Satur9Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
De ondertussen zeer respectabele en vooral leuke playlist kan je vinden op Spotify én op Youtube. Abonneren kan, uiteraard.
Vorige week had ik The Party Line van Belle & Sebastian, waarop Goofball doordraaide met Party Rock Anthem van LFMAO ft Lauren Bennet, GoonRock.
Zo, daar had ik nog nooit van gehoord. Maar het is wel party op party natuurlijk.
Ik link nog eens op vocabulaire, namelijk Anthem. The National Anthem van Radiohead. Ik weet dat ik hiermee weinig bijval zal krijgen, maar daarom gaat het hier niet. Het gaat om doordraaien met iets wat ik (in 99 op de 100 gevallen) graag hoor. En dit hoor ik graag.
Dat graag horen kwam niet meteen. The National Anthem staat op Kid A, het Radiohead-album na OK Computer. OK Computer was een gigantisch succes, met Paranoid Android en Karma Police. Maar Radiohead, dat is een bende eigenwijze kwieten, en die maakten daarna een muzikale bocht van jewelste. Ze hadden geen zin in zichzelf herhalen, en kwamen met iets helemaal anders. Consternatie alom onder de fans, wat was dat zeg, man wat een bullshit, vreselijke muziek, wij willen “onze” Radiohead terug! Maar dat gebeurde niet natuurlijk, want deze mensen doen gewoon hun zin.
Ikzelf had ook weinig met het album in de periode dat het uitkwam. Ik vond het moeilijk, ik geraakte niet “in” de muziek, het liet me koud. Maar. Op één of andere manier groeide het album in mijn hoofd. It grew on me, zeggen ze zo mooi in het Engels. En vreemd genoeg is het nu één van mijn favoriete albums ooit. Om alleen naar te luisteren, in gezelschap hiernaar luisteren, daar word ik zenuwachtig van.
Er staan wat van mijn allerforietste nummers ooit op, zoals How to Disappear Completely en Optimistic (met mijn mantra: the best you can is good enough). En dit National Anthem. Het begint vrij rustig (heerlijke baslijn), maar eindigt in totale chaos. Zalig.
Als er eventueel toch liefhebbers zijn, deze live versie is machtig.
En er is een Finn-connectie, hier al eerder besproken, maar ik zeg het hier nog maar eens voor de volledigheid. De gitarist (die boomlange, links in het filmpje hierboven) en de drummer speelden in Neil Finn’s all star band voor Seven Worlds Collide.
Goofball, ’t is weer aan u!
(dag 21 van 40 dagen bloggen)
De live-versie is een ronduit machtige uitvoering. Schitterend!
Inderdaad kei-goed!
De live versie is geweldig, boeiend al heb ik zeer e doen met de zangen die de meest ernstige voor van parkinson lijkt te hebben. In de eerste clip zijn de laatste minuten echt chaos in de live versie blijft het toch echt muziek die boeit.
Ik houd wel van Radiohead, van dit nummer hoor ik liever de studioversie.
Ik heb hier eigenlijk geen voorkeur, ik vind ze beide prachtig.
mnee mnee, niet mijn ding
Ach ach, wat jammer 🙂 Dit Radiohead album stuitte wel op wat tegenkanting, da’s een feit. Maar ik vind het uiteindelijk één van hun beste.