Satur9De coronacrisis is nog lang niet voorbij, we gaan ons nog lang in stilte moeten bezighouden. Dus leek een reeks gastblogs leuk om de boel wat op te vrolijken. Ik nodigde uit om een vriendenboekje in te vullen, en kreeg veel respons. Vandaag leren we Pharailde kennen. Veel leesplezier!
Naam: Mijn blognaam is Pharailde (het heeft trouwens lang geduurd voor ik doorhad dat Phara de Aguire (die ik ten zeerste bewonder) eigenlijk dezelfde naam heeft 😊 ).
Ik ben 30 jaar getrouwd met wederhelft E. en samen hebben wij vier kinderen: dochter M. (getrouwd met M.), zoon S.W., zoon J. (samen met D. en sinds eind januari de fiere ouders van een dochtertje Q) en dochter E.
Zoals je hieruit kan afleiden zijn we sinds kort een generatie opgeschoven, en zitten we in een compleet nieuwe fase, die van het grootouderschap, waar we van genieten.
Leeftijd: We zijn niet alleen een generatie opgeschoven, in september schuif ik ook een tiental op en word ik 60 (niet dat ik daarvan wakker lig)
Mijn hobby’s:
• Lezen (fictie en non-fictie; online (bv. blogs), op de e-reader en op papier; Nederlands en Engels) – helaas zijn boeken sneller gekocht dan gelezen, er liggen hier dus nog stapels te wachten
• “Beeldekens kijken”, zoals we dat hier thuis noemen, d.w.z. films, tv-series en documentaires, geen tv-programma’s an sich (of toch zelden) – we bekijken die doorgaans via internet, heel soms nog op dvd (we hebben geen televisie-aansluiting)
• Op reis gaan (en hopen zeer hard dat dit snel weer mag, maar velen met ons uiteraard), vooral binnen Europa, hoewel ik eigenlijk toch graag eens in New York zou geraken, en in Canada.
• Musea / tentoonstellingen bezoeken (zonder mondmasker)
• Wandelen, maar dat komt er veel te weinig van
Hier vind je me op het internet (blog, instagram…): Blog (https://casamurphy.wordpress.com/) en Facebook.
Ik heb ergens ook een Twitteraccount (al sinds jaren), maar daar kom ik zelden, ik verlies al tijd genoeg op Facebook. Dit is ook de reden waarom ik geen Instagramaccount durf aan te maken.
Dit ben ik in 3 woorden: Gezinsmens, leergierig, sociaal (maar wel met grote behoefte om regelmatig alleen te zijn)
Als kind wilde ik dit worden: Euhm, de meeste dingen die kinderen willen worden wellicht.
Ik herinner we wel een periode dat ik kapster ging worden. En ik vermoed dat ik ook wel juffrouw wilde worden (toch regelmatig “schooltje” gespeeld).
Dit is/was mijn beroep: Ik heb zowaar een diploma voor leerkracht (twee zelfs, een voor regentaat, en een voor licentiaat), maar ik heb – op één week na – nooit beroepshalve voor de klas gestaan (ik moet toegeven dat het bewaren van orde in de klas, niet mijn sterkste ding was).
Ik ben ook licentiaat geschiedenis, en heb het grote geluk dat ik werk gevonden heb in die branche: ik ben wetenschappelijk medewerker in een archief in Gent.
Ik ben goed in: Zo erg, ik kan niet meteen iets bedenken waarin ik echt goed ben, misschien dat je dat beter aan anderen zou vragen 😊 En ja, ik kan wel dingen, maar niet echt iets waarin ik uitblink, denk ik. Uiteindelijk doe ik ook maar wat.
Ik kan wel relatief veel fouten uit teksten halen, ik kan zorgen dat er dagelijks eten op tafel staat (en nog niet veel de vraag gehad om toch maar take away te bestellen), ik kan luisteren naar anderen, ik kan behoorlijk goed relativeren (meestal toch), ik heb gevoel voor humor.
Maar misschien ben ik eigenlijk feitelijk deep down te perfectionistisch ingesteld, waardoor ik snel het gevoel heb dat het toch niet goed genoeg is.
