zijn band is plat. Hoeveel mensen heb je nodig om een band te repareren zonder het nodige gereedschap?
Tel maar. In ieder geval kunnen ze wat later, nee, veel later, weer vertrekken met een onorthodox gerepareerde band.
’s Namiddags is het tijd voor de wedstrijd van de vrouwen. Er komen wat ploegwagens voor onze neus parkeren. Geen probleem, we vinden dit altijd een leuk extraatje. Vooral de man achter het stuur van de SD Worx wagen is zenuwachtig.
Ze zijn op komst.
Volle concentratie om bidons aan te reiken.
Foto’s van de koers zelf maken we niet, we supporteren liever.
Op zondag maak ik een wandelingetje tot aan het dorp. Het is al volle ambiance, hele families met tafeltjes en stoelen, gevulde frigoboxen, vlaggen en een goed humeur.
Op ons rustiger plekje kunnen we weer veel “achter de schermen” activiteiten observeren. Tijdens de junioren-koers staat een ploegwagen van Jayco voor ons, de chauffeur is alleen en is aimabel en vriendelijk en legt vanalles uit. De meneer van deze wagen (van een ploeg van de profs) is heel zenuwachtig en kort. (wij spreken hen niet aan, de buren doen dat, we laten die mensen liever gewoon hun werk doen zonder om hun oren te gaan zeuren om bidons).
Ook deze geeltjes (ardoisiers) stoppen voor onze neus.
De koers is op komst. En de telefoon gaat op zak.
Bij ons vertrek naar België zie ik deze straatnaam op de GPS. Daar moet ik een fotootje van hebben. De Gebedsstraat in de Hel van het Noorden, hoe toepasselijk.
’s Avonds klauteren we nog eens uit ons bed, want er is fire in the sky, en dat moet toch wel beter op de foto dan vanuit bed.
Woensdag ga ik naar Gent, voor een bezoekje aan mijn huisarts, een namiddag in de Fotoschuur alwaar ook een afspraak met de kapster gepland is. Ik ben veel te vroeg, dus ik kan nog wat ronddrentelen. Ik maak wat detailfoto’s van de prachtige mural van Gijs Vanhee aan de Antwerpsesteenweg.
De namen van de kinderen die er op het zebrapad aangereden werden.
De torens van Gent zitten er ook in.
Ik drentel ook nog even over Campo Santo.
Bij de Fotoschuur. Het vers-uit-zijn-bed-Otje lacht. Het Otje lacht (bijna) altijd.
De één-sok-dans samen met grote zus.
We wandelen naar “de bergjes”, een eenvoudige plek in een streepje natuur waar de kinderen zich kunnen uitleven. Onderweg komen we een dame met hondje tegen.
De dame met het hondje is zeer wijs. Het is een geadopteerd en mishandeld beestje, en ze vertrouwt hem nog niet helemaal. Otto mag hem alleen aaien als ze hem vasthoudt, en veiligheidshalve legt ze ook haar hand rond zijn snuitje. Lief.
Otje kijkt gefascineerd toe hoe mama geknipt wordt, zelf kreeg hij al een knipbeurt die hij zonder morren liet gebeuren, hij had bij de zusjes al gezien dat het niets was om bang van te zijn. De kapster weet perfect wat mooi bij zijn ronde koppie zal passen.
Vrijdagochtend waren we in Deinze, ik maakte een fietstochtje naar Gottem en Dentergem en Wontergem en Grammene en wat nog allemaal. Maar jongens, die wind weer! Aan het water zonder beschutting… pffff.
Hier was het beter. Mooi, dat tere groen.
’s Namiddags gingen we een klein meisje halen, dat al wéken popelde om mee te gaan in de mobilhome met oma en opa.
(foto door Janna)
Kijk eens naar dat snoetje, vol verwachting.
En natuurlijk gaan we naar zee. Naar Bray-Dunes, net over de grens.
Stay tuned voor meer zee met Pipa, volgende week!
Fijn om te lezen. Je schrijfstijl maakt dat het net voelt of we erbij staan. Mooi dat jullie nog extra hulp konden geven naast de aanmoedigingen.
De mural is prachtig maar de aanleiding natuurlijk niet.
Ik vind dat een heel mooi compliment, Dorothé, dankjewel
Een beetje kunnen helpen is inderdaad leuk.
Ik vind het wel mooi dat zo’n pijnlijke gebeurtenis de aanleiding kan zijn voor een mural. Je voelt je meteen meer verbonden. (geldt voor mij toch, omdat ik zo lang in die buurt gewoond heb)
een mooie en gevarieerde reeks, heb je er van gemaakt
prettige dag
Dankjewel Willy
Pippa gaat de tijd van haar leven hebben. Onverdeelde aandacht van jullie en het avontuur van weg zijn.
Het was heerlijk. Het lieve kind was gisteren doodmoe, haha. En wij ook.
Wat moet dat heerlijk zijn voor Pipa! Ik kijk al uit naar het vervolg. Otto ziet er een zeer gelukkig en tevreden mannetje uit. Wat een prachtig kereltje.
Jullie hebben dat beter gedaan met die platte band…
Pipa heeft genoten, en wij ook.
Ik maakte een foto van het tafereel 
Het duurde wel belachelijk lang en na een tijd stonden ze er met vijf, maar uiteindelijk is de mens wel kunnen vertrekken 
Otto is inderdaad een gelukkig en goedlachs kereltje.
Jullie? Meneertje Mertens ja
Mooi verslag van Parijs-Roubaix jullie zaten zogezegd bovenop de koers.
Zeker, met onze neus er bovenop!
Dat was vast het leukste deel van de reis , met die jonge dame aan boord. at vond ze natuurlijk gewéldig zo’n rijdend huis.
Gewéldig, dat is inderdaad het goede woord. Ze heeft er weken naar uitgekeken, en ze heeft genoten. En wij ook.
Wat een blije Pipa. Die weet al dat ze verwend gaat worden.
Hahaha ja, een weekend exclusieve aandacht, ze weet het dat dat er dan zit aan te komen, en ook daar geniet ze van.
Net of ik het kan mee beleven! Ik voel het. Top
Leuk om te lezen, jouw reactie
oooh da’s plezante cliffhanger om mee te eindigen!
Paris – Roubaix, blijft toch een van de schoonste klassiekers. ‘k denk dat ik daar ook nog wel eens langs de kant wil staan.
schone mural van Gijs weeral