Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever je huidige voornaam behouden of je voornaam veranderen?
Een makkelijke, voor mij. Ik ben best tevreden met mijn voornaam. In mijn schoolperiode waren er heel veel An-en en Ann-en (in het lager zaten we op een bepaald moment met 5), maar Annes zijn er veel minder. En ik vind het mooi. Wordt héél vaak veranderd naar Ann, en dan probeer ik te verbeteren. Wie Annie zegt, die krijgt een vuile blik van me, dat vind ik écht niet leuk. En barst vooral niet uit in musical-gezang, want daar krijg ik het van. Dat van Clouseau, dat valt best wel mee, vind ik niet zo erg. Wat ik nog het lastigst vind aan mijn voornaam, is de combinatie met mijn achternaam, twee klinkers na elkaar vind ik lastig.
Ik flikte mijn dochter eigenlijk hetzelfde met een naam die makkelijk fout uitgesproken/geschreven wordt. Janna, met twee n-en en dus twee korte a’s, wordt nogal gemakkelijk Jana. Met lange aa. En laten we dat nu beiden geen mooie naam vinden. Of hoe één letter een groot verschil maakt.
Mijn zoon Milan vond zijn naam als kind niet mooi. En daar werd ik een beetje zenuwachtig van, want ik vind het zelf een heel mooie naam, en vond het jammer dat hij het geen mooie naam vond. Gelukkig, gelukkig is hij later bijgedraaid en is hij nu best wel tevreden. Gelukkig. Hij dateert trouwens van voor de grote populariteit van de naam Milan. Toen hij klein was, werd vaak gevraagd naar het hoe en waarom.
Dus, voor mij hoeft een naamsverandering niet, nooit over nagedacht eigenlijk. Jullie?
Een naamsverandering? Nooit aan gedacht eigenlijk, wat niet kon, niet kan.
Maar ……mijn echte naam is Godelieve, wat ik afschuwelijk vind! Ik hoorde er een vloek in, en als ik boos was noemde ik als kind mijn ouders Godemama en Godepapa.
Maar ook afgekort tot Lieve, zoals altijd al gedaan, hoor ik de naam eigenlijk niet graag. Omdat het een naam is waar een gevoel aan gekoppeld kan worden, en daar hou ik niet van.
Ik vind jouw naam wel mooi, ik wist niet dat je echt An-ne zegt.
Ik ben heel tevreden met mijn voornaam. Altijd al geweest. Was best een moderne naam voor die tijd.
Ik vind mijn naam, Willeke, wel oké. Maar vroeger niet, toen er nogal eens Alberti of van Ammelrooy achter gezegd werd. Dat gebeurt nog weleens en dan roep ik gelijk “was het maar waar” en maak er een grapje bij. Verder komt mijn naam niet zoveel voor en dat is makkelijk. Als ik voor mijn werk ergens naar moet opbellen en gevraagd wordt of ze mijn naam mogen noteren, dan zeg ik altijd dat ze gewoon Willeke moeten opschrijven, want daar is er op het werk maar één van.
Hoeft voor mij ook niet, maar ik zou toch wel graag de puberbeslissing van mezelf willen terugdraaien om mijn naam af te korten tot Mieke. Die wordt nu door iedereen gebezigd, uitgezonderd wat familieleden en ik vind hem wat truttig. Ik werd door mijn ouders Annemie genoemd, maar dat mocht niet bij de bevolking en dus werd het officieel Anne-Marie. Niemand zegt Anne-Marie tegen me maar eigenlijk vind ik dat de mooiste naam van de 3.
Ik ben lang niet tevreden geweest met mijn voornaam. En dat is voor alle duidelijkheid niet Samaja ;-). Maar dan ook weer niet zo ontevreden dat ik hem zou laten veranderen, dat lijkt me teveel gedoe. Janna-Jana, dat probleem ken ik helaas maar al te goed, het is met mijn naam iets gelijkaardigs en ik heb er een hekel aan als ze het verkeerd uitspreken!
Ach, what’s in a name, het leven wordt niet anders of beter met een andere naam. Dus laat maar.
Ik zou mijn naam ook niet willen veranderen, ook nooit de behoefte gehad. Met afkortingen of verlenging door familie heb ik nooit moeite gehad 🙂
Ik had maar één tante die me bij m’n volledige naam noemde “Maria,” de tante was een draak en dus kreeg Maria een vervelend bijsmaakje voor me. Thuis was het Rietje maar er waren vroeger heel veel Rietjes en zo werd het op de huishoudschool Ria, wat ik ook maar niets vond. Op dansles bleek ik de derde Rietje en maakte ik er zelf Rita van. In Henks familie noemen sommige me nog zo (ik leerde Henk immers op dansles kennen dus Rita) Maar voor de vrijwel iedereen was en bleef ik Riet. Echt mooi vind ik zelf niet maar het moet maar, nu nog veranderen lijkt me niet handig.
Mijn naam is oké. Ik werd Beatrijs gedoopt. Later werd het Bea. Voor mijn broers en zussen is het vaak Beejke. Mijn echtgenoot zegt Beekje. Op school noemen ze me Bea en wie met niet kent spreekt me aan met Beatrijs omdat het zo geregistreerd staat in Smartschool. Daar moet ik wel nog steeds aan wennen.
Het gedicht van Neeltje Maria Min heb ik altijd heel mooi gevonden.
‘Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.’
DIe keuze is gemakkelijk. Mijn voornaam behouden.
Elsje: ik ben er fier op.
Zelfs zo fier dat ik, zodra iemand mij Els durft te noemen, redelijk geïrriteerd kan reageren.
ik heb Goofball zelf gekozen dus die is prima 😉
nee mijn naam vind ik prima en al wie de neiging heeft om bijnamen te geven of wijzigingen te doen, irriteren me doorgaans. Bij de vrienden van mijn man was dat vroeger de gewoonte en dan denk ik “noem die toch gewoon bij hun naam”?
Ik kan dat ook niet goed verdragen. Het enige wat ik graag hoorde was hoe sommigen (mijn grootmoeder en een buurvrouw) Anneken tegen me zegden, maar voor de rest: doe gewoon.