Op reis: Does Anybody Know What Time It Really Is?

Zaterdag 23 juli

Meneertje Mertens zou vroeg opstaan en gaan fietsen, maar het was pas 6u30 toen hij opstond, en dat vond hij al te laat. Of hij had geen zin. Dat laat ik even in het midden. Hij maakte koffie en zich klaar (wat voor een taalfout is dat ook alweer?), en versiert dan de mobilhome voor de koers. Ik blijf in bed liggen, het is er gezellig en lekker warm, want het is toch wel een frisse ochtend. En een grijze ochtend. Af en toe lijkt het wat te dreigen, maar regen blijft uit.

We lummelen wat rond, en zien het volk toestromen. Het parcours wordt pas rond 10u afgesloten. Er arriveren veel mensen met de auto, en later ook te voet. Zo stromen alle plekjes vol. Schuin tegenover ons zit een familie uit Bordeaux, ze rijden (onder andere) met een Tesla, waar later nog een demonstratie van volgt. Later komt er nóg een grote Franse familie schuin over ons zitten, we hebben weer best wel een kluif aan om de familierelaties te analyseren. Wel geestig om zien hoe Franse families bijna allemaal een picknicktafel met bankjes mee hebben (zoiets), een paar frigoboxen, picknick en drank, en zich langs de kant van de weg zetten.

Het zonnetje is er ondertussen doorgekomen, iedereen zoekt de weinige plekjes schaduw op die te vinden zijn, “het zonnetje” is al snel “de zon” die ongenadig hard schijnt.

Iedereen maakt zich op voor de publiciteitskaravaan, er wordt al hysterisch gereageerd als er bestelwagens passeren die niks uitdelen (die rijden voor de karavaan voor bevoorrading). Wij blijven in ons stoeltje zitten, wat we zien slaat toch wel alles, qua graaien en snaaien. Ongelooflijk. De families van de overkant verdelen zich over de twee kanten van de weg en graaien gewoon alles weg. Al een geluk dat het voor ons niet meer hoeft. (hier zijn ze nog braaf)

Na de publiciteitskaravaan kalmeert de boel weer, en kunnen we in alle rust wachten op de start van de tijdrit. Die begint rond 13u met Caleb Ewan, er passeert ongeveer om de anderhalve minuut een renner. Ganna zit redelijk in het begin, en zijn tijd blijft lang op de tabellen staan (en hij in de hotseat zitten). We kijken toe, supporteren en maken foto’s.

Een renner die drinkt.

Ik heb meer foto’s gemaakt met de Nikon, om te oefenen en te proberen en te experimenteren. Ik neem aan dat ik jullie daar later niet mee moet vervelen.

Van Aert passeert, en onttroont Ganna. Dat ziet er goed uit. Maar dan moeten de klassementsmannen nog komen, en opeens staat Van Aert maar vierde meer in de tussentijden. Wij staan net voor de meting van het tweede tussenpunt in Gramat, en nadat de laatste renner gepasseerd is (het is een mooi trio, Thomas – Pogacar – Vignegaard) verdwijnen we in de mobilhome om daar verder te kijken. Stilaan keert het tij weer, Van Aert blijkt vooral heel goed ingedeeld te hebben. Vignegaard plakt eens bijna tegen een muur en doet het daarna toch iets voorzichtiger en rijdt op het eind niet meer vol door, het zou wel idioot zijn om je trui zo te verliezen. Van Aert wint de tijdrit, Vignegaard de Tour.

Met emotionele toestanden nemen we afscheid van deze tour. Zo voelt dat voor ons toch, de reis is belangrijker dan de bestemming, de ritten zijn belangrijker dan de eindwinst. Voor ons toch. (voor alle duidelijkheid: we zien emotionele toestanden bij de renners op TV, zelf zijn we gewoon een beetje weemoedig).

We ruimen rustig op, ondertussen is er geen wolkje meer te bekennen en is het ferm warm (het zou max 29 graden worden maar het lijkt warmer), en vertrekken naar Saint-Gérons. Een rit van een 60-tal kilometer, over heel smalle maar leuke wegen door een prachtig decor.

We rijden van de Lot de Cantal binnen, en het blijft even mooi. Er staat ook een bord Auvergne Rhone Alpes, waarbij Meneertje Mertens eens moet slikken, we gaan toch niet weer de Alpen in! De wegen zijn nog altijd behoorlijk pittig met veel bochten en haarspeldbochten, maar dit zijn echt wel niet de Alpen. Wel een prachtige streek, hier willen we wel eens terugkomen. En Rocamadour, daar wil ik ook wel eens naartoe. Misschien eens tijdens een reis naar de Pyreneeën, lijkt me wel wat. Soit.

Ik moest al eens diep nadenken waarom ik deze foto maakte, maar blijkt dus dat het voor het kasteel gindsboven was. Hm.

Rond 20u zijn we op de camperplaats in Saint-Gérons. Het lozen heeft nogal wat voeten in de aarde, de camperplaats is niet echt naar ons goesting (26 plaatsen? komaan zeg, tot 4 plaatsen vlakbij het loospunt toe, gezellig; nauwelijks rechte plekken; zeer flauw internet; een roker naast ons…). We overwegen nog een eindje verder te trekken maar daarvoor is het eigenlijk echt te laat, dus we eten en besluiten daarna snel in ons bed te kruipen. Morgen een lange afstand te doen, dus niet te laat in bed. 

