(waarschuwing: lange, lange tekst)
Het frame van dit blogbericht staat al meer dan 2 maanden in mijn Simplenote notities, aangemaakt op 29 januari. In de periode dat er een aantal ongevallen gebeurde waar ik verschrikkelijk kwaad van werd, machteloos en kwaad. In mijn nota’s staat een aantal ideeën, een aantal links. Het is nu “niet meer van toepassing”, de ongevallen zijn gebeurd, de commotie is gaan liggen, de mensen zijn het vergeten. Behalve de families en vrienden en kennissen en schoolgenoten van de slachtoffers.
Eigenlijk schrijf ik niet zo graag dit soort dingen, omdat de discussie achteraf erover me heel moe maakt, en ik daar ook geen zin in heb. Maar toch, dit blijft in mijn hoofd hangen, want uiteindelijk is “niet van toepassing” ook niet van toepassing, want er vallen verschrikkelijk veel verkeerslachtoffers, al decennia lang, en veel verbeteren doet het niet. Het is dus altijd van toepassing.
Elk ongeval met een fietser en een vrachtwagen is een “dodehoekongeval”, toch? Zo worden die toch allemaal geparkeerd? En dan wordt de aanrijdende vrachtwagenchauffeur bijna een heilige en amai die mens die moet daar ook mee leven voor de rest van zijn leven, en dan is de fietser (het is een fietsertje, dat de aanleiding is tot dit blogbericht) al snel de onbesuisde waaghals die geen gevaar kent, de verkeersregels ook al niet, volledig in het zwart gekleed is en geen verlichting heeft. En je ziet, het scheldwoord fietsterrorist is niet veraf meer.
Hieronder werk ik het frame van mijn concept van blogbericht verder uit. Bericht van 29 januari 2024. Wellicht ga ik er niet veel aan actualiseren, dat is niet nodig, want er is niks veranderd ondertussen, er zijn alleen maar meer slachtoffers gevallen en meer mensen die in de auto kruipen omdat het openbaar vervoer hen in de steek laat, geen verbeteringen aan de infrastructuur, geen regulering op enigerlei wijze van het vrachtverkeer, geen striktere controle op alcoholgebruik, enzovoort.
Kwaad
Zondag ging ik nog eens buiten fietsen. Dat was lang geleden. Eindelijk weer tussen de akkers en de weiden, de bossen en het water. Een reiger zien wegzeilen.
De typische geur van de melkveebedrijven ruiken. De lieflijke snok aan uw lijf voelen als een dikke auto je passeert op een moordstrookje. Zoef! Iew. Creepy.
Als je dit nooit gedaan hebt, op zo’n smal moordstrookje fietsen op een steenweg met druk verkeer, dan weet je niet hoe dat voelt, dat voorbij vlammen van die auto’s, camionetten en vrachtwagens aan minstens 70km/u. De ene al breder dan de andere. De ene als sneller dan de andere. De ene al dichter dan de andere. Meegezogen worden door de gecreëerde wind. Een duw krijgen door de gecreëerde wind. Het is beangstigend, het is intimiderend. We noemen ze niet voor niets “moordstrookjes”.
Deze verkeersregel schijnen weinig automobilisten te kennen, hij wordt onwaarschijnlijk veel genegeerd:
Er zijn een paar regels die je in gedachten dient te houden bij het voorbijsteken van een fietser. Zo moet je:
- binnen bebouwde kom: minstens 1m zijdelingse afstand te bewaren bij het inhalen;
- buiten bebouwde kom: minstens 1,5m zijdelingse afstand te bewaren bij het inhalen;
- in een fietsstraat: achter de fietser blijven. Je mag deze dus niet inhalen.
Indien je deze afstand niet kan garanderen, moet je achter de fietser blijven of mag je gebruik maken van de gelijkgrondse berm indien dit geen andere weggebruikers hindert. (bron)
Wordt zo vaak met de voeten getreden: als twee auto’s elkaar kruisen net waar jij fietst, wordt er niet vertraagd. De witte lijn wordt genegeerd. Je wordt echt rakelings voorbijgereden. Zo heeft de linkerarm van Meneertje Mertens al een paar keer kennis mogen maken met een zijspiegel van een auto. Veel nipter kan je het niet hebben.
