De coronacrisis is nog lang niet voorbij, we gaan ons nog lang in stilte moeten bezighouden. Dus leek een reeks gastblogs leuk om de boel wat op te vrolijken. Ik nodigde uit om een vriendenboekje in te vullen, en kreeg veel respons. Vandaag leren we Anna kennen. Veel leesplezier!
Schrijfnaam: Anna Berg
Leeftijd: fifty going on almost sixty
Mijn hobby’s: ik noem geen hobby’s, maar gewoon wat ik graag doe: stilletjes naar buiten kijken, lezen, schrijven, koken, bakken, ramen wassen – echt waar! -, (koffie)kletsen met vriendinnen, wandelen, in woonboekjes bladeren, decoratieve spulletjes uitkiezen, Escape to the Country kijken op BBC, haken en breien, borduren, lekker eten, …
Hier vind je me op het internet: https://annasblogeenjaarertussenuit.com
Dit ben ik in 3 woorden: hangt ervan af wie je het vraagt. Volgens mijn ouders ben ik “een onmogelijk mens”; voor mijn leerkrachten was ik “een vlijtige leerling”. Zelf zou ik zeggen: “bezig, zorgzaam bijtje”. “Een fijne partner”, “een goede moeder” of “een lieve oma” mogen ze op mijn doodsprentje zetten, maar daarover beslis ik niet, natuurlijk.
Als kind wilde ik dit worden: architect (ik tekende vooral symmetrische huizen met grote opritten en veel bloemen) of landschapsschilder (toen ze de verbinding maakten tussen de E40 en de E314 achter de wijk waar we woonden, ging ik met mijn waterverfjes op de gigantische zandheuvels zitten om de omgeving te schilderen).
Dit was mijn beroep: leerkracht Engels en Nederlands van 1984 tot in 2014. Op een dag werd alles zwart. Ik tuimelde in een burn-/bore-out, volgde stresstherapie en loopbaanbegeleiding maar besloot uiteindelijk gewoon thuis te blijven en daar heb ik nog geen milliseconde spijt van gehad.
Hier ben ik goed in: plannen en timen, details onthouden, alleen zijn.
Ik ben slecht in: socializen met mensen die ik niet ken, t-shirts opvouwen, enthousiasme tonen als ik iets niet mooi vind.
Ik word blij van: oude spulletjes, bloemen in huis, de zon die schijnt, een mooi gedicht, weidse zichten.
Heb ik een hekel aan: rode neuzen (de snoepjes), mensen die liegen/bedriegen en schuld/verantwoordelijkheid in andermans schoenen schuiven.
Mijn beste eigenschap: zorgzaamheid. Denk ik toch.
Nutteloos talent: detective spelen in mijn hoofd. Of het liedje van Ciske de Rat meebrullen met Danny de Munk.
Ik ben bang van: vliegtuigen en afgronden.
Mijn guilty pleasure: een gebakje met chocolade crème au beurre maar sinds ik de diagnose ‘prediabeet’ kreeg en mijn cholesterolwaarden de pan uit swingden, heb ik dat pleziertje moeten schrappen. Heb tussen alle gezonde baksels die ik sindsdien heb uitgeprobeerd nog geen waardig alternatief gevonden. Wie er één weet, mag het zeggen!
Mijn slechte gewoontes: aan mijn teennagels prullen als ik TV kijk, sommige gedachten niet kunnen loslaten.
Mijn grootste teleurstelling: klinkt misschien ondankbaar, maar ik twijfel niet: mijn ouders.
Het beste wat me overkomen is: (in chronologische volgorde) vier oude schoolvriendinnen, de echtgenoot en het warme nest waarin hij is opgegroeid, onze vijf jongens, onze drie kleinkindjes.
Mijn lievelingskleur: da’s een moeilijke want het hangt ervan af waarvoor. In huis bijvoorbeeld verkies ik aardetinten, qua kleding ga ik vaak voor blauw, in de tuin zie ik het liefst poederroze tinten in een zee van groen.
Mijn favoriete boek: één favoriet heb ik niet. Dan zou ik lijstjes per genre moeten aanleggen en dan een rangschikking maken. Ik noem dus maar wat me nu te binnen schiet: The God of Small Things van Arundhati Roy of Schitterende Ruïnes van Jess Walter.
Mijn favoriete film: zelfde probleem als hierboven. Hercules van Disney, maar ook Letters to Juliet, Le Maître de Musique of Love Actually. En westerns, piratenfilms of Lord of the Rings.
Mijn favoriete muziek: ik ben noch liefhebber, noch kenner van muziek. Maar Abba meezingen tijdens de autorit naar het Zuiden is het muzikale hoogtepunt van het jaar.
Ik surf elke dag naar: CNN.
Mijn favoriete reisbestemming: omdat ik niet in een vliegtuig stap en graag thuis ben, is mijn reiservaring beperkt. Spanje zegt me niets en de Alpen vind ik prachtig, maar te vermoeiend. Geef mij dus maar de heuvels van Toscane of de dorpjes rond Mont Ventoux in de Provence.
Favoriete plek om te wandelen/fietsen: het tuinhek achter me dichtslaan en Zuid-Dijlelandse paden inslaan, of, als het wat verder mag zijn, de stranden en dijken in Zeeland.
