Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
In die oude blikken doos uit het huis van mijn grootouders zitten ook stapels foto’s van mensen die ik niet ken. Ook daarvan ga ik er hier een paar delen, omdat er een paar tussen zitten die er voor mij uitspringen.
Zoals deze. Wat een schitterende foto toch.
De vastberaden gezichten, en de kleding, is wat de foto voor mij zo opvallend maakt. En de laarsjes! Ik wil ook zo’n laarsjes!!
Tante Clara en tante Marie, staat op de achterkant. Tante Marie ken ik helemaal niet, tante Clara een beetje. Tante Clara woonde in Bassevelde en was een tante van mijn moeder. Zij vertelt daar wel eens over, dat ze vaak naar Bassevelde ging. En over de kermis in Bassevelde. Ik herinner me nog heel vaag dat ik als kind met mijn grootmoeder naar Bassevelde ging, naar tante Clara. Met de bus, van Oosteeklo naar Bassevelde. Wat ik best wel een beetje spannend vond, toen.
Maar voor de rest: onbekend. Maar toch zo mooi. En die namen. Clara en Marie. Ik hou daarvan, ook van koppels met zo van die mooie namen. Leonard en Irene. Adhémar en Margriet. Allez, schitterend toch.
Ik heb ooit laarsjes in die stijl gehad, gedragen tot ze echt helemaal versleten waren 🙂
Zalige dingen hè 🙂
Bij zo’n rijglaarsjes horen ook een corset, dus ik bedank ervoor. 😉
Hahaha, daar had ik nog niet aan gedacht 🙂
Wat waren ze mooi gekleed hè. Van rijglaarsjes hou ik ook. Ik draag ze in de winter maar dan zonder hakken. Prachtige foto! Ik had ook een tante Marie, getrouwd met nonkel Léon. Allemaal namen die je nu weer vaak hoort.
Ja, ik vind veel van die namen mooi, en goed dat ze terugkeren. Sommige vind ik er een beetje over (Maurice, dat vind ik bijvoorbeeld té).
Ik draag al sinds mijn tienerjaren heel regelmatig rijglaarsjes. Mijn favoriete winterschoeisel. De laatste jaren vind ik ze eigenlijk niet meer naar mijn goesting. Heerlijk waren de new wave rijglaarsjes indertijd 🙂 (bij voorkeur in zwarte daim voor mij)
Och Maurice… zwijg mij daarvan. Ik stam uit de tijd dat je als tweede en derde naam die van je meter en peter kreeg. Je raadt het al zeker… Mijn derde naam is Maurice. Zo schaamtelijk. De tweede naam, van mijn meter, vind ik nog erger. Die durf ik hier niet eens vernoemen. Ik had maar liefst VIER ooms die Maurits heetten!
Nu zijn de rijglaarsjes inderdaad plomper van model. In mijn new wavefase droeg ik meestal hoge pumps. Zelfs als het sneeuwde! Met de blote voeten door weer en wind in pumps, weer of geen weer 😆 Dat zou ik nu niet meer kunnen. Het was ook afzien aan de voeten, maar dat hadden we er toen wel voor over.
Hahaha, ja, die tweede en derde naam hè. Bij mij: Myriam en Walter 🙂 (mail me eens je tweede naam door? Ik ben zo benieuwd nu!!)
Jeetje, hoge pumps met blote voeten het hele jaar door! Aaaaaaaargh! Ik droeg de hele winter van die laarsjes. Zonder backup rits zoals ze nu zo vaak zijn, en mijn moeder en ik konden elkaar vreselijk op de zenuwen werken als ik ze weer eens niet snel genoeg open kreeg naar mijn goesting en ik stond te vloeken, haha. Zij werd daar dan zo kwaad van, “moet je nu altijd die dingen met veters dragen!!”. hehe.
Ik heb jouw de naam al gemaild!
JOU! Zonder W!
Hihi 🙂 Dankjewel 🙂
Dat is inderdaad een erg mooie foto. De dames zullen van goede komaf geweest zijn, dat ze zich zo’n fotosessie konden permitteren, lijkt me.
Ik zou dat eigenlijk eens moeten vragen aan mijn moeder, want naar mijn idee waren het doodgewone vrouwen die in een boerendorp woonden.
Prachtig! Als ik een dochter had gehad, zou het waarschijnlijk een Clara geweest zijn. En mijn meter heette Marie, allebei mooie namen. Die laarsjes vind ik ook heel mooi trouwens.
Clara vind ik een erg mooie naam. Mijn zus Christine heette officieel Marie 🙂 De bedoeling was: Marie-Christine, maar mijn vader vergat het streepje bij het aangeven van de naam, waardoor het officieel Marie werd. Jarenlang niet gebruikt, die naam, maar de laatste jaren van haar leven toch steeds meer. Ik vind het een mooie naam. Net als de laarsjes 🙂
knappe zw portretten maakten ze indertijd
en daar hoort hun mooiste kledij bij
groeten
Ja, heel stijlvol hè.
De rechter dame lijkt me nog heel jong, het zóu een moeder met dochter kunnen zijn.
Ik herinner me een dergelijk foto van mijn oma, en dan hebben we het over een geboortejaar in de buurt van 1885.
Het zijn blijkbaar twee tantes van mijn moeder. En de foto zou ergens tussen 1910 en 1920 kunnen gemaakt zijn, dus inderdaad, geboortejaar omstreeks 1885 zou heel goed kunnen.
Met die grote gezinnen van vroeger was ook altijd wel een behoorlijk leeftijdverschil mogelijk. Mijn schoonmoeder was de eerste van twaalf kinderen en was zelf zwanger van Henk toen haar jongste zusje drie jaar oud was.
Ja, dat is echt wel een verschil met later hè. Ik weet dat er langs mijn grootvaders kant wel grote gezinnen waren. Eigenlijk weet ik van hem niks van broers of zussen, vreemd genoeg. Mijn grootmoeder had een broer, daar ga ik het volgende week eens over hebben. Bij haar dus geen groot gezin. Mijn mama is enig kind.
Die laarsjes zijn mooi maar lijken me onnoemelijk onconfortabel smal.
iets op die foto’s is ook die handen…vaak zo wat gekunsteld. Mijn mama heeft zo een foto met haar hand plat en pinkje ietsje opgetild. dat moest toen. Dat zal ze ook altijd uitleggen als ze die foto ziet.
en de tijd van “spaghetiiiiiiii” is het duidelijk ook nog niet eh. Zouden ze serieuze foto’s mooier vinden?
Oh, mij lijken die laarsjes wel OK. Mooi op maat naar de voet.
Leuk, dat pinkje verhaal van je mama, tof om weten ook dat er echt zo op de details gelet werd.
Ik vraag me nu eigenlijk af, dat niet-lachen op foto’s. Was het omdat het chique stond? Serieuze blikken? Of was er zo meer kans dat ze goed op de foto stonden?
Ha kijk: meer uitleg.
https://www.kronkeling.com/2016/04/poseren-voor-de-camera-vroeger-viel-er-niets-te-lachen/
Ik vind trouwens dat je in sommige foto’s een heel subtiel lachje ziet, of ergens wat zachtheid in de ogen.
oh interessant dat artikel