Van de baan gereden worden door een tegenligger op een smal wegje met diepe, zachte bermen. Er zijn straten die ik daarvoor vermijd, omdat het schering en inslag is, het is echt verschrikkelijk angstwekkend om een auto aan volle snelheid recht op je af te zien komen. Of op een tweevaksbaan op een moordstrookje fietsen, en een tegenligger steekt een andere tegenligger voorbij net waar jij fietst. Zo angstwekkend.
Als fietser geldt de regel dat je zoveel mogelijk rechts van de weg moet fietsen. Sommige automobilisten vinden dat dat inhoudt dat je in de goot of berm moet fietsen. Maar dan heb je geen uitweg meer als je toch rechts moet uitwijken voor een automobilist die je te dicht passeert, dus probeer ik defensief te fietsen en toch wat afstand te houden van goot/trottoir/berm. Wordt je niet altijd in dank afgenomen.
Soit, genoeg gezeurd over alles wat je meemaakt als fietser, ik kan nog láng doorgaan met allerlei verhalen. Terug naar waar ik startte.
Bij een ongeval in Willebroek waarbij een fietsertje van 11 jaar doodgereden werd door een vrachtwagen. Geklasseerd als dodehoekongeval, ik heb nooit begrepen waarom en nergens ook een deftige uitleg gelezen. Kort daarop (het was een kwestie van dagen) werd in dezelfde gemeente een meisje van 17 op een e-step doodgereden door een vrachtwagen.
En ik was zo kwaad. Zó kwaad, echt waar. Al die ongevallen, vinden we dit normaal? Hoe lang gaan we dit nog tolereren? Waarom duurt alles zo lang? Deze brief van Fietsbult aan toenmalig minister van verkeer Ben Weyts (die zich ondertussen onledig houdt met het verder vermangelen van ons onderwijs) dateert van 6 jaar geleden. 6 jaar geleden! Zes! Is er ondertussen iets veranderd? Mwah. Ik weet het zo nog niet. En ondertussen rijden we onbewogen voorbij aan de vele borden met naam en leeftijd van verongelukte kinderen en jongeren.
En toen was ik ook kwaad, die zes jaar geleden, om Nikita, die doodgereden werd door een vrachtwagen op een kruispunt van de Antwerpsesteenweg met de Orchideestraat in Oostakker. Er werden daarna wat “quick wins” uitgevoerd op het kruispunt, waarvan het nut me niet echt duidelijk was. Zes jaar later is het kruispunt heringericht. Nee, niet “is”. Ze zijn nog bezig, met het herinrichten van het kruispunt. Hoe lang hebben die werken geduurd? Een jaar of twee? Met veel files, met veel extra gevaarlijke toestanden voor fietsers. Vier jaar na de dood van Nikita is men gestart (ongeveer, denk ik, maakt niet zóveel uit). Zes jaar later zijn de werken nog steeds niet klaar. Waarom? Waarom gaat dit alles zó traag? Hoe voelt dat voor de ouders, voor het gezin, voor de familie, voor de vriendinnen van Nikita?
Lees ook eens het opiniestuk dat de reactie van dezelfde RTV van de links hierboven postte over doden in het verkeer. Knap vond ik dat helemaal terecht, en gedurfd. Meer van dat!
Wist je dat sedert 1972 80.000 Belgen omkwamen in het verkeer? Dat dat ongeveer even veel is als het aantal inwoners van Hasselt? (bron) Dat dat even veel is als het aantal Belgische slachtoffers van WOII? (bron) Vind je het normaal dat wij dat normaal vinden? Want zo is dat. Wij vinden dat normaal. We zijn bang om neer te storten met een vliegtuig, maar er vallen veel meer doden in verkeersongevallen dan in vliegtuigcrashes. En we stappen elke dag onbezorgd in de wagen. We zijn verontwaardigd (en terecht) om terreurdoden, maar waarom zijn we niet verontwaardigd over het veel grotere aantal verkeersdoden?
