Italië (2): I’m Only Happy When It Rains

Maandag 1 mei, Dag van de Arbeid

We denken uit te slapen en een dagje ter plaatse door te brengen, maar rond 6u word ik wakker van de regen die op het dak tikt. Hm. De plannen worden nog voor de eerste kop koffie veranderd: we gaan nog een eind rijden. Hier in de regen zitten koekeloeren, heeft weinig zin. Ik schrijf mijn eerste reis-blogbericht, daarna maken we ons klaar en om 9u25 vertrekken we. Eerst nog lozen, dan doet een norse dame de bareel voor ons open, en weg zijn wij.

We willen wat boodschappen doen, ons brood is op en we willen nog wat groenten kopen. We stoppen meteen bij de eerste Lidl die we tegenkomen. Achteraf beseffen we dat 1 mei hier ook een feestdag is, en dat het best wel zot is dat de winkel open is. Wat later vertrekken we weer, blij dat we de boodschappen al zo vroeg konden doen.

We rijden langs de andere kant van het meer van Iseo, en dat is bij momenten prachtig, ondanks het druilerige weer. De lage wolken maken het mooi.

Vele tunnels en 2 stops later draaien we weg van het meer en rijden we richting Verona. We rijden langs het Gardameer, we zien er zeer weinig van maar weten dat we hier later deze reis nog eens terugkomen.

We kozen “tolwegen mijden” voor onze route, en we zien we hoe ver we komen. Het is wel wat wennen aan de autosnelwegen hier, de op- en afritten zijn bizar kort en soms zijn er heel vreemde situaties. Meneertje  Mertens moet wennen aan de rijstijl van de Italianen: als de snelheid beperkt is tot 50 of 70km/u, komen ze in je gat hangen en duwen, en steken ze je, liefst in een bocht over een witte lijn, onvervaard voorbij. Mag je 90 of 110, dan rijdt de helft van de chauffeurs ineens pokketraag, en mag je blij zijn als er 2 vakken zijn, zodat je zelf wat sneller kan. Maar het went. 

Onderweg zien we een resem verkeersborden versierd met een hartje, schattig.

Verona is nog eens erg druk en lastig, maar daarna wordt het ein-de-lijk stiller en kunnen we stukken vrij rustig rijden. We rijden de autosnelweg af en parkeren ons langs een klein baantje om onze lunch op te eten. Heerlijk rustig. Daarna gaat het verder over de autosnelweg, waarna we via kleinere wegen naar de camperplaats rijden.

We steken de Po over, en rijden door een zeer onderkomen en armoedige streek. Heel veel leegstand, heel veel vervallen huizen. We rijden “per abuis” (mijn fout, eigenlijk) naar een camperplaats in Dogato waar we liever niet staan (“gratis bij gebruik van een maaltijd in het restaurant”, hebben we een hekel aan), de camperplaats die ik eigenlijk wilde is gelukkig niet ver weg, in Mispigliani, neen, Marsupilami, wacht, Migliarino is het. Ik kan het echt niet onthouden. Een camperplaats van de gemeente, waar de automaat voor water (betalend) niet werkt, maar waar je wel gratis elektriciteit hebt. Begrijpe wie begrijpen kan. Maar we klagen niet.

We staan er rustig, dichtbij het water. Straks gaan we nog eens tot daar, als het eens wil stoppen met regenen. Want dat doet het hier ook. Regenen. We eten een simpele maaltijd, en gaan weer vroeg slapen. Het kruipt in de kleren, zo’n lang eind rijden. En dat naar het water gaan, dat zal voor morgenochtend zijn. Nu regent het. Zei ik al dat het regent?

Dinsdag 2 mei

Voor één keer ben ik blij dat mijn echtgenoot snurkt. Door hem heb ik oordopjes gekocht, en oh wat kon ik die goed gebruiken vannacht! Het heeft de hele nacht onafgebroken geregend (al van in de namiddag), en niet zomaar een beetje regen, echt gieten. Met onweer, zegt Meneertje Mertens, maar dat hoorde ik niet (haha). En er heeft ergens een alarm de hele nacht gelawaaid, dat heb ik onder de morgen gehoord, maar niet al te veel last van gehad. Lang leve de oordopjes! En een snurkende Meneertje Mertens! 

