Op reis: Diksmuide (Keiem)

Donderdag 29 april

We hadden een nacht met veel onderbrekingen. Het begon gisteravond met een malse regen, die geleidelijk overging in stevige regen. Geen bui of buitjes, maar gestaag aan één stuk door. Dat gaf toch wel wat lawaai, samen met de wind, en we waren regelmatig wakker. En dus ook weer vroeg wakker. Een kop koffie, waarna we vertrekken naar Deinze om wat kleren te wassen op de parking van een winkelcentrum. Tijdens het wassen en drogen ontbijten we op het gemakje. Het regent nog steeds, maar we rijden toch door naar Kemmel voor een wandeling die we willen maken op de Kemmelberg. We zien wel wat het geeft.

Onderweg regent het echt oude wijven, katten én honden, maar stilaan wordt het minder. We komen in dé streek van de herinneringen aan WOI, zien vele kerkhoven en rijden door Passendale. In Kemmel zoeken we een goed plekje voor de camper, wat we vinden op de gemeentelijke parking. De wandeling start er ook vlakbij, ideaal. Het lijkt ons OK om toch maar te vertrekken.

Het is een zware wandeling, constant op en af, tot helemaal op de top van de Kemmelberg. Ik moet altijd denken aan Raymond: de Kemmelberg, het Gravensteen, Ik kan niet kakken ik ben ziek ooh-ooh (ja sorry, ik ken vooral de live-versie van Kamiel in België ) (luisteren, echt, zalig!) (en als ge eens wilt sterven van melancholie, luister dan hier ook eens naar, ‘t is kort maar krachtig). Maar we worden beloond met werkelijk prachtige uitzichten, wat is dit een mooie streek.

Op de Kemmelberg staan menhirs! (meer hier)

En ook allerlei houten beeldjes.

Een grappig extraatje: er is een oefening van het leger, en om de haverklap stuiten we op soldaten en grote legerjeeps. We krijgen het gevoel dat ze ons volgen, maar misschien hebben de soldaten hetzelfde gevoel wel. Foto’s durven we niet maken, uit veiligheidsoverwegingen want de soldaten zijn gewapend.

We komen ook wat klein grut tegen.

Het kerkje van Dranouter. Romantisch, sprookjesachtig landschap.

Het landschap is hier simpelweg prachtig.

Bovenop de Kemmelberg is er het Franse massagraf van Wereldoorlog I.

Een fijn extraatje is dat de koers hier ook wel vaker passeert. Hebben we deze helling(en) ook eens gezien.

Tot mijn groot plezier is het bos op de Kemmelberg ook een boshyacinten-bos. In het begin twijfel ik nog even, maar na een tijdje zijn er toch de heel specifieke zichten vol blauwpaarse bloemetjes.

Prachtig! En ze ruiken zo lekker ook. Ik ben in de wolken dat we onverwacht toch nog boshyacinten zien dit jaar. Je hoeft er absoluut niet voor naar het Hallerbos (maar dat wisten we al).

Deze foto geeft een idee hoe lastig de wandeling wel was.

Tot op het eind zien we boshyacinten.

We passeren nog eens langs het kasteel/gemeentehuis, en zijn bijna aan het einde van onze wandeling.

Behoorlijk moe komen we terug bij de camper. Hij staat een beetje scheef maar dat deert niet: ik warm onze laatste portie soep op en we eten boterhammen. Dat smaakt! Daarna gaan we nog een bankautomaat zoeken, en rijden we dan verder naar camperplaats ‘t Nesthof in Diksmuide. Die is gelegen op een boerderij.

We worden er alweer vriendelijk ontvangen, lozen en tanken water, en zoeken het ons toegewezen plekje op de wei op. Het is ook hier dik in orde. We reserveerden voor 3 dagen. We werden geconfronteerd met een aantal volle camperplaatsen (o.a. Sixtusbos waar we graag gestaan hadden), en namen dus het zekere voor het onzekere. Zondag verkassen we nog voor 2 dagen naar een andere camperplaats in de omgeving, als dat in orde komt tenminste. Daarna zien we wel weer verder.

We staan in een open vlakte, en de wind blaast hard. Maar we zijn flink genoeg geweest vandaag, en mogen de rest van de dag binnen blijven. Heerlijk, in het zonnetje achter glas. Beetje laptoppen, beetje TV kijken, beetje prutsen. We hebben gratis internet en ik kan mijn foto’s eens op Google Foto’s zwieren, hoera! ‘s Avonds eten we overschot van gisteren met een boterhammetje, de puf is er niet meer om nog te koken. En het waait te hard om buiten te koken, dat ook al.

Tegen de avond begint de wind wat terug te vallen. Ik loop nog even buiten om naar de zonsondergang te kijken en maak wat foto’s van de omgeving.

Kapelletje aan het begin van de oprit.

Waar de campers staan.

Vanuit mijn bed zie ik dit.