En dan nog hè, het verdraaien van feiten in de pers, het verzachten van de taal als het gaat om verkeersongevallen, het pure victim blaming, ik krijg er het schijt van, echt. Dat meisje van 17 waarover ik het had hierboven, ze slaagden er in de pers in om haar “een jonge vrouw” te noemen. Een meisje van 17 is een meisje van 17. Punt. Je moet die niet proberen voorstellen als een jonge vrouw.
En dat victim blaming. Alles wordt de verantwoordelijkheid van de “zachte weggebruiker”. De mushy, squeezable weggebruiker. Zoals dit soort tekeningetjes op Facebook. Maar je kan gelijk de tekst eronder lezen, die verwoordt perfect wat ik hier ook van vind.
Hoeveel ongevallen waarbij fietsers doodgereden worden door vrachtwagens, worden onterecht weggezet als dodehoekongeval? Ongevallen waarbij de chauffeur duidelijk heeft kunnen zien dat er een fietser reed op het fietspad, maar onaandachtig was en die gemist heeft? Ongevallen waarbij een fietser wacht voor het rood licht, er een camion komt naast staan? Waarbij de fietser TERECHT denkt dat hij gezien is door de chauffeur? Echt, pissig word ik hiervan.
Of hier, nog eentje. Het kleine meisje op het fietspad tussen de camions. Hoe wordt daarop gereageerd? “Welke ouder laat zijn kind daar alleen fietsen”. Mannekes, deze foto is gefotoshopt. Je ziet zelden kinderen alleen fietsen. Dat doen we al lang niet meer, we zijn niet zot.
Of nog eentje, “gelukkig draagt ze een helm”. Net alsof een fietshelm, fluo kleding en andere veiligheidsmaatregelen de verkeersongevallen gaan uitroeien. Niks tegen de helm en de fluo kleding hè (allez ja, ik heb er wel iets tegen maar dat is dan weer een ander verhaal), maar tegen een camion die over je rijdt of een klap met een auto aan 70 km/u halen die niet veel uit.
Want dat andere verhaal is er ook nog, dat die helm en fluo kleding ervoor zorgen dat een automobilist minder voorzichtig rijdt, en zo net meer ongevallen met fietsers veroorzaakt. En dan ga ik nog voorbij aan het feit dat de infrastructuur vaak de oorzaak is van ongevallen. Maar ik kan niet op alles ingaan, deze tekst wordt zo al lang genoeg.
Laat ons eens eerlijk zijn. De “jeugd van tegenwoordig” wordt verweten dat ze niet meer buiten spelen en dat ze altijd op hun schermpjes bezig zijn. Dat ze door overbezorgde ouders overal naartoe gereden wordt. Maar hoe komt dat? Ze kúnnen niet meer buiten spelen, ze kunnen ook niet meer alleen naar school, en dat schermpje, dat is de veiligste optie. Ja, toch? Omdat het verkeer ons leven compleet overgenomen heeft. Omdat ik een randdebiel lijk omdat ik geen rijbewijs heb. Omdat kinderen niet meer mógen op straat spelen! Te gevaarlijk, teveel lawaai. Maar hola pola, het zijn toch zo’n kasplantjes want ze spelen niet meer buiten en ze fietsen/stappen niet meer naar school. Zucht.
En met de bus naar school? De perikelen bij De Lijn helpen daar niet bij. Het meest recente vervoersplan, ja, het kan voor sommige mensen beter zijn, maar globaal gezien lijkt het me geen verbetering. Het is een besparing, punt. Kinderen die niet meer naar school kunnen met de bus omdat ofwel de halte thuis of de halte aan de school afgeschaft is. Dan komt de opmerking: ze kunnen toch te voet of met de fiets naar de halte. Euh, alle redenen waarom mensen hun kinderen niet te voet of met de fiets willen laten gaan, staan hierboven al.
Er zouden betere aansluitingen zijn tussen De Lijn en de NMBS, al iets van gemerkt? Niet veel, denk ik. En de NMBS, hoe staat die ervoor? Met verouderde treinen en stations? Met een groot gebrek aan personeel? Met vertragingscijfers die goed lijken omdat ze er de afgeschafte treinen vantussen filteren?
Verrottingsstrategie, al járen. Wat zouden ze de NMBS en De Lijn toch graag privatiseren. Niet dat de voorbeelden in andere landen veel goeds beloven, maar toch.