Zondag 24 juli

We vertrekken om 6u10, we hebben 370 kilometer te rijden vandaag. Plan is om niet veel te stoppen, we hebben alles wat we moeten hebben: boodschappen gedaan, adblue gevonden, getankt, kleren gewassen, camper gewassen… veel meer valt er echt niet te bedenken.

Een beetje verder stoppen we op mijn vraag om foto’s te maken van de zonsopgang want dit was echt wel mooi.

Stoppen dus.

Mooi toch.

Het water in de tank ruikt wel naar chloor, Meneertje Mertens beslist het te lozen en op onze volgende camperplaats vers water in te nemen. We hebben toch geen water nodig vandaag. Tot zijn frank valt: het toilet. We kunnen niet doorspoelen. Oeps. Dus stoppen we en tanken de boel vol aan een serviceplek van de gemeente iets verder.

Een beetje verder stoppen we nog eens om wat water te laten lopen want er blijft precies iets lekken. Moet je de tank maar niet zo vol doen, Meneertje Mertens. Wat komt er eigenlijk van het plan om niet steeds met een volle watertank rond te rijden? En ons plan om niet veel te stoppen faalt ook grandioos, op een uur doen we iets van een 20 kilometer, goed bezig! Haha. Maar natuurlijk hebben we ook geen haast.

Op deze foto komt het kasteel iets beter uit de verf.

We rijden een eerste deel van de rit via smalle wegen, en het blijft klimmen en dalen met haarspeldbochten en veel andere flinke bochten. Maar ‘s morgens kan Meneertje Mertens daar beter tegen dan ‘s avonds. We rijden duidelijk in het Centraal Massief, we zien bordjes naar Puy Mary en de Puy de Dôme maar komen er niet echt dichtbij. Het landschap wordt daarna stilaan vlakker. We rijden verder over comfortabele wegen.

We stoppen nog bij een bakkerij voor een brood en croissants, eten een croissant en rijden weer verder. Er moet nog eens getankt worden en dat gebeurt ook, waarna we weer gezwind verder rijden. Weinig stoppen? Toe gij, wij kunnen dat niet.

We rijden door de streek van de gebottelde flesjes water (Volvic, Vichy, om er maar een paar te noemen), en Moulins ziet er een mooi stadje uit.

We stoppen eens op een parking, lopen wat rond en maken foto’s van het landschap (met de Nikon). Rond de middag rammelt de maag, en gaan we op zoek naar een parking waar we kunnen eten. In het eerdere deel van onze rit zagen we er veel, nu we er eentje nodig hebben, vinden we niks. Ja, zo van die inhammetjes, parkings noemen ze dat, maar je kan er geen poot verzetten en bij elke camion die passeert, zit je te wiebelen. En ze zijn in de volle zon. Geen zin in. We komen echt niks tegen, en na een tijdje beslissen we een zijweg in te slaan. We rijden een kilometer of vier, en kunnen dan op het dorpsplein van Lucenay-lès-Aix staan, in de schaduw van de bomen. Heerlijk. Ik eet een Franse maaltijd, brood, kaas, maar geen wijn. (Meneertje Mertens is geen fan en eet Frans brood met dingen die hij thuis ook eet).

Halverwege onze maaltijd arriveert er nog een Frans gezin, dat zo’n tafeltje met bankjes uithaalt en ook in de schaduw van de bomen luncht. We keren weer terug naar de originele route, en rijden naar de geplande camperplek aan het meer Les Settons in Montsauche. Ik heb het erg lastig gehad vandaag, constant kort wegdommelen en ondertussen de raarste dingen dromen. We vullen nog maar eens de watertank aan, in de blakende zon, het is bloedheet.

We installeren ons (het is een ruime, maar slecht onderhouden camperplaats), het gebeurt niet zo vaak maar deze keer twijfelen we bij een flink aantal plekken. Uiteindelijk vinden we een plekje naar ons goesting. Ik wissel buiten zitten en TV kijken af, ik ben niet de grootste fan van die laatste rit van de Tour maar ik heb het wel graag gezien. Redelijk laat maak ik ons een bordje vol zomer-eten klaar (sla, tomaat, tabouleh, gerookte zalm voor mij en “schellen” kalkoen voor Meneertje Mertens), makkelijk en snel klaar, het smaakt, zo hebben we toch nog deftig gegeten.

We trekken eens naar het meer en gaan met onze voetjes in het water staan.

Fotootje van mij? Allez dan.

Veel energie hebben we niet meer, douchen en in bed. Het is raar, het is toch wel minder warm dan een week geleden, en toch hebben we er veel meer last van. Doordat er geen wind is misschien?

Verwante Berichten:

• Op reis: sunrise/sunset
• Op reis: It’s the Pyrenees Baby!
• Op reis: canicule
• Op reis: hitteprotocol
• Op reis: It’s the Alps baby!