Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever alles zeggen waaraan je denkt of nooit meer praten?
Dat laatste, echt wel. Ik word onnozel van voortdurend gekwaak, en alles zeggen waar je aan denkt is so overrated anyway. Niet meer praten dus, zeker.
En ik weet het, ik stel het wat simplistisch voor, vooral omdat ik eerder met dit idee in mijn hoofd zit:
Stamper!! Wat heeft je vader je vanmorgen gezegd?! Als je niks leuks te zeggen hebt, zeg dan maar helemaal niks.
Namelijk dat ik het hele idee van “ik geef mijn mening, zoals ik het denk”, “ik zeg mijn gedacht maar”, “ik zeg het zoals ik het denk”, zwaar overschat vind.
Je hoeft echt niet altijd je mening te ventileren, zeker niet als die negatief is. Je hoeft niet altijd je gedacht te zeggen, zeker als dat negatief is. Doe gewoon wat Stampertje leert: zeg niks. Wie zit erop te wachten? Sedert de social media tijden, of sedert het internet er is tout court (er waren altijd message boards, usenet en fora) kan iedereen overal zijn gedacht ventileren, maar wie zit daar in godsnaam op te wachten? Is dat altijd nodig?
Praten is zilver, zwijgen is goud. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me daarin kan vinden. Ik zwijg misschien (understatement) een beetje teveel, en dat betert er ook niet op met ouder worden (ik hoor Herman tot hier grinniken), maar jeetje mina. Let eens wat op je woorden.
Maar al te vaak moet er daarna een excuus komen, zoiets als: ik had het zo niet bedoeld. Ja, verdorie, denk eerst eens na voor je iets zegt. Dan is er achteraf geen excuus nodig, of geen ruzie, of geen gezaag, of whatever. Ik vind dat zo’n goedkoop excuus, ik had het zo niet bedoeld.
Nog eentje? Je zou je tong zeven keer in je mond moeten ronddraaien voordat je spreekt, dat zou je een boel zorgen en misverstanden schelen. Yep. Denk voor je spreekt. Punt.
Oeps, ik zit op mijn paard. Maar het is een stokpaardje.
Soit, moeten kiezen tussen altijd mijn gedacht zeggen en nooit meer spreken is het misschien wat in het extreme trekken, maar dan nog: nooit meer spreken dan maar. (*)
En jij?
(*) op voorwaarde dat ik nog mag bloggen, haha.
Ik voel me zo perfect in jouw schrijven hier. Dat van je tong 7 keer ronddraaien in de mond werd me met de paplepel mee gegeven. Waardoor ik me soms wel eens ‘het slachtoffer’ durf voelen, want ik hou het voor mezelf, de ander spreekt voluit, bij mij blijft het dan wroeten, de ander is bevrijd, van de ander wordt gezegd ‘je kent hem of haar toch, lig er niet wakker van’. Waarom is de één geexcuseerd en de ander niet?
Vooraleer het ook hier een stokpaardje wordt, volledig zwijgen kan ik zeker niet, ik moet mijn naam waardig blijven toch en ik hou van gezellige babbels.
Heb ik nu een keuze gemaakt? Zo neen, onmogelijk hier…..
Hier kan ik mij ook volledig in vinden/herkennen.
Ik ben een extravert persoon en zou me ongelukkig voelen als ik alleen kon zwijgen. Ik breng ook wel dingen naar voren waar anderen niet over durven beginnen, maar genuanceerd en met respect voor wie het er toch niet over wil hebben.
Als ik geïrriteerd ben door vermoeidheid of anderszins kan ik nogal recht voor de raap uit de hoek komen. Achteraf zal ik daar altijd mijn verantwoordelijkheid voor nemen en op terug komen en excuus maken.
Van mij zal het wel dui delijk zijn. Ik zeg wat ik denk en dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. So be it. Je weet wel wat je aan mij hebt. Ik ben geen ja-knikker.
Ik ben groot gebracht met het motto, spreken is zilver, zwijgen is goud. Toch jammer want ik houd dus meestal mijn mond terwijl ik best wel eens wat zou willen zeggen. Houd rekening met wat anderen zullen vinden, of dat nou zo goed is? Ik hou niet van oeverloos geklets over niets maar om nooit meer wat te zeggen………
Soms is zwijgen wijzer dan praten, maar om altijd te zwijgen, dat lijkt me nogal drastisch 🙂
Hoewel ik het behoorlijk eens ben met wat je schrijft is helemaal zwijgen toch geen optie voor me.
Gelukkig hoeft dat ook niet, ik beetje de kerk in het midden laten lukt me wel.
Ik word ook altijd maar stiller naarmate ik ouder word. Ik kan er niet meer bij dat ik als tiener wel uren met vriendinnen aan telefoon hing. Huh? waarover? Ik haat telefoneren nu.
Dus gaat het dilemma over mondeling zwijgen (maar je kan nog digitaal of geschreven met mensen converseren? Want helemaal geen communicatie meer lijkt me toch vreselijk). Mondeling zwijgen zie ik nog wel zitten.
‘k zou ook niet elke gedachte van alle anderen willen horen, geezus laat het uit.
Ik volg je ook in het principe dat we allemaal teveel ons mening delen. En daar focus ik nu wel net op het digitale. Nee niemand zat op je mening te wachten en je brengt ook niets toe, want niemand zal omwille van je comment online opeens andere inzichten hebben.
De enige keer waar ik een uitzondering maak op mijn stelling dat we teveel onze mening delen is op het reageren op discriminatie en onderdrukking en online pesten. Dan zwijgen is meedoen, dan zwijgen is de kant van de oppressor of bully kiezen. Dan laat je het slechte slechts horen en voelen de slachtoffers geen steun.
MAAAAAR ook daar haalt het online gewoonlijk niets uit en leidt het enkel tot meer geschreeuw en dreig je zelf aangepakt te worden. Eerlijk, ik durf en wil doorgaans mijn nek niet in zo’n wespennest te steken. Ik zeg dit hierboven wel en ik doe het niet. Teveel rioolputten online waar ik van wegblijf. En toch denk ik dat iemand het zou moeten doen, dat er ook digitaal een krachtige tegenstem moet hoorbaar zijn. Maar hoe dan?
Maar ik denk dus wel dat je daar bij dergelijke opmerkingen van kennissen in face2face gesprekken wel zou moeten durven spreken. Enkel in een face2face gesprek waar je iemand kent, visuele uitdrukkingen ziet, je kan nuanceren en bijsturen en empathie tonen en zo samen het standpunt van de andere probeert te begrijpen is er een kleine mogelijkheid dat je wel bij de andere een indruk maakt die tot nuancering en andere meningen kan bijdragen.
(de grap is dat ik zelfden in zo’n real life situatie kom, want de mensen zijn wel veel minder mondig mondeling tegen kennissen. Of ik kies mijn kennissen goed uit, hopelijk).
Ik kan me dus helemaal vinden in al jouw punten, en me er ook achter scharen. Met veel plezier jouw reactie gelezen.