Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. Dit jaar gaan we terug naar een nabij verleden. Het jaar 2020, het jaar dat we in onwetendheid begonnen, het jaar dat we een beetje lachten met dat virus in China, het jaar dat we dachten dat we er na een vijftal weken wel weer vanaf zouden zijn, het jaar van de lockdown, het jaar van de mondmaskers en de social distancing, het jaar van het voortschrijdend inzicht. Het jaar dat we kennismaakten met corona.
De lockdown werd zo stilaan afgebouwd, we mochten al eens wat meer. Maar wij zaten hier nagelbijtend af te wachten of we toch op verlof konden gaan, nadat het eerst uitgesteld werd. We hadden afgesproken met DD Mobilhomes dat we op 15 juni zouden vertrekken. Was het niet naar Frankrijk, dan zou het een reis in België worden. De plannen voor Frankrijk waren al lang af, ondertussen zat ik dus als plan B plannen voor België te maken, en er was nog een plan C met Nederland en eventueel Denemarken, moest dat misschien mogen. Ik herinner me nog iets van plannen D (Duitsland) en E en F ook, haha, wat die waren, geen idee meer.
Het was eens wat minder goed weer.
Maar de dag erna zag het er alweer wat beter uit.
We reden naar Oudenaarde, waar Leslie ons het plekje toonde waar we met de camper zouden staan, in het geval we mochten vertrekken. Leven op hoop, noemen ze dat. Er was iets met fietswielen ook, Dirk hielp Meneertje Mertens uit de nood, maar geen idee meer waarom. Tegen dan moet toch al lang duidelijk geweest zijn dat de 1000 kilometer niet kon plaatsvinden?
En het mooie weer is in full force terug. Wat een mooi voorjaar was me dat toch.
In de serie “corona-cadeautjes voor Lili” maakte ik een leeskussen.
Ik maakte mijn langste fietstocht van het jaar. Het was een loeihete dag, tegen dat ik in Stekene was, kon ik hier al een schietgebedje maken dat ik thuis zou geraken.
Het schietgebedje hielp niet (ik verwachtte ook niets anders). Aan het veer van Desteldonk belde ik naar Meneertje Mertens of hij me wilde komen halen, waarna ik op Doornzele Dries in de schaduw wachtte tot hij er was. Maar toch was het mijn langste fietstocht van het jaar.
Ik ging op het terras van mijn ma en Herman kijken naar de wolken. Of zoiets. Of iets drinken voor Herman zijn 80ste verjaardag.
Wat een tof leedkussen en nog zoveel-anders-kussen.
Sorry leeSkussen, leed zou wat erg zijn😦
Hihi 🙂
Het kussen is inderdaad voor veel te gebruiken 🙂
Het voorjaar was inderdaad prachtig, dat herinner ik me ook wel.
Het kapelletje en het bordje van ‘de grot O.L. Vrouw van de fietsers’ zijn voor mij de hoogtepuntjes in deze serie.
Die grot vond ik ook speciaal. Ik had het toen al zo warm dat ik er snel weer weg was, maar ooit wil ik daar nog eens uitgebreid rondkijken.
Mooi hoe je je de dingen herinnert.
Ik meen mij die loeihete dag ook te herinneren. Wij waren ook aan het fietsen en zijn van oververhitting met kleren en al in het water gesprongen onderweg. Het water siste… bij wijze van spreken.
Ik kan het me voorstellen, ik herinner me nog goed hoe warm het toen was. Ik wilde proberen 100 km te fietsen die dag, haha!
Ja het waren warme weken waarbij corona eigenlijk op een heel laag pitje stond en behoorlijk langs me heen ging. Het was henk’s laatste verjaardag en het zou warm tot zeer warm blijven tot aan zijn crematie.
De combinatie corona en overlijden van Henk, het moet zo’n zware periode geweest zijn voor jou…
Ja het wás zwaar maar van coronabeperkingen had ik in die tijd eigenlijk weinig benul, mijn leven was al zo beperkt.