Deze actrice mag de hoofdrol spelen in de film over mijn leven: Julianne Moore.
Mijn lievelingsquote: “There’s a crack in everything that’s how the light gets in.” (Leonard Cohen)
Dankjewel dat ik in je boekje mocht.
Ik ben blij dat je wilde
Wat een mooie invulling van de vragen, en hoe menselijk zijn de antwoorden. Triest, je ouders, want jij bent zo’n warme vrouw.
Misschien moet je hier eens op de koffie komen en ondertussen de ramen doen?
Uitmuntend goed.
Je was één van de eerste bloggers die ik ontdekte toen ik die voor mij onbekende wereld instapte, vijf jaar geleden. Zoals je hier op de vragen antwoordt, ken ik je, ik had en heb een goed beeld van de poëtische, zorgende, genietende Anna met 5 zonen. Het kon dus nog beter dan hier
.
De woorden van L Cohen staan ook hier in mijn hoofd en hart gegrift.
Een hele lieve reactie, Omabaard. Helemaal zoals wij jou hebben leren kennen.
Hercules van Disney was mijn teenager-crush stiekem hahaha!
En mmmmh de Mont Ventoux, Vaison La Romaine, Avignon. Yes please!
Hebben we ook weer dingen gemeen.
Veel wist ik al, want ik volg jou van het eerste uur. We hadden het genoegen om elkaar al een paar keer te ontmoeten. Hopelijk kan dat nog eens nadat we verlost zijn van het virus.
Smaken verschillen, maar die van jou kan ik erg waarderen. De sfeer in je logjes, die altijd pareltjes zijn. Ik hou ervan. Dat je nog lang en veel mag schrijven, zodat we kunnen meegenieten.
P.S. ik heb ‘Escape to the country’ ook ontdekt… schitterend!
Veel te mooie woorden, Matroos. Inderdaad. Heel blij jou en je blog ( en de kapitein, zij het in mindere mate ) te kennen. Ik doe nog wel even voort, al lukt het de laatste maanden wat minder. Corona heeft op schrijfvlak zeker een impact op me. En zo leuk dat je ook af en toe ontsnapt naar het Engelse platteland. Daar zitten pas pareltjes tussen.
Dit logje onderstreept weer eens het beeld dat ik al van je had, een warme, eerlijke vrouw. Ik zou het een eer vinden om jou eens echt te ontmoeten.
Dat beschouw ik als een compliment.
Die dag komt nog wel, denk ik zo.
Jammer , je bent slecht in “socializen met mensen die ik niet ken,” en wij kennen elkaar niet , anders zou ik je graag in de gelegenheid stellen hier wat uurtjes door te brengen met iets dat je fijn vindt, “ramen zemen”.
Haha. Kan dus niet, hè.
Ik heb ook altijd pech!
P.S. Hoewel ik me achteraf afvraag of we elkaar écht niet “kennen”. Ergens doet de naam Anna b toch een belletje rinkelen in het verleden.
Ik weet niet hoelang ik al je blog lees, maar ben blij dat ik dat ooit mee ben begonnen. Fijn om zo wat meer van je te leren kennen.
Dankjewel.
Hier zijn heel vuile ruiten, voor moest je zin hebben in een leuke activiteit
Haha. Gelukkig heb ik hier genoeg andere dingen te doen.
Dat je ouders zeggen dat je een moeilijk mens bent is echt KAK. Zoiets draag je mee voor de rest van je leven…
Ja, dat is jammer genoeg zo. Ze zeggen zoveel …
De lavendelvelden in Frankrijk zijn prachtig!
De foto alleen al omhult je met die zalige geur.
Mensen die geen liefhebber van muziek zijn: ik vind dat toch eerder bizar.
In tal van dingen herken ik me, in andere dan weer niet. O ja: ik heb een hekel aan alles wat zoet smaakt.
Architect (of fotograaf) was eveneens mijn kinderdroom. Het is enigszins anders uitgevallen. Alhoewel: een tuinarchitect is toch ook een beetje een architect, niet?
Ik weet dat het vreemd is, maar ik weet ook waar het vandaan komt. Als je als kind niet kan slapen omdat je ouders bijna dagelijks feestjes houden en veel te luide muziek spelen, heb je twee opties, denk ik. Hetzelfde pad kiezen of een heel andere weg inslaan. En ja, een tuinarchitect is heel zeker een architect.
Voor zovelen onder ons is Anna B. ontegensprekelijk de kers op de blogtaart. Anna verheft namelijk het bloggen tot een kunstvorm. Naast het genoegen haar piekfijne bijdragen te lezen, is er nu de eer een bezige, zorgzame vrouw te leren kennen die haar hart verloren is aan haar gezin, de natuur en de vreugde die kleine dingen ons kunnen brengen. Ik buig het hoofd voor je, Anna B.
Aangename kennismaking
Wij hebben alvast 2 dingen gemeen. De “liefde” voor de Ventoux en de Provence. Wat heb ik heimwee ….
oh jij bent blijkbaar een buurtgenoot min of meer. Prachtige lavendelfoto, die doet wegdromen eh!