Satur9Afgelopen winter had ik hier een reeks van 37 vriendenboekjes, een reeks gastblogs waar ik enorm van genoten heb, en jullie ook.
Tijdens diezelfde winter vond ik op zolder mijn oude vriendenboekjes terug. Een poëzie, zoals we dat hier noem(d)en.
Het eerste is een heerlijk boekje met jaren 70 look en feel, met stoffen kaft. Geen boekje met vragenlijstjes voor vriendjes en klasgenootjes, maar gewoon een leeg boekje waarin tekeningen gemaakt konden worden, en wie wilde schreef er iets bij.
Er zijn er verschillende, maar eentje dat me het best in het geheugen ligt. Omdat ik het een mooi boekje vond, en omdat mijn zussen en ma er mooie tekeningen in maakten. Het gooit me helemaal terug in de tijd.
De eerste tekening was van mijn oudste zus, Christine. Die zichzelf indertijd Kristien noemde.
Jongere zus Hilde ging op hetzelfde elan verder.
Waarna mijn ma. Eenvoud siert. 3 januari 1975, ik kreeg mijn poëzie dus voor nieuwjaar.
Ik maakte nog wat foto’s van tekeningen van klasgenootjes. Mijn vriendinnetje Conny, maar ik herinner me haar maar heel vaag.
Katrien herinner ik me beter. Zij is het kleine meisje dat op deze klasfoto links naast mij zit. (foto van de tweede kleuterklas, vóór dit boekje dus)
En dit van Geertrui. Haar herinner ik me heel goed, jammer genoeg kan ik mijn verhaaltjes niet vertellen want het zou te herkenbaar worden.
Overgenomen uit een boekje met illustraties van Jaklien, dat toen duidelijk erg populair was, want ik zie de stijl nog terugkomen in andere poëzieboekjes, en ik heb het boekje zelf ook nog liggen.
Eentje van de juf van het eerste leerjaar, Juffrouw Margot. Vond ik één van de liefste juffen die ik ooit gehad heb.
Meer dan een jaar later, Juffrouw Fernanda (of Fernande, ik ben niet meer zeker), juf van het tweede leerjaar. Voor Anneke, zoals ik wel vaker genoemd werd. Zou dat over mij gegaan hebben, steeds blij?
De komende weken volgen nog wat andere poëzieboekjes, ze zijn te schattig om zo te laten liggen!
Ja, die plaatjes van Jaklien kan ik me nog goed herinneren
Ze blijven mooi hè 🙂
Als ik dit zie dan is het duidelijk dat ik geen verzamelaar ben. Mooi beeld van onze jeugd.
Ik weet van mezelf dat ik heel hard moet opletten met verzamelen, ik zou me er compleet in kunnen verliezen. Dat, in combinatie met een groot huis… op zolder stonden dozen die er al 20 jaar of langer stonden. Dat staat daar, en dat staat niet in de weg. Tot je wil verhuizen. Er kwamen soms onvermoede schatten uit, maar ook een hoop papier waarbij ik dacht: waarom heb ik dit in godsnaam bewaard? Soit, het onvermoede pareltje hier en daar maakt dat het het toch waard is.
“Wie wat bewaart, die heeft wat”. Hoe schattig is dat! Ik had ook een poëzie maar waar die gebeven is???
Ik kwam soms onverwachte schatten tegen op zolder. Veel weggegooid, maar deze zijn blijvertjes.
Ik heb mijn poeziealbum ook nog steeds. Bij ons was het meer een gewoonte om daar poezieplaatjes in te plakken en iedereen schreef ook een gedichtje (een poezieversje).
Heel herkenbaar, hoor. En ik ben bijna zestig en mijn hoogbejaarde tantes en nichten noemen mij nog altijd Anneke. 🙂
Zalig 🙂 Mijn grootmoeder noemde me altijd Anneken, dat is een warme herinnering.
Anneke panneke koffiekanneke, dat heb ik ook ontelbare keren gehoord 🙂
Kadertjes met tekeningen van Jaklien heb ik hier in 10-voud, meegenomen uit het huis van mijn ouders. ik blijf ze heel schattig vinden.