De topvrouw van De Lijn doet een boekje open over de brakke toestand van het hele bedrijf De Lijn, door tekort aan financiering, waarop de bevoegde minister Peeters haar letterlijk een veeg uit de pan geeft, dat ze vooral niet moet zagen maar oplossingen bedenken.
Nog zo’n recente boutade: niet iedereen kan een bushalte voor zijn deur krijgen. Tja, waarom niet? Omdat dezer dagen alleen gedacht wordt in economische termen, en niet in sociale termen.
Maar, dat oplossingen bedenken vanuit de politiek, dat gaat vooral in negatieve zin. De topman van de NMBS zegt bijna letterlijk: er rijdt niemand met die treinen en bussen, schaf ze af! Nee, nee, nee, het moet de omgekeerde redenering zijn: hoe kunnen we ervoor zorgen dat de mensen terug op de bus en trein stappen? Want dat we nóg meer met de wagen gaan doen, dat is echt niet houdbaar meer. Niet enkel voor het milieu, ook voor het grote tijdsverlies in de eindeloze files.
In hun haat voor fietsers, snappen die haters dan niet dat al die fietsers de files net korter maken? Kan je je dat voorstellen dat in een stad als Gent, waar veel gefietst wordt, al die fietsers met de auto zouden rijden? Kan je je er iets bij voorstellen?
Mijn wederhelft zegt vaak: alle automobilisten zouden verplicht moeten worden een half jaar met de fiets te rijden, voor ze hun rijbewijs krijgen. Zodat ze wéten hoe het voelt om rakelings voorbijgereden te worden. Om een bestelwagen aan volle snelheid op je af te zien komen op een wegje waar je geen uitwijkmogelijkheid hebt. Om in de goot geduwd te worden door een passerende wagen. Om uitgescholden te worden dat je niet op het fietspad rijdt, dat er in realiteit onberijdbaar bij ligt, maar dat zie je niet vanuit je wagen.
Zo, dit is al lang en nijdig genoeg zeker? Dan heb ik het nog niet eens gehad over de twee wielertoeristen die de dood vonden op de motorkap van een personenwagen, bestuurd door een ladderzatte rotzak zonder rijbewijs en verzekering die veel te snel reed. De wielertoeristen viel niets te verwijten, ze fietsten op een verhoogd fietspad, telkens met 2 naast elkaar. Twee overleefden de gruwelijke klap niet, drie anderen moeten verder met de dood van hun vrienden op hun netvlies geëtst. Een ongeval om 11u in de voormiddag, met iemand die ladderzat was. Waar zijn de alcoholcontroles als je ze nodig hebt? De controles tout court op de weg? Alcohol, drugs, rijbewijs, verzekering, snelheidscontroles, controles op het naleven van het verkeersreglement… waar zijn ze? Want alleen zo, met controles en zware boetes, zal je al dat patsersgedrag kunnen afremmen. Dronken achter het stuur? Auto in de shredder, rijbewijs intrekken, levenslang verbod op autorijden. Ja, ik hoor de stemmen al. Jamaar, dan gaan ze dit, en dan gaan ze dat. Net als met dat puntensysteem voor het rijbewijs. Jamaar dit en jamaar dat. Of voor ISA in alle wagens. Jamaar dit en jamaar dat. Of voor dodehoekdetectie in alle vrachtwagens. Jamaar dit en jamaar dat. Juist gelijk dat die stickers zouden helpen. Komaan. Waarom hoor ik niet jamaar die dode kinderen, en jamaar die families, en jamaar alle leed dat veroorzaakt wordt?
Och ja. Ik had al besloten deze zondag hierover te schrijven, toen ik dit artikel tegenkwam: De auto heeft de samenleving ontwricht. En ja, ik ben het daarmee eens. Die actievoerders, dat zijn wél degenen die in de jaren 70 de Nederlandse overheid aanzetten tot een fietsvriendelijker beleid, waar we nu met bewondering en afgunst naar kijken. Maar het kan, ook daar, nog zoveel beter. Ja, ook ik vind dat de voetgangers en fietsers hun plaats op straat weer moeten claimen. Hoe lang kunnen we dat nog tolereren, dat we als voetganger verbannen worden tot een smal strookje van de weg? En hetzelfde voor de fietsers.
