Op reis: It’s the Pyrenees Baby!

Met vertraging, door de hitte was er weinig animo om de laptop uit te halen om te bloggen.

Dinsdag 19 juli

Ik word rond 6u wakker van de kou en van het opstijgende lawaai naast mij. Meneertje Mertens staat wat later op om koffie te maken, en haalt een fleecedekentje voor mij uit (gisteren hadden we nogal optimistisch alle dekentjes en truien in de bergruimte onder de bedden gestoken). Het is frisjes hier (voor wie niet meer weet waar – we herinneren ons zelf vaak niet wat we een paar dagen geleden deden: in de Pyreneeën, op de Col de Lers). Ik blijf nog lang lummelen, Meneertje Mertens versiert de camper.

Ik sta op, en maak een wandelingetje met het fototoestel. (andere mensen wandelen met hun hond, ik met mijn fototoestel). Meneertje Mertens komt wat later aansluiten. We zien de maan boven de bergen. Betere foto’s volgen later.

We keren terug naar de camper, ik ontbijt en lummel nog wat verder. Meneertje Mertens doet een tukje. Zalig toch, helemaal niks moeten. De hele nacht was er geen verkeer, om 6u50 passeert de eerste camionette van de Tour, om 7u10 de eerste fietser die de berg beklimt, een beetje later de eerste voetgangers. Na een tijd wordt het een constante stroom van fietsers en voetgangers naar boven, regelmatig eens onderbroken door een fietser die naar beneden zjoeft. Ik bekijk het profiel eens, zoals ik al dacht staan we op het minst steile stukje van de berg. Maar echt vlammen gaan ze hier toch niet doen.

Vanmorgen dacht ik nog hier te koken ‘s middags, maar bij 30 graden rond de middag is de goesting daarin me al lang vergaan. We eten fruit, brood en kaas. Als de zon in het zenit staat, zoeken we ons heil in de camper en kijken TV. Buiten is er rond de camper nergens schaduw. We gaan ook wat aan de overkant van de weg zitten, maar als ook daar de schaduw verdwijnt, gaat het terug naar de camper.

Tegen dat de koers onze richting uit komt, is er gelukkig schaduw aan de neus van de camper. Het is ook niet zo hemeltergend heet als gisteren. Heet, maar het is veel draaglijker. De wind is hier wel weer grotendeels weggevallen.

Ook als de publiciteitskaravaan passeert, blijven we meestal binnen. Meneertje Mertens gaat al eens iets oprapen en zwaait al eens, en zo belanden er toch wat “cadeaus” in onze handen. Aan de eerste camper van het troepje waar we staan, was ondertussen een kolonie kinderen gearriveerd. Zij begroeten elke wagen met groot en puur enthousiasme. Meneertje Mertens gaat de door hem vergaarde spullen afgeven bij één van de begeleidsters, die daar (voor de kinderen) echt heel blij mee is. Hoe je op eenvoudige wijze je hemel kan verdienen.

De renners passeren in een zeer langgerekte kolonne. Hier en daar een pelotonnetje, heel veel renners alleen of met twee, veel renners tussen de wagens. Het is lastig in deze warmte. We krijgen een bidon van een renner van Israel Premier-Tech. We wachten nog op Marc Soler, die heel ver achter komt. Ook hij krijgt warme aanmoedigingen. Maar ook hij komt uiteindelijk buiten tijd aan.

Er zijn hier trouwens veel Spanjaarden. Ah ja, we zijn in de Pyreneeën. Spanje is vlakbij. En de Baskische Spanjaarden houden ook van de koers. Tijdens het wachten op Soler passeert één van de begeleiders van de troep kinderen, met een jongetje bij hem. Meneertje Mertens ziet het mannetje, pakt de bidon en vraagt of hij die wil. Oh ja, dat wil hij wel! De begeleider zegt dat ze op zoek waren naar een bidon, en hij was content dat de zoektocht zo snel resultaat opleverde. Een tweede keer zijn hemel verdiend vandaag, Meneertje Mertens. En het gevoel van zo’n ventje blij te maken, is veel leuker dan zelf zo’n bidon te hebben.

Na de passage heb ik een paar berichtjes: we werden opgemerkt op TV. Onze Gentse vlag is zoals altijd hetgeen waaraan we het makkelijkst opgemerkt worden.

We kijken de koers uit, ondertussen ruimen we al wat op. Na de koers vertrekken we naar Arreau. Daarvoor moeten we eerst de Col de Lers over. Na een tijdje wordt teken gedaan naar ons dat we niet door kunnen, maar we beslissen om toch door te rijden. We wisten op voorhand dat hier wegraken wel eens moeilijk zou kunnen zijn, dus vertraging stoort ons niet. Aan km 8 (we komen van 4) loopt alles inderdaad vast. Motor uit, en wachten.

