Op donderdag is het hier Throwback Thursday. Dit jaar gaan we terug naar een nabij verleden. Het jaar 2020, het jaar dat we in onwetendheid begonnen, het jaar dat we een beetje lachten met dat virus in China, het jaar dat we dachten dat we er na een vijftal weken wel weer vanaf zouden zijn, het jaar van de lockdown, het jaar van de mondmaskers en de social distancing, het jaar van het voortschrijdend inzicht. Het jaar dat we kennismaakten met corona.
Het was moederdag, die week. En er werden leuke dingen aan huis geleverd. Zoals deze mooie doos van Julie’s House.
Daar zaten mooie én lekkere taartjes in.
Cadeautjes die pasten in de tijdsgeest.
Het moet in die periode eens hard gewaaid hebben, want ons terras was een drama.
Maar er werden toch weer foto’s gemaakt van staalblauwe hemels.
We gingen naar een serre in Destelbergen…
… en na wat noeste arbeid kon het terras er weer tegen.
Om af te sluiten kreeg ik nog wat mooie foto’s toegestuurd vanuit de andere kant van Sint-Amandsberg.
Wat doen we op moederdag? We knuffelen mama te pletter.
Hehe!
Daar word je helemaal vrolijk van! (en weet je nog? coronakapsels!)
Blijft raar. Enerzijds slechts twee jaar geleden, anderzijds lijkt het wel een eeuwigheid.
Tijd is een vreemd beest hè, waarin de termen (minuten, dagen, jaren…) eigenlijk de lading niet dekken. Tijd is vluchtig. Niet vast te nemen met je handen, ook niet te vatten in taal.
Ik waardeer meer dan ooit de vrijheid die we hebben om te gaan en te staan waar we willen.
Ik vind dat toch wel mooi.
Vanmorgen was het overal zo druk en dacht ik terug aan de rust op de wegen en in de winkels tijdens de lockdowns. Ik heb gemengde gevoelens over toen en nu.
Ik deel die gemengde gevoelens met jou. De rust op de wegen en in winkels mis ik ook. Toen we nog in Gent woonden, miste ik de rust ’s nachts ook.
Leuke beelden van mooie momenten die gelukkig weer mogelijk zijn 😉
Vreemde tijd waar de doorheen moesten, en toch vloog diezelfde tijd, achteraf gezien.
Ja hè 🙂 Zoals ik al bij Meneer Pannenkoek schreef, tijd is een vreemd beest.
Een mooie terugblik. Eentje van eenzaamheid, genieten van de natuur, geen mensenmassa’s. Maar jij hebt er blijvende herinneringen aan 😀
Ik kan het niet laten de herinneringen in beeld te vatten 🙂
Blij dat we dat nu niet meer meemaken. Wat een heerlijke knuffel van de kindertjes!
Het zijn dan ook heerlijke kindertjes 🙂
Je kleindochters hebben het woord ‘guitig’ uitgevonden. 🙂
Echt hè 🙂
Mijn coronakapsel heeft gezorgd dat ik nu grijs door het leven ga en dat ik mijn haar laat groeien. Anders was het waarschijnlijk nog altijd gekleurd met slecht reagerende hoofdhuid op dat kleur en kort.
Tenzij ik ooit zelf kleinkinderen krijg, zijn de jouwe toch de schoonste hoor.
Ik vind dat iets goed dat uit de corona-periode komt, een natuurlijk kapsel 🙂
Wat een schoon compliment zeg voor die kindertjes 🙂
Niets mis met de coronakapsels, althans op deze foto’s . Met mijn normaal korte koppie was het wat minder in die tijd. 😉
Mijn man heeft, toen de kappers dicht waren, mijn haar geknipt, ik heb ook kort haar. En het zat best oké 😉 Hij wil het alleen niet nog een keer doen omdat ik erg dik haar heb. Hij kwam er amper doorheen 🙃
Haha, mijn zoon heeft ook zo’n bos haar waar je niet doorgeraakt. Knap dat je man dat durft, ik zou me er geen beginnen aan zien bij mijn zoon!
Het is daarna alleen maar erger geworden, denk ik 🙂 Mijn zoon en schoonzoon hadden gigantische haarbossen 😀
Toen ik voor het eerst over Corona hoorde dacht ik Ohh maar het is in China, dat is ver weg… Uiteindelijk was het toch niet zo ver weg. Het heeft het leven wel even op z`n kop gezet 🤔
Nog geen beetje hè.
hmm die moederdag mocht je opeens wel weer een contact hebben . ‘k weet niet meer wat de regel exact was, het was nog heel streng maar wel een soort moederdagcadeau…zo eentje waar we dan heftig over gediscussieerd hebben want er moesten keuzes gemaakt worden, wilden voorzichtig blijven maar anderen hadden verwachtingen enz enz. Geen fijn moedercadeau vond ik dat (van de overheid).