Ik ben slecht in: Plannen / geloven in mezelf / beginnen aan iets (maar eens ik bezig ben, kan ik soms ook moeilijk stoppen) / small talk / contact leggen met mensen, tenzij er een concrete aanleiding voor is / informatie onthouden die ik gelezen of gezien heb in boeken, tijdschriften, docu’s, … / plannen, tijd inschatten om iets te doen – duurt altijd veeeeeeel langer dan gedacht
Ik word blij van: (at random, volgorde heeft niets te maken met voorkeuren)
Vallende (dikke) sneeuwvlokken / dichte mist (gevaarlijk, ik weet het, maar o zo fascinerend) / de zee / op uitstap of op reis gaan / een paar uur alleen thuis zijn (gebeurt helaas zelden) / het weer dat netjes de seizoenen volgt / het moment dat je je in je bed nestelt om te slapen / bloemen in huis / katten / een goede film, boek, tentoonstelling / stilte / een goede babbel / contacten met vrienden / een glas bubbels / (lang) aperitieven en ondertussen bijkletsen / bij mooi weer lezen op het terras / een opgeruimd huis / piepkleine baby’s mogen vasthouden
Heb ik een hekel aan: Lawaai (vooral van machines: allergisch aan drilboren, slijpschijven, zaag- en schuurmachines, grasmachines, heggescharen, bladblazers, veegwagens, … ) / hittegolven (voor mij is dat wanneer de temperatuur boven de 25 °C gaat, maar richting 30 °C word ik echt slechtgezind) / dichte mensendrommen (maar ook (te) veel volk in de winkel, op de bus, …) / naaien / eetgeluiden (zelfs van mezelf) / het geluid van nagels knippen
Mijn beste eigenschap: Moet je aan anderen vragen
Nutteloos talent: Ik kan behoorlijk goed data onthouden, zoals de sterftejaren van onze Belgische koningen (maar of dat als historica een nutteloos talent is, betwijfel ik – kan soms handig zijn)
Grootste blunder: In een gezelschap aan een lange tafel op café zitten om na te praten en de dag af te sluiten, dingen opvangen aan de ene kant van de tafel en dat later, omdat het ter sprake kwam, aan de andere kant van de tafel te vertellen, terwijl het blijkbaar absoluut nog niet de bedoeling was om dat al te verspreiden, aangezien het nog niet zeker was.
Ik ben bang voor: Ik heb veel last van hoogtevrees (maar eigenlijk is dat dieptevrees). Zelfs bij het bekijken van foto’s van iets in de diepte, voel ik het in mijn maag trekken.
Zeker sinds mijn rugoperatie een paar jaar geleden (voor hernia) ben ik enorm bang om te vallen, aangezien er een zenuw beschadigd is, en ik veel minder steun in mijn been heb.
Als kind had ik een enorme schrik van wolven (die woonden steevast onder mijn bed), gelukkig is dat voorbij en ben ik blij dat er weer wolven in onze natuur leven.
Ook een brug oversteken was een zware opgave, die ging steevast instorten (ik moet ergens op de radio iets gehoord hebben over een ingestorte brug aan de Boudewijnsnelweg in de jaren zestig en dat moet een grote indruk nagelaten hebben). Je kan je de vreugde voorstellen toen we in het derde leerjaar op schoolreis gingen naar … de brug van Temse! Ik ben hoe dan ook nog steeds niet helemaal op mijn gemak op bruggen en langs het water.
Ik was ook niet happig op slangen, maar sinds ik op familiebezoek in Congo geweest ben, is dat eerder omgeslagen naar schrik voor krokodillen. Al een geluk dat de kans miniem is om hier een dergelijk exemplaar tegen te komen.
Mijn guilty pleasure: Kan niet direct iets bedenken.
Mijn slechte gewoontes: Ik eet te graag zoet, ik ga te laat slapen en ik verdoe te veel tijd op mijn pc (waardoor het me zelfs nog amper lukt om iets op mijn blog te schrijven).
Mijn grootste teleurstelling: Dat er te weinig uren in een dag zijn (of dat ik te moeilijk keuzes kan maken waarmee ik die uren invul, dat kan ook).
Het beste wat me overkomen is: Een cliché als een wolkenkrabber, ik weet het, maar de dag dat ik mijn wederhelft tegen het lijf ben gelopen, de geboorte van onze vier kinderen, en nu ook dat kleine dotje van een kleindochter.
Ik heb er spijt van dat ik nooit: Dat ik er nooit in geslaagd ben om slank(er) te worden, te weinig karakter wellicht.
Voor de rest heb ik al een aantal zaken gedaan in mijn leven, en heb ik nog veel, veel meer niet gedaan, maar daar heb ik geen spijt van. Je hebt maar één leven, en het is – voor mij – zinloos om dat vol te proppen om zo veel mogelijk gedaan en meegemaakt te hebben en van alles na te jagen. Dan hou ik het liever kalmer en geniet ik van de dingen die ik wel doe (of probeer ik toch).
Mijn lievelingseten: Ik heb niet echt lievelingseten, ik eet heel veel dingen graag uit verschillende keukens, en waar ik zin in heb, hangt sterk af van het moment en/of waar ik ben.