Net als ik mijn boek genomen heb om wat te lezen, komt er toch beweging in de zaak. Heel traag. Een vrouw vertelt dat er ginds wat verder twee campers tegenover elkaar stonden, en dat degene die achteruit moest rijden, niet wilde bougeren. Tof, zo uit koppigheid de boel schaakmat zetten. Er staan ook mannen van Doublet (degenen die de bogen en reclamepanelen opzetten) in de file, en eens die zich ermee komen moeien, klaart het uit. Straf.

We rijden gezwind verder de berg op. Het is smal, maar er zijn nog campers en weinig tegenliggers, en het gaat behoorlijk vlot.

De afdaling naar Massat is lang, amai.

Maar mooi, echt prachtig. Ik wil hier echt eens gewoon op vakantie komen, wat een zalige streek. Of eens naar de Vuelta gaan als die hier rondtourt.

Ik kon niet kiezen, sorry. Na een tijd zitten we achter deze camper, die ongeveer aan hetzelfde tempo als wij naar beneden rijdt, naar Massat. (grappig koetje naast de weg)

In Massat stoppen we om de GPS in te stellen, ginder boven hadden we weinig tot geen internet, naar Massat rijden was geen probleem, maar om verder te rijden, hebben we wel wat hulp nodig. Massat vind ik trouwens ook zo’n mooi dorp, oud, beetje vervallen, een sfeer die me wel aanstaat. De rit gaat verder naar Saint-Girons, en zo naar Saint-Gaudens, waar de Tour morgen vertrekt. En zo verder via comfortabele wegen (waar we eerder al eens in omgekeerde richting reden, van Pau naar… Quillan). Onderweg is de lucht helemaal overtrokken, het ziet ernaar uit dat het gaat regenen. En dat doet het ook, een paar druppels.

Later krijgt de bewolkte hemel aan de einder een mooie oranje strook.

Rond 21u15 arriveren we in Arreau, waar een camperplaats van CCP is. De tour passeert hier morgen vlak bij, plan is om hier te voet een plekje te zoeken op het parcours, en morgenavond nog eens te overnachten. We rijden de camperplaats op, denken WTF?? en gaan lozen en water bijtanken. Nog op de loosplaats beslissen we om hier niet te blijven, de camperplaats is niet alleen een veredelde parking (wat ik wist) maar daarnaast ook nog eens een verwaarloosde parking, en de campers staan er ook heel dicht bij elkaar. En de camperplaats ligt op de grote weg. Geen. Zin. In. In de recensies zegt iemand: Très belle aire calme avec le ruissellement du torrent. Euhm, lijkt me echt een nep-review. Het is een lelijke camperplaats, vlakbij een drukke weg. Ik denk niet dat je het lieflijke ruisen van het beekje hier hoort.

We beslissen de berg (Col d’Aspin) op te rijden, om te zien of we een plekje vinden. De col d’Aspin is echt prachtig. We genieten van de mooie uitzichten en griezelen bij de diepe afgronden. De helling is echt wel lang, blijft duren. Maar echt, prachtig. Eigenlijk vind ik de Pyreneeën mooier dan de Alpen. De Alpen zijn ook prachtig, maar het is een hoekige, brute schoonheid. De Pyreneeën zijn poëtisch mooi. Ik vind die hele Arriège trouwens een prachtige regio.

We vinden geen plekjes om te staan jammer genoeg, alles is al volzet (veel plek is er niet), waar sommigen staan zouden wij echt niet durven staan. Brrrr. Op de top staat veel volk samen, we hebben geen zin om erbij te gaan staan. Zelfs in de afdaling zijn alle mogelijke plekjes al volzet. De afdaling is ook een pak korter, en in de laatste haarspeldbochten lopen de koeien gewoon op de weg!

Al snel staan we in Payolles (Campan). Ook daar staat een hoop campers samen, we beslissen erbij te gaan staan, want ondertussen is het zo goed als donker en Meneertje Mertens ziet het niet bepaald zitten om nog een berg op te rijden. Want dit stuk van het parcours is echt wel berg op, berg af en ongeveer meteen weer berg op.

We sukkelen wat bij het vinden van een plekje, uiteindelijk staan we goed, maar wel scheef, haha. Blokken oprijden gaat niet goed in het donker. Dus eten we scheef nog iets simpels (het is 22u en dan is de goesting echt wel op), en gaan slapen. Ondertussen wordt de camperplek ook helemaal rustig.

De koeien lopen hier gewoon op straat en tussen de campers, zalig. Als we in bed liggen, hoor ik een uil. En dan is mijn dag, week, maand meteen goed!

