Satur9Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever je ganse leven een kind zijn of je ganse leven een volwassene zijn?
Dit vind ik een moeilijke. Het “idyllische” zou natuurlijk zijn: voor altijd een kind want ah onschuld en geen zorgen en geen verantwoordelijkheid en spelen en zo.
Maar heb ik daar wel zoveel zin in? Van een gans leven afhankelijk van anderen? Van geen verantwoordelijkheid “mogen” nemen? (leeftijd speelt hierin natuurlijk ook mee, een kind van 5 en eentje van 15, dat is een wereld van verschil.
Ik weet dat dus niet. Hoewel een volledig leven als volwassene misschien ook niet je dat is. Nooit kind geweest zijn? Dan neem ik aan dat je je ook veel minder kan inleven in de wereld van een kind. Of een tiener. Ik denk dat ik dat nu nog vrij goed kan, omdat ik me goed herinner hoe het was, als kind, als tiener.
Als ik écht moet kiezen (wat nooit zo is hè, in het echte leven, maar dit zijn dan ook gewoon hypothetische vragen, theorie, filosofie…) dan ga ik toch voor het volledige leven als volwassene.
Wat denk jij daarvan? Als je écht moet kiezen? (hypothetisch, theoretisch, filosofisch)
Als ik echt, echt, echt moet kiezen wil ik liefst een heel leven volwassen zijn, ook al vond ik het kind-zijn de mooiste en meest zorgeloze periode van mijn leven. Maar op dat moment besef je het te weinig en bewuster leven vind ik wel een meerwaarde, met ups en downs.
Maar de combinatie is natuurlijk meest mooi, en die krijgen we.
Goh, een leven als kind … geen verantwoordelijkheid moeten nemen. Daar zit iets in, maar als ik dan terugdenk aan de struggle met mijn ouders tijdens mijn puberjaren, dan verkies ik toch aan de andere kant van de lijn te staan. Zelf bepalen, zelf sturen, zelf verantwoordelijkheid nemen. Ja, liever een heel leven als volwassene.
als kind ben je afhankelijk van anderen
dan liever als volwassene
groeten
Geef me toch maar liefst een portie van beide hoor…. eenzijdig lijkt me ook maar niks.
Ik neem zo graag mijn eigen beslissingen, dus doe mij maar de volwassen versie.
Daar heb je weer een lastige verzonnen. Als ik moest kiezen dan toch maar het leven als volwassene als dertig jarige, maar dat is dan weer niet helemaal de vraag van de keuze 🙂 Schattige foto trouwens wij hadden thuis ook zo´n keurig gladgestreken grasveld als achtertuin
Niet zo heel moeilijk dit keer, kind zijn vond ik helemaal niet zo geweldig dus dan is de keus makkelijk.
Als de puberteit erbij hoort, dan ben ik liever heel mijn leven volwassen 😉
Als ik echt moet kiezen, dan bleef ik kind. Dat is sowieso al grotendeels gebleven bij mij. 😁
Het volwassen leven viel me vaak vies tegen. Het zorgeloos geluk en de vele mooie dromen in de kindertijd waren toch het mooiste wat er was.
Ik had gisteren een hele reactie geschreven maar kreeg hem maar niet gepubliceerd. Eens kijken of het vandaag lukt ….
Dus: ik was niet zo’n gelukkig kind: noch thuis (ik had een slechte relatie met mijn ongelukkige moeder, haar ongelukkig zijn zat daar voor veel tussen), noch op school (ik werd bij momenten gepest), noch in de ruime familie ( ik paste niet in het plaatje ) voelde ik veel warmte. Ik keek er dus naar uit om volwassen te zijn.
Maar moest ik dan kunnen kiezen voor een onbezorgde, warme, geborgen en gelukkige kindertijd, dan kies ik daar wel voor denk ik 😉 .
Ik was wel gelukkig als kind. Ik ben als volwassene ook gelukkig maar wel regelmatig stress en irritaties die ik me zo niet herinner van mijn kindertijd, dus ik keer wel gewoon terug. Spelen en boeken lezen en tv kijken en met vriendjes spelen…
Zo klinkt het wel goed 🙂