Bostonbaby maakte een alfabet op (zijnde een lijst van persoonlijke kenmerken in alfabetische volgorde), iets wat ik zelf eerder al een paar keer deed. Samaja deed dat ook al, maar kreeg door Bostonbaby een letter toegewezen om wat dieper op in te gaan. Oeh, wilde ik ook, dus ik ging schaamteloos bedelen. Waarop ik de letter E toegewezen kreeg.
Hm, toch wel een moeilijke letter, haha, daar moest ik even over nadenken. Zoeken naar woorden, letterlijk. Maar er was al snel een lijstje, dat groeide en groeide. Dus pik ik daar 5 dingen uit.
- empathie
Empathy is my middle name (ha, dat is echt wel veel positiever dan mijn gewoonlijke procrastination is my middle name). Ik ben hooggevoelig, en één van de belangrijkste kenmerken daarvan is toch wel dat empathische. Ik kan me inleven in wat een ander voelt of denkt. Voelt, dat is niet alleen inleven, ik voel het vaak mee. Niet in de zin van meevoelen met, maar gewoon, zelf voelen wat de ander voelt. Of het heel erg aanvoelen. De negatieve kant ervan is dat ik soms onwaarschijnlijk over mijn grenzen ga, omdat ik negativiteit heel goed aanvoel en me er ongemakkelijk door voel. Letterlijk op mijn ongemak. Het kan ook een heel positieve eigenschap zijn, omdat ik vaak al aanvoel dat iemand zich niet goed voelt voor die iets gezegd heeft. Soms op lichamelijk vlak ook. Zo stel ik soms iets voor opdat iemand zich beter zou voelen, voor die persoon iets gezegd heeft. Ik herinner me nog iets van in mijn tienerjaren, op een overvolle tram. Ik voelde aan dat mijn nichtje zich niet lekker voelde, en zei: “zullen we aan de deur gaan staan, zodat je wat frisse lucht krijgt?” En zo konden we eventueel snel afstappen als het echt niet meer ging. Ze was verbaasd dat ik dat zei, want ze had helemaal niet gezegd dat ze zich niet goed voelde. Ook op psychisch vlak gebeurt dit soort dingen soms. Ik ben zelf hooggevoelig, en heb twee hooggevoelige kinderen, en ook zij kunnen dat. Ik herinner me nog heel levendig de voelsprieten van Milan, al op jonge leeftijd. Die het altijd wel aanvoelde dat er iets was.
- eeuwig
Nee. Nothing ever lasts forever. Some love holds, some gets used, zingt Beck. Hij heeft gelijk. Hoewel ik nu wel het gevoel heb dat mijn love een lifetime kan duren. Want een lifetime, dat is niet eeuwig hè. Dat is gewoon een lifetime. En dat kan wel. Dus zie ik Meneertje Mertens en mezelf wel de rest van onze lifetime samenblijven, jazeker.
- enthousiast
Yep. Ik heb nogal de neiging me head first in dingen te smijten waarvoor ik een voorkeur opgevat heb. Soms een beetje té enthousiast. Maar ik kan echt wel enthousiast doordrammen over wat ik leuk vind. Ha.
Beetje enthousiast gelijk die twee hier zo, hehe.
Dus wat ik graag doe, daar smijt ik me in. Dat geldt voor muziek (waarover mijn ma soms wel eens mompelde dat ik er teveel mee bezig was), maar ook voor mijn naai-, brei- en haakwerk van nu. Vollen bak. Altijd bezig.
- e-book
Laten we deze discussie nog eens opstarten, haha. Ik ben jaren geleden overgeschakeld op een e-reader (Kindle), en ik ben fan. Mijn Kindle is mijn vriend.
Ik had een fantastische boekenkast, waar ik enorm van hield, en ik heb ook lang gedacht in termen van: aaah, een echt boek vasthouden, de geur van een boek, die mooie boekenkast, enzovoort. Je kent het wel. Maar om eerlijk te zijn: die boekenkast puilde uit en kon niet blijven groeien (ik ben een boekenkoper, ja), en mijn ogen werden slechter. Enter the Kindle, en wat is dat een gemak zeg. Weegt niet zwaar, hoe dik het boek ook is dat je leest. Lettergrootte en verlichting van het scherm kan ik instellen al naargelang de noden van het moment. Ik raak mijn bladwijzer niet meer kwijt. Ik lees waar en wanneer ik wil zonder dat ongemakkelijke gevoel dat anderen zien welk boek ik lees. Ik kan woorden opzoeken (groot pluspunt als ik Engelstalige boeken lees). Enige nadeel wat mij betreft: als ik op mijn rug lig te lezen en ik val in slaap, komt die e-reader toch even hard aan als een gewoon boek. Hehe. Maar voor de rest: fan, heel erg grote fan. In die mate zelfs dat ik een groot deel van mijn papieren boekenkast geliquideerd heb, alleen de essentials blijven over. En dat ik ook weiger nog enig papieren boek te kopen.
