Na mijn val zondag 2 weken geleden, lanceerde ik “valpartij” als thema in het Facebook-groepje van de foto challenge. Het is trouwens gezellig in dat groepje, en je kan er nog altijd bij hoor. Het is een besloten groep, dus je moet wel effe toelating vragen, maar dat komt goed.
Het ging mij vooral om valpartijen in een mooi decor, met een foto van de plek waar je gevallen bent. Nu heb ik een patent op vallen, ik ben daar goed in. Dus ik heb veel valverhalen. Ik heb ook een hele voorraad aan valverhalen in een mooi decor. Soms echt een adembenemend decor. Dus, ik deelde al drie plekken, en ik dacht, ik ga dat op mijn blog ook doen. Gewoon omdat het mooie plekken zijn, de verhalen zijn leuk, er kan al eens gelachen worden, en zoals al vaker gezegd, mijn blog vind ik duurzamer dan Facebook.
Dus. Twee weken geleden ging ik onderuit aan het Maria-bedevaartoord in Maldegem-Kleit. De laatste foto die ik er maakte was deze:
Ik was er wel vorig jaar al eens geweest, en vond het er best wel mooi. Kitscherig mooi, maar toch.
Eén van mijn “slow falling” valpartijen vond plaats op deze mooie plek.
De Berlindekapel in Laarne, waar ik graag eens stopte toen ik nog fietstochtjes maakte vanuit Gent. Op onderstaande foto zie je dat er 2 bankjes staan. Die keer zat er een meneer op een bankje, te genieten van de rust en stilte. Ik kwam er aan met mijn koersfiets, waarmee ik nog steeds niet echt handig ben om op en vooral af te stijgen. Al helemaal niet als er mensen op mijn vingers kijken. Dus, je raadt het al, het afstijgen van mijn stalen ros verliep niet vlekkeloos, en ik ging voor de ogen van de meneer traagjes tegen de grond. Schaamtelijk ja, zeg dat wel. Veel schade was er gelukkig niet aan lijf en leden.
En dan eentje in een echt adembenemend decor. We hebben er achteraf nog lang mee gelachen. We gingen naar de Pointe du Grouin, een prachtige plek in Bretagne. We stonden met de camper op een parkeerplaats, en wilden van daaruit het pad beneden bereiken.
Zoals je ziet is de begroeiing nogal dicht, maar er waren kleine paadjes dus wij op pad.
Na een tijdje blijf ik met mijn voet hangen in zo’n slingerende tak met prikkers aan, zoals je bij ons braamstruiken hebt die alle kanten uitwaaieren. Dus ik blijf haken, en val achterover de begroeiing (stekels en al) in. Door al die stekels kan ik me niet overeind duwen. Maar Meneertje Mertens heeft niets gehoord of gezien, en stapt lustig verder. Tot ik hem riep met iets à la ELA, KUNDEMIJNEKEERKOMENHELPENJA! Waarna hij verbaasd terugspurt en mij overeind helpt. Ik hield er wat pijnlijke stekels in mijn handpalmen aan over. En een stekelig humeur. Maar de omgeving zorgde ervoor dat dat snel vergeten was.
(de clou van de hele zaak was wel dat we niet noodzakelijk dat paadje hadden moeten nemen, we konden ook gewoon via de weg gaan. Moeha).
Nog eentje, ook in de categorie traag vallen. We maakten een fietstochtje in de Charente. Eerst de Charente over met Transbordeur de Rochefort, en daarna de aanpalende Marais Charentais in, zijnde een vlak meersenlandschap met veel water.
We kwamen aan een opeenvolging van 3 brugjes waar allerlei moois te zien was, dus we stopten om foto’s te maken.
