Italië (5): Song to the Siren

Zondag 7 mei

Ik slaap niet erg goed, er is wat lawaai van de wind, en wat lawaai van Meneertje Mertens. Ik denk er onder de morgen pas aan om mijn oordoppen in te steken. Rond half 7 word ik wakker, afijn, wakker gemaakt door Meneertje Mertens, als ik oordoppen in heb, kan ik gerust door alles heen slapen blijkbaar.

We drinken koffie, en beslissen op zoek te gaan naar een plek langs de weg voor de rit van vandaag. Eerst gaan we nog eens tot aan het water.

We rijden weer via Fossacesia de SS 16 Adriatica af (SS staat trouwens voor Strade Statale), op zoek naar de parkeerplaatsen die we gisteren zagen.

We keren nog eens op onze stappen terug, en vinden een zeer mooi plekje, met uitzicht op zee, en eventueel mogelijkheid naar beneden te gaan, om eens de pootjes in de zee te verfrissen.

We eten ons ontbijt met zicht op zee…

…en merken dan we 0 internet hebben (allez ja, 0 is iets overdreven, maar het is écht superflauw) en besluiten er ons niks van aan te trekken en hier te blijven staan. Ik typ (in kladblok) het verslag van gisteren, selecteer, bewerk en verklein foto’s. Voor de rest wordt het dus een dagje luieren en genieten van het uitzicht. Ik loop eens rond en maak wat foto’s. We dalen eens af tot de via verde, maar verder afdalen naar het strand zien we niet zitten, te gevaarlijk.

Ik maak ons middageten, ongeveer een kopietje van gisteren maar dan met focaccia met olijven en tomaten. Lekker. Meneertje Mertens zet onze stoelen buiten, en we houden ons in stilte bezig. De Italianen maken lawaai genoeg.

(zo kan je ons dus herkennen, aan de Gent-vlag).

De weg wordt rond 14u afgesloten, de parking waar we staan wordt ook afgesloten met politielint. Er komen wat Italiaanse families, maar die gaan verder staan. Er passeert een peloton waarvan we niet goed weten wie of wat, moeten we de komende dagen eens uitzoeken. Daarna valt het weer stil, we zien weinig leven, er is toch minder passage dan bij de Tour de France. Rond 15u30 rijdt de reclamekaravaan in volle vaart voorbij. Daarna zien we af en toe eens een auto, tot rond 16u30 het verkeer aanzwelt met vooral een hele horde politiemannen op de motor. Uiteindelijk passeert het peloton in gesloten formatie.

We ruimen op, en vertrekken richting Fossacesia. Het is en het blijft mooi.

Plan is om eerst te gaan lozen op de camperplaats waar we al vier nachten stonden, en dan verder te rijden naar een andere camperplaats aan de marina. Eenmaal gearriveerd op de gekende camperplaats, besluiten we er toch de nacht door te brengen. Het is er aangenaam staan, en zo hebben we zeker nog plaats. Met zicht op zee. De dolle avonturen van Cyber & Satur9, niewaar. Jawel, we kozen een andere staanplaats uit, living on the edge!

Ik maak ons een kommetje fruit klaar, waarna we nog eens rondlopen. Het water is nog even blauw. Alhoewel, ook hier vind ik dat het water elke dag een andere kleur heeft. Vanavond is het knalblauw.

We begrijpen nu hélemaal waarom we de berg de eerste dag compleet gemist hadden. Wat een raadsel was dat! Op de tweede of derde dag ter plaatse zien we ineens een gigaberg aan de andere kant, met sneeuw en al. We begrijpen niet hoe we die niet eerder gezien hadden. Maar dan daagt het: de eerste dag was het echt slecht weer, en de berg zat volledig in de wolken. Ook nu zit de berg volledig in de wolken, we zien zo dat het aangekondigde slechte weer wellicht realiteit zal worden.

Maandag 8 mei

Het was weer een lawaaierige avond met muziek. Ik doe mijn oordoppen in, maar lever ‘s nachts en in mijn dromen een gevecht, ik doe er steeds eentje uit en ben die dan kwijt. Niet echt rustig geslapen dus. We slapen door de wekker, worden wakker met gouden kleuren…

…maken ons op het gemak klaar, gaan lozen en willen vertrekken.

De uitbaters van de camperplaats zijn er nog niet, het is 8u30, we maken een enveloppe met de nodige centjes en laten die ter plaatse achter. We rijden naar Vasto, de startplaats van de derde rit van de Giro vandaag. En dat is een beginnersfout van jewelste: normaal mijden we start- en aankomstplaatsen op de dag zelf, toch zeker als we willen rijden. Eigenlijk stapelen we de fouten op: we waren ook laat vertrokken, en we doen nog wat boodschappen, waardoor het helemaal te laat is. We rijden terug naar de kust bij Vasto en geraken de SS16 Adriatica niet meer op. Alles afgesloten. We zitten in een soort enclave tussen kust en SS16 en er is geen doen aan, we geraken er niet meer weg.

