Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Zaterdag begon met ijsbloemen op de bestelwagen die we nog eens mochten gebruiken.
Ik bleef bij de meisjes terwijl Florian hielp in het huis, met Lili speelde ik Monopoly. Ze vond al spelend haar eigen spelregels uit. Maar op het einde mocht ik toch winnen.
Op zondag kregen we de bestelwagen niet geparkeerd in onze straat, en ook niet in de omliggende straten. Er was nog wat gevloek over wagens die op de witte lijnen te dicht bij de hoek geparkeerd stonden, zodat we ook nauwelijks konden afdraaien. Allez ja, we, Meneertje Mertens hè. Ik zit ernaast en kijk ernaar. Uit ellende reden we dan maar naar Wetteren om daar wat kasten te verhuizen.
Maandagochtend was het mooi, maar koud. In de voormiddag reed ik naar de kapel van Troost en Vrede in de Lembeekse Bossen.
Eerbied aub.
Het is niet al peis en vree in de katholieke kerk, verre van.
De mariagrot aan de overkant van de straat. Gebouwd op de resten van een bunker dus.
Ik was niet tevreden van mijn foto’s, en keerde de dag nadien nog eens terug bij zonsopgang.
Lembeekse bossen.
Als laatste verhuisd: mijn LP’s. Wegens gebrek aan plaats moeten ze op zolder, maar ik doe ze niet weg.
Vanaf nu komt de kapster bij Janna en Florian, en laten wij bij hen ons haar knippen. Lili en Pipa stonden aandachtig toe te kijken hoe opa geknipt werd. Engelachtig lief, kijk naar die handjes.
Milan was een woeste beer, nu is hij een proper geknipte beer.
Behoorlijk symbolisch en vooral erg grappig: een dag voor ons vertrek stonden de beloofde fietsenrekken opeens in de straat. Eentje schuin tegenover het huis, eentje aan de hoek.
Vrijdag trokken we met weinig ceremonieel de deur voor de laatste keer achter ons dicht, zonder tranen maar met toegeknepen keel. Het is toch wel iets, een huis verlaten waarin je 30 jaar gewoond hebt. We gingen een Chinees schoteltje halen bij de afhaalautomaat, en reden naar Waarschoot. Met nog één huis. Toch ook een opluchting, en blij dat we deze verhuisperiode kunnen afsluiten. Er is nog werk om alles hier in de juiste plooi te krijgen, maar daar zit minder druk achter.
(dag 11 van 40 dagen bloggen)
Dat gevoel van de laatste keer de deur uitgaan ken ik nog helemaal. Bij ons was dat tegelijkertijd sleuteloverdracht aan de nieuwe eigenaars. Zij wilden klinken op het moment, wij niet. Ik liet ze een fles achter in de frigo en wij reden en famille de oprit af met tranen in de ogen.
<3
Het zou bij ons ook de sleuteloverdracht zijn, maar het liep door organisatorische problemen bij de kopers iets anders. Maar we vonden het uiteindelijk geen probleem, zo konden we de deur in alle rust achter ons dichttrekken.
Kindjes en eigen spelregels … ik ken dat.
Het moet inderdaad raar doen om een huis waarin je zo lang gewoond hebt achter te laten. Het kan dan wel een ’troost’ zijn te weten dat de volgende eigenaars er goed voor gaan zorgen.
Het zotte was wel dat ze me liet winnen!
Ja, dat is inderdaad een troost, echt wel. En dat er kinderen in gaan opgroeien ook.
Ik snap de krop in de keel.
Zo lief de meisjes samen hand in hand.
Ik had het moeilijk toen onze kopers, heel lieve mensen, ons uitvoerig bedankten en ons alle geluk wensten en zegden dat ze goed zorg voor ons huisje gingen dragen.
Ja hè, die pollekes <3
Wij bleven uiteindelijk gespaard van een moeilijk moment bij de kopers, organisatorische problemen bij hen zorgden ervoor dat het anders liep. Uiteindelijk vonden we het wel goed zo.
Mooie weergave van week 10.
Goed dat je nog even terug bent gegaan om de die kapel in ander licht te vangen.
Ja, het was de extra moeite echt wel waard.
Moeilijk, zo’n afscheid. Hebben we 27 jaar geleden ook meegemaakt, en slijt niet snel…
Nee, je draagt die herinneringen altijd mee hè.
Gelukkig kon je naar een al redelijk ingericht huis, dat helpt wel iets. Jij had het beste deel met lekker op de meisjes passen.
Ja, en we zijn hier echt graag, dus dat komt goed.
Jahaaaa, op de meisjes passen was het leukste deel 😀
30 jaar is inderdaad al een heuse periode. Kan me voorstellen dat het echt voelt als een afscheid, ook al kozen jullie er zelf voor. Ik hoop dat jullie snel op jullie plooi komen. 🙂
End of an era, zo voelt het aan. Maar we voelen ons hier al behoorlijk goed 🙂
Ja, moet toch raar zijn. Het is toch iets dat je afsluit. Maar hopelijk voelen jullie je snel thuis in je nieuwe huis.
De herinneringen blijven, sowieso. Maar het is het einde van een tijdperk. Gelukkig voelen we ons hier in het nieuwe huis opperbest 🙂
Wij hadden het al moeilijk om ons appartement achter te laten na amper 6 jaar. Ik heb toch een traantje weggepinkt toen. Maar als je naar ergens verhuist waar het je beter bevalt, dan gaat dat gevoel gauw weg.
Zo is dat hè. Het bleef bij mij beperkt tot melancholie en een dichtgeknepen keel. En terugdenken vooral aan toen de kinderen klein waren.
Het nieuwe huis wordt alras een thuis, daar ben ik van overtuigd. (Zegt hij die al zes keer verhuisd is en uit ervaring spreekt.)
Dank voor het delen van de ruime ervaring 🙂
Het nieuwe huis voelt al zeer als een thuis. Het voelde echt alsof alle puzzelstukjes samenvielen hier.