Dit lust ik niet: Wat ik echt niet lust: honing (de geur alleen al), koffie (vroeger dronk ik dat wel, maar toen ik zwanger was van mijn oudste, vond ik dat plots niet meer lekker en dat is nooit teruggekomen).
Wat ik niet zo lekker vind maar wel zal eten als dat bv. op bezoek op het menu staat: hutsepot, risotto.
Wat ik – eerlijkheidshalve – nooit geproefd heb, maar ook geen zin in heb om dat te doen: oesters, niertjes, hersenen, darmen.
Wat ik wel nog lekker vind, maar niet zal eten omdat het veel te zwaar valt: kaasfondue
Mijn lievelingskleur: Blauw, maar dan in de richting van koningsblauw, nachtblauw, het blauw op de binnenplaats van Frida Kahlo
Maar ik zou ik niet zijn, mocht dat eens een eenduidig antwoord zijn. Als het gaat over kleren en huisdecoratie, dan kies ik blijkbaar automatisch voor de vele tinten in het kleurenpalet rood – paars – oranje.
Mijn favoriete boek / film: Ik lees zeer regelmatig, en kijk graag naar films en series, maar vraag me niet om er één favoriet boek, of één favoriete film uit te halen.
Mijn favoriete muziek: Ook hier zijn er verschillende genres die ik graag hoor, maar eigenlijk luister ik vooral naar klassieke muziek. En dan springt er natuurlijk één componist uit, my all time favorite, Ludwig van Beethoven.
Ik hou absoluut niet van jazz, van rap, van dance (of hoe die elektronische genres van tegenwoordig ook mogen heten), van de meeste disco, van Michael Jackson, van George Michael, maar dan kan ik wel nog even doorgaan.
Ik surf elke dag naar Facebook, Het Nieuwsblad, en via Facebook veel naar VRTnieuws of De Standaard, of andere media.
Mijn favoriete reisbestemming: Laat het ons houden op Europa, daar zijn nog heel veel plaatsen en landen die we graag willen verkennen.
Favoriete plek om te wandelen/fietsen: Ik ga, euh ging, graag wandelen in de Bourgoyen, maar de laatste jaren werd almaar populairder, waardoor het niet meer leuk is. En zeker sinds de coronatoestanden is het er nog erger geworden. Bovendien moet je op de – soms smalle – stukken continu uitwijken voor fietsers (die daar eigenlijk niet mogen rijden) en joggers.
We moeten dus dringend op zoek naar nieuwe wandelplekken.
Mijn ideale vrije dag: Alleen thuis zijn, niemand om rekening mee te houden, mooi weer met aangename temperaturen en een heel klein briesje, en dan de dag al lezend doorbrengen op het terras.
Superkracht die ik wil bezitten: Dat zijn er wel verschillende
Als ik wil schrijven dat de tekst gewoon uit mijn pen vloeit zoals ik hem in mijn hoofd heb. Dat het geen eeuwigheid duurt vooraleer ik een tekst klaar heb (vooral teksten in beroepscontext).
Dat ik alles wat ik zou willen doen, kan bolwerken binnen de gangbare tijdsindeling (24 uur per dag dus), inclusief voldoende uren slaap.
Dat ik de zaken die ik gelezen en gezien heb, volledig kan onthouden in plaats van het grootste deel ervan te vergeten.
Dat die huishoudelijke taken veel minder “a never ending story” zijn.
Deze acteur/actrice mag de hoofdrol spelen in de film over mijn leven: Maggie Smith. Klein probleem: tegen dat ik oud genoeg ben om Maggie Smith mij te laten spelen, zal zij niet meer acteren. Kate Winslet is dus ook meer dan ok.
Het valt wel te betwijfelen of mijn leven interessant genoeg is om te verfilmen …
Deze celebrity mag eens bij me langskomen: Elke celebrity die daar zin zou in hebben, mag bij me langskomen. Ik zou evenwel niet direct weten wat ertegen verteld (net zomin als ik zou weten wat verteld tegen om het even welke persoon die ik niet ken). Bij celebrity’s heb je doorgaans wel nog het voordeel dat zij gewoon zijn om over zichzelf te vertellen.
Bovenaan op mijn bucketlist staat: Een bucketlist heb ik niet. Ferm gemakkelijk eigenlijk. Ik zie wel wat er zich op mijn pad aandient.
Mijn lievelingsquote: Het zijn niet echt lievelingsquotes (dat zou willen zeggen dat ik ze graag heb), eerder quotes die rekening houden met de realiteit: “Prijs de dag niet voor het avond is” en “’t Kan verkeren, zei Bredero”.
