Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
De ondertussen zeer respectabele en vooral leuke playlist kan je vinden op Spotify én op Youtube. Abonneren kan, uiteraard.
Vorige week had ik Telstar van The Tornadoes, waarop Goofball doordraaide met Light My Fire van The Doors.
Prachtige klassieker, voor het orgeltje. En ik dacht meteen, sixties orgeltje? Dan draai ik door met een nummer met die vette eighties synth sound. En piano.
Message to My Girl. Eén van de mooiste van Split Enz, één van de mooiste die Neil Finn ooit schreef. Uiteraard had ik Neil Finn en ook Split Enz hier al, maar zoals Goofball al schreef: sommige artiesten mogen wel vaker terugkomen in ons muzikaal pingpongspel. En zij vallen daar zeker onder.
Zo’n nummer waarvan de meeste mensen zeggen: dat ken ik niet, tot ze het horen, en ja, dan kent zowat iedereen het. Perfecte popmuziek, overgoten met een goeie laag eighties sound.
Mijn kennismaking, voorjaar 1984, met deze groep uit Nieuw-Zeeland, en bijna 40 jaar later hoor ik ze nog altijd even graag.
Neil Finn speelt het nummer nog steeds live. Dat kan heel minimaal met enkel piano.
Maar ook bombastisch (pompous? overblown?) met orkest en koor. Een folietje van Eddie Rayner van Split Enz, ENZSO. Enz zie je daarin, van Split enz, maar ook NZSO van het New Zealand Symphonic Orchestra. Sommigen vinden er niks aan, ik vind het gewoonweg prachtig. Met mijn excuses voor de ondermaatse beeldkwaliteit, maar heel veel valt hier niet van terug te vinden. Het geluid klinkt gelukkig redelijk. Ooit zag ik eens een documentaire over dit project (waar onderstaand filmpje deel van uitmaakt), maar die vind ik niet meer terug.
En excuseert u me nu terwijl ik mijn CD van ENZSO ga opsnorren.
Goofball, ’t is weer aan u!
De titel zei me niets maar het nummer ken ik wel. Mooi. Elk van de drie versies heeft wel iets.
Blijft een onbekende voor mij. De laatste versie, met pianobegeleiding, vind ik het mooist.
Het is precies zoals je schreef: de titel van het liedje zei me niets en de band Split Enz, behalve de naam, eigenlijk ook niet. Maar het liedje zelf ken ik wel, en ik vind het mooi.
Een mooi liedje. In de periode dat het een hit was, was ik zwanger. Ik zweef weer op een wolkje als ik het hoor.
Ik ga voor de tweede uitvoering met alleen de pure pianobegeleiding.
Prachtig nummer. Grijsgedraaid indertijd. En wat een broekie was Neil Finn toen nog.
Welke versie dan ook , het blijft gewoon een goed nummer maar het leens zich gewoon voor veel spektakel en ik “symfonisch” is past perfect. Niet mis met de piano versie maar dit nummer vraagt gewoon net wat meer.