Eindigen doe ik met deze vrolijke noot die ik tegenkwam op Circulatieplan Gent op Facebook.
Een mens zou echt bang worden om zijn/haar kinderen per fiets naar de school te sturen tegenwoordig. En ja, de plegers van de ongevallen komen er vaak heel goedkoop van af.
Een mensenleven is niet veel waard dezer dagen. De mond vol van “onze kinderen, onze schatten”, maar in het verkeer zijn ze niks waard. (je moet er ook eens op letten met wat voor oude krotten de kinderen van het buitengewoon onderwijs gehaald en gebracht worden).
Volledig eens met al wat je schrijft. Echt helemaal. En dan die victim blaming mens toch. Onze jongste is nu 10, 5e leerjaar, perfect normale leeftijd om alleen naar school te fietsen en ik weet dat ik het moet loslaten maar het is echt eng en voorlopig fiets ik toch nog altijd mee.
Janna mocht in het 5e leerjaar alleen met de fiets naar school. Het is ook wel een kwestie van je kind kennen en weten of dat kan of niet. Een jaar later mocht ze naar de muziekschool in Gentbrugge.
Milan daarentegen, die was 15 voor hij met de fiets naar school mocht. Hij heeft me erom vervloekt toen, maar nu geeft hij toe dat ik gelijk had. Nu is hij een fantastische chauffeur en zal hij wel even goed met de fiets rijden, toen kon hij de technische kant van het fietsen zelf en het overzicht in het verkeer niet combineren.
Je moet doen waar jij je goed bij voelt, niets anders. Of waar jij en Peter zich samen goed bij voelen, want je moet daarin overeenkomen ook.
Het trieste is dat het in Nederland ondanks de betere infrastructuur voor fietsers ook slecht gesteld.
Door mijn slechthorendheid en mijn ervaring van het begeleiden van blinden en slechtzienden in het verkeer ben ik zeer behoedzaam in het verkeer. Opvallend is dat het gedrag van mensen zo kan verschillen per gebied. In onze woonwijk krijg je heel veel voorrang als fietser terwijl je dat soms niet hebt. Persoonlijk heb ik in het verkeer het meeste last van e-bikes en scooters die gevaarlijke situaties veroorzaken door ongeduld en door onoplettendheid.
Zie deze cijfers https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2023/16/meer-verkeersdoden-in-2022-vooral-fietsende-75-plussers-vaker-slachtoffer
en
https://swov.nl/nl/factsheet/nederlandse-verkeersveiligheid-internationaal-perspectief
Heel interessante feiten-links, dankjewel.
Ongeduld en onoplettendheid, ik denk dat je daar twee belangrijke zaken aanhaalt die zorgen voor ongelukken én voor conflicten tussen verschillende groepen weggebruikers.
Het is zo herkenbaar. Helaas. Wat mij gebeurde als jong meisje beschreef ik in 2016. Mijn vriendin dood, mijn jeugd vergald door een tragisch fietsongeluk op een plaats waar niet eens een fietspad was… Mijn schuldgevoel en verdriet…
http://matroosbeek.com/2016/04/22/doodgezwegen/
Och Bea toch. Ik had het ooit al gelezen, en ben nog eens gaan herlezen.
Jij weet als geen anders wat een dodelijk verkeersongeval aan schade veroorzaakt in het leven van familie en vrienden. Het eindeloze leed. Het schuldgevoel. Het leven dat na dat korte moment helemaal verandert.
Zo erg. De zomer van 1976… 🙁
Je verhaal is mij wat te lang vandaag, dus ik sla even over.
Mijn lieve neef zat ook in de blinde hoek van een vrachtwagen en heeft het naar rechts afbuigen van deze vrachtwagen met de dood moeten bekopen …
Er zijn geen woorden voor Inge… een kort moment in een leven dat alles verandert…
Ik ben zowel automobilist als fietser en vaak is er weinig respect voor elkaar. Ze hebben allebei hun verantwoordelijkheid te nemen.
Daar ben ik het helemaal mee eens Myriam.