Voor alle duidelijkheid, ik ben niet zwartgallig, en ook geen doemdenker, maar ook geen wilde dromer – de realiteit zit steeds in mijn achterhoofd. En bovendien, beide quotes kan je ook in omgekeerde richting gebruiken, op een rotdag kan ook een fantastische avond volgen.
Mijn levensmotto: Het lukt me zeker niet altijd, maar ik probeer toch zoveel mogelijk de wijze woorden van mijn grootmoeder te volgen: “elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen”. Het heeft geen zin om nu wakker te liggen van – mogelijke – problemen in de toekomst. Ooit hertaald door een voormalig premier: “we zullen de problemen oplossen als ze zich voordoen.”
Zo professioneel met je neus in de geschiedenis mogen zitten kan alleen maar boeiend zijn.
Dat van dat zorgen maken vooraf moet ik voor mezelf nog finetunen. Het is inderdaad waar dat de soep zelden zo heet gedronken wordt als ze opgediend wordt.
Rechtstreeks contact met de archiefstukken kan inderdaad heel boeiend zijn. Ik doe mijn job dan ook nog steeds graag (ook al zijn er perioden dat ik veel minder met het archief zelf bezig ben).
Over dat zorgen maken, wees gerust, het lukt mij zeker ook niet altijd om dat motto van mijn grootmoeder in de praktijk om te zetten.
Ben ik nu de enige die vermoedt dat deze dame de enige is, die alle vraagjes nauwgezet en uitgebreid heeft beantwoord? Ik stel mij hier dan ook iemand voor, die stevig in haar schoenen staat, onderzoekend, recht-door-zee en betrouwbaar. Een rots in de branding voor haar gezin en haar werk en met veel realiteitszin. In haar slechte gewoontes kan ik mij totaal vinden, dus deze kennismaking is heel aangenaam.
Eeeuuuhm ja, die vragenlijst lag voor, en die heb ik systematisch ingevuld. Ik dacht dat iedereen dat deed 🙂 maar blijkbaar dus niet (en ja, ik had nog niet veel andere boekjes gelezen, zit hopeloos achter met blogs lezen en schrijven).
Dat stevig in de schoenen staan, dat is maar gedeeltelijk hoor, de andere helft is die blok onzekerheid. En recht-door-zee, dat weet ik ook niet goed, ik heb wel mijn mening, maar probeer altijd diplomatisch te zijn en terughoudend want ik durf geen conflicten aan te gaan (ik zal eerder in mijn schulp kruipen en weggaan in plaats van openlijk een strijd aan te gaan). De rest klopt wel, denk ik.
Jaja, geschiedenis, ook een groot deel van mijn studie en nog steeds mijn stokpaardje. Mijn interesse is onmiddellijk gewekt (niet alleen door die geschiedenis hoor 😃).
Aha, collega historica? Ik moet dus dringend meer tijd vinden om al die mensen hier te leren kennen 🙂
Veel geschiedenis zal je op mijn blog evenwel niet vinden, behalve flarden van mijn eigen geschiedenis.
Ben regentes geschiedenis, maar heb nooit les gegeven… jammer!
“Sociaal (maar wel met grote behoefte om regelmatig alleen te zijn)”. Dat begrijpen vaak mensen niet.
“Ik eet te graag zoet, ik ga te laat slapen en ik verdoe te veel tijd op mijn pc”
Zo herkenbaar hier.
De brug van Temse reed ik dagelijks over om naar mijn werk als leerkracht te rijden. De eerste keer dacht ik ook even ‘deze duurt eindeloos’ en leek het of het water me opzoog….
“Maak je geen zorgen om de dag van morgen”, was dé wijsheid van mijn oma.
Fijn om jou te leren kennen. Vooral het her-kennen was heel aangenaam.
Ik vrees dat er in onze maatschappij veel te veel schijn wordt opgehouden, en als mensen zich een beetje blootgeven en hun echte ik aan bod laten komen, er heel veel zaken herkenbaar zijn bij elkaar.
En ik moet dus duidelijk eens bij jou op bezoek komen.
Voor iemand die vindt dat ze liever makkelijker teksten kon schrijven is deze vragenlijst perfect ingevuld.
Je moest eens weten hoelang ik daarover gedaan heb, om die tekst te schrijven, en hoeveel wikken en wegen er bij sommige zaken aan te pas kwam eer het op papier stond 🙂
Reden te meer om er super trots op te zijn. Schrijven is boetseren met taal. Constant bijschaven tot je een parel geschreven hebt zoals dit!
Dankjewel voor het compliment.
