Satur9Nadat mijn zoon Milan en zijn vriendin Sara ons verteld hadden dat ze gingen trouwen, vroeg Sara me of ik haar trouwkleed wilde maken. Wat een eer! Op voorwaarde dat het iets eenvoudig mocht zijn, wilde ik dat wel doen. Ik wist zo wel dat Sara niet in het wit wilde trouwen. Niks voor haar. En dat maakte het al een stuk makkelijker.
We hadden bijna een jaar om ons voor te bereiden. Als ik het me goed herinner, gingen we in juni al op tocht voor stof. Sara had een idee van wat ze wilde, en ik kon daar wel wat mee.
Wit wilde ze inderdaad niet, het moest bordeaux-rood worden. En laat dat nu net een kleur zijn die ik erg mooi vind. En die ik ook erg mooi vind staan bij Sara, veel beter dan wit. Na veel brainstormen, patronen bekijken, ideeën en wensen uitwisselen, waren we uitgekomen bij een empire style dress. Eenvoudig, mooi. En comfortabel, dat wilde Sara ook. Ze wilde zich makkelijk voelen in haar kleren die dag. Het moest een aangename dag worden zonder kriebelende kleren en pijnlijke voeten.
Sara kocht online bij Toverstof al de stof voor de kleedjes voor de meisjes, die ik ook ging maken. Voor de drie nichtjes van Sara en Milan: Lili, Luna en Pipa, dezelfde kleedjes.
De stof voor het trouwkleed wilden we zien, voelen en wegen, dus daarvoor gingen we naar de bakstenen winkel van Toferstof, in Destelbergen. Maar daar vonden we niet wat we zochten. Volgende stop: Sint-Niklaas, de Modecoupon. Waar we vonden wat we moesten hebben. We wilden een “onderkleed” in bordeaux katoentricot. Stevige katoentricot, die niet teveel doorzakt onder het gewicht van een lange rok. En katoentricot omdat het comfortabel zit en het niet erg is als je er een beetje in zweet. Daarboven kwam een tweede kleed, in kant. Kant ook in bordeaux-rood, ietsje feller dan het bordeaux van de onderlaag.
Het startschot werd gegeven met het bovenlijfje. Ondertussen maakte ik eens een timelapse.
En toen, ja, toen ging ik aan het uitstellen. En Sara wellicht keihard aan het stressen, van waar blijft die nu met dat kleed? En ik, ik procrastineerde verder. Niet dat ik er niet aan dacht, dat wel, maar voortdoen? Mja.
Tot de deadline echt wel in zicht begon te komen… en toen deed ik verder. Zucht van opluchting van Sara.
De rok werd gezoomd…
… de rimpels met een hulpdraad gedriegd…
… en met tienduust wonderclips vastgezet aan het lijfje.
Tussen alle bedrijven door was er regelmatig een pas-sessie. Het kanten lijfje werd gemaakt:
Na het worstelen met meters stof voor de onderrok, werd alweer geworsteld met meters stof voor de bovenrok.
Het onderkleed:
Onderkleed en bovenkleed samen. Het is nog niet volledig af, zo moet bijvoorbeeld nog de lengte van de mouwen bepaald worden.
Toen waren er ook nog de kleedjes voor de meisjes.
Ook hier: meters stof.
Twee van de drie kleedjes, afgewerkt. Wat wordt Lili groot!
Het resultaat? Dat zie je in een volgende blogpost.
Zo fijn dat je dat mocht en kon doen. Ik ben zeker dat het een heel mooie jurk is geworden.
Net als Sara was ik ook zo’n geluksvogel met een schoonmama die mijn trouwkleed wou maken.
Oneindig veel respect voor zóveel arbeid!
Ik ben al benieuwd naar het eindresultaat.
Knap hoor.
En het eindresultaat ben ik ook erg benieuwd naar!
Altijd een leuk een handige Harry als oma, schoonmama. Ik kan zelf nog geen stikmachine aanzetten, dus pure bewondering.
Met bewondering kijk en lees ik naar jouw creaties. Petje af hoor.
Prachtige stof. Herkenbaar dat uitstelgedrag bij projecten die moeilijk zijn en waar veel van verwacht wordt.
ontzettend knap!
Wauw, zo straf dat je dat allemaal kan maken. En geweldig dat je schoondochter je dat vraagt. Ik viel nog liever dood dan mijn schoonmoeder bij mijn jurk te betrekken 😉
Wat een prachtige kleur! Maar wát een werk allemaal!!
Gelukkig allemaal op tijd klaar en wat ben ik benieuwd naar de bruid want zoiets komt natuurlijk pas echt tot recht als het gedragen wordt.
Wat ben je toch handig Anne, driewerf wow! Zo bijzonder dat je dit kunt máken!! Ik ben mee benieuwd naar het eindresultaat!
Amai! Chapeau als je dat kan!! Zeer geslaagd (zag ik op je laatste blog)
amai wat een eer om dat te mogen doen!