Ik heb niet het héle log uitgelezen maar halverwege was de strekking meer dan duidelijk genoeg.
Er is wel iéts verschil tussen de wegen in België en Nederland , waar men toch in de nieuwere wijken en steden meer rekening houdt met de veiligheid van kwetsbare verkeersdeelnemers.
Maar uiteindelijk betekent het feit dat er onverantwoordelijk rijdende vrachtwagenchauffeur zijn niet meteen dat er géén onverantwoordelijke rijdende ánder verkeersdeelnemers zijn. Ze zijn er aan beide zijden, net als mensen die wél het beste voor hebben met de andere weggebruikers . En ook bij hen gaat het wel eens fout omdat één van beide partijen er even niet met het hoofd bij is door welke omstandigheden dan ook.
Het blijft ieders verantwoording het gevaar zoveel mogelijk uit te sluiten, zoals jij al doet door wegen die erg veel gevaar opleveren te ontwijken en , naar ik aanneem zélf in de auto de regels in acht neemt. Maar er zóu natuurlijk iets moeten gebeuren aan de wegen die jij hier beschrijft, die zijn echt levensgevaarlijk., daar kan niet genoeg achteraan gezeten worden
En we mogen ook niet vergeten dat een vrachtwagenchauffeur die een fout maakt, of een moment onoplettend is, veel grotere “schade” (en menselijk leed) kan aanrichten dan een fietser die een fout maakt of onoplettend is. Zo’n vrachtwagen is een moordwapen, een fiets niet.
En natuurlijk ben ik zelf niet “vrij van zonden”, ik bega ook soms overtredingen, soms zelfs bewust omdat de overtreding me veiliger lijkt dan de regels volgen. Zoals ik hier schreef bijvoorbeeld: https://www.zonderdank.be/saturnein/2018/10/19/fietsen-op-de-dampoort/
Ondertussen zijn er grootschalige werken aan de gang, en deze gruwel van Gent zou daarna veel veiliger moeten zijn, met o.a. onder andere fietspaden in beide richtingen.
En soms maak ik ook fouten doordat de infrastructuur en de inrichting van de wegen compleet onleesbaar is.
Ik schreef een knoert van een lange tekst, maar ik kan er nog uuuuren over doorgaan 🙂
Het is veel lezen inderdaad… ik snap je frustratie en dan schrijf je voor het vaderland weg 😉
Hier in NL is het niet veel anders… we moeten allemaal op diezelfde paar meters ons voortbewegen maar de fout is helaas ook veelal bij de mensen zelf. Bijv. omdat ze met de telefoon in de handen zitten, een koptelefoon op hebben waaruit loeiharde muziek schalt… en dan heb je inderdaad ook nog die categorie van weggebruikers die vindt dat zij -als enige- recht op die paar meters hebben en dat iedere ander die zich daar dan bevindt aan moet aanpassen.
Man en ik doen wekelijks een fietstocht met meerdere mensen van rondoom onze leeftijd, 60+ dus, Hier in Drenthe liggen ontelbaar veel prachtige routes… die helaas ook door wielrenners, fatbikes en van die dingen waarvan ik de naam niet weet, soort wiel waar ze op staan, geluidloos en met een bloedgang.. af en toe schrik je je echt een ongeluk, figuurlijk dan.
Overigens vind ik ook dat dat niet de weggebruiker -elke weggebruiker!!!- zich meer bewust zou moeten zijn van diens eigen verantwoordelijkheid maar zeker ook de roverheid en gezien jouw verhaal verschilt de belgische niet van de nederlandse mbt dit onderwerp.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat de overheid een grote verantwoordelijkheid draagt en dat dit zowel in Nl als in België gelijkaardige situaties zijn.
Zo is het bijvoorbeeld al heel lang duidelijk dat “gedeelde wegen” voor vervoersmiddelen met verschillende snelheden, niet werken. Die wekken alleen gevaarlijke situaties en ergernis op.
Werken de polarisatie tussen gebruikers van vervoersmiddelen op.
Hier in Waarschoot gaan ze het nog eens flikken: het is duidelijk dat op een bepaalde belangrijke invalsweg het fietspad véél te smal is. Je krijgt er een half metertje tussen geparkeerde wagens en voetgangers.
