Vragen beantwoorden, dat doe ik graag. Dus zocht en vond ik vragen. In de vorm van de vragenlijst van Proust (die je ook regelmatig in De Morgen aantreft trouwens). Elke week beantwoord ik één vraag.
Oei, ik was gisteren mijn vragen van Proust vergeten. Geen erg, dan doe ik die vandaag. De vraag voor deze week:
Wat is jouw idee van ellende?
Migraine. Teveel lawaai. Te sterke parfums. Vervelende hondjes die mij niet met rust laten. Een constante bron van lawaai in de achtergrond. Luid gebabbel. Vapeurs. Constipatie. Mensen die niet kunnen stoppen met over zichzelf praten. Op een legoblokje trappen. Egaal grijze lucht, dagen aan een stuk. Uren wakkerliggen. Nachtelijke hoofdpijn. Mensen die luide telefoongesprekken voeren in de trein. (oh, misschien moet ik eens een lijstje maken van irritante dingen op het openbaar vervoer). Wachten. Overrelativeren. Plekken met slechte akoestiek.
Trouwens: ik hoor/lees van veel HSP’s die slecht tegen lawaai kunnen, dat ze niet naar concerten gaan, wegens het te hoge geluidsniveau. Om één of andere reden heb ik daar nauwelijks last van. Ik ga naar een concert met de ingesteldheid dat het luid zal gaan. Het is een paar uur, daarna is het weer gedaan. Ik ga voor de muziek, ik weet dat die luid is. Ik hoef niet veel te praten tijdens het concert, ik wil ook niet veel praten. Het is vooral het praten tijdens een concert dat ik lastig vind. Dus ja, dat lukt mij wel. Crowded House, 16 juni. Zeker niet mijn idee van ellende, integendeel!
Wat geluiden betreft is mijn idee van ellende exact hetzelfde als dat van jou, maar dan met nog wat extra’s: huilende baby’s, krijsende kinderen, voorbij razende treinen als je aan de spoorweg staat, veel mensen die door mekaar praten, luide muziek, … En ik ben HSP’er.
Ik ben GEEN HSP’er (maar wel te snel met op de verzendknop te drukken).
Huilende baby’s vind ik nog redelijk, krijsende kinderen al iets helemaal anders. Veel mensen die door elkaar praten, verschrikkelijk. Dan voel ik de laagjes lawaai in mijn hoofd opstapelen tot het teveel wordt.
Ik had een huilbaby. Twee jaar aan een stuk zo goed als 24/7. Het zal je niet verwonderen dat het bij één kind gebleven is. Blijft echt een trauma.
Ja amai, dat kan ik me voorstellen. Twee jaar. Daar kan je geestelijke gezondheid zelfs bij in het gedrang komen.
Dat was bij momenten ook zo. Ik zou dat kind soms iets aangedaan hebben. Gelukkig waren er mijn ouders die het soms van ons overpakten.
Als je dat op je eentje moet doen, dan ga je er onderdoor. Zelfs met hulp zou dat al kunnen gebeuren.
Ik hou ook meer van de stilte dan van lawaai, maar ellendig voel ik me daar niet onder.
Keiharde muziek bij bouwvakkers in de wijk achter onze tuin is ellendig.
Mensen die niet kunnen luisteren naar elkaar en altijd alles naar zich toe trekken, dat ervaar ik ook als heel vervelend.
En nog vergeten….halve nachten wakker liggen….ondanks de stilte😦
Erg hè. Nog eentje: halve nachten wakker liggen, ondanks de vermoeidheid. Ergo: niet kunnen slapen van moeheid. Wat vind ik dat ook ellendig.
Het is vooral aanhoudend lawaai waar ik het moeilijk mee heb. Bij de meeste van die dingen is dat zo.
Ik erger me zelden, eigenlijk. Kinderen mogen schreeuwen, muziek mag schallen en treinen mogen razen. Legoblokjes bezit ik niet en grijze lucht zorgt veelal voor voedende regen.
Waar ik me echter wél kan aan ergeren: klagende mensen. 😉
Het gaat niet om ergernissen, het gaat om ellendig voelen.
Van migraine voel ik mij ellendig, ik erger me daar niet aan. Van slecht slapen, van nachtelijke hoofdpijn, van opstaan met hoofdpijn.
Grijze lucht tot daar toe, maar die egaal grijze winter die we gehad hebben, dagen en dagen en dagen na elkaar grijze lucht? Ellendig.
Legoblokjes, dat doet zo’n pijn dat ik me daar twee minuten ellendig van kan voelen 🙂
Ik vind zo’n rondje klagen en zagen op het internet altijd geestig. Sorry 😀
Ik snap het helemaal: zet me niet in een muisstille bibliotheek waar dan één iemand met een papiertje ritselt, maar een concert is totaal geen probleem.
Ik ben ook zo, aan lawaai op kantoor ben ik allergisch, maar een leuk concert gaat er altijd wel in. Dan erger ik me eerder aan mensen naast me die doorheen de muziek tegen elkaar staan te schreeuwen 😉
Yep, idem! Echt, tijdens een concert sta je niet tegen elkaar te kwekken, ik snap dat echt niet.
Ik begrijp je ergernissen. Het is soms ook veel te druk het en der.
Eigenlijk zijn het niet echt ergernissen, het is meer dan dat.
Nou ik voel me niet heel snel echt ellendig al zijn er wel wat herkenbare elementen in jouw opsomming. Maar ik kom dan toch niet verder dan “ergernissen”. Echt ellende is het als er belangrijke zaken kapot gaan en ik het zelf niet op kan lossen of niet weet wié het voor me op kan lossen, dan voelt dat wel als “ellende”.
In mijn lijstje is het meeste toch wel waar ik me ellendig van voel. Vooral als het te lang duurt. Een vleug te sterke parfum is niks, maar zet me 3 uur in een kamer met een vrouw met zo van die sterke, indringende parfum op die ze dan nog veel te overvloedig gespoten heeft, dan voel ik me echt ellendig. Mijn slijmvliezen in mijn neus lijken verzadigd van chemicaliën, hoofdpijn, misselijk… en dat is voor veel van de dingen in mijn lijstje wel zo.
En op een legoblokje trappen, daar kan je je twee minuten echt ellendig van voelen, toch 😀
‘k moest lachen met constipatie in je lijstje, niet omdat dat niet erg is, maar het valt zo wat uit de toon bij de rest