Italië (9): Here Comes the Rain Again

Maandag 15 mei, rustdag in de Giro

De wekker staat om 6u30, maar om 5u zijn we allebei wakker. Ik sliep niet goed, het lawaai van het verkeer en de trein bleef lang duren (en we zijn te laat gaan slapen, dat bekoop ik meestal met nog langer wakker liggen). Tijdens dat wakker liggen, las ik dan ook nog dat Evenepoel uit de Giro stapt na een positieve coronatest, dat moest ik toch wel even verwerken. Het is doodjammer. Voor hem, voor de ploeg, voor de supporters, én voor de koers. Want die ziet er ineens helemaal anders uit.

Na de kop koffie (op bed voor mij, jaja, nog steeds) maken we ons op het gemak klaar. De poort is nog dicht, dus we kunnen niet vertrekken. We maken een wandelingetje naar de kust, waar het enorm commercieel geëxploiteerd is hier in Cesenatico, en je nauwelijks een gaatje naar het strand vindt. Het strand staat vol met voeten van parasols.

We kijken rond, maken foto’s, snuiven de zeelucht op (het valt me op dat ik de laatste tijd minder moet hoesten, de luchtkwaliteit is hier toch beduidend beter dan bij ons) en genieten van het zonnetje.

De camperplaats grenst aan het kerkhof waar Marco Pantani begraven ligt. Niet dat we zulke fans zijn (ik krijg het vaak op mijn heupen van de verering van types als hij en ook Frank Vandenbroucke), maar nu we hier zijn, willen we toch eens gaan kijken. En in een ander land kerkhoven bezoeken, is altijd interessant. Maar het is nog vroeg, en de zij-ingangen zijn nog niet open.

We keren terug naar de camperplaats, wachten tot het een beetje voor 8 is, en kunnen dan betalen en vertrekken. Om de hoek zien we de hoofdingang van de begraafplaats, en die is nu open, dus parkeren we nog even en verkennen de begraafplaats. Helemaal anders dan bij ons, er zijn bijna uitsluitend grafkelders met familiegraven, het ene gebouw al indrukwekkender (en lelijker) dan het andere.

We vinden de grafkelder van de familie Pantani, kijken er eens rond (wat een kitsch).

Er komt nog iemand aangewandeld, gaat de grafkelder binnen, geeft twee klopjes op (wat? weet ik niet, maar je kon ze duidelijk horen), zei “buongiorno Marco”, en ging weer weg. En dat doen wij ook.

We rijden vandaag naar het parcours van de rit van morgen (de 10e rit), ons doel is de Passo delle Radici. We rijden het eerste stuk via de autosnelweg. We moeten namelijk via Bologna rijden, en die stad door via secundaire wegen, daar hebben we echt geen zin in. Het is druk, de wegen liggen er slecht bij. Op de autosnelweg gaat het goed vooruit, maar man wat is het weer saai. Vlak, niet veel te zien behalve veel wijnbouw, booooring. Behalve dan het verkeer zelf, dat is minder boring. Het lijkt hier de E17 wel, een niet aflatende stroom aan vrachtwagens.

Rond Bologna wordt het echt heel druk. Na Bologna volgt nog Modena (ook druk), en dan gaan we de autosnelweg af. Gelukkig wordt het stilaan minder druk, en we rijden ook geleidelijk aan de bergen in.

Onderweg valt het Meneertje Mertens in dat we niet geloosd hebben. OK, even stoppen en een plek zoeken om te lozen. Die vinden we, een 20 kilometer van ons voorziene eindpunt. Dat valt wel mee. Maar dan zie ik op het scherm: meer dan anderhalf uur voor 55 kilometer. Serieus? Wat staat ons nog te wachten?? En dat weten we snel. Een steile berg. Een héél steile berg.

We rijden naar de Passo delle Radici langs een wreed steil baantje. Soms moet een haarspeldbocht in twee keer genomen worden. En steil, mannekes, steil! Zei ik al dat het steil was? En smal?

En dan kom je daar ineens wel een state of the art brug tegen…

Soit, we komen op het parcours, de baan ziet er wat deftiger uit, we arriveren bovenop de Passo delle Radici waar we wat campers zien staan, maar dan moeten we nog die twintig kilometer doen. Hellup! Even overwegen we het niet te doen maar ja. 20 kilometer naar beneden dus, op een even steil baantje. Man man man, waar zijn we aan begonnen.

Onderweg zien we regelmatig bedrijven waar keramiek voorwerpen gemaakt worden. (zouden onze huisnummers van hier komen?)

En eerlijk gezegd, mooi is het hier echt wel.

Mooi en steil en smal.

Het is weer een andere weg dan het parcours, we nemen ons voor de terugkeer naar de Passo delle Radici via het parcours te doen. We vinden, godzijdank, de loosplaats, lozen, en vertrekken weer naar boven. Minder steil, bredere baan, maar een heel eind. Uiteindelijk komen we rond 15u30 boven op de Passo delle Radici, en weet je wie we daar zien staan, tussen de campers die we eerder zagen? Eén van de Belgische koppels van gisteren. Het is onze bedoeling verder te rijden om op de flank van de berg te gaan staan, maar we stoppen toch even om dag te zeggen.

En dan horen we dat op de flank van de berg geen bereik is, waarna we beslissen toch maar hier op de top te blijven staan, tussen de andere campers, en bij de bekende Belgen. Een tijdje later komt er nog een Belgische camper van het clubje in Cesenatico bij. Hoe zot is dat niet.

We maken een wandelingetje om de omgeving wat te verkennen,

We eten lekkere pizzaatjes als middag- en avondmaal tegelijk, en we rusten, we zijn allebei moe. Het is zonnig weer, maar koud hier op meer dan 1500 meter, en het waait hard. Voor morgen wordt weer regen voorspeld. Maar we zitten hier goed. Hoog en droog. 

