Satur9Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Een tijdje geleden kreeg ik van Herman een oude foto van het huis van mijn grootouders, in de Rijkestraat in Oosteeklo. Het huis in 1961, voor het verbouwd werd naar de staat waarin ik het kende.
Het is het huis in het midden, met links de kruidenierswinkel van Adelaide, en rechts het huis van Irma en Herman. Een andere Herman, uit de spreken als “Erremán”. Een weinig spraakzame mens met de dikste brillenglazen die ik ooit zag, van wie ik soms wel eens iets kreeg uit zijn moestuin. En bij wie we kruisbessen mochten plukken. Weinig spraakzaam, want Irma had altijd het woord. Met luide stem, een stem die met de jaren steeds luider werd. “Hoort”, zei mijn grootmoeder dan. “Irma es weer ant fezelen”.
Toen ze 60 jaar getrouwd waren (ik denk in 1995, toen Milan geboren werd) zag het er zo uit. Helemaal anders dus. Ik sliep daar altijd boven de garage, het venster boven links.
Later, toen mijn grootouders allebei overleden waren, ging ik er nog eens langs toen het huis leeggemaakt werd, en maakte foto’s. Ik ben blij dat ik dat deed, ik heb die herinnering graag tussen mijn verzameling foto’s.
Het uitzicht van uit het raam beneden. Met aan de overkant “de villa”. Het ziet er allemaal niet meer uit zoals vroeger. toen stonden er ruisende populieren, en was er een haag rond het domein van de villa. Toen was het geen restaurant, werd die gewoon bewoond. Allez ja gewoon, ik herinner me ze als vreemde mensen. Met een poedel die niet van postbodes hield. Of de postbode hield niet van het kreng van een poedel, dat kon ook. Ik was er ook wel een beetje bang van, maar ik was nog veel banger van hun herdershond.
Volgende week doe ik nog wat verder met foto’s van het huis. Ik keek door de foto’s vandaag, en kon opeens het huis weer bijna ruiken. En werd overvallen door allerlei herinneringen. Dus ja. To be continued.
Maar wel een heerlijk uitzicht op wat toen de villa was. In de huidige tijd zie je bij dat soort huizen meestal over de hele breedte alles uitgebouwd tot op minimaal stahoogte.
Het was een heel mooie plek. Nu ziet het er een stuk kaler uit.
Doet me denken aan mijn ouderlijk huis uit 1937 dat in 1962 van woonhuis omgebouwd werd naar winkelhuis en toen mijn ouders stopten met de zaak in de jaren ’80 weer naar woonhuis.
Huizen kunnen nogal metamorfoses ondergaan hè, zonder afgebroken te worden.
Mooi bericht! Het huis is wel veel veranderd in de jaren! Mooi hoe je Irma en Herman beschrijft. Ik zie ze voor me. Het huis waar nu mijn jongere boer woont was vroeger van mijn (en zijn dus) tante en oom, en die hadden een groentewinkeltje aan huis. Ik kan me dat winkeltje nog goed herinneren, vooral denk ik omdat er een vrieskist stond waaruit we een ijsje kregen! Nu is het onderdeel van de huiskamer, maar ik zíe de vrieskist nog staan. En over geuren – als ik lang het oude huis van wijlen mijn oma rijd, ruik ik weer de geur ervan, zo’n geur had je alleen maar daar, niet vies, niet lekker, maar Het Huis van Beppe. 🙂
Boer moet natuurlijk zijn: broer.
Daar had ik overgelezen 🙂
Dankjewel voor de complimenten, ze doen me goed.
Ik herken je verhaal over de vrieskist met een gelijkaardig verhaal over de drop die ik kreeg van de man van Adelaide, die al heel lang dood is.
En ja, helemaal zo wat die geuren betreft. Een heel specifieke geur, niet vies, niet lekker maar… hun thuis. Waar ik me ook thuis voelde.
Het komt me zo bekend voor. Typische huizen en beelden uit Vlaanderen.
Die geuren van een huis, van het verleden, daar ben ik ook gevoelig voor. Dat je geuren kan herinneren is toch bijzonder hé. Ze doen iets met een mens. Bepaalde geuren kunnen mij ook helemaal terugbrengen naar een bepaalde sfeer of omgeving.
Heb ik ook. De geur van zeep van een bepaald merk katapulteert me terug naar de kraamkliniek. Sommige geuren terug naar mijn jeugd. Soms kunnen het echt wel hevige reacties zijn.
Het mooiste is als de woningen blijven en hun herinneringen vast houden. Hans
Af en toe passeer ik er eens met de fiets. Het is er veel veranderd, maar tot nog toe was het huis niet veel veranderd, aan de buitenkant toch.
Die woning onderging nogal eens een transformatie, amai.
De zoon van mijn beste vriend is postbode; hij haat poedels. 😀
Er zijn behoorlijk wat poedels met een “mean streak”. Die poedel was vervaarlijker dan de herdershond 🙂
Een buurt kan ofwel blijven stilstaan of uitbundig veranderen. Dat veranderen is meestal ‘ontgroenen’ en bebouwing. Fijn dat je zo’n mooie herinneringen hebt.