- eiland
Weet je nog: us, you and me, river, sea, ocean? Welja, wij houden van rivieren, meren, zeeën, oceanen. En bruggen. En dus ook van eilanden. Als alles goed gaat, gaan we in september nog eens op stap met de camper, en dan trekken we naar de Franse eilanden waar we zo graag zijn. Île d’Oléron en Île de Noirmoutier. We hebben er ons hart een beetje verloren. Naar Île de Ré gaan we ook, daar waren we nog niet eerder. We houden van de sfeer van die eilanden. Het maritieme dat omnipresent is. Overal water, overal. En bruggen, grote bruggen. Liefde.
‘Eeuwig’ als in ‘a lifetime’: ik zie het ook helemaal zitten met mijn madam, net zoals jij met je meneertje. Verder staat de ‘E’ bij mij vooral voor ‘emotie’. Ik ben daar een vat vol van.
Schoon. We hebben daar geluk mee, zorg voor dragen dus 🙂 Zelf heb ik de neiging mijn emoties in bedwang te willen houden. Of dat altijd lukt… tja.
Ik lees nog echt het liefst op papier. We kopen zelfs op vakantie in het weekend een papieren krant.
Die struggles met je empathisch vermogen is herkenbaar.
De E staat bij mij voor evenwicht. Ik ben een weegschaal en ofschoon ik niet echt in astrologie geloof zoek ik wel altijd en overal naar balans en evenwichtig.
Ik geloof ook niet in astrologie, maar er zijn inderdaad wel een aantal punten waarin ik me kan vinden. Ik ben schorpioen, en ik herken wel wat in de karaktertrekken die aan schorpioenen toegewezen worden.
Evenwicht, ik had het zelfs niet in mijn longlist staan. Een schorpioen denkt niet aan evenwicht 🙂 Hoewel het natúúrlijk een belangrijke is en ook een schorpioen er beter naar zou streven.
Heb ook een E-reader. Boeken, bergen weggedaan. Heb er nog 4.000 maar je ziet ze niet of nauwelijks. Loop wel nog eens in een boekenwinkel binnen om er eentje te ruiken, aan te raken. Mijn krant heb ik graag op papier, maar heb hem ook digitaal 🤣 en die papieren wordt nog doorgegeven…,
Krant op papier heb ik ondertussen ook helemaal opgegeven, niemand om ‘m aan door te geven en ik vond de stapels papier te groot worden. Lang leve de digitale gazet 🙂 (én Humo!)
Haha
Zonder mijn e-reader zou ik ook niet meer kunnen. Hij ligt naast mijn bed. Ik val ermee in slaap en als ik ‘s nachts wakker lig, dan begin ik weer te lezen. En zo val ik weer in slaap. Naast het leesplezier is het voor mij dus ook een slaapmiddel.
De E staat bij mij vooral voor emotie, vooral de laatste dagen. Ik word steeds weker met ouder worden. Nog nooit geweend op een laatste schooldag. Het pakte mij oprecht het afscheid van de leerlingen. Velen waren zelf zo aangedaan. Ocharme die schapen. Ze hebben al zoveel meegemaakt en moeten dan weer verkassen naar een andere school want ze mogen maar één jaar okan volgen. Voor velen véél te kort. Ja, ik had het echt krap.
Zelfde lees-slaapstrategie alhier. Handig dat je daarvoor geen licht meer nodig hebt hè… heb je niet zo het gevoel dat je je partner stoort. (hoewel die van mij gewoon overal doorslaapt, maar dan nog).
Dat soort “bleitinge”, dat heb ik wel al langer. Kan het erg moeilijk hebben met dit soort afscheid(srituelen). Snirf. Maakt het wel mooier, vind ik, die ontroering.
Dat is zo. Vroeger zou ik mij hebben geschaamd voor mijn ontroering, maar eigenlijk is het iets heel moois. Ik laat het nu ook maar gewoon komen.
Je liefde voor waterlopen, daar kan ik me ook helemaal in vinden. Het heeft zo’n rustgevend effect vind ik. Ik ‘smijt’ me niet zo snel, wik en weeg eerst, maar als ik er toch in meega en het valt reuze mee, kan ik achteraf (overdreven) enthousiast zijn over iets. Ik herhaal dat dan ook vaak -tig keer haha. En empathie, ja, dat al helemaal volgens jouw omschrijving hier.
