Satur9Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
De ondertussen zeer respectabele en vooral leuke playlist kan je vinden op Spotify én op Youtube. Abonneren kan, uiteraard.
Vorige week had ik He, lekker beest van Isabelle A, waarop Goofball doordraaide met The House of the Rising Sun van The Animals.
Yep, dat was een lekker beest van een nummer. En ik concentreerde me op het orgeltje. Had Goofball een oudje, ik ging nog wat verder terug. Naar 1962, met Telstar van the Tornadoes. Een instrumental die een enorme hit werd.
Persoonlijk verhaaltje eraan verbonden: mijn eerste kamp met de CM was in Retie. Daar werden we altijd op het appel geroepen met dit nummer. Dan moesten we op het middenplein netjes in rijen gaan staan bij de juiste groep met het juiste sjaaltje.
Goeie herinnering of trauma? Iets tussenin. Ik deed het niet graag, die kampen. Maar door het liedje vergeet ik het nooit meer.
Goofball, ’t is weer aan u!
O ja, dát nummer. Wie kent dat niet?!
Die kampen deed ik ook niet graag. Ben ooit maar één keer met de CM mee geweest, met de 11-jarigen naar Wodecq. Ook de sneeuwklassen met school vond ik vreselijk. Ik was zo’n flauw kind.
Nog altijd een herkenbaar nummer. Als ik me niet vergis, werd het hier nog lang gebruikt als herkenningstune bij een radioprogramma.
Dat dacht ik ook.
Dat muziekje herken ik meteen. Eentje uit mijn mooie kleutertijd. Zalig.
Op kamp of elders slapen deed ik niet graag. Ik had altijd heimwee en dan moest men mij keer op keer naar huis brengen… zo’n kind was ik dan ook. Ik wilde het wel proberen, maar ’s avonds huilde ik bittere tranen omdat ik thuis en mijn moeder zo miste. Gelukkig ben ik nooit mee geweest met de CM. Mijn jongste zus wel, naar Amberloup met een kartonnen valies. Ze was er ziek van, zo erg viel het tegen. Het was net geen trauma.
Dat instrumentaaltje doet me instant denken aan de tijd van de vrije radio’s. Bij veel van die lokale zenders werd het gebruikt als een begin- of eindtune.
Hoe lang ik dat nummer niet gehoord heb! Grappig hoe muzikaal geheugen werkt. Na de eerste toon kon ik het alweer feilloos meezingen. Het is een opwekkend muziekje. Wel geschikt voor appel denk ik, hoewel ik er zelf vermoedelijk wat nerveus van zou worden. Bij welk sjaaltje moet ik alweer…. 🙂
Inderdaad een heel bekend nummer al hoor je het nu niet meer zoveel. Grappig nog eens terug te horen.
Eentje uit de heel oude doos – kan ik best (her)smaken!
Ooooh CM kampen! Ik ben 4 keer meegegaan (waarvan 2 keer als tiener, absoluut zalig, rondhangen in de Provence) en daarna nog veeeel meer meegegaan als moni. Maar zo een tunetje met een bijhorend appel heb ik wel nooit gehad.
Ah die nostalgie 🙂