We beslissen dus, opnieuw, om verder te rijden. Het heeft geen zin om hier in de gietende regen te staan, het regent echt te hard om iets te doen buiten. Jammer, de Po di Volano hebben we niet gezien. We vertrekken om 7u45, en zien héél veel water. Regen, veel regen, maar ook water waar we langs rijden, en industrie die afhangt van dat water. Voor Ravenna rijden we tussen de Reno en een soort stuk verlengde van de zee, of zoiets.

(gewapend met de papieren kaart ga ik nog wat verder zoeken: Valli di Comacchio)

Geen idee hoe het heet. Heel mooi. We zien zelfs flamingo’s. Daarna wordt het heel druk, Ravenna is druk en langs de kust is het zoals ik al verwachtte, natuurlijk ook druk. We passeren gemeenten met illustere namen als Anita en Tamara. We krijgen nog steeds veel regen over ons hoofd (maar we zitten droog), in verschillende gradaties. Je hebt muggenpis, je hebt licht gemiezer, je hebt motregen, je hebt zo van die nijdige motregen waar je doornat van wordt, je hebt gewone regen regen, je hebt harde regen, je hebt gietende regen, je hebt pletsende regen, je hebt stortregen… iemand nog een soort regen? In ieder geval, we hebben het allemaal gezien, en het wisselde elkaar af. Man, wat een weer. Met de wind erbij lijkt het echt wel een herfststorm. 

De wegen liggen er onwaarschijnlijk slecht bij.

Maar het is ook gewoon mooi, met het golvende landschap en de vele bomen in bloesem.

Na Ravenna komen we dichter bij de Adriatische zee, die we af en toe eens zien.

De rivieren die uitmonden in de zee zien allemaal vuilgeel/bruin, door de zware regenval. Ook de zee ziet daardoor vooraan veel minder mooi blauwgroen dan normaal. We gaan maar heel traag vooruit, en we kunnen ondertussen een boek schrijven over de Italiaanse wegen en de Italiaanse chauffeurs. Meneertje Mertens is het op een bepaald moment echt beu. Maar veel valt er niet te doen, behalve een beetje inspelen op de Italiaanse rijstijl. Dus vooral niet hoffelijk zijn maar brutaal. 

Ondertussen stopt het met regenen, klaart het wat uit en zien we al eens wat zon, halleluja!

Tussendoor lassen we de nodige tussenstops in voor sanitaire en andere behoeften. We staan eens op een gewone parking langs de weg, we stoppen eens op een camperplaats, waar het een behoorlijk zootje is en een paar mensen een vast verblijf hebben. Geen plaats waar we willen overnachten. Was ook niet het plan, we rijden door.

Onderweg zien we ook vele leegstaande “casa cantoniere”, we beslissen eens op te zoeken wat dat zijn, want het intrigeert ons wel. Bij deze dus.

Na een tijdje beslissen we na het nodige gekissebis onder elkaar toch een stuk via de autosnelweg te rijden. De GPS zegt dat we bijna 3 uur gaan doen over 105 kilometer, en vind ook ik een beetje té gortig. Dus hup, de autosnelweg op, en die laatste 105 kilometer leggen we af in 1u15’. 

We rijden naar een camperplaats in Fossacesia Marina (jammer, de link naar de camperplaats zelf werkt niet) die ik op voorhand gemarkeerd had. Normaal gingen we later aankomen en ergens langs de weg gaan staan, en konden we hier eventueel lozen en vers water halen. Omdat we 2 dagen vroeger zijn, besluiten we er onze tenten op te slaan. Gelukkig lazen we op voorhand wat info, want het is een klein beetje tricky om er te geraken. We beslissen al snel hier te gaan staan en te blijven, we vinden een plekje met zicht op zee en zijn twee happy campers. 

We potteren nog wat rond, gaan eens naar de zee kijken, eten ons avondmaal, en kunnen lekker ontspannen. We zijn hier, en we blijven hier voor een paar dagen. Nu écht. Geen regen die ons hier weg krijgt. We staan hier trouwens uit-ste-kend voor de start van de Giro. En er staan hier trouwens meer buitenlandse campers dan op de vorige camperplaatsen waar we waren, velen ook voor de start van de Giro.

Verwante Berichten:

• Italië (5): Song to the Siren
• Italië (3): Sun Hits the Sky
• Italië (4): Sea of Love
• Italië (6): Felicità (*)
• Italië (7): Lovely Day