Water, waterlopen, de zee, de oceaan, het heeft inderdaad iets rustgevends. Haha voor je enthousiasme, vind ik ook wel leuk zo 🙂
Die empathie vind ik heel herkenbaar. En ik vind het zowel een zegen als een vloek soms. Ik ben ook geweldig fan van mijn e-reader trouwens, ik zou niet meer zonder willen!
Yep, hier idem. Die empathie kan soms heel vermoeiend zijn.
Op een scherm lezen vind ik nog altijd vermoeiender dan op papier lezen, en een boek hééft wel iets . Maar kan me de voordelen voor iemand die slecht ziet héél goed voorstellen. Dat merk ik al met bloggen waar ik ook altijd alles op minsten 120% lees .
De life time met mijn lief was inderdaad niet eeuwig, voor menselijke begrippen wel lang maar nog steeds vond ik het niet lang genoeg.Wat is nou bijna 60 jaar….. dat vliégt voorbij!
Een scherm van een e-reader is niet hetzelfde als andere schermen, dat neigt meer naar papier. Maar inderdaad, die letters groter zetten is voor mij een heel groot voordeel.
Gek hè, hoe 60 jaar voorbijgevlogen lijkt te zijn. Kunnen we ons als we jong zijn niet voorstellen!
Ik lees ook te weinig om het de moeite van de aanschaf waard te maken.
Ja zeker weten, het lijkt maar zó kort! Misschien wel omdat het ook mooie tijden waren.
Ik lees heel veel, vooral in bed, wat het de moeite waard maakt. En mijn huidige e-reader heb ik al meer dan 7 jaar, dat kan tellen, vind ik toch.
Time flies when you’re having fun, zeggen ze altijd hè. Ik denk dat dat wel klopt. Soms lijkt het lang te duren als je er middenin zit, maar achteraf…
Dan heb je de aanschafkosten er royaal uit. 😉
Feit!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo’n reder in m’n handen gehad heb, dus éigenlijk weet ik niet waar ik het over heb.
🙂 Weet je nu alvast dat het scherm van een e-reader helemaal anders is dan het scherm van een laptop of tablet.
60 jaar vind ik eerlijk een enorm emotierijke, echte en eervolle erkenning waard!
Veel e-tjes, al kon ik niet elk woord met een e vinden dat ik wilde zeggen. 60 jaar!!… dán heb je heel wat meegemaakt… dat maakt me stil en nederig en vol respect.
Klopt, maar toch voornamelijk veel moois. dankjewel
Ik ben ook grote fan van mijn (oude Sony) e-reader. Én van eilanden!!
Mijn Kindle is ondertussen ook al 7 jaar oud. Niet slecht hè 🙂
Energie.
Ergernissen.
Die twee komen als eerste bij mij op.
NU!
Hahahaha!
(ik vraag me af of die zelfs in mijn longlist stonden!)
Water geeft altijd een vakantiegevoel eh
Opgegroeid in Deinze met school langs de Leie (en een ambetante Leiebrug die net dat verschil maakte tussen op tijd op school komen of net te laat als die op slechte moment openging) , heeft me vaak doen zeggen dat een stad of gemeente iets mist als er geen rivier doorloopt. Bij Leuven mis ik toch wel een klein beetje die prominente stroom door het centrum. De Dijle zit wat verstopt maar da’s aan het beteren.
In Canada woonde ik vlakbij een megameer. En nu in de oostkantons is het meer ook maar een halve km weg.
Mja, water, dat moet toch in de buurt zijn om me thuis te voelen.
Ha, ja, dat van die brug in Deinze, die ergernis heb ik nog gehoord 😀
Maar ’t is zo, de Leie is prominent aanwezig in Deinze, en in Gent is het ook overal waar je kijkt water. Ik hou er ook zo van, en van alles wat ermee te maken heeft.
In Gent zijn ze ook steeds meer stukken Leie en andere waterlopen terug aan het openleggen, die vroeger dichtgegooid waren. Mooie evolutie vind ik dat. Kanoën is hier opeens echt superpopulair geworden 😀
Toch heeft die brug zijn charme. Zeker als je met de fiets bent. “Voor de brug staan”, dat ding langzaam omhoog zien gaan, bootjes die passeren, brug die weer omlaag gaat. Even zwaaien naar de brugwachter. Wachten tot slagboom opent en hup, over de brug en weer door.
In feite hoop ik dat dat niet verdwijnt. (er zijn genoeg bruggen om rond te rijden als ’t moet)
Ben ik helemaal met je eens. Zo’n brug geeft een aparte sfeer aan een buurt, en het is elke keer opnieuw leuk om naar te kijken.