De foto’s die ik tijdens onze reis in juli in Frankrijk met de Nikon maakte, bewaarde ik voor thuis. Die foto’s zijn veel beter als ze zorgvuldig geselecteerd en bewerkt worden. En zo kan ik onze reis nog eens herbeleven ook. Ik laat ze beetje per beetje op jullie los, elke keer foto’s van 1 dag.
We komen uit het departement Aude, we rijden naar het departement Ariège. Twee prachtige departementen. We stoppen in een dorpje met de illustere naam Val-de-Sos. Wat mij toch wel een paar grapjes over de sossen (voor de Nederlanders: de Vlaamse socialisten worden al eens – al dan niet denigrerend – de sossen genoemd, graag in negatieve zin, het is altijd de schuld van de sossen). Zo vraag ik me luidop af of er een rue Jean Jaurès is in Val-de-Sos (bekende Franse socialist, naar wie in elke stad wel een straat genoemd is) (in België kom je ook wel eens een straat tegen naar hem genoemd) (ik moet stoppen met zoveel tussen haakjes te proppen) (ik heb het net opgezocht, nee er is geen rue Jean Jaurès in Val-de-Sos).
Maar goed, waar waren we. Op de flank van een berg, de Port de Lers, we zijn namelijk in de Pyreneeën. Daar brengen we een rustige nacht en dag door.
Er is tijd om een wandelingetje te maken naar het bergriviertje.
Er zijn vervallen huizen.
Er is tijd om foto’s te maken van de bloemen.
We zien de maan boven een berg.
Vooraan staan wij, met achter ons Fransen en Spanjaarden.
De renners reden traag voorbij want bergop, maar deze keer keek ik toe en maakte geen foto’s.
Heerlijk even terug op vakantie. Ik ga mijn foto’s ook weer eens opzoeken.
Doen. Terugkeren is zo leuk 🙂
Dat de zomer van je foto’s afspat, is voor mij al voldoende reden om ze te bewonderen. 😉
Vind ik leuk om te lezen 🙂
Je zou het (…) zetten af kunnen wisselen met doorgestreepte tekst, ook altijd leuk. 😉
Hahaha, goed idee 🙂
Heerlijk om de zomerse vakantie hier nog even mee te beleven in december!
Fijn weer even terug te blikken met die kou nu. Al die vervallen huizen in Frankrijk intrigeren mij altijd. Misschien ook eens over bloggen…
Ja, doen! Frankrijk heeft zo echt van die plekken waar je je afvraagt hoe het er pakweg 150 jaar geleden was. De Pyreneeën geven mij ook echt dat gevoel.