Van poëzieboekjes herinner ik me vooral het ‘calqueerpapier’ waarmee ik uiteindelijk een mooie prestatie kon neerzetten. En dan overtekenen en kleuren.
Die tekeningen blijven inderdaad mooi. Het boekje van Jaklien doe ik ook niet weg.
Bij ons waren stiften erg “in” op dat moment, wat het boekje soms toch wel echt verknoeide.
Nostalgisch mooi, of mooi nostalgisch. MIjn exemplaar ligt nog altijd binnen handbereik…
Blijft leuk om eens in te kijken hè 🙂
De mijne ligt hier ook nog ergens, jouw schrijfsel geeft me zin om het boekje te gaan zoeken…:-)
Doen, leuk om eens mee weg te mijmeren 🙂
Dat jij je poëziealbums nog liggen hebt! Ik was indertijd ook helemaal into it, maar mijn albums zijn al decennia spoorloos. Nu vind ik dat bijzonder jammer, vaneigens.
Ik heb de neiging om te hamsteren. Waar ik tegen vecht. Maar op zolder bleek toch nog wel één en ander te liggen. Ik gooi veel weg nu, maar de poëziealbums zijn blijvertjes 🙂
Je weet dat ik ze ook heb bewaard. Mooie herinneringen. En die getekende palmboom staat er bij mij ook ergens in.
Ja, ik zag ze bij jou, en zo realiseerde ik me dat ik er ook wel eens iets mee kon doen. Je zorgt wel vaker voor inspiratie 🙂
Is dat bloggen van mij toch nog ergens goed voor.
Daar twijfel je toch niet aan!! 🙂
Wel vaak eigenlijk.
Ik denk dat je dat echt niet hoeft te doen.
Ik heb nog twee poëziealbums liggen hier 🙂
Leuk om eens naar te kijken weer.
Ga ik doen.
Nostalgie, doen 🙂
Zo lief. Het is zo herkenbaar. Die plaatjes van Jaklien.
Ik heb ook nog mijn poëzieboekje, misschien ga ik daar ook eens terug in kijken.
Ik vond het echt leuk om die boekjes terug te vinden. Schatten op zolder 🙂
Haha die juffen tekenden altijd bloemen en ongeveer hetzelfde. Prachtige herinnering die boekjes!
Haha ja, dat viel me ook op, van die bloemen 🙂
Inderdaad schattig maar ook “een schat”om dit soort dingen te hebben. En wat kon jouw moeder leuk tekenen.
Inderdaad, een schat om te hebben. Mijn moeder is van vele markten thuis 🙂
Ze heeft een leuke tekenstijl.
Ooo ja, vriendenboekjes en poezie-albums! Ik had ze allebei en het waren hier ook wel verschillende dingen. Vragenlijsten in de een, gedichtjes, tekeningen en plaatjes in de ander.
Als kind had ik enkel de poëzie-albums, waarin getekend werd. Bij het doorbladeren kwam ik een ingeplakt plaatje tegen, maar dat was een zeldzaamheid. Fijne herinneringen hè 🙂
Wat kon je mama mooi tekenen zeg! Ik had ook zo’n boekje, maar er staat amper iets in. Weinig tekentalent in mijn familie en vriendenkring 🙂
Ze deed het zelden, maar ze kon het wel mooi.
De boekjes die ik heb, staan wel zo ongeveer vol, maar vaak werden ze toch verprutst door tekeningen met stiften die toen blijkbaar erg in waren. Meestal gewoon klasgenootjes hoor 🙂
Mijn papa vond altijd dat je daar iets prachtig moest in tekenen en hij nam dat dan over en ging daar met olieverf viooltjes in schilderen. Was daar uren mee bezig.
hmm perfectionisme met de paplepel ingekregen dus.
Wat een heerlijk verhaal 🙂
Je zag ook veel tekeningen van ouders, die dan door het kind ingekleurd werden.