Meneertje Mertens maakte aanstalten om weer door te rijden, ik zei dat ik nog even terugkeerde naar het vorige brugje voor nog een foto, en dat ik dan zou volgen. Maar… tijdens mijn U-bocht om terug te keren deed ik iets verkeerd (ik weet zelfs niet wat eigenlijk), en ging tegen de grond, op mijn zij. Met de zijkant van mijn hoofd tegen de grond, maar ik had mijn fietshelm op (zoals altijd met de koersfiets), dus dat viel mee.
Deze keer hoorde Meneertje Mertens wel dat er iets misgelopen was, en keerde terug om me overeind te helpen. De schade viel wel mee, hier en daar wat schaafwonden maar het kon ermee door. Fototoestel had ik op de rug, dat was niet geraakt. Mijn telefoon was uit mijn achterzak gevallen, maar die was gelukkig ook niet beschadigd.
Wij dus weer op pad, we hadden nog wel wat kilometers te fietsen, we zaten echt in het hol van pluto, we hebben er nauwelijks mensen gezien. Het was warm, om niet te zeggen heet, en het was lastig. Het enige waarvoor ik nog wilde stoppen, was een bever of otter. (als je goed kijkt, ze je hem wel).
Op het eind volgde nog een lastig klimmetje waar ik vreselijk hard gezaagd en gezeurd heb dat ik dat er niet meer bij kon hebben, maar uiteindelijk geraakten we toch weer op de camperplaats. Waar ik mijn wonden kon likken. Die dus best wel meevielen.
(wat minder meeviel, was dat achteraf bleek dat mijn plastic houdertje met identiteits- en bankkaart ook uit mijn achterzak gevallen was, waardoor thuis nog wat geloop en gedoe volgde om die te vervangen).
Ik lees graag jullie verhalen over valpartijen, hier in de reacties of misschien wel met bijbehorende foto’s op je eigen blog.
Een leuk thema met prachtige verhalen en mooie foto’s!
Fijne zondag.
Dankjewel 🙂
Mooi om nog eens te herlezen 😉. Vooral als alles daarna weer goed komt natuurlijk.
En ja, een fijne groep, tip voor de twijfelaars!
Ja, vooral dat van dat goedkomen 🙂
Jij was een twijfelaar hè, en ik denk niet dat je het je beklaagt dat je bij de groep gekomen bent 🙂
Valpartijen probeer ik altijd zo snel mogelijk te vergeten. Zo ook in augustus in de Gorzen in Ridderkerk waarbij ik op mijn linker knie viel. Deze val heeft grote gevolgen gehad voor mijn hardloopleven. Veel te snel ben ik daarna verder gegaan met trainen en wedstrijden. Ik kwam bij een orthopeed uiteindelijk en die constateerde tevens artrose en toen was het afgelopen met hardlopen. Inmiddels heb ik het hardlopen minimaal hervat in combinatie met veel spierversterkende oefeningen voor mijn knie en nu loop ik pijnloos.
Verder maakte ik ooit een val op mijn skistok in de sneeuw waarbij ik mijn duim brak. Na het gipsen heb ik de week toch verder kunnen skiën met een opengeknipte handschoen erover.
Sinds ik aan mijn gezicht ben geopereerd ben ik heel voorzichtig met lopen. Ik ga altijd eerst stilstaan voor ik iets ga fotograferen zeker op oneffen terrein en gebruik geen klikpedalen bij het fietsen.
Je hebt toch ook al een paar zware valpartijen achter de rug!
Ik zal jouw voorbeeld moeten volgen. Fototoestel vaker terug in de rugzak steken, en stilstaan om te fotograferen. Klikpedalen gebruik ik ook niet. Ik wilde deze winter wat oefenen met semi-klikpedalen (een systeem met magneten), maar ik weet niet of ik er al buiten mee durf fietsen.
Dat systeem dat jij noemt ken ik niet.