Later voor het slapengaan gaat Meneertje Mertens nog even naar buiten en maakt deze mooie foto. 

Vrijdag 30 april

We hebben een goede nacht, het is hier zoals verwacht behoorlijk stil. Niet muisstil: in de verte klinkt lawaai van verkeer. Maar verder: niks.

Als de hanen kraaien, sta ik op en kleed ik me aan om foto’s te gaan maken van de zonsopgang. Met mijn wintervest, nog maar eens. Het is 2 graden. En het is mooi nevelig. Ik loop in het veld achter de campers maar dat is niks, daar staat teveel rommel en een camionette. Ik ga het erf af en beland op een plek wat verder, maar nog steeds met de bestelwagen in zicht. Ik ga weer de andere kant op, tot in op een wegje in het veld achter het huis van de eigenaar van de camperplek. En dat is het. Mooi! Langs de ene kant de zonsopgang in de nevel.

Mooi ook hoe de wolken een soort silhouetten vormen.

Langs de andere kant een veld en bomen.

Gemaakt met mijn telefoon:

De foto’s met mijn Samsung vind ik ook echt wel heel mooi.

Het is maar frisjes dus keer ik terug naar de camper, maar na een kwartiertje ga ik toch nog foto’s maken van de zon die boven de mist verschijnt.

We drinken koffie, en houden het nog wat rustig. Meneertje Mertens ziet geitjes aan de schuur.

Mijn plan is een rustige voormiddag te houden, soep te maken (heh), vroeg te eten en daarna ons fietstochtje te doen. Meneertje Mertens dacht in de voormiddag al eens te gaan fietsen, maar ziet daarvan af door de kou. Na de soep met boterhammen willen we ons klaarmaken om te vertrekken, maar dan begint het te regenen. Meh, we gaan niet vertrekken in de regen. Gelukkig maar, want op een bepaald moment is het toch wel serieus aan het hozen, met hagel en al. Maar uiteindelijk houdt het op, en goed een uur later dan voorzien gaan we toch op pad.

We rijden via de Duitse Militaire Begraafplaats in Vladslo. Zoals alle oorlogskerkhoven, imposant en indrukwekkend en een beetje op de adem pakkend.

Er staan mooie en al even hard op de adem pakkende beelden van Käthe Kolwitz, “Het treurende ouderpaar”

Daarna rijden we met de wind in de rug richting Diksmuide. Gelukkig maar, want die voorspelde 1 à 2 beaufort zijn er toch wel wat meer geworden. In Diksmuide gaan we op zoek naar de scheepswerf, waar het schip van mijn zus en schoonbroer ligt voor onderhoud. We moeten even zoeken, maar vinden het toch vlot, zowat in de schaduw van de IJzertoren.

Indrukwekkend.

We zien niemand aanwezig (wat kon, wist ik van Hilde), en rijden verder naar de brug over de IJzer. We rijden langs de IJzertoren en dan iets verder zien we de scheepswerf van de overkant.

We maken er nog wat foto’s van de Eiland en zien een reiger zitten op het blauwe ponton links.

Hilde en Joeri zien ons nu wel vanuit de stuurhut, zwaaien nog naar ons maar wij zien hen niet. We rijden nog een eindje langs de IJzer, stoppen voor een foto, ik zie een Whatsapp berichtje van Hilde, en Whatsapp terug dat we nog even langs zullen komen.

We doen nog een boodschap, en rijden terug naar de werf. Nu zien we Joeri en Hilde wel. Ik zou dus nooit op een schip kunnen wonen: als het in het droogdok ligt, durf ik er vanzeleven niet op en af op zo’n ladder, brrrr. Hilde geeft toe dat ze het toch ook wel wat creepy vindt, zeker in het begin dat ze zo hoog en droog liggen.

We doen een kort babbeltje, en rijden weer verder. Van de 30km hebben we er een goede 20 met meewind mogen rijden, maar het laatste eind langs de IJzer naar de camperplaats is tegen de wind in. Maar eigenlijk valt het best nog wel mee, behalve de allerlaatste kilometer, die is echt wel pittig. Terug op de camperplaats kruipen we toch vooral in de camper, temperatuur 11 graden, gevoelstemperatuur 8 graden en een fikse wind vind ik niks om buiten te zitten. Anderen zitten wel buiten, met wintervest en al, maar dat zegt me niks. We bestellen weer een bruin broodje voor morgen, en wachten op de spaghetti die Meneertje Mertens vanmorgen ging bestellen. En die is lekker.

Voor de rest brengen we als vanouds een rustige avond door. Meneertje Mertens probeert eens een timelapse te maken van de zonsondergang, om morgen een betere poging te wagen bij de zonsopgang.

Verwante Berichten:

• Week in beeld – week 41
• Week in beeld – week 45
• Week in beeld – week 44
• Week in beeld – week 40
• 2024 Roadtrip (16)