Woensdag 20 juli

Rond 6u30 wordt Meneertje Mertens wakker, en maakt koffie. Ik heb een beetje moeite met wakker worden. Ik blijf rustig aanlummelen. Ik ga niet veel doen vandaag. Vannacht heeft het geregend, en het is grijs. Het zou hier max 21 graden worden, wat een verschil! Meneertje Mertens heeft lol met de koeien die hier rondlopen.

Ik zie een koe met een klein kalfje aan haar zij.

Rond 8u komt een auto met veel getoeter langs, we denken eerst dat het iemand is die een hekel heeft aan de jaarlijkse poeha van de Tour, maar uiteindelijk blijkt het een bakker te zijn. Meneertje Mertens haalt een stokbrood, croissants en chocoladebroodjes. Lekker. Het niet veel doen houdt voor mij in: verslag schrijven en blogachterstand inhalen.

Ik heb al dagenlang zin in de Kantonese rijst die in onze koelkast zit, en maak die klaar met de scampi’s die al evenzeer in onze koelkast zitten. En of het lekker is. Alleen een beetje veel werk om op te eten want we moeten de scampi’s nog pellen. Maar hmmmm lekker. We maken het eten binnen klaar en eten het daar ook op, eten tussen de koeienvlaaien spreekt ons niet erg aan. We moeten hier goed opletten waar we onze voeten zetten.

We gaan zitten buiten en kijken naar een deel van de publiciteitskaravaan, en gaan daarna weer binnen zitten om naar de uitzending te kijken. Het is hier veel veel veel minder warm dan de afgelopen dagen, maar in de namiddag komt de zon er toch wat door. Het is hier mooi, ook daarvan komen later betere foto’s.

Er staat vrij veel koude wind, waardoor de temperaturen laag (ongeveer 21 à 23 graden) blijven. Als we zien dat de renners de top van de Col d’Aspin ongeveer bereikt hebben, gaan we weer buiten kijken. In afwachting van de renners, zien we achter ons de 5 helikopters met vips landen. Toch altijd een indrukwekkend zicht, die 5 helikopters die in formatie landen.

De renners passeren uiteraard snel, maar het deelnemersveld ligt helemaal uit elkaar, dus hebben we toch wel veel om naar te kijken, we zijn best we tevreden over ons plaatsje in Payolles in de afdaling. Het is weer lang wachten op de allerlaatste renner, deze keer is het Fabio Jakobsen, die net voor de tijdslimiet (het is een kwestie van seconden) compleet leeggereden binnenkomt.

We kijken op ons gemak de koers uit, het is minder warm dus ik kan weer een beetje breien (daar was het de laatste dagen geen weer meer voor). Ondertussen is het aanschuiven om van de berg weg te geraken. Er blijven vrij veel campers staan. Na de finish ruimen we op, en vertrekken we naar Tournay (met y dus, niet met i). Hier en daar is het aanschuiven, maar het valt best wel mee.

In Campan en omgeving zien we veel poppen in de tuinen, grote poppen die allerlei taferelen uitbeelden. Wat verder zitten we te gieren van het lachen, ik zie nog een pop en begin mijn zin dat ik die poppen echt wel… en dan zie ik dat het geen pop is, maar een oude vrouw in een rolstoel die naar het passerende verkeer zit te kijken. We liggen in een deuk. Ik wilde zeggen dat ik die poppen eigenlijk behoorlijk creepy vond…

Het is grotendeels makkelijke en brede weg naar Tournay. Daar is een camperplaats, vroeger een oude camping. Lozen en bijvullen, en een plekje zoeken. We zitten hier lekker in het groen en onder de bomen.

Ik ga wat foto’s maken van de omgeving terwijl Meneertje Mertens de camper wat uitkuist (yep, zo gaat dat hier bij ons).

Ik vind het hier een beetje vreemd, met een museum waar ik niet van kan vaststellen wat het is (het is dan ook dicht, een “maison des internes” (que?) en een met duct tape aan elkaar geplakte auto.

We eten, ik werk onze planning voor morgen en dit verslag af, en dan kruipen we redelijk vroeg in bed. Ondertussen is het weer bewolkt, maar hier in Tournay is het een stuk warmer (27 graden en drukkend). 

Ik ben het al een paar keer vergeten, maar hier nog eens verslag van de dahlia’s. Ofte:

Rodahlia!!!

Mijn donkere in een vaasje met een paar van Sara haar eigen dalia’s. Foto’s door Sara!

Verwante Berichten:

• Op reis: sunrise/sunset
• Op reis: canicule
• Op reis: hitteprotocol
• Op reis: It’s the Alps baby!
• Op reis: zijstapje naar Zwitserland