Ze gaan dat eens oplossen, heraanleggen… maar de weg mag niet smaller worden want vervoersmaatschappij De Lijn vindt dat de bussen er elkaar nog steeds moeten kunnen kruisen, en de parkeerplaatsen mogen van de gemeente (en inwoners dus) ook niet allemaal verdwijnen. De oplossing? Een gedeeld fietspad/voetpad. Ja hallo. Dat wérkt niet. Dat werkt echt niet.
Je gaat echt niet met de fiets ergens heen om je aan voetgangerstempo voort te bewegen. Voetgangers en fietsers bewegen zich voort in dezelfde richting, dus voetgangers horen fietsers niet aankomen. Voetgangers vinden dat zij het hele voetpad mogen gebruiken (terecht), dus kan een fietser er niet voorbij zonder te bellen. Sommige voetgangers vinden het OK dat fietsers bellen als ze voorbij willen (wat die fietsers terecht doen dus), maar anderen worden er kwaad van en dan krijgt de fietser een scheldtirade naar z’n hoofd geslingerd.
Het was een lange tekst, maar ik kan nog uuuuuuuuren doorgaan 🙂
Op gebied van verkeersveiligheid hebben we nog een lange weg af te leggen. De nadruk ligt al jaren bij “snelheid” want dat is gemakkelijk controleerbaar en brengt euro’s op. Op andere vlakken blijven we best wel in de kou staan (op de heraanleg van veilige fietspaden na).
Wie zich in het verkeer begeeft moet één enkele regel in het hoofd prenten “ZIEN EN GEZIEN WORDEN”. Dit betekent dat er een soort van onderlinge “interactie” moet zijn tussen twee bestuurders (wat voor voertuig ze ook besturen, zelfs als ze zicht te voet verplaatsen). Wanneer het niet mogelijk is om die interactie te verwezenlijken, is het aangewezen om geen enkel risico te nemen (zeker al zwakke weggebruiker). Vertrouw als zwakke weggebruiker geen enkele (vracht)wagen, bus, camionette en zelfs medefietser, tenzij er oogcontact is en je een duidelijk teken krijgt dat je vrije doorgang krijgt. Heb je dat niet, BLIJF DAN ACHTER HET VOERTUIG of STOP gewoon.
Defensief rijgedrag is goud waard, voor iedere weggebruiker !
Vaak denken politici dat, wanneer er een nieuwe aanvullende reglementering is het probleem ook opgelost is. Wat ontbreekt is controle… Maar ja, dan is het antwoord ook bekend… We zijn onderbemand.
Dus, conclusie…. vertrouw enkel op jezelf en geef die boodschap ook duidelijk door aan je kinderen, kleinkinderen, familieleden en vrienden. Zelf rij ik al jaren met de fiets op deze manier en ondanks dat een ongeluk in een klein hoekje verscholen kan zitten, heeft deze regel me toch al heel vaak geholpen om miserie te voorkomen. Deelnemen aan het verkeer is een GROEPSGEBEUREN. Tot zover mijn visie zonder met een vinger naar schuldigen te wijzen !!!
Mooie reactie, vind ik, en je hebt gelijk.
Zolang er geen handhaving is, worden verkeersregels met de voeten getreden, dat is een feit.
En ja, interactie is zeer belangrijk.
Toen ik vroeger samen met mijn kinderen naar school fietste, was ik ook zeer behoudend in mijn fietsgedrag. Inderdaad oogcontact proberen zoeken, wat niet altijd simpel is. Zoals bijvoorbeeld in de regen in het donker. Hét moment bij uitstek dat behoorlijk wat automobilisten zich niet aan de regel houden dat ze voetgangers die aan het zebrapad staan, voorrang moeten geven. Want ah ja, het regent. En dan sta je daar te druipen in de regen, je kinderen naast je, alledrie braaf met de fiets aan de hand, te wachten tot iemand de courtoisie heeft je te laten oversteken. Ik word nog steeds boos als ik eraan denk.
