Satur9Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend!
Vorige week had ik Streets of Your Town van the Go-Betweens, waarop Goofball doordraaide met Streets of Philadelphia van Bruce Springsteen.
We blijven wat hangen in het street en road thema, maar ik vind dat absoluut niet erg. Streets of Philadelphia is een klassieker. En ik heb nog een erg mooi, Australisch nummer, ook een klassieker, als je het mij vraagt. Een nummer dat altijd mooi blijft.
Wide Open Road, van The Triffds.
Ik leerde the Triffids niet met dit nummer kennen, maar eerder al met Field of Glass. Een epische sleper, een nummer dat traag openbloeit tot een berg lawaai, en zo heb ik mijn lievelingsnummers graag. Op de EP Field of Glass staat ook het erg heftige Bright Lights Big City, dat meteen openbarst. Ik hoorde deze songs uit een John Peel Sessie op de BBC voor het eerst op de VPRO, en was verkocht. Compleet verkocht. En ik kocht dan ook maar meteen alles waar ik mijn handen op kon leggen. Gelukkig was er Music Man in de Bagattenstraat in Gent, waar je ook alles kon vinden, tot de meest obscure dingen toe. En als het er niet was, kon je altijd vragen of ze het voor je konden opsnorren. En dat kon dus ook vaak. En zo luisterde ik naar de EP Raining Pleasure, die compleet anders was dan Field of Glass. En de LP Treeless Plain, met mijn favorietje My Baby Thinks She’s a Train.
Ik kan uren en uren vertellen over the Triffids, denk ik. Laat ik het hier maar houden bij een paar korte feiten.
- Dat ik David McComb een heerlijke storyteller vond in zijn songs, niemand kon in 3 minuten tijd beter een beeld oproepen van een mens, een periode, een plaats, dan hij.
- Dat ik er al even weemoedig van word als bij the Go-Betweens van vorige week, dat ook hij al lang niet meer onder de levenden is.
- Dat the Triffids één van mijn favoriete groepen aller tijden is.
- Dat Wide Open Road beelden oproept van de hete, oneindige Australische woestijn. Van weidse landschappen en verzengende hitte.
- Dat ik nog veel mooie nummers van the Triffids zou kunnen delen.
- Dat ik hen verschillende keren live zag, en dat die concerten tot de mooiste muzikale herinneringen behoren die ik heb.
Born Sandy Devotional, het album waarop dit Wide Open Road staat, kocht ik 1986. Ik herinner het me nog goed, de Music Man, een warme dag na de examens. Ik kwam ermee thuis, mijn ma lag buiten in de zon, ik ging boven in mijn koele, verduisterde kamer zitten en luisterde. Het verbaasde me hoe The Seabirds me meteen head over heels in dit album wierp. En wat een klassieker is dit, die na meer dan 30 jaar nog steeds als een huis overeind staat. Ik vind het trouwens schitterend dat op de site van Humo de recensie van Marc Mijlemans nog steeds te vinden is. Lezen die handel, het is pure, onversneden literatuur.
Ik ging nog wat vertellen over de latere albums van the Triffids, maar zal dat dan toch maar voor een volgende keer houden. Mijn tekst is al lang genoeg.
The Triffids. Wide Open Road. Geniet.
Goofball, ’t is weer aan u!
Weer een ontbekende voor mij deze week, maar geen slechte ontdekking.
Altijd leuk als je zo’n band dan eens life aan het werk ziet/hoort!
In die periode (halverwege tot eind jaren 80) werden er veel concerten georganiseerd in de Vooruit in Gent. Dicht bij huis dus, en zo zag ik al eens wat 🙂
Born Sandy Devotional prijkt ook al zowat 35 jaar in mijn LP-collectie. Ik koester de plaat als geen ander. The Triffids vond/vind ik muzikale goden met onnavolgbaar goede nummers. Wide Open Road is een van mijn favorieten. Verschrikkelijk mooi nummer!
Als je op mijn blog zoekt op “triffids”, kom je wel meer tegen over hen 🙂 Zoals dit bijvoorbeeld:
https://www.zonderdank.be/saturnein/2015/02/22/5357/
Ik deel je Triffids-liefde.
Schitterend nummer, mooie clip. Je brengt mij terug naar de Bagattenstraat, de platenzaak Music Man. Ben er ook vaak geweest. En Marc Mijlemans, veel te vroeg heengegaan. Tragisch verhaal. Ik ga het zo meteen lezen.
Music Man blijft voor altijd dé platenwinkel in mijn hoofd 🙂
Ja, Marc Mijlemans, was echt een tragisch verhaal.
Nooit van gehoord, maar ik vind het wel een tof nummer. Zo echt eentje om in de auto te spelen tijdens een roadtrip
Ja, da’s echt wel, is typisch zo’n roadtrip-nummer 🙂
amai amai, en ik ken dat allemaal niet, ‘k voel me er bijna schuldig over
dat weidse landschap en dat roadtrippen, ja dat hoor ik er ook in. Tja, de wind die je dan wegbrengt eh 😉
Hehe, je schuldig voelen hoeft nu ook niet bepaald 😉
Het heeft wel iets, de weidse landschappen en het roadtrippen en je laten drijven op de wind…