Dinsdag 16 mei

Vannacht waaide het hard, echt diep heb ik niet geslapen. We worden allebei rond 6u wakker, zonder wekker. Het begint stilletjes te druppelen. Meneertje Mertens haalt het fluitketeltje boven en maakt very oldskool koffie. Ondertussen gaat het gedruppel over in regen, en daarna in gietende regen. En dat blijft het doen. Regenen, regenen, regenen. En waaien. Vreselijk weer. Picolo cyclone, hoorde ik ergens. Het is echt geen weer om een hond door te jagen. Gaan ze de renners hierdoor jagen? Want het regent echt wel oude wijven, katten én honden tegelijk. En daarbij, het is koud. 3 graden, er komt nog een graad bij maar meer wordt het niet. Soit. Mij krijgen ze voorlopig niet buiten.

Ik schrijf een half blogbericht, ik mail de Belgische mensen die we leerden kennen, ik surf wat. Ik lees wat. Nee, een dutje doe ik niet.

We houden de boel wat in de gaten, want we hebben er geen zin in dat er zich hier nog auto’s komen tussenwringen. We maken eten klaar en laten het ons smaken, we proberen de ruiten te ontwasemen zodat we wat buiten kunnen kijken. We kijken naar de koers op TV.

De meegebrachte fleecedekentjes doen goed dienst.

Het duurt erg lang voor de weg afgesloten wordt, er blijven maar auto’s aankomen die erbij willen staan. Er was sprake van dat de rit zou ingekort worden, of dat de renners voor de berg op de bussen konden stappen. Er werd vertrokken, de bussen reden achter het koerscircus. De directie van de Giro was nog aan het onderhandelen met de “stakeholders” (laten we dat maar vertalen als “de grote sponsors”) om te zien wat kon en wat niet, en uiteindelijk ging de rit gewoon door zoals gepland. OK dan, als ze die renners hierdoor jagen, dan gaan wij ook buiten staan om te supporteren. Dat is maar fair, niet? We zien onze Belgische kennis buitenkomen, die gaat kijken, wij dus ook. Jongens jongens, wat een weer is dit. Niet te doen. Plenzende regen, loeiharde wind, en koud! Maar we blijven netjes wachten.

De mens heeft wat last van zijn plastieken regenjasje in de wind.

Op de koplopers, en dan nog een paar minuten op het peloton. De renners zien er kletsnat uit, en verkleumd. Mooie job hoor, renner zijn, behalve op dagen als deze. Het moet een verschrikking zijn. Gelukkig stond er hier op de top toch nog flink wat volk om hen aan te moedigen.

Als het peloton gepasseerd is, gaan we terug naar de camper om op te warmen. We ruimen meteen op, en vertrekken vrij snel. We doen de lange afdaling over het parcours van de koers. Daarna wijken we af, we willen naar de kust. Achteraf besef ik dat we beter het parcours van de koers gevolgd hadden, dat had beter geweest. We rijden weer de bergen door, het is hier bij momenten echt verlaten, maar wel wondermooi. Zo groen!

Jammer dat de zon niet schijnt, het zou toch zoveel mooier zijn. We moeten ergens een afslag nemen, en we denken daar iets te zien over een afsluiting van de weg, maar we zijn niet zeker. Ik vond wel al dat hier veel stenen, rotsen, langs de kant van de weg liggen. We komen verschillende tegenliggers tegen, maar die doen geen teken. We rijden dus maar door. Een dorp door, waar nog eens iets staat dat ons doet vermoeden dat de weg afgesloten is, maar geen duidelijke borden. De tunnels hier zijn niet verlicht, en dat is onaangenaam. We moeten door een tunnel van een kilometer en die is echt griezelig. Wel verlicht (een beetje toch) maar langs de kant liggen ook stenen die naar beneden gekomen zijn. Brrrr. En dan… staan we voor een wegafsluiting . Een halfhartige afsluiting, je kan er nog door, en de bestelwagen voor ons doet dat ook. Ik vertaal wat er op het bord staat: rotsval aan de gang. Euh, neen, bedankt, daar rijden wij niet door.

Meneertje Mertens springt nog uit de camper voor wat foto’s.

We keren dus een heel eind terug. Meneertje Mertens doet nog teken naar 2 wagens met Giro-kentekens, en later zien we dat ook zij teruggekeerd zijn. We moeten nog eens die griezelige tunnel door, met een bang hart. De hele berg is trouwens omgevormd tot steengroeve, en ik heb de indruk dat ook boven de tunnel gewerkt wordt. Normaal dat de boel daar binnenin afbrokkelt. Uiteindelijk kunnen we via een andere weg terug, bij momenten heel smal maar wel goed te doen, en zo rijden we richting zee.

Het is hier echt wel prachtig.

Veel leegstand, veel verwaarloosde huizen, armoedig en vuil, maar wel mooi.

We tanken, we vinden een “echte” supermarkt (geen discounter) en slaan nog wat proviand in, en vinden een camperplaats in Camaiore, tot ons groot plezier. Lozen, water, elektriciteit… yep, the works. En een vriendelijke Italiaan die ons verwelkomt. Het is hier 18 graden, om half acht ’s avonds, heerlijk warm, vinden we, na wat we daarboven meemaakten.

Ik kom er ook achter dat we op een kilometer van de startplaats van morgen zitten. Moeha! Ideaal. Niet dat we naar de start gaan kijken. We eten, ik schrijf verslag en blogbericht, en we gaan slapen. 

Verwante Berichten:

• Italië (10): La montagne
• Italië (8): Will the Wolf Survive?
• Terug naar Italië (19)
• Terug naar Italië (18)
• Italië (7): Lovely Day