Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. Dit jaar gaan we terug naar een nabij verleden. Het jaar 2020, het jaar dat we in onwetendheid begonnen, het jaar dat we een beetje lachten met dat virus in China, het jaar dat we dachten dat we er na een vijftal weken wel weer vanaf zouden zijn, het jaar van de lockdown, het jaar van de mondmaskers en de social distancing, het jaar van het voortschrijdend inzicht. Het jaar dat we kennismaakten met corona.
Het corona-nieuws wordt beangstigend. We worstelen met de term covid-19. Uit Italië bereiken ons gruwelverhalen over vooral ouderen die sterven, zieken die uit de ziekenhuizen puilen, mensen die alleen sterven, mensen die geen deftige begrafenis krijgen.
Hier wordt het één na het ander afgelast. In Nederland ligt half Noord-Brabant plat. Wie hem nog niet kende, maakt kennis met viroloog Marc Van Ranst (ik kende hem al van zijn notoire tweets tegen extreem rechts in Vlaanderen). Overal worden maatregelen besproken. Tegen het einde van de week gaat de horeca dicht, en worden lessen opgeschort.
10 maart 2020 was bij mij blijkbaar een dag binnen, ik maakte leggings voor de girlies.
Op 7 maart waren we nog eens bij Janna en Florian. Nonkel Milan heeft heel veel over voor die lieve kleine meisjes, tot een roze speldje in zijn haar toe. Zo past hij bij Juffrouw Palmboom.
Samen in de zetel.
Op 12 maart (in 2020 een donderdag) moet ik op controle in het ziekenhuis. Ik ga te voet naar het centrum van Gent. De stad is al bevreemdend leeg.
Onder de stadshal.
Zo weinig volk, zo vreemd.
Rustig een foto maken van het dak van de stadshal kan ook.
De meeste mensen die in de stad zijn, zijn studenten die van school komen.
De afspraken in het ziekenhuis gaan goed, en achteraf drink ik nog een koffie met Meneertje Mertens, die me komt ophalen. En zo eindigt de laatste “normale” week van het jaar.
(dag 9 van 40 dagen bloggen)
Juffrouw palmboom😉😉
Wat een ongelooflijk bevreemdende en ook beangstigende tijd.
Zo’n schatje hè.
Was inderdaad bevreemdend en beangstigend, toen. Zoals nu.
Leek het eerst nog ver van ons bed, al snel heeft het enorme gevolgen gehad ook bij ons!
Ik vergeet nooit hoe we in juni/juli 2020 door Frankrijk reden, en hoe doods en stil het overal was. Bizar, en inderdaad overal enorme gevolgen.
Wat een rare tijd was dat. De grenzen waren dicht, en afgezet met containers. Ik vond het luguber.
Sommige dingen waren echt eng.
Het was een rare, beangstigende tijd. En nu, twee jaar, later zitten we plotseling in een heel andere beangstigende tijd.
En dan denk ik: deze beangstigende tijd vind ik erger. Maar eigenlijk is het alletwee gewoon even erg.
Vroeg of laat is het weer van dattum, ik zeg het je. En nee, ik ben heus geen doemdenker.
Menck, ik ben het met je eens.
Wat was het toch een rare tijd. En dat is het nu weer… pfff
Zo schattig dat palmboompje 😍
Ja hè 😀
Het houdt niet op.
Die lege straatbeelden worden nog historische beelden 🙂
Ik denk het ook. Heb er voor volgende week nog wat.
Ik kan niet goed tegen die tijd meer met alles wat daarin was. Ik volg daarom deze throwbacks niet meer.
Begrijp ik.
Dat was toch echt zot he. Blij dat het nu niet meer zo is.
Bij mij is het wat dubbel. Sommige dingen ga ik toch echt wel missen. Ik had gehoopt dat we wat lessen zouden geleerd hebben, maar het ziet er niet naar uit.
Dat was de ergste week, toen wijzigde alles aan ongelooflijk snel tempo