Als ik alleen ben, ben ik op dat vlak toch wat assertiever, en ga ik meer afdwingen. Voorzichtig, dat wel. Maar wel assertief. Soms is ook die rijstijl nodig. Net zoals je als fietser niet hélemaal rechts moet gaan rijden.
Nog zoiets: toen ik samen met mijn kinderen naar school fietste, reden zij voorop (oudste eerst, daarna jongste, daarna ik). Ik reed achter hen, en ik reed het meest naar links. Voor hun veiligheid, en om ervoor te zorgen dat het moeilijker was ons drie voorbij te steken. Want dan kwam zo’n haastige automobilist ons drie voorbijsteken, merkte nadat hij mij voorbij was, dat hij niet verder kon want er kwam een tegenlinger, en wrong zich dan tussen ons in. Zucht.
Echt, uren kan ik vertellen.
Ik erger me trouwens ook héél hard aan ouders die voorop fietsen, en hun kinderen achter hen laten rijden. Dom, dom, dom. Je hebt geen overzicht, en gelijk wat je zegt of roept, ze horen je niet.
Menskes toch, laat je kinderen voorop rijden, en jij behoudt het overzicht achter hen, en als je iets roept, horen ze je tenminste.
Ik kan dus nog uren doorgaan, haha.
Ik ben het volledig met je eens. 200% Auto’s willen alleen maar hard(er) rijden. Alle wegen (ook in dorpen) worden geasfalteerd. Voor de heilige koe doen ze alles. Is er een aanrijding tussen een automobilist en een fietser, staat er in de krant/op internet: “fietser rijdt tegen openslaande autodeur.”
Want dat bekt zo lekker. De verantwoording ligt echter bij de automobilist. Kijk jij bij je rijexamen bij het openslaan van je autodeur niet achterom dan ben je gezakt.
Waarom kan het niet beter? We zijn toch allemaal automobilist/fietser/voetganger?
Rijd je in een lycrapakje op een racefiets dan ben je ongeveer een rijdend dartbord. Vinden mensen je bij voorbaat asociaal. Bij elke rit die ik maak, is het raak.
Waar kun je als ouder nog met een gerust hart je kind laten fietsen? Zelfs in een dorp zijn ze niet veilig. Ik erger me kapot aan ouders die voor/achter hun kind(eren) fietsen en op hun telefoon kijken. Of met een kind voorop en achterop “gewoon” zitten te appen.
Sinds 1992 fiets ik met een achteruitkijkspiegeltje op mijn bril. Op smalle polderwegen hoor je bij tegenwind geen achteropkomend verkeer. Het is voor mij dé oplossing. Je kan ook een radar op je stuur kopen, maar die kost 350 euro. Een kijk-om-spiegeltje ongeveer een tientje.
De afgelopen 2 1/2 jaar was ik 5x getuige van een ongeluk met een auto/e-bike. Ambulance bellen. Het went niet. Ik vind het verschrikkelijk.
Kakel, vrouw naar mijn hart.
Kan me zo compleet vinden in jouw antwoord.
Dat gebruik van de telefoon op de fiets is inderdaad een pest. Ook in de auto is het een gigantisch probleem. Meneertje Mertens is zo eens gestopt bij een auto die in de gracht zat, de vrouw achter het stuur had “even naar een melding op haar sportuurwerk gekeken”, was genoeg om de gracht in te rijden. Had veel erger kunnen zijn.
Ik heb zo’n radar van Garmin op m’n koersfiets. Duur, inderdaad, maar zó zijn geld waard. Een spiegeltje, daar heb ik ook al over gedacht. Misschien, ooit.
Goede vrienden van ons waren in oktober getuige van een dodelijk ongeval met fietser en een vrachtauto.
Het gebeurde voor hun ogen. Noch de fietser noch de vrachtwagen viel iets te verwijten, ze waren allebei op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats.
Ons vriend gepensioneerd buschauffeur heeft genoeg malaise gezien in zijn leven, maar dit feit heeft hem sterk getraumatiseerd. Zeker omdat ze beiden machteloos in de auto moesten toekijken.
Je complete blog heb ik niet gelezen maar ik snap zeker je frustratie.
Verschrikkelijk ook om getuige van zoiets te zijn, zeker weten. Getraumatiseerd is het goede woord.