Elke week steek ik, om den brode, tweemaal het Viaduct van Vilvoorde over en telkens weer ben ik daar niet gerust in. Het beeld van de instortende Morandibrug in Genua doemt dan voor mijn geestesoog op. Bruggen: net als jij ben ik er geen fan van.
Ja, de nieuwsberichten over ingestorte bruggen doen daar zeker geen goed aan. Zo ben ik ook niet zeker of ik het ooit zal zien zitten om “The Bridge” (tussen Kopenhagen en Malmö) over te rijden. Anderzijds, in tunnels voel ik mij ook nooit 100 % op mijn gemak.
Dat is een hele dikke boterham. Ik zie dingen waar ik net als jou ook blij van word. We zijn dan ook leeftijdsgenoten! Aangename kennismaking.
Nog iemand bij wie ik eens bezoek moet gaan. Wel leuk om op die manier mensen te leren kennen 🙂
Wat leuk dat je effectief een job hebt die in de lijn ligt van je opleiding! Mijn man is historicus maar doet nu iets anders, want de plekjes zijn heel dun gezaaid.
Het is een feit dat jobs als historicus – buiten het onderwijs – maar heel dun gezaaid zijn. Dat was meer dan veertig jaar geleden al het geval en je scheef bekeken werd als je zei dat je geschiedenis studeerde. En ik viel van mijn stoel toen ik enkele jaren vaststelde dat het aantal studenten geschiedenis in veelvoud is toegenomen dan toen ik studeerde. Terwijl ik vermoed dat het aantal beschikbare jobs zeker niet evenredig is toegenomen. Hopelijk heeft je man toch iets gevonden waar hij zich goed bij voelt.
Ja, mits de nodige omwegen heeft hij toch iets gevonden dat hem ligt en hem interesseert. Ik vermoed dat velen naar het onderwijs gaan of na de studies iets compleet anders gaan doen.
zo streng voor jezelf, ik ken niemand die alle foto’s uit een tekst haalt zoals jij dat doet! Maar in dat perfectionistische herken ik je ook wel, ik geloof ook dat jij de enige bent die alle vragen heeft beantwoord
Bedankt voor het compliment (en ik vermoed dat je “fouten” bedoelt ipv “foto’s” – oeps, ben weer bezig 🙂 ). En blijkbaar is dat uitzonderlijk, dat ik alle vragen beantwoord heb 🙂
Hihi, Kate Winslet gaat het druk krijgen met al die biografische films hier 🙂
Dat van die teksten die een eeuwigheid kunnen duren, vooral dan in beroepscontext, dat herken ik! Zot ook wat een verschil er zit tussen een blog schrijven en een professionele tekst schrijven en dan niet alleen doordat het ene meer opzoekwerk e.d. vraagt…
Moest wel lachen met die schoolreis naar de brug van Temse. Niet de angst voor de brug natuurlijk, dat vind ik jammer, maar ik vraag mij dan af wat jullie daar gingen doen. Stel mij dan zo’n hele bus voor die naar de brug rijdt, uitstapt en kijkt en weer terugrijdt 🙂 Nu ja, wij gingen ooit wel eens op schooluitstap naar een containerpark…
Ik ben dus gelukkig niet de enige die zo lang kan doen om een tekst op papier te krijgen 🙂
Over de brug van Temse: die schoolreis was in het derde leerjaar, als ik me goed herinner, en dat was effectief het doel van de reis. En we moesten heel die brug te voet over, en terug. Maar wat er de rest van de dag nog op het programma stond, weet ik niet meer. Schoolreizen naar pretparken, dat was nog lang niet ingeburgerd.
(Oh, en als Kate Winslet het te druk krijgt met die biografische films, is Emma Thompson ook goed hoor voor mij)
Ik had ooit geschiedenis willen gaan studeren, maar werd secretaresse. Nog proficiat met je mooie kleindochter, ik ben even op je blog gaan kijken.
Aangename kennismaking.
Beethoven. Daar kan ik ook van genieten. Ik kreeg dit als kind met de paplepel binnen.
hoogtevrees is in feite dieptevrees. Maar ja, wat een revelatie, maar dat is natuurlijk absoluut zo. Nagel op de kop!
En ja dat heb ik ook. Ook al bij foto’s. En ik ga noot tegen brugrand of zo lopen. Ik moet ook altijd compulsief alle ritsen van jas en handtas toedoen en nakijken en handen diep in zakken want ik ben ervan overtuigd dat alles magisch op een brug naar beneden gaat vallen (terwijl op een gewoon voetpad in de stad dat niet gebeurt…haja, rationeel is dat eh).