Even gevraagd aan Meneertje Mertens: magped.
https://www.magped.com/
Bedankt
Vertraagd vallen, ik mag er graag naar kijken. 🙂 De onontkoombaarheid terwijl er toch genoeg tijd lijkt te zijn de val te voorkomen of te stoppen, of zoals in een tekenfilm halverwege terug te keren naar rechtop. Je leest wel, zelf overkomt me dat vrijwel nooit, maar ik kén mensen…
Het voelt inderdaad zo aan. Een vertraagde weergave, die je het gevoel geeft dat je de val nog kan voorkomen, maar toch is die onontkoombaar.
O ja valpartijen werken altijd enorm op m’n lachspieren, gelukkig blijft het bij mij meestal met struikelen maar de keren dát ik viel was dat nooit in een mooie omgeving, tot 2x toe in een parkeergarage. En een keer in een werksituatie. O ja, nog eens gewoon op straat in de natte herfstbladeren.
De valpartijen op ordinaire plekken heb ik ook al gehad. Die zijn minder spectaculair om na te vertellen 😉
Originele insteek voor een blogpost. De valpartijen die me zelf zijn overkomen, waren niet bepaald in een mooie omgeving. Gelukkig was dat voor jou wel zo, dat maakt de pijn allicht draaglijker. Al lig ik er nu ook weer niet op te roepen, om dat wèl een keertje mee te maken. Het blijft tot slot een valpartij en dat kan soms lelijke- en verregaande (soms blijvende) gevolgen hebben…
Inderdaad, op een valpartij zit je niet te wachten, of het nu in een prachtige omgeving is of niet.
IK doe het maar 1 keer en dan goed, meteen gebroken enkel….Nu ben ik erg voorzichtig geworden als het glad is, nat is, in een tuincentrum etc. Als ik alleen het bos in ga, laat ik dat tegenwoordig ook weten aan het thuisfront. Dacht ik voorheen niet bij na…
Een mens wordt zo echt wel voorzichtiger hè. Een gebroken enkel is niet niks. Ik had bij mijn laatste valpartij echt wel het gevoel dat het véél erger had kunnen zijn dan die gekneusde ribben.
Inspiratie voor een logje. Veel valpartijen had ik gelukkig nog niet, maar eentje staat me wel bij. Vermoedelijk heb ik er al over geschreven in een logje. Dat moet ik even opzoeken.
Ik zou toch voorzichtig zijn als je voortaan in de buurt van kapelletjes komt…
Die grot in Kleit wil ik al langer eens bezoeken. Het is er nog niet van gekomen. Misschien iets voor deze zomer.
Ik zal héél voorzichtig zijn als ik in de buurt van kapelletjes kom.
Jij ook hè als je eens naar de grot in Kleit gaat 🙂
Prachtige foto’s en reizen/reisjes maar ehhh doe mij 1 plezier … doe ze zonder ‘vallen’ …. Ik weet uit ervaringen hoe zeer het kan doen… het is niet mijn hobby geworden en naar ik vermoed, de jouwe ook niet
Nee, helemáál niet, en ik laat het liever maar zo. Het doet inderdaad behoorlijk wat pijn.
Al een geluk dat er niet teveel verwondingen waren van al die valpartijen. Ik heb veel schrik om te vallen, want een domme val op een doordeweekse ochtend heeft bij mijn mama een resem knie-operaties e.d. in gang gezet. Dus ik probeer zoveel mogelijk rechtop te blijven 😉
Ik probeer dat ook, maar het lukt me niet altijd. Ben nu aan het denken hoe ik het moet aanpakken om valpartijen te vermijden.
Mensenlief, tranen met tuiten hier bij het lezen van die stekelige valpartij 🙂 Ik ben ook al een paar keer blijven haken achter die ondingen, maar wist me tot hiertoe gelukkig wel altijd recht te houden. Doe maar voorzichtig hoor, of we moeten hier binnenkort allemaal samenleggen voor een rollator 🙂
Hahaha, sommige van die verhalen zijn achteraf echt wel hilarisch ja 😀 Ik doe mijn best om voorzichtig te zijn, ik heb nog geen zin in een rollator, ha 🙂