We parkeren dan maar aan de kust, en maken er een wandelingetje. Ik zie er een trabocco en een mooi standbeeld, en daar wil ik wel eens heen.

Het standbeeld is het Monumento alla Bagnante (La Sirenetta).

Daarna lopen we naar het parcours.

Het vertrek is in het centrum van Vasto, waar wij gaan staan is nog voor de officiële start. We zien er de bussen en ploegwagens passeren.

Bij de start zien we roze rook boven het centrum. (Meneertje Mertens oppert iets over een paus).

Wachten.

Daar zijn ze dan.

Geen Evenepoel te zien, die zit waarschijnlijk aan de andere kant van de auto.

Er is nog tijd voor een babbeltje.

Nog een nakomertje en een passagier op de motor die acrobatische toeren uithaalt.

We keren terug naar de camper, en Meneertje Mertens zou graag nog verder naar het parcours rijden, het Giro-circus voorbijsteken, ergens inpikken op het parcours. Ik vind het een moeilijke zaak, maar hop hop, daar gaan we. Vlot Vasto uit, de autosnelweg op en richting San Severo. We blijven nog wat langer op de autosnelweg, tot Foggia, omdat het parcours daar vrij dicht bij de autosnelweg komt. Het parcours, dat is nog steeds de Strade Statale 16 Adriatica. We rijden de autosnelweg af, rijden richting SS16 en… de boel is afgesloten. Geen doorkomen aan. Met een agent die zelfs niet antwoordt op onze vraag of we naar links kunnen rijden. Niet. Terugkeren. Autostrade op, raadt hij aan. Jaja, we begrijpen het al. We zitten nog anderhalve kilometer van het parcours, te voet gaan zit er niet in, we zijn dan sowieso te laat. Dus keren we onze kar, en laten we het plan om de rit nog eens te zien, helemaal varen.

We keren terug richting kust, om naar de volgende plek van onze planning te gaan. Ik heb een paar meren uitgezocht tussen de Adriatische kust en de Gran Sasso, het eerste is het Lago di Bomba. We keren dus op onze stappen terug. Vrij letterlijk. Deze keer via secundaire wegen. Eerst nog via een behoorlijke Strade Statale, met velden vol bloemen langs beide kanten.

Daarna gaat het via een Strade Provinciale. Waar onze mond echt zowat openvalt. Eigenlijk ben ik geshockeerd. Het is een verlaten gebied, veel land- en wijnbouw. De strade ligt er erbarmelijk bij, echt onwaarschijnlijk slecht. En daarnaast zien we het ene sluikstort na het andere. Langs de kant van de weg, maar soms echt tot op de velden, en tot tussen de (olijf)bomen. Pijnlijk om zien, dit. Mijn hart zinkt ervan in mijn schoenen, en ik verlies weer een beetje van mijn geloof in de mensheid. Op sommige plaatsen hier heb je echt het gevoel dat dit land op instorten staat. Verwaarloosd, vervallen, triestig, vuil. Zo jammer. Al die sporen van vroegere rijkdom. Verloren gegaan, waardoor? Door de vooruitgang, veel anders valt het niet te stellen. Was het vroeger beter? Ik weet het niet. Maar nu is het toch ook niet echt beter. Soit. 

Na die Strade Provinciale belanden we weer op wat betere wegen. De chauffeurs zijn nog altijd even idioot. Wat we hier allemaal tegenkomen, niet normaal. Tot zelfs een tegenligger die voorbijsteekt in een tunnel. Hoe dom kan je zijn. 

Rond 16u30 stoppen we op een parking aan de kust voorbij Vasto, in een industriële zone, waar we de laatste 30km van de koers kijken. Blij dat Matthews wint, ik heb een boontje voor hem en voor zijn ploeg. Wel een zotte plek, Meneertje Mertens ziet een vos lopen, ik zie een everzwijn lopen.

We rijden weer verder, passeren nog eens in Fossacesia Marina, maar nu zijn we er definitief weg. We rijden naar het Lago di Bomba, nog steeds in Chieti, op een 40-tal kilometer van de kust.

Het was een grijze dag vandaag, en tegen dat we hier aankomen, regent het.

Het laatste stukje weg is een beetje, euhm, hoe noem je dat, verwaarloosd?

Het is hier muisstil, een regio met weinig mensen en weinig verkeer. We staan op een parking die we vonden op Park4Night, geen zicht op het meer. Maar dat is niet erg, het regent, veel zullen we vanavond niet meer doen. Maar voor morgen ziet het weerbericht er wat beter uit. We zullen ons hier wel vermaken! 

Verwante Berichten:

• Italië (3): Sun Hits the Sky
• Italië (4): Sea of Love
• Italië (2): I’m Only Happy When It Rains
• Italië (6): Felicità (*)
• Italië (7): Lovely Day